ΑΠΟΨΕΙΣ

Ένα περιστατικό που σημειώθηκε στη Θεσσαλονίκη τις προηγούμενες μέρες, η προσαγωγή της πλανόδιας μουσικού στην Αριστοτέλους, στην εξέλιξή του εμπεριέχει σχεδόν όλα τα καλά και τα στραβά της ελληνικής κοινωνίας.

Ξεκινώ με την είδηση της φυλάκισης, η οποία, όπως αποδείχτηκε ήταν fake news, καθώς επρόκειτο για προσαγωγή.

Φυσικά η φυλάκιση «προτιμήθηκε» κυρίως από τους χρήστες του Fb καθότι όσο πιο εντυπωσιακό είναι κάτι τόσο περισσότερο διαβάζεται και μοιράζεται ή πιο σωστά γίνεται share.

Σειρά πήρε η ενεργοποίηση της δικαιολογημένης ευαισθησίας (κυρίως) των μουσικών της πόλης μπροστά σε μια πρακτική, η οποία εξομοιώνει τις νότες και την τέχνη του δρόμου με την επαιτεία.

Και καθώς η επαιτεία τιμωρείται σύμφωνα με το περίφημο άρθρο 407 του ποινικού κώδικα, που υιοθετήθηκε πριν από… 80 χρόνια από τον Μεταξά, βρεθήκαμε άλλη μία φορά ως κοινωνία στο σημείο να αντιμετωπίζουμε ένα σύγχρονο φαινόμενο με προπολεμικά εργαλεία.

Το κύμα συμπαράστασης στην πλανόδια μουσικό, που οδήγησε στην ουσία στην κατάργηση του νόμου, είναι προφανώς δείγμα της ροπής, που νομίζω ότι έχουμε ως λαός, στην αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση σε ανθρώπους που νιώθουμε ότι αδικούνται. Ουδέν ευγενέστερον. Το πρόβλημα αρχίζει αμέσως μετά.

Τι θα γίνεται από εδώ και στο εξής; Θα μπορεί να ζητιανεύει όποιος θέλει, όπου θέλει και κανείς δεν θα μπορεί να πει ή να κάνει τίποτα; Θα μπορεί όποιος θέλει και όπου θέλει να παίρνει στα χέρια του ένα μουσικό όργανο, να το κακοποιεί ταλαιπωρώντας τα αυτιά των δύστυχων περαστικών, χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει κάτι;

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Λονδίνο ο δήμος δίνει άδεια στους μουσικούς του δρόμου, μόνο αφού περάσουν από οντισιόν. Έτσι όποιος ζει ή επισκέπτεται τη βρετανική πρωτεύουσα, ακούει μουσική στους δρόμους επιπέδου κλασικού κονσέρτου ή συναυλίας δημοφιλών καλλιτεχνών.

Δεν προτείνω να γίνουμε Λονδίνο, αλλά δεν πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι τα όρια και οι κανόνες δεν αποτελούν επίθεση στην ελευθερία μας;