Δυο φορές είπα στην παρέα του γιου μου, μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα, την ίδια φράση όταν ζήτησαν τα προγνωστικά μου. Είναι γνωστή σε μας τους μεγάλους από τα φοιτητικά χρόνια, τότε που δεν είχαμε σόσιαλ μίντια και κινητά στη ζωή μας, αλλά είχαμε τάβλι. Τα παιδιά με είχαν ρωτήσει νωρίς το βράδυ της Τρίτης «Τι μπορεί να κάνει η Λίβερπουλ με ένα 3-0 στην πλάτη και έναν Μέσι αντίπαλο». Τι να τους έλεγα; Ήταν, είπα, «σαν να σου έχουν πιάσει την ‘παραμάνα’ στο πλακωτό». Σε τι να ελπίσεις;

Το επανέλαβα ως αφελής και στα προγνωστικά μου για την Τότεναμ απέναντι στα φοβερά «μωρά» του Άγιαξ, μέσα στην υπερσύγχρονη αρένα, που φέρει το όνομα του μυθικού Γιόχαν Κρόιφ.

Είχε και χειρότερα: Εμείς τουλάχιστον τα είδαμε αυτά τα ιστορικά, όπως αποδείχτηκε, ματς. Κάποιοι φίλοι όμως έκλεισαν την τηλεόραση και βγήκαν για καφέ μετά το 2-0 υπέρ του Αγιαξ στο ημίχρονο το βράδυ της Τετάρτης, έχοντας στο μυαλό την ατάκα για το τάβλι

Δυο φορές την πάτησα λοιπόν με τα προγνωστικά.

Άλλοι ματαίωσαν την ποδοσφαιρική νύχτα που είχαν προγραμματίσει στο σπίτι με φίλους και αδιαφόρησαν για το Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα στο Άνφιλντ μετά το 3-0 της Βαρκελόνης. Πού να πας χωρίς τον Σαλάχ και τον Φιρμίνιο, και με αντίπαλο έναν τέτοιο «γκαζωμένο» Λιονέλ Μέσι;

Αυτά τα κάνει το ποδόσφαιρο. Έχει την έκπληξη που κρέμεται από μία κλωστή, τη μαγεία, την πιο σύντομη διαδρομή από τον «παράδεισο» ενός θριάμβου μέχρι την «κόλαση» της συντριβής. Έχει και εικόνες σαν κι αυτή του σαστισμένου νικητή, του Μαουρίτσιο Ποκετίνο, αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή στο Άμστερνταμ:

«Ο Mauricio Pochettino αναπνέει βαριά, απολύτως ‘αποστραγγισμένος’. Το σακάκι του έχει βγει, η γραβάτα του χαλαρώνει και στη συνέχεια κόβεται. Αυτά κάνει το ποδόσφαιρο στους ανθρώπους. Διαλύει τα συναισθήματα και τα ρούχα τους. Το στήθος του φουσκώνει από υπερηφάνεια για ό,τι πέτυχε η ομάδα του. Μια ομάδα χωρίς ‘αστέρια’, αλλά με το ‘αστρικό’ πνεύμα.

«Ο μάνατζερ της Tottenham Hotspur ήταν πολύ φορτισμένος συναισθηματικά, για να δώσει τις σύντομες συνεντεύξεις του. Χρειάστηκε να επανακτήσει την αναπνοή του, να στεγνώσει τα δάκρυα και να απορροφήσει το δράμα, που μόλις είχε ξεδιπλωθεί μπροστά του. Όλοι οι παρευρισκόμενοι στο χορτάρι αλλά και ένα μαγεμένο πλήθος στις εξέδρες έτριβαν με δυσπιστία τα μάτια τους για να καταλάβουν τι συνέβη».

(Γλαφυρή αλλά και τόσο αληθινή περιγραφή στους «Times» του Λονδίνου, την περασμένη Πέμπτη. Αλλά μήπως δεν έτριβαν τα μάτια τους και οι δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες τους στο βόρειο Λονδίνο, είτε είναι οπαδοί των «Πετεινών» είτε της μισητής γι’ αυτούς Άρσεναλ;).

«Η ποδοσφαιρική λογική έχει καταργηθεί», έλεγε αθλητικός συντάκτης του συνδρομητικού καναλιού που μετέδιδε το Άγιαξ - Τότεναμ.

Όχι, δεν συμφωνώ. Κατά τη γνώμη μου επανήλθε η ποδοσφαιρική λογική. Διότι προβλέψιμη μπάλα δεν είναι μπάλα. Εκτός κι αν είμαστε στην Ελλάδα όπου θεωρείται φυσιολογικό να παίρνει τον τίτλο δεκαοκτώ φορές μέσα σε είκοσι χρόνια η ίδια ομάδα, όπου το κράτος αδειάζει το γήπεδο, για να γίνει ο τελικός του κυπέλου -ένα γεγονός γιορτή για άλλες… υποανάπτυκτες χώρες- αλλά και να απαγορεύει τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας για λόγους ασφαλείας…

Βέβαια, δεν μπορείς να έχεις όλα. Μπορεί να μην έχει το κύπελλο Ελλάδας την αίγλη του κυπέλου Αγγλίας, μια συγκλονιστική τελετή παγκόσμιας ακτινοβολίας, που απήλαυσαν πέντε γενιές από το 1872. Αλλά κι οι Εγγλέζοι δεν έχουν υφυπουργό Αθλητισμού έναν Βασιλειάδη, ούτε μπορούν να εξευτελίζουν ένα ολόκληρο πρωτάθλημα (μπάσκετ) για μερικά κακά σφυρίγματα των διαιτητών και για τα γινάτια του «πρόεδρα».

Αυτή είναι η εικόνα μας: Δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε τη διεξαγωγή τελικού κυπέλου με κόσμο στις κερκίδες. Απαγορεύονται και οι συγκεντρώσεις. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε αν υπάρχει η ετοιμότητα από την πλευρά της πολιτείας, για να αντιμετωπιστούν θεομηνίες και φυσικές καταστροφές.

Ας μην αδικήσουμε όμως τη μαγεία του φετινού Τσάμπιον Λιγκ, κλείνοντας αυτό το κείμενο με τα δικά μας ρεζιλίκια.

Σκοπεύω λοιπόν να μιλήσω στα παιδιά για τον αξέχαστο Μπιλ Σάνκλι (1913 - 1981) το μυθικό προπονητή της Λίβερπουλ (τον βλέπετε στη φωτογραφία μας) στον οποίο αποδίδεται η εξής μνημειώδης φράση για το ποδόσφαιρο:

«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι απογοητευμένος με αυτήν την άποψη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό».

Ο ίδιος μπορούσε να γεμίσει βιβλίο με τις ρήσεις του. Τις αφιερώνω στη νέα γενιά φιλάθλων, η οποία εύχομαι να μεγαλώσει με τη χαρά του παιχνιδιού χωρίς το τυφλό μίσος και τις εμμονές της γενιάς μου.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Μαΐου 2019