Σίγουρα όχι αυτόν που βγάζει από τα ρούχα του τον ηθοποιό-βουλευτή του ΜέΡΑ 25 Κλέωνα Γρηγοριάδη και τον εξωθεί σε stand-up comedy από το βήμα της Βουλής. Αν ήταν πάντως να παραδοθεί κανείς, όπως ο Κλέων, θα το έκανε σε ένδειξη αδυναμίας να βγάλει συμπέρασμα για το ποιον υπουργό Προστασίας του Πολίτη θέλουμε.

Το ερώτημα μάλλον θα αποδειχθεί ρητορικό, αφού ακόμη και σοβαροί άνθρωποι, όταν μπαίνουν στο διάλογο για την αστυνομική βία, κρίνουν αναγκαίο να θυμίσουν τη συμπεριφορά της ΕΛΑΣ στο πρόσφατο συλλαλητήριο για τις Πρέσπες. Να ισοφαρίσουμε δηλαδή τη βία κατά των αριστερών, αναδεικνύοντας την άλλη κατά των δεξιών.

Ποιον υπουργό θέλουμε τελικά; Μήπως αυτόν που έχει δώσει σαφείς εντολές για αποτροπή αναίτιων καταστροφών και επετείους χωρίς κατεβασμένες βιτρίνες, σπασμένα μαγαζιά και καμένους κάδους;

Αυτόν που θεωρεί ότι μόνο το αποτέλεσμα μετράει και προκειμένου να μην καταγραφούν ζημιές ο σκοπός αγιάζει τα μέσα της ΕΛΑΣ;

Μήπως αυτόν που δεν ανέχεται αστυνομικούς-νοσταλγούς του πάλαι ποτέ «Δημόσιας Τάξης» με υπερβάλλοντα ζήλο και δυνατές επιδόσεις στις κλομπιές; Ή τον άλλο που δεν θα θελήσει ποτέ να… ευνουχίσει τον άνδρα της ΕΛΑΣ;

Ίσως αυτόν που θα ξεκαθαρίσει στο Σώμα ότι δουλειά του αστυνομικού είναι να ακινητοποιήσει και να προσαγάγει τον ύποπτο. Όχι να τον «σωφρονίσει» καθ’ οδόν με λίγο ξύλο που βγήκε απ’ τον παράδεισο. Όπως δεν είναι δουλειά του το χρώμα, η φυλή και οι στιλιστικές επιλογές του κάθε πιθανού παραβάτη. Είτε πρόκειται για διαμαρτυρόμενο είτε για Ρομά, είτε για νεαρό σε μηχανάκι με… άναρχη κοτσίδα.

Μήπως τελικά ο ιδανικός υπουργός θα είναι αυτός που θα καταφέρει να προσδιορίσει με κάθε λεπτομέρεια τη δικαιοδοσία των αστυνομικών μέσα σε μολότοφ, καπνούς, δακρυγόνα, δοκάρια, πέτρες και ξηλωμένα μάρμαρα;

Ο υπουργός που έχουμε τώρα μίλησε -έστω λίγα 24ωρα μετά- για τα περιστατικά βίας εναντίον πολιτών από αστυνομικούς στην επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Εμμέσως παραδέχθηκε ότι ανάλογη συμπεριφορά επέδειξαν αστυνομικοί και στις 17 Νοεμβρίου. Τουλάχιστον δεν έσπευσε να κάνει λόγο για «μεμονωμένα περιστατικά» και να κλείσει το θέμα.

Τα αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με την αστυνομική βία σε ένα συντεταγμένο κράτος όπως πόσοι αστυνομικοί παραφέρονται, πόσο συχνά καταγράφονται βίαια περιστατικά, γιατί δεν μένουν μακριά από τις «εξωτερικές δουλειές» όσοι ψάχνουν τον ανδρισμό τους στα πεζοδρόμια, μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας διαδηλωτής, για να παραμείνει ντυμένος ή αν μπορεί όποιος προσβλήθηκε ή χτυπήθηκε να βρει το δίκιο του είναι υπαρκτά.

Το «συμβαίνει και εις Παρισίους», με αφορμή και την πρόσφατη απεργία στη γαλλική πρωτεύουσα, δεν είναι η απάντηση σε κανένα από αυτά. Η άποψη της βουλευτή Ν. Κασιμάτη είναι η λάθος απάντηση. H πενταμελής επιτροπή, υπό την προεδρία του ομότιμου καθηγητή ΕΚΠΑ Νίκου Αλιβιζάτου, που θα εξετάζει τα πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη σχετικά με τη διερεύνηση πειθαρχικών παραπτωμάτων της αστυνομίας, είναι μια κάποια λύσις...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15 Δεκεμβρίου 2019