Τρία χρόνια μετά τον περίπατο του Ηρακλή από τη Β’ εθνική προς τη Σούπερ Λίγκα, ο Παύλος Μυροφορίδης επέστρεψε στους κυανόλευκους, για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να πάρει την ομάδα από το χέρι και να την οδηγήσει στο φυσικό της χώρο. Ο 38χρονος γνώστης του χώρου και ενός πρωταθλήματος, που ο ίδιος χαριτολογώντας λέει πως αισθάνεται σαν το διοργανώνει ο ίδιος, βρίσκεται ξανά σε γνώριμα κατατόπια.

Μετά την πρώτη και εξαιρετικά πετυχημένη παρουσία του στον Ηρακλή, ο Μυροφορίδης είδε το οικοδόμημά του να γκρεμίζεται εξαιτίας των χειρισμών του Σπύρου Παπαθανασάκη. Όπως λέει ο ίδιος, αν τον είχε μπροστά του, θα τον ρωτούσε «πώς κατάφερε να γκρεμίσει αυτό που είχε χτιστεί τότε από όλους εμάς με τόσο κόπο. Πραγματικά δεν έχω αντιληφθεί ακόμη πώς το έχει κάνει. Ο άνθρωπος είχε κακούς συμβούλους».

Βάσει εμπειριών, η δεύτερη φορά στον Ηρακλή επιφυλάσσει πιο εύκολη ή πιο δύσκολη αποστολή;

Πριν από ένα μήνα ξεκίνησα να κάνω κάτι ακατόρθωτο, αλλά επειδή στο ποδόσφαιρο κάθε μέρα είναι άλλη μέρα, θεωρώ ότι είμαστε σε ένα σημείο εξαιρετικό. Δεν υπογράφουμε συμβόλαιο με την επιτυχία, πρέπει να δουλέψουμε πολύ για να πετύχουμε. Αν είμαστε σωστοί, συνεπείς και πειθαρχημένοι, στον τομέα του καθένας, πιστεύω ότι θα πετύχουμε.

Τι αφήσατε στο σύλλογο το 2015 και τι βρήκατε το 2018;

Μέσα μου πιστεύω ότι άφησα τότε στον Ηρακλή το Τζόκερ. Άφησα μία ομάδα με πάρα πολλά Ελληνόπουλα, σε καλή ηλικία, ώστε να χτίσει πάνω τους ο Ηρακλής για δέκα χρόνια. Δυστυχώς, στην επιστροφή μου δεν βρήκα τίποτα. Βρήκα μία ομάδα που βγήκε από τη Γ’ εθνική και για να είμαστε σωστοί και για να αποδίδουμε την πραγματικότητα στους ανθρώπους, δούλεψαν σκληρά για να το πετύχουν. Ξεκίνησαν από το μηδέν, χωρίς δελτία, χωρίς τίποτα και κατάφεραν, σε μία χρονιά όπου κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να γίνει κάτι, να βγάλουν την ομάδα. Στην ουσία, όμως, από το μηδέν ξεκινάμε, χωρίς να θέλω να μηδενίσω την προσπάθεια των παιδιών. Πέτυχαν πράγματα που άλλη ομάδα δεν θα τα κατάφερνε. Ξεκινάμε με αυτό που πέτυχαν, σε άλλες βάσεις εντελώς, ώστε να χτίσουμε.

Αισθάνεστε ασφαλής με το ρόστερ που δημιουργήθηκε;

Ασφαλής στο ποδόσφαιρο δεν είσαι ποτέ. Άμα υπάρχει ασφάλεια στο ποδόσφαιρο, η Μπαρτσελόνα πρέπει κάθε χρόνο να παίρνει το Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι καλό το ρόστερ, αλλά το γήπεδο θα τα δείξει όλα. Θα μας δείξει τα λάθη μας και κυρίως οι παίκτες θα δείξουν τι μπορούν και τι δεν μπορούν.

Υπάρχουν κάποιες ομάδες που τις εκλαμβάνετε ως απειλές; Έχετε μελετήσει την κατηγορία;

Η Β’ εθνική είναι μία κατηγορία που αισθάνομαι σαν να τη διοργανώνω. Πραγματικά, χωρίς έπαρση. Έχει σοβαρές ομάδες. Πρέπει να αξιολογήσουμε σωστά τη σοβαρότητα και την οργάνωση καθεμίας, γιατί εμείς προσπαθούμε τώρα να οργανωθούμε και οι άλλες ομάδες είναι πολύ μπροστά μας σε θέμα προετοιμασίας και καθημερινότητας. Σε αυτό το κομμάτι είμαστε πίσω, οπότε πρέπει να οργανώσουμε την ομάδα κι αν γίνει αυτό, δεν μας απασχολεί κάτι άλλο. Υπάρχει ένα γκρουπ με δυνατές ομάδες, όπως είναι η Κέρκυρα, η Παναχαϊκή, ο Βόλος και η Δράμα. Αυτές τις ομάδες πρέπει να τις σέβεσαι, γιατί έναν αντίπαλο μόνο αν τον σέβεσαι, μπορείς να τον νικήσεις.

Αν θεωρήσουμε ως υπόθεση εργασίας την άνοδο του Ηρακλή, η επόμενη σεζόν στη Σούπερ Λίγκα θα σας βρει ξανά στην ομάδα;

Ο Ηρακλής είναι η μόνη ομάδα με την οποία θέλω να το κάνω αυτό. Μακάρι να πετύχουμε αυτό, που ένα μήνα πριν έμοιαζε ακατόρθωτο. Να ξέρουμε τι λέμε, μην παραμυθιαζόμαστε. Ο σύλλογος που υπηρετούμε είναι τεράστιος και είναι αυτόνομος σε όλα του τα κομμάτια, αλλά πρέπει να είμαστε συνεπείς σε όλο το πλάνο, στα θέλω μας, στην καθημερινότητά μας και στη λειτουργία μας.

Σας έχουν χαρακτηρίσει ως τον άνθρωπο των λευκών επιταγών. Συμφωνείτε;

Γι’ αυτό δεν υπάρχω εγώ στη Σούπερ Λίγκα. Εκεί μοιραία κάποιος πρέπει να έχει τη διάθεση που έχει και στη Φούτμπολ Λιγκ. Εκεί όντως παίρνω λευκή επιταγή, για να πετύχω αυτό που θέλω. Κάποια στιγμή θα σταματήσω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, γιατί δεν έχει πλάκα πλέον. Άμα καταντήσει ρουτίνα, δεν είναι ωραίο. Καλύτερα να σταματήσω και να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου και τα παιδιά μου, όπως κάθε άνθρωπος. Δεν θα περνάω το ίδιο καλά, αλλά δεν θα έχω και τα ίδια έξοδα.

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το ποδόσφαιρο;

Ξεκίνησα από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχα καμιά λόξα να γίνω Μαραντόνα. Ο αδερφός μου ήταν ένας πάρα πολύ καλός ποδοσφαιριστής και μάλιστα αδικήθηκε. Κι εγώ σίγουρα θα έχω αδικήσει, αλλά δεν το έχω κάνει με δόλο. Ξεκίνησα να κάνω κάτι που μου αρέσει, που το γουστάρω, χωρίς να γίνομαι βάρος σε κανέναν.

Το άθλημα το ευχαριστηθήκατε στον αγωνιστικό χώρο ή μετά;

Μετά, αν και αυτήν τη στιγμή για μένα δεν έχει πλάκα. Ρουτίνιασα. Μόνο ένα πράγμα με ταΐζει αυτήν τη στιγμή: η νίκη. Είμαι ο μόνος άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και ξέρω ότι έχω τρία αποτελέσματα. Αν ο αντίπαλος είναι καλύτερος από μένα και χάσω, θα του δώσω το χέρι. Θα είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου, επειδή εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε. Άλλο αν πετυχαίνεις ή δεν πετυχαίνεις. Ο τελικός στόχος έρχεται από την καθημερινότητά σου. Αν είσαι δίκαιος με τους ανθρώπους γύρω σου και σέβεσαι τους συνεργάτες σου και την ομάδα όπου δουλεύεις, αλλά δεν πετύχεις, μάλλον δεν θα έπρεπε να πετύχεις.

Υπάρχει κάποιος ποδοσφαιριστής, προπονητής ή παράγοντας που θα θέλετε να έχετε δίπλα σας στον πόλεμο;

Έναν άνθρωπο έχω μαζί μου. Έναν ποδοσφαιριστή. Θα  ήθελα να τον έχω μαζί μου στον πόλεμο, επειδή αυτό το παιδί με ακολουθεί χρόνια, αν και δεν τον έχω φέτος στον Ηρακλή. Τον αγαπάω σαν αδερφό μου, σαν παιδί μου, σαν οικογένειά μου. Είναι ο Δεληζήσης, ο οποίος είναι παίκτης του Άρη αυτήν τη στιγμή.

Σας φοβίζει το παρασκήνιο;

Το παρασκήνιο σε κάνει δειλό. Αν το φοβάσαι, είσαι δειλός. Πρέπει να βρεις τον τρόπο και να το νικήσεις.

Ο Ηρακλής είναι το φαβορί;

Πρακτικά, φαβορί δεν είναι κανένας. Στα μάτια τα δικά μου, ναι, είναι το φαβορί.

Από την αποχώρηση μέχρι την επιστροφή σας, ο Ηρακλής πέρασε ξανά δύσκολες στιγμές. Φοβάστε μήπως αυτές έχουν «κρυώσει» τον κόσμο;

Πριν τρία χρόνια εγώ δεν είχα συμπαράσταση. Την κέρδισα. Η ομάδα την κέρδισε. Ξεκινήσαμε να κάνουμε κάτι, που δεν είχε πλάτη από κανέναν. Ο κόσμος ήταν δίκαιος με μας και κάποια στιγμή φτάσαμε να έχουμε 18 και 20 χιλιάδες κόσμο. Τρομερό για τα δεδομένα των τριών, τεσσάρων, πέντε χιλιάδων. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε 20.000 κόσμο με Ξάνθη και Πανιώνιο, 25.000 με ΑΕΚ, όλοι Ηρακλειδείς. Παίζαμε μόνιμα με 12.000 στα πλέι οφ. Αν δεν βγάζουν συναίσθημα ο ποδοσφαιριστής και οι άνθρωποι που δουλεύουν σε μία ομάδα, αν είναι κρύοι απέναντι στον κόσμο, δεν θα έρθει κανείς. Αν όλοι αυτοί πάρουν κάτι από τη λύσσα μου και την τρέλα που έχω για να κερδίζω, θα είμαστε κάτι που δεν θα μπορεί να σταματήσει κανείς. Αν το κάνω μόνος μου, θα χαζέψω. Αν το κάνουμε όλοι, δεν χωράμε στα κλουβιά. Εγώ περιμένω περισσότερα από τον κόσμο. Να δείξουμε σε αυτόν που θα πάρει την ομάδα ότι ίσως πάρει κάτι που δεν έχει στο μυαλό του. Έτσι δεν θα έχουμε ταβάνι σε τίποτα. Αλλά εκτός από ταβάνι, μπορούμε να έχουμε και υπόγειο.

Μακεδονία της Κυριακής