Οι Μιχάλης Παπαδόπουλος και Σωτήρης Αραμπατζής είναι δάσκαλοι ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, κουμπάροι, φίλοι αλλά κυρίως άνθρωποι.Έχουν περάσει χρόνια σε κατασκηνώσεις για άτομα με αναπηρίες. Μέσα από την ενασχόλησή τους με την αναπηρία σκέφτηκαν πως θα ήθελαν να φέρουν πιο κοντά στην κοινωνία τα άτομα με αναπηρία αλλά και όσους με κάποιον τρόπο συγχρωτίζονται με αυτά. Παίρνουν συνεντεύξεις από τα άτομα αυτά και τις αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής που διαχειρίζονται.  

Η GuGu Team είναι μια ομάδα που αποτελείται από τους δυο, τα άτομα με αναπηρία αλλά και πάρα πολλούς εθελοντές που βοηθούν. Ο Μιχάλης και ο Σωτήρης εξήγησαν στο makthes.gr πως το πλάνο τους ήταν να παίρνουν συνεντεύξεις από άτομα με σκοπό να αναδεικνύουν τη ζωή τους, όπως αυτή είναι. Με τα θετικά και τα αρνητικά, με τα προβλήματα και τις δυσκολίες και οτιδήποτε άλλο χωρίς να παρεμβαίνουν στη συνέντευξη για να επηρεάσουν την άποψή τους και το πώς ζουν οι ίδιοι τη ζωή τους, την καθημερινότητά τους. Αποφάσισαν να απευθυνθούν σε αυτές τις ομάδες ατόμων ώστε να διδαχθούν κι οι ίδιοι πολλά πράγματα φυσικά μέσα από τα λεγόμενά τους και να προσπαθήσουν μέσα από τις πλατφόρμες του διαδικτύου να ενημερωθεί περισσότερο ο κόσμος. Ουσιαστικά θέλουν να γνωρίσει ο κόσμος το πραγματικό πρόσωπο της αναπηρίας. Όχι αυτό που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια που η αναπηρία χρήζει λύπησης, οίκτου, φιλανθρωπίας, ουσιαστικά της οικονομικής βοήθειας που γίνεται συνήθως γιατί νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο βοηθούν τα άτομα με αναπηρία. Χρειάζονται και αυτά κάποιες φορές λόγω θεραπειών. Αλλά τελικά οι αναπηρίες είναι μια τεράστια ομπρέλα που χωράει ένα μεγάλο φάσμα ειδών της. Ωστόσο, δεν μπορούν να μπουν όλες οι αναπηρίες στο ίδιο καλάθι.

Οι ίδιοι και οι συγγενείς τους
Το σημαντικότερο της δουλειάς τους είναι αυτό: Παρουσιάζουν την αναπηρία τους τα άτομα όπως είναι. Δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να νομίζει ο κόσμος ότι η αναπηρία είναι μία κατάσταση που πρέπει να λυπόμαστε, να στεναχωριόμαστε. Μάλιστα είναι πολύ συγκεκριμένοι σε ό,τι αφορά τις συνεντεύξεις. Στέλνουν στον συνεντευξιαζόμενο τις ερωτήσεις και έναν πρόλογο για την ομάδα. Στις ερωτήσεις είναι ξεκάθαροι πως ουσιαστικά δεν θέλουν τη λύπηση. Διευκρινίζουν μάλιστα πως κομμάτια που ίσως προκαλέσουν συγκίνηση στο μοντάζ θα τα κόψουν.

Η συνέντευξη γίνεται είτε με το ίδιο το άτομο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα είτε με συγγενή ή με φίλο του. Κατόπιν το ελέγχουν, το αποστέλλουν στον συνεντευξιαζόμενο για να το ελέγξει, να δει ότι το βίντεο αντικατοπτρίζει την άποψή του, ότι δεν πειράχτηκαν τα λεγόμενά του και ότι όντως δεν θέλουν να τονίσουν τον οίκτο και τη λύπηση. Τέλος, το ανεβάζουν στις διαδικτυακές πλατφόρμες στο Facebook, στο Instagram και στο YouTube.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα;

Οι Μιχάλης Παπαδόπουλος και Σωτήρης Αραμπατζής είναι δάσκαλοι ειδικής αγωγής. Ο Σωτήρης συγκεκριμένα ήταν εκείνος που πρότεινε να ξεκινήσει η ομάδα. Ήταν σε ένα λεωφορείο και πήγαινε ένα ταξίδι. Δίπλα καθόταν μια μητέρα παιδιού από το σχολείο στο οποίο ασκεί το λειτούργημα του εκπαιδευτικού και τον εμπιστεύτηκε. Τού ανοίχτηκε κι άρχισε να τού λέει πράγματα, τόσα πράγματα για τη ζωή της σχετικά με την αναπηρία και πως έχει επηρεάσει η αναπηρία του γιου της τη δική της ζωή και της οικογένειάς της κι εκείνος την άκουγε αμίλητος σε όλο το ταξίδι για την Αθήνα. Γιατί ήταν ένας μονόλογος αλλά όχι κουραστικός, αλλά διδακτικός κι εκείνος δεν είχε τι να πει… Να πει τι; Ότι πάει στην Αθήνα για διακοπές; Και σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνεται να τα ξέρει μόνο εκείνος. Είναι τόσο διδακτικά και τόσο σπουδαία και ταυτόχρονα ανθρώπινα… ο άνθρωπος που έχει τόση δύναμη και δεν το ξέρει και το ανακαλύπτει μετά. Οπότε σκέφτηκε ότι καλό είναι να ανεβάσουν όλη αυτή τη γνώση στις πλατφόρμες που είναι και εύκολο κι έτσι ξεκίνησε η ομάδα. 

Είναι ένα πρόγραμμα που ακόμη δεν έχει κλείσει χρόνο… Οι συζητήσεις έγιναν πιο πριν περίπου 11 μήνες. Τέτοια εποχή είχαν πάει στην Αλεξανδρούπολη για την πρώτη συνέντευξη.

Με ένα απλό πάτημα του κουμπιού

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα η ομάδα των ακόλουθων μεγαλώνει. Μεγαλώνει συνέχεια, έχουν αρκετές χιλιάδες ακόλουθους στο Facebook. Στο YouTube όχι τόσο είναι πιο δύσκολο στην Ελλάδα αν και για να μπορέσουν να συνεχίσουν η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται ακόλουθους γιατί ουσιαστικά οι εγγραφές που γίνονται τους αποδίδουν χρήματα με τα οποία εξασφαλίζουν τα έξοδά τους -καλύπτουν και τα ταξίδια κι ένα μέρος από τα έξοδα. Χρειάζονται τη δωρεάν εγγραφή του καθενός στις πλατφόρμες, απλώς με ένα πάτημα του subscribe κι όσοι περισσότεροι οι ακόλουθοι, τόσο ανεβαίνει η δημοτικότητα και μπορούν να έχουν κάποιες διαφημίσεις ή κάποιες παροχές σε υλικό για παράδειγμα κάμερες… .

Όλα όμως έγιναν με δικά τους έξοδα, φίλοι τούς έκαναν τον λογότυπο, φίλοι έκαναν το βιντεάκι. 

Φίλοι επαγγελματίες τους βοήθησαν στο μοντάζ, φίλοι και στη μεγάλη εκδήλωση που έκαναν πέρσι τον Δεκέμβριο, έναν υπερμαραθώνιο από την Αθήνα μέχρι Θεσσαλονίκη τον οποίο έτρεξε ο Σωτήρης Σωτηρίου, φίλοι ήταν οι χορηγοί.

Μεγαλώνει η ομάδα αλλά κι οι ίδιοι γίνονται πιο έμπειροι, προσεγγίζουν καλύτερα τις καταστάσεις και τους ψάχνουν και οι άλλοι.

Γιατί The GuGu Team

Εκτός από δάσκαλοι ο Μιχάλης κι ο Σωτήρης έχουν ασχοληθεί και με κατασκηνώσεις. Στην κοινότητά τους συνόδεψαν έναν ενήλικα με σύνδρομο down, έναν  φίλο ο οποίος χωρίς να το ξέρει και ο ίδιος τους έδινε τόση δύναμη και τόση ενέργεια, γιατί είχε περισσότερη δύναμη κι ενέργεια από όλους παρόλο που ήταν 50 ετών. Ουσιαστικά με τον τρόπο του τούς δίδαξε τόσα πολλά πάντα με το χαμόγελο με την όρεξη να κάνει χαβαλέ, να κάνει πλάκα, υπομονετικά. Δεν γκρίνιαζε για τίποτα απλώς έλεγε GuGu, GuGu. Τους ξυπνούσε κάθε μέρα έτσι λέγοντάς τους GuGu, GuGu. Είναι λοιπόν προς τιμή του, στη μνήμη του γιατί έφυγε από τη ζωή. Αλλά τους δίδαξε τόσα πολλά…

Ασχολείστε με τα συγκεκριμένα άτομα καθημερινά, βγάζετε τις ζωές τους προς τα έξω. Πώς αισθάνονται;

Καταρχάς υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν αρνηθεί να βγάλουν τη ζωή τους προς τα έξω. Ο Μιχάλης κι ο Σωτήρης εκτιμούν πως αυτοί δεν έχουν αποδεχτεί 100% την αναπηρία τους. Οι άλλοι έχει τύχει και τους έχουν πει ευχαριστώ πολλές φορές για αυτό που κάνουν. Πως ήθελαν να τα πουν αυτά τα πράγματα και πως η ομάδα τους έδωσε βήμα. Γενικά, όποτε βγάζουν μικρόφωνο και κλείνει η κάμερα τα άτομα είναι ανακουφισμένα και λένε ευχαριστώ. Για πολλούς είναι βήμα για να πουν όσα ήθελαν να πουν στους συγγενείς τους, σε αυτούς που βλέπουν με διαφορετικό μάτι το παιδί τους για παράδειγμα ή τους ίδιους στην κοινωνία που μπορεί να περπατούν και να τους κοιτούν λίγο περίεργα. Τους δίνουν το βήμα για να το κάνουν, να μιλήσουν.

Βελτιώνεται μετά η ζωή τους; Τους συνδράμει ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο;

Και μόνο που αισθάνονται οι ίδιοι καλύτεροι με τον εαυτό τους για την ομάδα The Gugu Team είναι πολύ σημαντικό. Γιατί ίσως άνοιξαν τον τρόπο για να τα πούνε. Εκείνοι δίνουν τις ερωτήσεις. Έχουν μια δομημένη συνέντευξη. Ίσως φοβόντουσαν να τα πούνε. Οπότε και μόνο το γεγονός ότι βελτιώνουν το συναισθηματικό τους κομμάτι είναι σημαντικό. Δεν λειτουργούν ως ψυχολόγοι αλλά ίσως βοηθούν.

Έχουν δώσει συνέντευξη μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Καρυπίδης, ο παρολυμπιονίκης της κολύμβησης, ο οποίος έχει πάρει πολλές διακρίσεις, ο Στυλιανός Σέκερης, η Χρυσούλα Αντωνιάδου, ο Αλέξανδρος Παπαδάκης. Όλοι διακεκριμένοι και μη.

Η συνέντευξη;

Στη συνέντευξη ρωτούν ποιος είναι, και ποια η σχέση του με την αναπηρία, πώς τη βιώνει την αναπηρία, τι ρόλο παίζει η οικογένεια, η κοινωνία, αν θέλει να πει κάτι στον κόσμο, αν βίωσε κάτι άσχημο ή όμορφο ή καλό, τι τού έκανε εντύπωση κι αν θέλει να τη μοιραστεί. Υπάρχει μία ερώτηση αναφορικά με τη στάση της κοινωνίας απέναντι στην αναπηρία και πώς εκτιμά πως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ή να αντιμετωπίζει θέματα αναπηρίας ή ποια είναι η άποψή του για την παγκόσμια μέρα της αναπηρίας. 

Διαφέρουν οι απαντήσεις. Συνήθως είναι ότι η κοινωνία έχει πολύ δρόμο. Επίσης υπάρχει η άποψη ότι τα νέα παιδιά είναι πιο ανοιχτά προς τη διαφορετικότητα. Ίσως λόγω του διαδικτύου.

Αισθανθήκατε πως μπορεί να είναι πλαστό; Πως κάνουν απλώς την ανάρτηση αλλά τελικά παρκάρουν στη ράμπα;

Ίσως το αισθάνθηκαν. Αλλά τα νέα παιδιά είναι πιο θετικά προσκείμενα στην αναπηρία και σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο το διαδίκτυο ή ότι γίνονται συνεδρίες στο σχολείο μέσω Skype ή ότι πηγαίνει ένας παραολυμπιονίκης και τους μιλά στο σχολείο στην παγκόσμια μέρα της αναπηρίας. Ωστόσο θα προτιμούσαν να μην γίνεται μόνο αυτές τις μέρες αλλά να υπάρχει μια καθημερινή ενασχόληση με τα θέματά τους.  

Σε ό,τι αφορά τους ίδιους.... Πώς αντιμετωπίζουν την αναπηρία;  

Αυτό εξαρτάται και από την αναπηρία. Το σημαντικότερο ωστόσο, λένε ο Μιχάλης και ο Σωτήρης, είναι πραγματικά να βλέπει κανείς  τον άνθρωπο ως άνθρωπο και να αγαπά αυτό που κάνει. Να ξέρει κάποιος ότι υπάρχουν δυσκολίες, ιδιαιτερότητες που πρέπει να τις υπολογίζει, να συνεργάζεται με άλλους γονείς,  με όλους. Αλλά η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται και γνώσεις. Συνεχίζουν πάντα τις σπουδές τους, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούν να μάθουν και εκτιμούν πως ίσως η GuGu Team είναι ένας τρόπος για να πάρουν και οι ίδιοι ακόμη περισσότερα. Μαθαίνουν πάρα πολλά πράγματα που δεν τα βρίσκει κανείς σε κάποιο βιβλίο. Και προσπαθούν την επόμενη να τα εφαρμόσουν και στην τάξη. Με σεβασμό πάντα στη διαφορετικότητα. Και αγάπη.