Η Ομόνοια δεν ήταν άγνωστη στον ΠΑΟΚ. Τα δύο ματς των Κύπριων με τον Ολυμπιακό στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ πρόσφεραν στον Αμπέλ Φερέιρα, τους συνεργάτες του και όλους εμάς την ευκαιρία να διαπιστώσουμε το αγωνιστικό πλάνο του Χένινγκ Μπεργκ, που ήταν ακριβώς το ίδιο και στην Τούμπα. Παρά ταύτα, ο Φερέιρα προετοίμασε και παρέταξε την ομάδα του μάλλον για διαφορετικό παιχνίδι.

Η Ομόνοια αμύνθηκε σε πλάτος, στο 1/4 του γηπέδου και με πρέσινγκ στους χαφ του ΠΑΟΚ κράτησε τον αντίπαλο μακριά από τα καρέ της, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.

Ο ΠΑΟΚ παρατάχθηκε ξανά με τρεις στόπερ και όταν ο αμυντικός Μιχαηλίδης είναι πιο δημιουργικός από τον χαφ Εσίτι, καταλαβαίνει κανείς το κενό λογικής στο σχέδιο του Φερέιρα. Η συγκεκριμένη διάταξη έχει "φορεθεί" πολύ ήδη από τα περσινά πλέι οφ του πρωταθλήματος, μπορεί να αποδώσει απέναντι σε ισάξιες ή ακόμη και πιο ισχυρές ομάδες, αλλά δεν είναι για όλα τα παιχνίδια.

Όταν ο Πορτογάλος κατάλαβε ότι ο Εσίτι ήταν ακόμη ένα βαρύ κορμί, που δεν είχε τίποτε να προσφέρει και αποτελούσε και μέρος του προβλήματος που δημιουργούσαν οι έστω και ελάχιστες αντεπιθέσεις της Ομόνοιας, τον αντικατέστησε με τον Αουγκούστο. Ο ΠΑΟΚ δεν άλλαξε δραματικά τον τρόπο παιχνιδιού του, αλλά απέκτησε περισσότερη ένταση και δοκίμασε να αναπτυχθεί κάθετα από τον άξονα. Έτσι έφτασε στο γκολ της ισοφάριση, με αυτόν τον τρόπο δοκίμασε να ανατρέψει το σκορ, όμως η αντίπαλη περιοχή δεν γέμισε ποτέ με κορμιά, αφού άλλαξαν τα πρόσωπα και όχι η διάταξη.

Σε αντίθεση με το ματς κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, οι πολλές τελικές δεν αποτελούν τίτλο τιμής για την ομάδα. Ο ΠΑΟΚ και μπορούσε και έπρεπε να πάρει το παιχνίδι. Το ζητούμενο πλέον είναι να βρεθεί ένας επιτελικός χαφ τον Ιανουάριο, αν, φυσικά, δεν είναι αργά μέχρι τότε.