Περπατάς στην πόλη, χαίρεσαι την παραλία και τα στενά της, ανέχεσαι τα πληγωμένα πεζοδρόμιά της, την έλλειψη πρασίνου της, τους παραβιασμένους ντεμέκ ποδηλατοδρόμους της, διασχίζεις κάθετα τους πολυάσχολους δρόμους της αλλά μην τολμήσεις και κουραστείς. Δεν έχει πουθενά να καθίσεις. Μόνο, αν θέλεις, και μπορείς, να πιείς έναν ακόμη καφέ του ευρώ έχεις ελπίδα να βρεις καρέκλα να ξαποστάσεις.

Η Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον στο κέντρο της, δεν μπορούσε να σε καλωσορίσει, να σου πει “ορίστε καθίστε και συνεχίζετε τη βόλτα -ή την οδύσσειά σας- σε λίγο, ξεκούραστοι κι έχοντας πάρει μια ανάσα”. Μόνο στο πόδι ή εποχούμενο ήταν δυνατό να σε δεχτεί αυτή η πόλη. Άντε κι ακουμπισμένο σε κανα πεζούλι ή ψηλό πεζοδρόμιο. Ή αλλιώς καταγής αν τα έχεις παίξει τελείως κι είσαι σε ηλικία που επιτρέπει τα… ακροβατικά.

Ευτυχώς ο δήμος Θεσσαλονίκης πήρε χαμπάρι ότι η πόλη όφειλε να αποκτήσει τρόπους. Να πάψει να φέρεται αγενώς στους δικούς της και στους ξένους της.

Πήρε την απόφαση, αξιοποίησε τη χρηματοδότηση από το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» κι έστησε παγκάκια στην Άνω Πόλη και στο κέντρο. Στην πλατεία Κρήσπου, στα μουσεία της (έξω από το Αρχαιολογικό και το Μουσείο Βυζαντινού πολιτισμού), στην παλιά παραλία με πρόσωπο στο Θερμαϊκό, στη νέα παραλία και στην Αγγελάκη.

Παγκάκια σαν κι αυτά των πάρκων, τα κλασικά κόκκινα. Της Θεσσαλονίκης είναι ανοιχτόχρωμα. Ξύλινα στο απαλό χρώμα της κίτρινης ώχρας. Διακριτικό, να ταιριάζει παντού, να μην κάνει μπαμ, να μην βγάζει μάτι, να μην σου κόβει τη θέα μόνο να στην προσφέρει από πιο αναπαυτική θέση. Να φιλοξενεί όποιον το έχει ανάγκη ή απλώς επιλέγει να σταθεί έστω για την ψευδαίσθηση ότι δεν κάνει το χατίρι στο σύστημα να τρέχει συνεχώς κυνηγώντας την ουρά του. 

Αφού λοιπόν «στα όρθια» έπαψε να είναι η μόνη επιλογή για να απολαύσει κανείς τη Θεσσαλονίκη, φίλε συμπολίτη και φίλτατε επισκέπτη, ζήσε την εμπειρία κι άσε και το παγκάκι να ζήσει. Μην το σπάσεις, μην το τραυματίσεις, μην το διαλύσεις. Κι αν οπωσδήποτε πρέπει να στείλεις το μήνυμά σου βρες άλλο τρόπο χωρίς μόνιμο αποτύπωμα.

Γιατί της Σαλονίκης τελικά της πάει το παγκάκι. Άντε και με γεια την πόλη τη φιλόξενη.