Η ανδρική ομάδα βόλεϊ του Άρη παρέμεινε στη Pre League, έστω και την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, αφού επικράτησε χθες με 3-1 σετ της Κομοτηνής σ’ έναν αγώνα ζωής και θανάτου.

Η ειρωνεία, μάλιστα, ήταν ότι ακριβώς στο ίδιο γήπεδο που πριν από 25 χρόνια η παρέα του Κώστα Χαριτωνίδη «έσπασε» τον κατεστημένο των Αθηνών, κατακτώντας το πρωτάθλημα Ελλάδας, οι κιτρινόμαυροι χθες κλήθηκαν να τα δώσουν όλα προκειμένου να σώσουν την παρτίδα στο… παρά πέντε. Σε μία χρονιά, μάλιστα, που ξεκίνησε με πολλά όνειρα και βλέψεις για επάνοδο στη Volley League μετά από χρονιά.

Στο «τιμόνι» της ομάδας βρέθηκε τις τελευταίες δύο εβδομάδες ένας άνθρωπος, που προέρχεται από τον σύλλογο, ο Χρήστος Πάτρας, ο οποίος είχε να φέρει εις πέρας μία πολύ δύσκολη αποστολή. Και τα κατάφερε.

Ο έμπειρος τεχνικός μίλησε στο makthes.gr για τον υπέρ πάντων αγώνα που έδωσαν οι κιτρινόμαυροι χθες, τα συστατικά της επιτυχίας, αλλά και την επέτειο των 25 χρόνων από την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδας από τον Άρη.

«Χθες πήγαν όλα όπως τα είχαμε σχεδιάσει, παρ’ ότι οι παίκτες είναι λογικό να είχαν άγχος πριν το ματς. Ωστόσο, πήραν άριστα στο παιχνίδι τους και πέτυχαν την παραμονή στην κατηγορία, πιάνοντας υψηλή απόδοση στο 3^ο και το 4^ο σετ», σχολίασε αρχικά ο έμπειρος προπονητής και προσέθεσε ότι:

«Όλα τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γιατί είναι καλοί αθλητές».

Ερωτηθείς για το εάν θα χαρακτήριζε ο ίδιος τον εαυτό του ως άνθρωπο των ειδικών αποστολών, είπε: «Δεν είμαι άνθρωπος των ειδικών αποστολών. Έχω βαρεθεί με τις σαπουνόπερες που επικρατούν στον προπονητικό χώρο. Είμαι ένας προπονητής παλιάς κοπής και μοντέρνος ταυτόχρονα. Υπάρχει παγωμάρα στα πρόσωπα των προπονητών και η κατάντια του αθλήματος οφείλεται σε αυτό. Εάν δεν καθίσουμε να βρούμε τις αξίες μας, δεν έχουμε καμία τύχη», τόνισε και στάθηκε στο ότι:

«Δεν ήταν πρόκληση για εμένα το να αναλάβω τον Άρη σε αυτήν την χρονική στιγμή και σε αυτήν την κατάκτηση. Ήταν θέμα τιμής. Υποκινήθηκα από την αγάπη που είδα από τους ανθρώπους που με κάλεσαν προς το πρόσωπό μου, αλλά και την αγάπη για την ομάδα. Ένα ολόκληρο διοικητικό συμβούλιο να τρέχει πίσω από την ομάδα, όταν παίξαμε στην Κομοτηνή. Τέτοια προσπάθεια δεν την έχω ξαναδεί στον Άρη ακόμα και όταν η ομάδα αγωνιζόταν στην Α1. Ακόμα και όταν πήραμε το πρωτάθλημα. Αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και με ενθάρρυνε, ώστε να τρέξουμε να σώσουμε την ομάδα» και κατέληξε στο ότι:

«Δεν με ενδιαφέρει να πω τι έγινε όλη τη χρονιά. Αυτό που με ενδιαφέρει να πω είναι ότι χθες παίξαμε για τον Άρη και για την Αλεξανδρούπολη. Αυτοί που ξέρουν, θα καταλάβουν. Εγώ έκανα την υποχρέωσή μου, το πίστευα και γι’ αυτό και ανέλαβα. Είμαι τρελός γιατί κάποιοι τρελοί κρατάνε το βόλεϊ. Είμαι, λοιπόν, ένας από αυτούς».

Ο ίδιος είναι περίπου τέσσερις δεκαετίες κοντά στην ομάδα, πρώτα ως αθλητής και αργότερα ως προπονητής. «Είμαι από το 1984 στον Άρη. Χθες πέρασαν από μπροστά μου όλα αυτά τα χρόνια. Σαν χθες ήταν που η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα του ’97. Δεν ξεχνάω ποτέ τους ανθρώπους και την ιστορία».