Παράλληλα με τις ακαδημίες του μπάσκετ, που προβλήθηκαν από τη «ΜτΚ» στις 9 Σεπτεμβρίου, στο Ναύαρχο Βότση λειτουργεί εξαιρετικό φυτώριο βόλεϊ. Σε αντίθεση με το καλαθοσφαιρικό τμήμα, το πετοσφαιρικό δίνει έμφαση στα κορίτσια.

Ο Κλήτος Χατζηγεωργίου, υπεύθυνος των ακαδημιών βόλεϊ του Βότση, αναφέρει πως «έχουμε 215 παιδιά στις ακαδημίες, συν δύο ομάδες γυναικών και νεανίδων, σύνολο 245 άτομα. Έχουμε και μία ανδρική ομάδα, χωρίς τμήματα υποδομής. Οι εγκαταστάσεις μας αρκούν και κάνουμε μικρή χρήση και του γηπέδου μπάσκετ για λίγες ώρες».

Οι άνθρωποι του συλλόγου αισθάνονται υπερήφανοι για το προπονητικό τιμ των τμημάτων βόλεϊ. «Η ιστορία μας είναι οι προπονητές μας. Η επένδυσή μας από εκεί ξεκίνησε. Έχουμε πέμπτο χρόνο συνεργασία με τον Δημήτρη Βαλσαμίδη. Είναι επώνυμος, με παρουσία παλιά στις Εθνικές ομάδες και τον Ηρακλή, αλλά πλέον έχει στρέψει αποκλειστικά το ενδιαφέρον του σε αυτές τις ηλικίες. Έχει πλέον ‘κουμπώσει’ πολύ καλά μαζί μας. Αυτό θέλαμε, έναν έμπειρο άνθρωπο, που να ενδιαφέρεται γι’ αυτές τις ηλικίες και όχι για τον πρωταθλητισμό και τα μεγάλα τμήματα. Αναγκαστικά έρχεται κι ο πρωταθλητισμός, διότι είναι τόσο καλή η δουλειά που γίνεται σε βάθος σε αυτά τμήματα, ώστε πλέον βγαίνουν ταλέντα που στελεχώνουν τη γυναικεία ομάδα και πάνε πάρα πολύ καλά.

Το αντίστοιχο κομμάτι στις γυναίκες το έχει αναλάβει για τέταρτη χρονιά η Μαρία Δεληγιάννη. Έχουμε τη χαρά να συνεργαζόμαστε με δύο εξαιρετικούς προπονητές. Έχουν άριστη συνεργασία μεταξύ τους, ενώ υπάρχουν προπονήτριες που δίπλα στην κ. Δεληγιάννη και τον κ. Βαλσαμίδη έχουν αναλάβει τις ακαδημίες και πηγαίνουν κι αυτές πάρα πολύ καλά», λέει ο κ. Χατζηγεωργίου.

Όσον αφορά στη λεπτή γραμμή που χωρίζει πρωταθλητισμό και διαπαιδαγώγηση, σχολιάζει: «Όλα τα τμήματα συμμετέχουν στα πρωταθλήματα της ΕΠΕΣΘ. Έχουμε να κάνουμε με μία δύσκολη ισορροπία. Υπάρχουν τμήματα που κάνουν πρωταθλητισμό, όπου κυρίαρχο ρόλο έχει η επίδοση, η οποία όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς χαρακτήρα. Υπάρχουν και τμήματα μαζικού αθλητισμού και κάποια άλλα που συμμετέχουν σε αγώνες εκτός συναγωνισμού. Έτσι, έχουμε τρεις βαθμίδες. Εκεί όπου στόχος είναι ο πρωταθλητισμός, υπάρχει μεγαλύτερη πίεση στα παιδιά, αλλά το κομμάτι του χαρακτήρα μας ενδιαφέρει πάρα πολύ. Τα παιδιά να μάθουν να συνεννοούνται, αλλά και να καταλαβαίνουν γιατί παίζουν και πώς θα εξελιχθούν ως άνθρωποι. Και ο κ. Βαλσαμίδης και η κ. Δεληγιάννη και εγώ είμαστε εκπαιδευτικοί και δίνουμε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στην παιδεία. Οι μεταγραφές που κάνουμε στα τμήματά μας, είναι πολύ λίγες. Τα περισσότερα παιδιά είναι δικά μας. Πάμε πάρα πολύ καλά και σε αυτό το κομμάτι. Τα αποτελέσματα μας δικαιώνουν, βλέπουμε τι υλικό υπάρχει στις μικρότερες ηλικίες».

Παράλληλα, εξηγεί πως «τα περισσότερα παιδιά των ακαδημιών είναι από την περιοχή μας. Όσο πλησιάζουμε προς τα τμήματα πρωταθλητισμού, έχουμε παιδιά απ’ όλη τη Θεσσαλονίκη. Και από δυτικά και από ανατολικά. Έχουμε αθλήτριες που έρχονται από τα Βασιλικά, τον Εύοσμο, τη Σίνδο. Έχουμε οικογενειακό κλίμα κι ένα περιβάλλον πολύ ζεστό κι ανθρώπινο. Νοιαζόμαστε για τα παιδιά, διότι όταν ξεκινήσαμε, είχαμε τα δικά μας παιδιά εδώ κι εγώ και οι άλλοι συνάδελφοι. Συνεχίζουμε, παρότι τα παιδιά μας μεγάλωσαν κι έφυγαν.

Στη συνέχεια, παραθέτει τους λόγους για τους οποίος ένα παιδί πρέπει να επιλέξει το βόλεϊ: «Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άθλημα. Χρειάζεται ικανότητα τακτικής και χειρισμού. Οι στατιστικές λένε πως το βόλεϊ το μαθαίνεις σε επτά χρόνια και το ποδόσφαιρο σε ένα. Είναι πολύ τεχνικό άθλημα. Έρχεσαι σε επαφή με τη μπάλα για κλάσματα του δευτερολέπτου, δεν την έχεις συνέχεια στα πόδια σου ή στα χέρια σου, για να ντριμπλάρεις και να σουτάρεις. Χρειάζεται τεχνική ανάπτυξη. Για να μη χάσουν τα παιδιά το ενδιαφέρον τους από την αρχή, προσπαθούμε και κάνουμε κι άλλα πράγματα: τουρνουά και παιχνίδια, για να αποκτήσουν τα παιδιά έλξη προς τον αθλητισμό και μετά έρχεται η εξειδίκευση. Το άθλημα είναι τεχνικό και θέλει πολλή υπομονή».

Τέλος, κάνει αναφορά και στις εξωαγωνιστικές δραστηριότητες του Βότση: «Κάνουμε κάθε χρόνο κατασκήνωση και καμπ, πάρτι καρναβαλιών, τουρνουά και τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, αλλά και δράσεις έξω από το γήπεδο. Πηγαίνουμε κάθε δύο-τρία χρόνια σε γυμνάσια και λύκεια, για να προσελκύσουμε παιδιά στο βόλεϊ».