Το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι ότι με την εφημερίδα «Μακεδονία» έχει πολύ καλή σχέση διότι αυτή διάβαζαν ως φοιτητές επί χούντας εκείνος και οι συγκάτοικοί του. Το δεύτερο ότι η Θεσσαλονίκη είναι στην καρδιά του γιατί εδώ πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια, αλλά και επειδή ήταν η δεύτερη πατρίδα του αγαπημένου του φίλου και επί τριάντα χρόνια συνεργάτη Μανώλη Ρασούλη.

Ο συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος κουβαλά μαζί του όλη την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού της μεταπολίτευσης. Μέσα από συνεργασίες με σπουδαίους ερμηνευτές της ελληνικής μουσικής σκηνής όπως ο Νίκος Παπάζογλου, η Ελένη Βιτάλη, ο Ορφέας Περίδης, η Νένα Βενετσάνου, ο Μανώλης Μητσιάς και δεκάδες άλλοι έχει αφήσει τραγούδια - διαμάντια που θα μας μείνουν αξέχαστα.

Τώρα συνεργάζεται με τους «Σουαρέ» και τη στιχουργό Μερόπη Γραμμένου κυκλοφορώντας το νέο κομμάτι «Όσα περάσανε». «Τα λόγια της ήταν πολύ σημαντικά για μένα ώστε να τους μελοποιήσω: Είμαστε όλοι οι άνθρωποι που συναντήσαμε, όλα αυτά που ζήσαμε, και τα ωραία και τα άσχημα. Είμαστε και οι αναμνήσεις μας, τα βιώματά μας, τα όνειρά μας, οι σκέψεις μας, τα πιστεύω μας, οι πράξεις μας, αλλά και οι προθέσεις μας. Με όλα αυτά πορευόμαστε στη ζωή συνοδοιπόροι. Ακόμα κι αν χωρίσουν οι δρόμοι μας, τίποτα δεν έχει χαθεί, γιατί είμαστε όλα εκείνα και όλοι εκείνοι που αποτελούν τα κομμάτια του δικού μας παζλ», λέει ο συνθέτης στη «ΜτΚ».

Μάλιστα, του άρεσε τόσο πολύ που ανακοίνωσε στους συνεργάτες του την πρόθεσή του να το ερμηνεύσει και έτσι έγινε. «Όταν κάνουμε την ενορχήστρωση ενός τραγουδιού, που έχουμε συνθέσει, τότε σκεφτόμαστε τι όργανα πρέπει να βάλουμε, ώστε το αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο δυνατό. Το καλύτερο όργανο σε κάθε τραγούδι είναι η φωνή. Άρα, λοιπόν, πρέπει να επιλέξουμε κάποιον που θα προσδώσει στο τραγούδι μας. Ο τραγουδιστής πρέπει να είναι, αισθητικά, πολύ κοντά μας, να μας ξέρει αρκετά, για να νιώθει τι θέλουμε... Όταν δίνω ένα ντέμο για να μάθουν το τραγούδι, δηλαδή μία πρόχειρη εγγραφή με τη δική μου φωνή, τότε πολλοί νομίζουν ότι πρέπει να διορθώσουν αυτό που ακούνε. Εγώ, όμως, τους ζητώ να πουν ακριβώς αυτό που τους έδωσα. Με τη δική τους χροιά και τη δική τους προσέγγιση, αλλά με την έγκριση τη δική μου, του συνθέτη. Ο Περίδης ή ο Μάλαμας ή η Μποφίλιου ή η Λιζέτα Καλημέρη... δε χρειάζεται να τους πω πολλά… Καταλαβαίνουν με την πρώτη τι ακριβώς θέλω. Από το άκουσμα της πρόχειρης εγγραφής! Αυτοί οι τραγουδιστές και άλλοι πολλοί είναι, φανερά, πολύ κοντά μου. Μερικές φορές, που χρησιμοποιώ και άλλους φίλους, χρειάζεται να πω δυο λόγια παραπάνω», επισημαίνει ο δημιουργός.

Του αντιγυρίζω ότι κάποιοι συνθέτες μπορεί να μην έχουν ωραία φωνή όμως η ερμηνεία τους στα δικά τους τραγούδια συχνά ξεπερνάει και τον καλύτερο ερμηνευτή. «Ωραία θα ήταν να είχα τη φωνή του Καζαντζίδη και του Μπιθικώτση μαζί! Και μαζί και του Σινάτρα και του Έλβις Πρίσλεϊ! Οι συνθέτες, πράγματι, έχουν έναν μοναδικό τρόπο να λένε το τραγούδι τους, αλλά, αν τραγουδούσαν οι ίδιοι, δεν ξέρω τι απήχηση θα είχαν τα κομμάτια τους στον κόσμο. Π.χ. Το δικό μου ‘Πότε Βούδας πότε Κούδας’, αν το έλεγα εγώ, και όχι ο Νίκος Παπάζογλου θα γινόταν επιτυχία; Όχι, λέω εγώ και μάλλον και όλοι εσείς!», σημειώνει ο Πέτρος Βαγιόπουλος και αναφέρεται και σε άλλες τέτοιες περιπτώσεις με κομμάτια του.

Λεζάντα: Τα τραγούδια κυκλοφορούν από το Ogdoo Music Group.

Μία παρέα κεφάτη, γελαστή, άνετη

Γνώρισε τη Μερόπη Γραμμένου από τον, στιχουργό, πατέρα της Θοδωρή, που ήταν συνεργάτης του Μπιθικώτση, του Θόδωρου Δερβενιώτη και, αργότερα, του Χρήστου Νικολόπουλου και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ένας από τους πρώτους στίχους της που διάβασε ήταν «Ο τροβαδούρος» και του έκανε φοβερή εντύπωση! Έτσι συνεργάστηκε με την ίδια και τους Σουαρέ. Με το τραγούδι αυτό συμπληρώνουν το έκτο κομμάτι του κύκλου «Σμίλη», στον οποίο εκείνος υπογράφει τη μουσική και η Μερόπη τους στίχους. «Παρά του ότι τα τραγούδια διαφέρουν μουσικά το ένα από το άλλο, φαίνεται ότι ο ίδιος άνθρωπος έχει γράψει τη μουσική, αλλά πως έχουν και τον ίδιο στιχουργό. Έχει ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής η Μερόπη Γραμμένου. Να φανταστείτε ότι, ενώ έχουμε κυκλοφορήσει μόνο έξι τραγούδια, χαίρει άκρας εκτίμησης από όλους τους παραγωγούς και τα ΜΜΕ».

Για τους «Σουαρέ» λέει ότι έπαθε «ταραχή» όταν τους είδε για πρώτη φορά. «Μία παρέα κεφάτη, γελαστή, άνετη, με φοβερή επικοινωνία με τον κόσμο, να λένε τραγούδια έντεχνα, κινηματογραφικά, λαϊκά, ρεμπέτικα, επτανησιακά, να κάνουν διφωνίες, τριφωνίες, τετραφωνίες! Ενθουσιάστηκα! Όταν τους γνώρισα προσωπικά, τους εκτίμησα ακόμη παραπάνω, διότι εκτός της μουσικής -που ο καθένας τους παίζει 4-5 όργανα πάρα πολύ καλά- είναι άνθρωποι που χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους επί παντός του επιστητού. Ο Αλκαίος Σουγιούλ, εγγονός του μεγάλου Σουγιούλ, είναι μαθηματικός στη Λεόντειο, παίζει μπουζούκι, γιουκαλίλι, μπαγλαμά, κιθάρα και μαντολίνο, ηχολήπτης και συνθέτης ο ίδιος. Ο Γιάννης Δάφνος, επιχειρηματίας, παίζει ακορντεόν, πιάνο, κιθάρα, μπαγλαμά, κ.λπ. και κάνει σκηνοθεσία σε όλα τα βιντεοκλίπ. Ο γιος μου είναι αρχιτέκτονας, παίζει πιάνο, κιθάρα, μπουζούκι, μπαγλαμά και, φυσικά, γραφίστας σε όλα τα εξώφυλλα, εσώφυλλα, με βραβεία στη φωτογραφία και. μου χάρισε και εγγονό! Ο Μιχάλης Δάρμας και ο Κώστας Σπυράτος είναι αποκλειστικά μουσικοί περιζήτητοι. Ο πρώτος κοντραμπάσο συν 3-4 άλλα όργανα και ο δεύτερος ντραμς, κρουστά και όλα τα συναφή. Και η Ανατολή Κουγιουμτζίδου, η γυναίκα της παρέας, θαυμάσια φωνή και εξαίρετη κιθαρίστας. Και φυσικά όλοι τραγουδάνε! Αυτή η ομάδα ήταν η αιτία που συνέχισα να δισκογραφώ. Ήταν και το έναυσμα για να υλοποιηθεί ο κύκλος ‘Σμίλη’».

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή με πολύ δύσκολες συνθήκες. «Υπάρχει ένα έντεχνο ‘ραπ’ συγκρότημα οι ‘Social Waste’που έχουν πάρει μία φράση από τραγούδι δικό μου και του Ρασούλη και λένε μέσα σε δικό τους κομμάτι με τίτλο ‘Η γιορτή της ουτοπίας’ ότι όπως λέει ο Μέγας ο Ρασούλης ‘ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ... και όμως αλλάζει… και όμως αλλάζει’. Ο Ρασούλης, μέσα σ’ αυτό το τραγούδι, έχει βάλει προϋποθέσεις ζόρικες για να αλλάξει ο κόσμος. Και μία χαρά το ‘πιασαν’ οι Social! Και εδώ έχουμε μία τέτοια, περίπου, αντιμετώπιση των πραγμάτων από την πλευρά της Μερόπης. Μπορεί, όπως λέμε και στο τελευταίο τραγούδι ‘να περάσαμε πολλά, να πικραθήκαμε από δύσκολες καταστάσεις’, αλλά ‘κι αν σκόνταψα και έπεσα τίναξα τη σκόνη και το δρόμο μου συνέχισα και είπα.. μία η ζωή και θα τη ζω’. Η Μερόπη Γραμμένου είναι φιλόλογος Ιταλικής φιλολογίας -σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης- και ένας άνθρωπος βαθιά σκεπτόμενος. Πιστεύω ότι στο μέλλον έχει να μας δώσει ακόμη περισσότερα πράγματα και χαίρομαι γιατί την πρωτοπαρουσίασα στη δισκογραφία», καταλήγει.