Σαν ένα από τα τελευταία «όπλα» της Ουκρανίας απέναντι στους Ρώσους, ακούγεται τις τελευταίες ημέρες η «Λεγεώνα των Ξένων». Συνεχώς στη χώρα φτάνουν εθελοντές αλλά και έμπειροι πρώην στρατιωτικοί για να συνδράμουν με τους Ουκρανούς που μειονεκτούν  μπροστά στον στρατό του Πούτιν. Μάλιστα, με ανακοίνωση της ουκρανικής προεδρίας έγινε γνωστό πως συγκροτείται η «Λεγεώνα των Ξένων» και ήδη υπολογίζεται πως οι ξένοι στρατιώτες φτάνουν τους περίπου 20 χιλιάδες.

Η «Λεγεώνα των Ξένων», όμως, είναι γνωστή ως στρατιωτικό μισθοφορικό σώμα και όχι ως τον όρο που χρησιμοποιείται τις τελευταίες ημέρες. Συγκεκριμένα, το σκληρό σώμα μισθοφόρων ιδρύθηκε στις 9 Μαρτίου το 1831. Το μοναδικό «παράρτημα» των Γάλλων Λεγεωνάριων βρίσκεται στην Ισπανία. Πρόκειται για ένα «στρατόπεδο» που μπορεί να καταταγεί όποιος θέλει ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ένας από τους μύθους είναι ότι η Λεγεώνα αποτελεί καταφύγιο για στυγνούς εγκληματίες, καθώς όσοι πάνε εκεί μπορούν να αλλάξουν όνομα και να αποκτήσουν νέα ζωή: αυτή του μισθοφόρου στρατιώτη.

Μία ζωή που αναζήτησε στην ηλικία των 20 και ο Άγγελος Τσορμπατζόγλου που σήμερα υπηρετεί στον 2^ο σταθμό της Πυροσβεστικής στη Θεσσαλονίκη. «Όταν πήγα στη Μασσαλία, είδα μία διαφήμιση για την Λεγεώνα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Μπήκα σε ένα ταξί και του ζήτησα να με πάει σε αυτούς. Έφτασα σε ένα παλιό οχυρό, μπήκα στο γραφείο κατάταξης και με οδήγησαν σε ένα προάστιο, στο Aubagne, όπου είναι η έδρα του πρώτου συντάγματος. Εκεί παραδίδεις προσωπικά αντικείμενα, εξετάζουν τα χαρτιά σου και σου δίνουν μία φόρμα. Η διαδικασία μπορεί να κρατήσει μερικές ημέρες αλλά η μισθοδοσία σου αρχίζει αμέσως, ανεξάρτητα αν γίνεις δεκτός. Αν είσαι καταζητούμενος και βαρυποινίτης, δεν σε δέχονται» λέει στο makthes.gr, καταρρίπτοντας ήδη έναν από τους μύθους για την Λεγεώνα των Ξένων. «Μπορείς να αλλάξεις το όνομα σου αλλά έπειτα θα σου απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα» σημειώνει.

Ο Άγγελος Τσορμπατζόγλου γεννήθηκε στο Πορτ Ελίζαμπεθ, όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Από την ηλικία των 12 άρχισε να σκέφτεται ότι θέλει να καταταχθεί στον στρατό της Νότιας Αφρικής, ωστόσο γύρισαν στην Ελλάδα, υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό και έπειτα άρχισε να ψάχνει έναν νέο «σώμα». Είχε κινήσει διαδικασίες για να καταταγεί ακόμα και στο μισθοφορικό στρατό του Καντάφι. Ωστόσο, τελικά η μοίρα των οδήγησε το 1988 στη Λεγεώνα των Ξένων, όπου και υπηρέτησε έως και το 1996, συμμετέχοντας σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά και στον Πόλεμο του Κόλπου το 1990.

Η σιδερένια πειθαρχία

Οι πρώτοι τέσσερις μήνες βασικής εκπαίδευσης στη Λεγεώνα, φαίνονται βαρετοί σε όσους έχουν υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις του ελληνικού στρατού, σύμφωνα με τον πυροσβέστη. «Μιλούν μόνο γαλλικά στη Λεγεώνα. Αν καταλάβαινες γρήγορα, τελείωνες την βασική εκπαίδευση με τα δόντια σου, αν δεν καταλάβαινες έμενες με τα μισά από τις μπουνιές. Όταν πήγα εγώ, ευτυχώς είχε εξαλειφθεί το φαινόμενο αυτό» αναφέρει για την βασική εκπαίδευση.

«Θυμάμαι έντονα ότι τρέχαμε κάθε μέρα γύρω από ένα κανάλι τεσσάρων χιλιομέτρων. Το καλοκαίρι πάθαινες θερμοπληξία. Μία μέρα δεν μπορούσα να το κάνω, είχα εξαντληθεί. Έτσι, διακινδύνεψα και βούτηξα στο κανάλι, πέρασα απέναντι, κρύφτηκα σε έναν θάμνο και περίμενα να γυρίσουν» θυμάται.

Τα πράγματα δυσκόλεψαν όμως, στη δεύτερη φάση της εκπαίδευσης που τους μετέφεραν σε Φάρμα. Το φαγητό σχεδόν «κόπηκε», τους έδιναν μόνο μία φρυγανιά με μαρμελάδα κάθε πρωί, ενώ οι βρύσες στο μπάνιο είχαν παγωμένο νερό. «Φτάσαμε στο σημείο να τρώμε κουκουνάρια και φύλλα από δέντρα. Επίσης, σε απόσταση 6 χλμ. υπήρχε ένα κοτέτσι ενός κακομοίρη. Αναγκαστήκαμε να κλέβουμε κότες και να τις τρώμε ωμές. Δεν είχαμε επιλογή».

Η πειθαρχία άρχισε στη δεύτερη φάση να γίνεται σιδερένια και όποιος δεν την τηρούσε είχε ποινές. «Αν σε έπιαναν με τσιγάρο στο χέρι, η ποινή ήταν πολύ αυστηρή. Έτσι έμαθα να σβήνω το τσιγάρο στη γλώσσα μου. Κάθε φορά που με βρίσκανε να καπνίζω, το έβαζα στο στόμα μου. Καλύτερα να το έτρωγα παρά να το έβλεπαν».

Τα καψόνια μπορεί να μην υπήρχαν με την έννοια που τα γνωρίζουμε στον ελληνικό στρατό, καθώς η Λεγεώνα των Ξένων έχει μισθοφόρους στρατιώτες και τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι αξιωματικοί που πιέζουν περισσότερο τους εκπαιδευόμενους και τους στρατιώτες. Τόσο πολύ που συνήθως… είχαν ατυχήματα! «Όταν πήγαμε στον πόλεμο στον Κόλπο, υπήρχε ένας αξιωματικός που μας ζόρισε ιδιαίτερα. Δυστυχώς, είχε μία άτυχη συνάντηση με έναν σκορπιό… Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο και έτσι τον ξεφορτωθήκαμε» αναφέρει.

Ο πόλεμος του Κόλπου και το πρώτο κινητό «τερμίτης»

Ο πόλεμος στον Κόλπο μεταξύ δυνάμεων 31 κρατών και του Ιράκ για την απελευθέρωση του Κουβέιτ ξέσπασε τον Αύγουστο του 1990. Στη σύρραξη συμμετείχαν και στρατιώτες της Λεγεώνας, ανάμεσα τους και ο Άγγελος που έμεινε στην ευρύτερη περιοχή για 18 μήνες.

Η πρώτη επιχείρηση που ανέλαβαν οι Λεγεωνάριοι στον πόλεμο ήταν η αναγνώριση εδάφους στο Ιράκ. Στην επιχείρηση χρησιμοποίησαν το πρώτο κινητό τηλέφωνο που υπήρχε στον πλανήτη. «Περάσαμε στο Ιράκ για βρούμε σημεία εισόδου για τα άρματα. Εκεί κάναμε πρώτη φορά χρήση μιας συσκευής που ονομαζόταν ‘τερμίτης’ και η εξέλιξη της είναι το κινητό τηλέφωνο που χρησιμοποιούμε σήμερα. Δούλευε με δορυφορικό σήμα και επικοινωνούσαμε με sms. Ήταν η κορυφαία τεχνολογία του 1991».

Ο Άγγελος Τσορμπατζόγλου αποφάσισε να εγκαταλείψει την Λεγεώνα όταν του πρότειναν να τον χρίσουν υπαξιωματικό σε τεχνική υπηρεσία. Γύρισε στην Ελλάδα και ένα ατύχημα με το γόνατό του, τον έκανε να ξεχάσει την επιστροφή στη Λεγεώνα. Από το 1999 βρίσκεται στο Πυροσβεστικό Σώμα και συμμετέχει στις επιχειρήσεις με το ίδιο πάθος, όπως και στις στρατιωτικές, καθώς όπως λέει ο τρόπος σκέψης και δράσης έχουν πολλά κοινά.