Δεν μασά τα λόγια του ο Πάρις Μπίλλιας. Ο πρόεδρος του τμήματος Κεντρικής  Μακεδονίας του ΤΕΕ σε συνέντευξή του στη «Μακεδονία» τονίζει ότι η  Θεσσαλονίκη υπήρξε επί χρόνια ιδανική αυτόχειρας, καθώς δίπλα στα προβλήματα  της οικονομίας είχε μπροστά της και «μίζερους τοπικούς ανταγωνισμούς. Ποτέ δεν  ενώθηκαν πραγματικά οι δυνάμεις της Θεσσαλονίκης σε πραγματικά κοινές διεκδικήσεις», τονίζει.  

Πολλοί θεωρούν ότι η Θεσσαλονίκη ως πόλη και λόγω κρίσης ακολουθεί τα τελευταία χρόνια μια φθίνουσα πορεία. Ποια είναι η δική σας γνώμη γι΄ αυτό; Έφταιξε μόνο η κρίση;

Η Θεσσαλονίκη υπήρξε επί χρόνια ιδανική αυτόχειρας. Η οικονομική κρίση τη βρήκε να βιώνει ήδη τη δική της, τοπική κρίση και την επιδείνωσε. Η πόλη μας ήταν ήδη εγκλωβισμένη πριν την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, σε φαινόμενα αποβιομηχάνισης, αυξημένης ανεργίας, έντονου brain drain. Αλλά και σε μίζερους τοπικούς ανταγωνισμούς που συχνά θάμπωναν τους πολλούς ακόμα και χωρίς να τους αφορούν. Δυστυχώς όμως, ποτέ δεν ενώθηκαν πραγματικά οι δυνάμεις της  Θεσσαλονίκης σε πραγματικά κοινές διεκδικήσεις και δράσεις με αναπτυξιακό πρόσημο.  Αυτό που έλειψε και λείπει ακόμα από την πόλη μας είναι η χαρισματική – εμπνευσμένη ηγεσία, όχι με την έννοια που της αποδίδεται συνήθως, των αρίστων δηλαδή, ή ακόμα χειρότερα του στρατηγού και των ακολούθων του, αλλά της εμπνευσμένης καθοδήγησης μιας ομάδας ανθρώπων που τη συνδέει κοινό όραμα και αξίες, αλλά και μια κοινή ανάγκη να αλλάξει επιτέλους κάτι στην πόλη.  Χρειάζονται τοπικές ηγεσίες που θα υπερβούν προσωπικές φιλοδοξίες πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές , ή φιλοδοξίες, γίνονται μπροστάρηδες για το καλό της πόλης. για να μπορέσουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των υπολοίπων και να τους ενώσουν.

Υπάρχει κάποια απλή πρόταση λογικής που να λύνει το πρόβλημα;

Η μόνη ρηξικέλευθη είναι να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τους πολίτες να μη θέλουν και να μη χρειάζονται –και επιλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου- οι πολίτες του πολεοδομικού συγκροτήματος, να κατεβάζουν τα αυτοκίνητά τους στο κέντρο της πόλης. Αλλά αυτό δεν γίνεται ούτε με μια εντολή, ούτε με τον μπαμπούλα της κλήσης μόνο. Απαιτείται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παρεμβάσεων συμπεριλαμβανομένης της ολοκλήρωσης της κατασκευής του μετρό και της αναβάθμισης της περιφερειακής οδού. Χρειάζονται σοβαρές αστικές συγκοινωνίες, οικονομικό αντίτιμο ή δωρεάν δημοτικά πάρκινγκ φθηνά ή δωρεάν όπου γίνεται πέριξ του κέντρου, διαμόρφωση οδικών αξόνων κατά τρόπο φιλικό για το ποδήλατο, ένα δημοτικό σύστημα αστικών mini bus.

Να πάμε στο μετρό: βήμα προς βήμα το έργο προχωράει, λέει ο πρόεδρος της Αττικό Μετρό ΑΕ Γιάννης Μυλόπουλος. Η δική σας εκτίμηση;

Προχωράει μεν, αλλά «κουβαλά» πολύ… έρμα παλινωδιών μαζί του. Με τα σημερινά δεδομένα, δεν συμμερίζομαι τις αισιόδοξες εκτιμήσεις της Αττικό Μετρό ότι το έργο θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει για λειτουργία, το Νοέμβριο του 2020. Και επιπλέον, ας μη κρυβόμαστε, η αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού προβλήματος της πόλης δεν μπορεί να γίνει με ένα «κολοβό» μετρό, από τη Ν. Ελβετία ως το Σιντριβάνι.  

Ήσασταν από τους βασικούς υποστηρικτές της πρότασης για το θαλάσσιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Είστε αισιόδοξος ότι μπορεί να υλοποιηθεί και να αποτελέσει το μεγάλο στοίχημα της Θεσσαλονίκης για τα επόμενα χρόνια;

Ναι, μπορεί να αποτελέσει το νέο brand της Θεσσαλονίκης. Η σύνθεση δυνάμεων που επιτύχαμε, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, ΤΕΕ/ΤΚΜ και εμπλεκόμενοι δήμοι, έθεσε το θεσμικό θεμέλιο. Μια μητροπολιτικού χαρακτήρα σύμπραξη, θα το ωθήσει ακόμα γρηγορότερα στην πράξη.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο Κυριάκος Μητσοτάκης σας έδωσε το πράσινο φως για να είστε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με τη στήριξη της ΝΔ. Θα είστε τελικά υποψήφιος; Γιατί ακούγεται ότι κάνετε δεύτερες σκέψεις…

Πιστεύω βαθιά στη βούληση και στις ζυμώσεις των συμπολιτών μας, που ακόμα και εάν προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες, αυτές τελικά δεν τους χωρίζουν αλλά τους ενώνουν μπροστά σε ένα συλλογικό στόχο για το αύριο όλων μας. Αυτή η συζήτηση, αυτές οι ζυμώσεις με αφορούν πραγματικά, και σ’ αυτές επιδιώκω να είμαι ενεργό μέλος. Η τοπική αυτοδιοίκηση δε σηκώνει άλλους προσωπικούς βεντετισμούς. Αρκετά πια η συζήτηση για τα πρόσωπα. Αυτό που χρειάζεται είναι όραμα, σχέδιο, και τεχνογνωσία.