19/01/2019 11:00
Βρισκόμαστε στο μέλλον. Ο Πάτρικ κι ο Μιγκέλ είναι εδώ και δέκα χρόνια έγκλειστοι σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης για άτομα εθισμένα στους υπολογιστές και το διαδίκτυο. Η ζωή τους κυλάει βαρετά και χωρίς απολαύσεις, μέχρι τη στιγμή που μαθαίνουν πως πρόκειται να ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος ανάμεσα στα δύο υπερ-κράτη του κόσμου: την Αμερική και την Ευρασία. Τώρα – λίγο πριν από την ολική καταστροφή- σκοπός τους γίνεται η καταγραφή της Ιστορίας, η καταγραφή των σημαντικότερων στιγμών κι επιτευγμάτων της ανθρωπότητας προς χρήση των κοινωνιών που θα δημιουργηθούν τις επόμενες χιλιετίες. Ξεθάβουν τον κρυμμένο υπολογιστή τους και αρχίζουν το θεάρεστο έργο τους, που θα έχει ως αποτέλεσμα να ξαναβρούν τη χαρά της ζωής, να μεταλλαχθούν και τελικά να γίνουν «Δύο θεοί»…
Είναι μια σύντομη επιτομή του βραβευμένου με βραβείο «Κάρολος Κουν» έργου του Λένου Χρηστίδη, το οποίο μετά την Αθήνα, παρουσιάζεται τώρα και στη Θεσσαλονίκη. Και μπορεί το κείμενο να είναι παλιό αφού γράφτηκε το 1999, μιλάει όμως για πράγματα που αφορούν πολύ και το παρόν μας. «Είχα δει το έργο πριν από είκοσι χρόνια όταν είχε ανέβει από το Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου . Επειδή από τότε δεν ξαναήρθα σε επαφή μαζί του, φανταζόμουν ότι είχε ξεπεραστεί», λέει στο makthes.gr o σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης.
Πρόσφατα που ξαναδιάβασε το κείμενο συνειδητοποίησε πως καταπιάνεται με θέματα που είναι και σήμερα στο απόγειο όπως για παράδειγμα για τον εθισμό του ανθρώπου στους υπολογιστές –ουσιαστικά δηλαδή για τα ηλεκτρονικά μέσα – και φυσικά για το τέλος του κόσμου το οποίο τοποθετεί στο μέλλον συνδέοντάς το με την πυρηνική καταστροφή και τη σύγκρουση των δύο φανταστικών υπερδυνάμεων. «Αν αυτό το διάβαζε κάποιος πριν δέκα χρόνια ίσως και να το θεωρούσε παρωχημένο. Όταν είχαμε την ευημερία μας, όταν ο εχθρός ήταν μόνο οι φανατικοί ισλαμιστές, ίσως δεν μας απασχολούσαν αυτά. Τώρα που έχει διαταραχθεί όλο το σύστημα και αναζητά νέες ισορροπίες η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πυροδοτηθεί μια παγκόσμια σύγκρουση είναι πάλι ορατή. Έτσι το έργο γίνεται πολύ σημερινό», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Για εκείνον ένα από τα γοητευτικότερα στοιχεία του έργου είναι το χιούμορ του συγγραφέα, το οποίο ο ίδιος ως σκηνοθέτης φρόντισε να διατηρήσει και στην παράσταση. «Παρόλο που ο Χρηστίδης μιλάει για τόσο σοβαρά θέματα, όπως τα υπαρξιακά, ο θάνατος, ο φόβος του θανάτου και ο φόβος της ανυπαρξίας, κάνει ταυτόχρονα πλάκα με αυτά και προσπαθεί να ‘γλεντήσει’ τους φόβους του. Ουσιαστικά, χλευάζει και γελοιοποιεί την αδυναμία του ανθρώπου να αποφύγει το μοιραίο, το οποίο φυσικά το συνδέει με το τέλος. Στην παράσταση προσπαθήσαμε να επενδύσουμε στο χιούμορ ανοίγοντας όλα τα θέματα που το έργο θέτει μέσα από τα αστεία στοιχεία, τον σαρκασμό και τον κυνισμό του συγγραφέα», προσθέτει ο σκηνοθέτης.
Ηθοποιός και σκηνοθέτης, αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ο Παντελής Δεντάκης παραιτήθηκε πριν ενάμιση χρόνο από τη θέση του μέλους του δ.σ. του δημόσιου θεάτρου της Αθήνας χωρίς όμως να έχει τελειώσει η θητεία του. «Ήταν κάτι που έκανε τον κύκλο του. Όταν μου έγινε η πρόταση και επειδή το Εθνικό ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο, θεώρησα ότι είχα λόγο να το στηρίξω. Ήταν μια εμπειρία αρκετά δύσκολη αλλά και όμορφη, έκανα ωραίες συναντήσεις με συναδέλφους και συνοδοιπόρους, αλλά ο κύκλος έκλεισε», επισημαίνει.
Για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το άλλο δημόσιο θέατρο, αυτό της Θεσσαλονίκης, το οποίο είναι ανενεργό εδώ και αρκετό καιρό λόγω των κινητοποιήσεων των ηθοποιών δεν έχει να πει πολλά, αλλά είναι σαφής: «Τα μαθαίνω, δεν μπορώ να πάρω θέση γιατί δεν είμαι ακριβώς ενήμερος. Είναι πάντα δυσάρεστο να πιέζονται οι εργαζόμενοι, αλλά και να κλείνει ένας παραγωγικός χώρος, ακόμη περισσότερο όταν αυτός παράγει τέχνη που την έχουμε μεγάλη ανάγκη στην καθημερινότητά μας», καταλήγει.
Η παραγωγή είναι της Dino’s Film, τα κοστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη, τα σκηνικά του Νίκου Δεντάκη, η κινησιολογία της Σεσίλ Μικρούτσικου, οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, η επιμέλεια μουσικής του Νέστορα Κοψιδά, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Κατερίνα Γεωργουδάκη. Παίζουν: Σταύρος Σβήγκος, Ορέστης Τζιόβας, Σωκράτης Πατσίκας, Νικολέτα Παπαδοπούλου, Παύλος Παυλίδης.
Info
Θέατρο Αριστοτέλειον
Παραστάσεις: 21 και 22 Ιανουαρίου στις 9 μ.μ., 28 και 29 Ιανουαρίου στις 9 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων)
Βρισκόμαστε στο μέλλον. Ο Πάτρικ κι ο Μιγκέλ είναι εδώ και δέκα χρόνια έγκλειστοι σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης για άτομα εθισμένα στους υπολογιστές και το διαδίκτυο. Η ζωή τους κυλάει βαρετά και χωρίς απολαύσεις, μέχρι τη στιγμή που μαθαίνουν πως πρόκειται να ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος ανάμεσα στα δύο υπερ-κράτη του κόσμου: την Αμερική και την Ευρασία. Τώρα – λίγο πριν από την ολική καταστροφή- σκοπός τους γίνεται η καταγραφή της Ιστορίας, η καταγραφή των σημαντικότερων στιγμών κι επιτευγμάτων της ανθρωπότητας προς χρήση των κοινωνιών που θα δημιουργηθούν τις επόμενες χιλιετίες. Ξεθάβουν τον κρυμμένο υπολογιστή τους και αρχίζουν το θεάρεστο έργο τους, που θα έχει ως αποτέλεσμα να ξαναβρούν τη χαρά της ζωής, να μεταλλαχθούν και τελικά να γίνουν «Δύο θεοί»…
Είναι μια σύντομη επιτομή του βραβευμένου με βραβείο «Κάρολος Κουν» έργου του Λένου Χρηστίδη, το οποίο μετά την Αθήνα, παρουσιάζεται τώρα και στη Θεσσαλονίκη. Και μπορεί το κείμενο να είναι παλιό αφού γράφτηκε το 1999, μιλάει όμως για πράγματα που αφορούν πολύ και το παρόν μας. «Είχα δει το έργο πριν από είκοσι χρόνια όταν είχε ανέβει από το Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου . Επειδή από τότε δεν ξαναήρθα σε επαφή μαζί του, φανταζόμουν ότι είχε ξεπεραστεί», λέει στο makthes.gr o σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης.
Πρόσφατα που ξαναδιάβασε το κείμενο συνειδητοποίησε πως καταπιάνεται με θέματα που είναι και σήμερα στο απόγειο όπως για παράδειγμα για τον εθισμό του ανθρώπου στους υπολογιστές –ουσιαστικά δηλαδή για τα ηλεκτρονικά μέσα – και φυσικά για το τέλος του κόσμου το οποίο τοποθετεί στο μέλλον συνδέοντάς το με την πυρηνική καταστροφή και τη σύγκρουση των δύο φανταστικών υπερδυνάμεων. «Αν αυτό το διάβαζε κάποιος πριν δέκα χρόνια ίσως και να το θεωρούσε παρωχημένο. Όταν είχαμε την ευημερία μας, όταν ο εχθρός ήταν μόνο οι φανατικοί ισλαμιστές, ίσως δεν μας απασχολούσαν αυτά. Τώρα που έχει διαταραχθεί όλο το σύστημα και αναζητά νέες ισορροπίες η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πυροδοτηθεί μια παγκόσμια σύγκρουση είναι πάλι ορατή. Έτσι το έργο γίνεται πολύ σημερινό», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Για εκείνον ένα από τα γοητευτικότερα στοιχεία του έργου είναι το χιούμορ του συγγραφέα, το οποίο ο ίδιος ως σκηνοθέτης φρόντισε να διατηρήσει και στην παράσταση. «Παρόλο που ο Χρηστίδης μιλάει για τόσο σοβαρά θέματα, όπως τα υπαρξιακά, ο θάνατος, ο φόβος του θανάτου και ο φόβος της ανυπαρξίας, κάνει ταυτόχρονα πλάκα με αυτά και προσπαθεί να ‘γλεντήσει’ τους φόβους του. Ουσιαστικά, χλευάζει και γελοιοποιεί την αδυναμία του ανθρώπου να αποφύγει το μοιραίο, το οποίο φυσικά το συνδέει με το τέλος. Στην παράσταση προσπαθήσαμε να επενδύσουμε στο χιούμορ ανοίγοντας όλα τα θέματα που το έργο θέτει μέσα από τα αστεία στοιχεία, τον σαρκασμό και τον κυνισμό του συγγραφέα», προσθέτει ο σκηνοθέτης.
Ηθοποιός και σκηνοθέτης, αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ο Παντελής Δεντάκης παραιτήθηκε πριν ενάμιση χρόνο από τη θέση του μέλους του δ.σ. του δημόσιου θεάτρου της Αθήνας χωρίς όμως να έχει τελειώσει η θητεία του. «Ήταν κάτι που έκανε τον κύκλο του. Όταν μου έγινε η πρόταση και επειδή το Εθνικό ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο, θεώρησα ότι είχα λόγο να το στηρίξω. Ήταν μια εμπειρία αρκετά δύσκολη αλλά και όμορφη, έκανα ωραίες συναντήσεις με συναδέλφους και συνοδοιπόρους, αλλά ο κύκλος έκλεισε», επισημαίνει.
Για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το άλλο δημόσιο θέατρο, αυτό της Θεσσαλονίκης, το οποίο είναι ανενεργό εδώ και αρκετό καιρό λόγω των κινητοποιήσεων των ηθοποιών δεν έχει να πει πολλά, αλλά είναι σαφής: «Τα μαθαίνω, δεν μπορώ να πάρω θέση γιατί δεν είμαι ακριβώς ενήμερος. Είναι πάντα δυσάρεστο να πιέζονται οι εργαζόμενοι, αλλά και να κλείνει ένας παραγωγικός χώρος, ακόμη περισσότερο όταν αυτός παράγει τέχνη που την έχουμε μεγάλη ανάγκη στην καθημερινότητά μας», καταλήγει.
Η παραγωγή είναι της Dino’s Film, τα κοστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη, τα σκηνικά του Νίκου Δεντάκη, η κινησιολογία της Σεσίλ Μικρούτσικου, οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, η επιμέλεια μουσικής του Νέστορα Κοψιδά, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Κατερίνα Γεωργουδάκη. Παίζουν: Σταύρος Σβήγκος, Ορέστης Τζιόβας, Σωκράτης Πατσίκας, Νικολέτα Παπαδοπούλου, Παύλος Παυλίδης.
Info
Θέατρο Αριστοτέλειον
Παραστάσεις: 21 και 22 Ιανουαρίου στις 9 μ.μ., 28 και 29 Ιανουαρίου στις 9 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων)
ΣΧΟΛΙΑ