Σε ηλικία 74 ετών έφυγε από τη ζωή ο Κύπριος ιατρός και ζωγράφος Κύριλλος Σαρρής, ο οποίος έζησε και μεγαλούργησε μεταξύ ιατρικής και ζωγραφικής, μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας.

Ο Κύριλλος Σαρρής απεβίωσε στην Αθήνα, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.

Σύμφωνα με το philenews, ο εκλιπών γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1950 και σε νεαρή ηλικία (1963-1969) μαθήτευσε κοντά στους Κυπρίους ζωγράφους Λευτέρη Οικονόμου, Τηλέμαχο Κάνθο και Χριστόφορο Σάββα. Στη συνέχεια, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1970-1976) και, έκτοτε, εργάστηκε ως γιατρός ογκολόγος στην Αθήνα. Παντρεύτηκε την Αθηνά Αζίνα και απέκτησαν μαζί δύο γιους, τον Σόλωνα και τον Γιώργο.

Η παρουσία του στον χώρο των εικαστικών τεχνών ξεκινάει με την πρώτη του ατομική έκθεση, που είχε τον τίτλο «Σημειώσεις» (1986, Νέες Μορφές). Την ίδια περίοδο αρχίζει να συμμετέχει σε εκθέσεις Οπτικής Ποίησης. Τα έργα του παρουσιάζονται συνήθως με τη μορφή εγκαταστάσεων, που περιέχουν εικαστικές και γραπτές σημειώσεις, κατασκευές και βίντεο. Το θεματικό περιεχόμενο, η μορφική επεξεργασία και ο τρόπος παρουσίασης της κάθε ενότητας, παραπέμπουν στη διαδικασία δημιουργίας ενός βιβλίου-έργου τέχνης, το οποίο προσφέρεται στον αναγνώστη-θεατή ως οπτικό και διανοητικό ερέθισμα.

Η δραστηριότητά του ως καλλιτέχνη και θεωρητικού επεκτείνεται και στον τομέα των εκδόσεων, με επιμέλειες, εισαγωγικά κείμενα και εικαστικές διαμορφώσεις βιβλίων. Ενδεικτικά, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Άγρα, επιμελήθηκε τα βιβλία: «Μαρσέλ Ντυσάν, Ο μηχανικός του χαμένου χρόνου» (1989 και 2008), «Η τέχνη την εποχή της διακύβευσης του Νικόλαου Κάλας» (1997), «Γκαλερί Bernier» (1998), κ.ά. Επίσης έδωσε διαλέξεις σε πανεπιστήμια και είχε δημοσιεύσει δοκίμια για την τέχνη.

Ο Κύριλλος Σαρρής πρόλαβε και εξέδωσε φέτος, μαζί με τις εκδόσεις «Άγρα» και τη Γκαλερί «Ελευθερία Τσέλιου», το πυκνό δοκίμιο για το ανατρεπτικό έργο και την πολυσχιδή προσωπικότητα του Μαρσέλ Ντυσάν, με σειρά κειμένων καθοριστικών για την κατανόηση του έργου του. Είχε συνεργαστεί, ασφαλώς, με πολλά βιβλία των Εκδόσεων «Αιγαίον», όπως επί παραδείγματι το «Ο μέγας αμολόητος» του Βασίλη Μιχαηλίδη σε επιμέλεια του ποιητή Κώστα Βασιλείου.

Αυτός ο σπουδαίος Κύπριος, όπως ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΚΥΠΕ, αγωνιούσε πάντα μήπως και πει κανείς ότι είναι «πολύ καλός γιατρός για ζωγράφος ή πολύ καλός ζωγράφος για γιατρός». Κατόρθωσε, όμως, να είναι αντάξιος των περιστάσεων και στις δύο περιπτώσεις και να φύγει με συνείδηση καθαρή, πολλούς καλούς φίλους και έχοντας καταφέρει να υπερβεί τον «επαρχιωτισμό» ώστε να συνομιλεί σε οικουμενικό επίπεδο, τόσο για την Ιατρική όσο και για την Τέχνη.

Άλλωστε, ο ίδιος, δεν αντιμετώπισε ποτέ ξεχωριστά την Ιατρική και τη Ζωγραφική, μιλώντας πάντα για τις δεξιότητες και τη φαντασία που προϋποθέτουν αμφότερες. Τον ενεργοποιούσε δε ιδιαίτερα η κουβέντα για την Κύπρο, την τραγωδία και την ιστορία της είτε στα βιβλιοπωλεία των Αθηνών είτε στο παλιό «Αιγαίο» της Λευκωσίας, με μεζέδες του τόπου του και κονιάκι «Αγγλίας». Θα μας λείψει. Αιωνία του η μνήμη.