Εισερχόμενος την περασμένη Τρίτη στα «ορεινά» δημοσιογραφικά θεωρεία της αχανούς αίθουσας του «ημικυκλίου», όπου συνεδριάζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο, έριξα ακόμα μία γρήγορη ματιά σε κάποια στατιστικά στοιχεία για τους νέους ευρωβουλευτές, που εκλέχτηκαν από την κάλπη της 26ης Μαΐου.

Το μάτι πάει στην αύξηση της συμμετοχής στις κάλπες κατά 8,3% σε σχέση με την προηγούμενη αναμέτρηση του 2014, στη γενναία ανανέωση του σώματος (435 νεοεκλεγέντες ευρωβουλευτές και μόλις 295 οι «παλιοί» και επανεκλεγέντες) και στο επαρκές για την ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα, αν και όχι ικανοποιητικό, ποσοστό των γυναικών που μπήκαν στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκλέχτηκαν 302 γυναίκες (ποσοστό 40,4%), ενώ οι άντρες είναι 446 (59,6%).

Σε εμάς πάντα τα ποσοστά είναι σταθερά κάτω τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Έχουμε 5 γυναίκες λοιπόν στους 21 συνολικά ευρωβουλευτές (28,57% ποσοστό των ευρωβουλευτών). Τις μάθαμε ήδη απέξω: Ελίζα Βόζενμπεργκ, Μαρία Σπυράκη, Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, Έλενα Κουντουρά, Εύα Καϊλή. Η ΜέΡΑ25 με το άχαρο 2,99% έχασε την έδρα και η Σοφία Σακοράφα, παρά τους 27.334 σταυρούς, έμεινε απέξω.

Στα «παραπολιτικά» των συζητήσεων στο καφέ των δημοσιογράφων δέσποζε η «αναστάτωση» στις τάξεις των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας για το αν έπρεπε να ψηφιστεί ο Δημήτρης Παπαδημούλης για μία από τις θέσεις αντιπροέδρων του κοινοβουλίου και η στάση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Θέματα που ξεχνιούνται σε μερικές μέρες, διότι η Ευρώπη έχει πολύ μεγαλύτερους πονοκεφάλους και ανοιχτές πληγές για να επουλώσει.

Ήμουν κατά κάποιον τρόπο σίγουρος ότι θα παρακολουθήσουμε μία συναισθηματική ομιλία της Ursula von der Leyen, που ζητούσε την υποστήριξη του σώματος, για να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Κομισιόν. Μία ομιλία γυναίκας που είναι μητέρα 7 παιδιών και οπωσδήποτε θα θελήσει να έχει, αν εκλεγεί, περισσότερες γυναίκες επιτρόπους στο πλάι της.

Έτσι και έγινε. Η υποψήφια, που σε λίγες ώρες θα εκλεγόταν με «οριακή νίκη» στο αξίωμα της προέδρου της Ε.Ε., ακούστηκε να λέει τα αναμενόμενα:

- «Κάθε παιδί στην Ευρώπη πρέπει να έχει πρόσβαση στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, σε καθαρό περιβάλλον χωρίς φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό».

- «Πλήρης ισότητα μεταξύ των δυο φύλων. Περισσότερες γυναίκες επίτροποι. Οι γυναίκες θέλουμε αυτό που μας αξίζει».

Και βέβαια όλα αυτά για να «ενοποιήσει και να ενισχύσει» την Ευρώπη, όπως είπε αρκετές φορές.

Η συναισθηματική 30λεπτη ομιλία της στο Στρασβούργο, που έγινε άλλες φορές δεκτή με χειροκροτήματα αλλά και άλλες με «μουρμούρες» αποδοκιμασίας, είχε brexit, «οικολογική ατζέντα», ανάπτυξη, εκκλήσεις για ενότητα απέναντι σε «εξωτερικούς κινδύνους».

Στην ατμόσφαιρα πάντως διέκρινε κανείς και μια «πεποίθηση» ότι τελικά θα νικήσουν πάλι οι Γερμανοί -όπως θέλει το πασίγνωστο από το ποδόσφαιρο σλόγκαν- και ότι ουδέποτε πρέπει να υποτιμάς την παραδοσιακή συναλλαγή μεταξύ των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και όταν αυτή δεν φαίνεται να εναρμονίζεται με τη βούληση των ευρωπαίων πολιτών, όπως εκφράστηκε στις εκλογές του περασμένου Μαΐου.

Τι μένει;

* Ότι εξελέγη μια κομψή κυρία που μιλά τέσσερις γλώσσες, έχει τίτλο ευγενείας αλλά και έντονα συντηρητικό παρελθόν, με λεκτικές αποστάσεις από την πολιτική του Τραμπ απέναντι στην Ευρώπη, αποφασισμένη να δώσει τη μάχη για μια πράσινη συμφωνία και για τον πόλεμο κατά της κλιματικής αλλαγής. Η γερμανίδα υπουργός Άμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, θα αναλάβει τα ηνία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τον ερχόμενο Νοέμβριο για πενταετή θητεία.

* Ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγραψε μια νέα σελίδα στην ευρωπαϊκή ιστορία, αναδεικνύοντας σ’ αυτήν τη θέση για πρώτη φορά μία γυναίκα.

* Ότι η μη τήρηση της διαδικασίας Spitzenkandidaten, βάσει της οποίας τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα αναδεικνύουν, πριν από τη διενέργεια των ευρωεκλογών, συγκεκριμένους υποψηφίους για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με την προεδρία να καταλήγει μετεκλογικά στο πρόσωπο του προταθέντος από τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα, υπήρξε μία ακόμα οπισθοδρόμηση.

Η λεγόμενη διαδικασία Spitzenkandidaten τηρήθηκε για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές του 2014. Βέβαια το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν δέχθηκε ότι δεσμευόταν από τους αναδειχθέντες κορυφαίους υποψηφίους των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων, αλλά τελικά επέλεξε να προτείνει για την προεδρία της Επιτροπής τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που είχε κατακτήσει και τις περισσότερες έδρες.

Η θέση της Ούρσουλα, που χειροκροτήθηκε περισσότερο, ήταν το σχέδιό της για μία «πράσινη Ευρώπη». Χαρακτηριστικά σημείωσε η «La Repubblica»: «Αυτή η σταθερή δέσμευση για το κλίμα, με άμεση στόχευση τη μείωση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 50%-55% μέχρι το 2030 και στρατηγική κατάληξη το μηδενισμό τους μέχρι το 2050 ήταν η πιο καθαρή της δέσμευση».

Φεύγοντας από την πρώτη συνέντευξη Τύπου της Φον Ντερ Λάιεν μετά την εκλογή της (από όπου τράβηξα κι αυτήν τη φωτογραφία του κείμενου), στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια διάχυτη ήταν η απορία για το πώς θα σταθεί απέναντι στην Ελλάδα, αφού στο παρελθόν «ως Γερμανίδα, άλλωστε», υπήρξε εξαιρετικά επιφυλακτική για το αν μπορεί η Ελλάδα να επιτύχει δημοσιονομικούς στόχους. 

Επίσης για το αν θα νοσταλγήσουμε τον πληθωρικό, εκδηλωτικό και συχνά φίλα διακείμενο προς την Ελλάδα προκάτοχό της Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ και για το τι θα γίνει με τις ευρωατλαντικές σχέσεις.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Ιουλίου 2019