Πέντε λέξεις σε δυο φράσεις οδηγούν σε έναν συγκεκριμένο τρόπο «πρόσληψης» της προσωπικότητας του Θεόδωρου Πάγκαλου και ίσως αδικούν την μεγαλύτερη εικόνα του στον δημόσιο βίο αυτής της χώρας. Αλλά πάλι, έτσι δεν γίνεται πάντα;

Οι εντυπώσεις της αβάσταχτης ελαφρότητας στην πολιτική που κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες, ανεβοκατεβάζουν τις μετοχές των πρωταγωνιστών. Υπάρχουν όμως κάποιοι που πραγματικά δεν δίνουν «δυάρα τσακιστή» για ό,τι έχει κερδηθεί ή για ό,τι έχει πια χαθεί στο παιχνίδι του φαίνεσθαι όπως λέει και το τραγούδι του παλιού συντρόφου του, του Διονύση Σαββοπούλου από τα χρόνια της προδικτατορικής ΕΔΑ.

Πέντε λέξεις, δύο φράσεις που έμειναν στην πολιτική/παραπολιτική ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων και σήκωσαν θύελλα αντιδράσεων όταν ακούστηκαν, από το στόμα ενός εστέτ διανοούμενου αλλά και «μπρουτάλ» στις άλλοτε προκλητικές και άλλοτε πικρά χιουμοριστικές ατάκες του.

Ας τις θυμηθούμε αυτές τις στιγμές του Θεόδωρου Πάγκαλου:

*»Κύριος Τίποτα».

Ήταν η «φιλοφρόνηση» του πανίσχυρου υπουργού του ΠΑΣΟΚ , του γνώστη των ευρωπαϊκών θεμάτων και των δαιδάλων της διπλωματίας και επίδοξου διαδόχου του Ανδρέα Παπανδρέου κατά του νέου και προσεκτικά - στερεότυπα ευγενούς νέου πολιτικού Δημήτρη Αβραμόπουλου. Ήταν ενόψει των δημοτικών εκλογών του Φθινοπώρου του 1994 όταν οι δύο άνδρες συγκρούστηκαν για τον δήμο Αθηναίων. Πάγκαλος με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ που ήταν στην κυβέρνηση και Αβραμόπουλος με τη στήριξη της ΝΔ. Ο κόσμος απέρριψε δια της ψήφου την υπεροπτική δήλωση του πρώτου και έκανε δήμαρχο το αυτσάϊντερ. Τον Κύριο Τίποτα!

*»Μαζί τα φάγαμε».

Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες πολιτικές ατάκες της Μεταπολίτευσης ακούστηκε δια στόματος πάλι του Θ. Πάγκαλου που ήθελε να στηλιτεύσει τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου αλλά και των πολιτών για τη δημιουργία του πελατειακού κράτους.

Ήταν όμως η εποχή που και οι «Θεοί διψούσαν», με τον κόσμο στις γεμάτες πλατείες της οργής για τα μνημόνια, το Δ.Ν.Τ. και τη χρεωκοπία.

Συγκεκριμένα ειπώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010. Σηκώθηκαν «θεοί και δαίμονες» κατά του Θεοδωρου Παγκαλου τότε, αλλά ιστορικά πολλοί πιστεύουν , εκ των υστέρων πια, ότι σε μεγάλο βαθμό είχε δίκηο.

Λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος έδωσε την διευκρίνιση πως «φυσικά δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, η ευθύνη ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω», λέγοντας ξεκάθαρα ότι φταίνε πιο πολύ οι πολιτικοί και η εξουσία.

Κυκλοφορεί μάλιστα και το εξής ανέκδοτο που καταγράφει πιθανότατα πραγματικό γεγονός :

Σε μια έξοδο του Θ. Πάγκαλου σε ταβέρνα κάποιος τον πλησίασε και του είπε: «Συγγνώμη, εσείς δεν είστε ο κύριος Πάγκαλος;»

Ο πληθωρικός πολιτικός απάντησε κοφτά «ναι».

-«Κύριε Πάγκαλε να σας θυμίσω ότι είπατε ‘μαζί τα φάγαμε’ συνέχισε ο εν λόγω κύριος με τον Θ. Πάγκαλο να απαντά:

-«Μην ξαναγυρνάμε στα ίδια».

Η εξέλιξη ήταν απρόσμενη: «Μα κύριε Πάγκαλε, δίκιο έχετε, μαζί τα φάγαμε και μαζί θα τα φάμε και τώρα. Μου επιτρέπετε σας παρακαλώ να πάρω την πιατέλα σας;»,

Και πήρε πήρε το δίσκο με τα ψάρια και τον πήγε στην παρέα του για να τα φάνε!

Ο ευρωπαϊστής, τολμηρός στον λόγο , επί σειρά ετών υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο παλιός φοιτητής της Νομικής, ο «μπίτνικ» και μποέμ της Αριστεράς, το στέλεχος των Λαμπράκηδων και της ΕΔΑ, το μέλος του αντιδικτατορικού αγώνα στο Παρίσι, ο φίλος της τζαζ, της λογοτεχνίας και του ωραίου φύλου, ο μετέπειτα εκσυγχρονιστής, ο υπουργός με τα για πολλούς ολέθρια λάθη στην υπόθεση Οτσαλάν, το μέλος της ομάδας των « 4» που ασκούσε δριμύτατη εσωκομματική αντιπολίτευση στον Ανδρέα, έφυγε από τη ζωή στα 85 του χρόνια.

Κρατώ πολύτιμες αναμνήσεις από δυο τηλεοπτικές συνεντεύξεις που είχαμε για την εκπομπή «Με Μια Τρίτη Ματιά» τη δεκαετία του 1990 και μια παλιότερη το 1987 στο ραδιόφωνο μέσα από την ΔΕΘ.

Με τον Μίκη Θεοδωράκη (δίπλα του, δεξιά στη φωτογραφία) προδικτατορικά

Στο Παρίσι στα χρόνια της δικτατορίας : Ιωάννα Λυμπέρη, Θόδωρος Πάγκαλος, Βασίλης Βασιλικός, Μαρία Φαραντούρη και το ζεύγος Σουγιούλ