Ο Λαρισαίος ορθοπεδικός Αλέξανδρος Κουλουκτσής, που υπηρετεί στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας, δεν εφημέρευε τη νύχτα της τραγωδίας στα Τέμπη, ωστόσο, ήταν στο νοσοκομείο όταν έφτασε η θλιβερή είδηση ότι κάτι άσχημο είχε συμβεί στον τόπο του.

Οι πρώτες πληροφορίες που έφτασαν γύρω στις 11 τη νύχτα ήταν αρκετά συγκεχυμένες.

«Γύρω στις 11 το βράδυ ο διευθυντής της παθολογικής κλινικής του νοσοκομείο μού είπε ότι κάτι συνέβη με ένα τρένο και ότι πρέπει να ενημερώσω τον διευθυντή μου, που εφημέρευε κιόλας εκείνη τη νύχτα, ότι θα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή. Έτσι και έγινε. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά από το επόμενο τηλεφώνημά του με το οποίο μας ενημέρωσε ότι θα πρέπει να ανοίξει η εφημερία για να δεχτεί τραυματίες από ένα ατύχημα που συνέβη λίγο πριν τα Τέμπη. Δεν είχαμε καθόλου εικόνα για το τι πραγματικά είχε γίνει», περιγράφει στο makthes.gr και συνεχίζει:

«Εγώ έψαξα στο ίντερνετ καμία σχετική είδηση, ώστε να ξέρω τι να περιμένω, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Ο διευθυντής μου μου είπε να ενημερώσω τους άλλους ειδικευόμενους, το προσωπικό, τους νοσηλευτές. Υπήρξε μια μαζική κινητοποίηση…».

Οι πρώτοι τραυματίες κατέφθασαν μια ώρα περίπου αργότερα. 

«Η απεικόνιση της σκληρής πραγματικότητας σου κόβει την ανάσα», λέει πρώτα-πρώτα για να εξηγήσει πως «κατά τις 12:20-12:30 άρχισαν να έρχονται τα πρώτα ασθενοφόρα, το ένα πίσω το άλλο, και να μεταφέρουν τραυματίες. Πρέπει να ήταν 25-30 τραυματίες οι πρώτοι που μεταφέρθηκαν. Η μεταφορά τους γινόταν γρήγορα, δεδομένου ότι το σημείο που έγινε το δυστύχημα απέχει περίπου 10-15 λεπτά από το νοσοκομείο. Το ασθενοφόρο που ερχόταν, ξεφόρτωνε και έφευγε ξανά. Οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι που είχαν τις αισθήσεις τους, αλλά ήταν σοκαρισμένοι. Στη διαλογή αναγκαστήκαμε να τους κόψουμε τα ρούχα για να δούμε τι έχουν: Κακώσεις, εγκαύματα, ό,τι συνέβαινε δηλαδή κάτω από το ύφασμα. Αυτό ήταν κάτι το παράδοξο και το πρωτόγνωρο, καθώς ήρθαν μαζικά πολλοί τραυματίες που δεν ξέραμε τι είχαν και πόσο σοβαρά ήταν».

Ερωτηθείς για το τι θυμάται από εκείνες τις πρώτες επαφές με τους τραυματίες από τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, λέει: «Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορούσε να μιλήσει από το σοκ. Άλλοι ψέλλιζαν απλά κάποιες λέξεις».

Χρειάστηκε να περάσουν περίπου δύο ώρες για να μπει μια σειρά στα επείγοντα και να δρομολογηθούν τα περιστατικά. Από τις 2:30 το πρωί και μετά, το θέαμα έγινε πιο μακάβριο, όπως λέει ο Αλέξανδρος Κουλουκτσής. 

«Άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα ασθενοφόρα που μετέφεραν ανθρώπινα μέλη σε σακούλες. Όσοι επιζήσαντες ήταν να έρθουν, ήρθαν την πρώτη μία ώρα. Όσο κυλούσε ο χρόνος, βλέπαμε μόνο νεκρούς», σχολιάζει και στέκεται στην εικόνα που τον σημάδεψε:

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα μιας σακούλας που δεν έκλεινε, γιατί είχε μέσα ανθρώπινα μέλη, τα οποία άνηκαν πιθανώς σε περισσότερα από ένα άτομα. Δεν είχαμε εικόνα ότι ήταν νέοι άνθρωποι κυρίως αυτοί που ήταν στη διαλογή».

«Θα είχαμε διπλάσιο ή τριπλάσιο νούμερο νεκρών, εάν…»

Οι περισσότεροι που νοσηλεύονται ή νοσηλεύτηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας έφεραν εγκαύματα από καυστικό υγρό που έπεσε στο πρόσωπό τους ή είχαν κάποιο κάταγμα ή δύσπνοια. 

«Την επομένη το πρωί και αφού ολοκληρώθηκε ο προεγχειρητικός έλεγχος βάλαμε στο χειρουργείο όσους τραυματίες έπρεπε να χειρουργηθούν. Όλα πήγαν καλά και ήδη κάποιοι έχουν πάρει εξιτήριο. Όσο περνούσαν οι ώρες, ορισμένοι επιβαίνοντες άρχισαν να θυμούνται τι είχε συμβεί. Κάποιοι μου περιέγραψαν τη σύγκρουση των δύο τρένων ως ένα πολύ ισχυρό τράνταγμα, όπου στη συνέχεια μαύρισαν τα πάνω και κάποιος άλλος μου περιέγραψε πως ένιωσε να κλυδωνίζεται η καρέκλα του και στη συνέχεια έπεσε στο πλάι», σχολιάζει σχετικά ο Λαρισαίος γιατρός και συμπληρώνει:

«Ένας ασθενής είχε εγκλωβιστεί στο βαγόνι, καθώς ένα σίδερο του έκλεισε το πόδι. Ο ίδιος στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, γιατί τον απεγκλώβισαν οι διασώστες. Άλλοι δεν έζησαν από αυτήν την τραγωδία… Μάλιστα, στα παιδιά που επέζησαν είπα ότι θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς καθώς στα δύο χιλιόμετρα, δηλαδή σε ελάχιστη χρονική απόσταση, υπήρχε ένα τούνελ. Εάν η σύγκρουση γινόταν μέσα στο τούνελ, τότε θα μιλούσαμε για διπλάσιο ή τριπλάσιο νούμερο θυμάτων, από την στιγμή που η δύναμη της σύγκρουσης των δύο τρένων δεν θα μπορούσε να αποσυμπιεστεί δεξιά και αριστερά και θα εγκλωβίζονταν όλοι μέσα στο τούνελ», καταλήγει.

«Στη θέση αυτών των παιδιών θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας»

Η δεύτερη πράξη του δράματος «παίχτηκε» νωρίς το πρωί της Τετάρτης 2 Μαρτίου, όταν πλέον οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου συγκέντρωσαν τους συγγενείς των θυμάτων σε ένα αμφιθέατρο και τους ανακοίνωσαν τα ονόματα όσων είχαν βρει θάνατο στο δυστύχημα. «Ήταν δύο μάνες, οι οποίες στην αναγγελία του ονόματος του νεκρού παιδιού τους δεν άντεξαν και χρειάστηκε να τις βγάλουμε έξω με ένα φορείο. Τι να πεις σε αυτές τις μάνες;», αναρωτιέται.

Ο ίδιος, καθώς κατάγεται από τη Λάρισα, θυμάται πολύ έντονα τα άλλα δύο τραγικά δυστυχήματα που σημάδεψαν τον τόπο του: Το τροχαίο με τους νεκρούς οπαδούς του ΠΑΟΚ και εκείνο με τους μαθητές από τη Βέροια. 

«Οι μνήμες μου είναι ακόμα νωπές από εκείνα τα δύο γεγονότα που σημάδεψαν τα Τέμπη. Μάλιστα, το πρόσφατο δυστύχημα με τα τρένα συνέβη πολύ κοντά με το σημείο, όπου έπεσαν νεκροί οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Και τότε αλλά και τώρα, ένα πράγμα στροβιλίζεται στο μυαλό μου: Ότι θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς στη θέση αυτών των παιδιών και οι δικές μας οι μάνες στη θέση εκείνων στο αμφιθέατρο...».