Αν τα Χριστούγεννα προσφέρονται για αγκαλιές, ξετύλιγμα δώρων και... χουχουλιάσματα, η επικείμενη έλευση της Πρωτοχρονιάς είναι ευκαιρία φιλοσοφικών (ακόμα και υπαρξιακών) αναζητήσεων, αλλά και δημοσιογραφικών σχολίων.

Η αντίστροφη μέτρηση, λοιπόν, έχει αρχίσει, όμως σε αντίθεση με τα παλιά τα χρόνια που εναποθέταμε όλοι τις ελπίδες μας για μία καλύτερη χρονιά στον νέο χρόνο, φέτος ούτε και εγώ ο φύσει αισιόδοξος δε θα αποτολμήσω να ελπίσω, αφού η τελευταία τριετία απέδειξε πως όχι μόνο δε μας... θέλει, αλλά έχει βρει μαζί της την απόλυτη εφαρμογή του το «κάθε πέρσι και καλύτερα».

Και εάν το 2020 ήμασταν μουδιασμένοι και μάλλον σε σοκ και λογικό ήταν να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο ’21, αντί να χαρούμε την ευόδωση της ευχής μας (να βρεθεί δηλαδή με «μαγικό» εμβόλιο και μάλιστα άμεσα), άρχισαν οι μισοί τα ναι μεν, αλλά και οι άλλοι μισοί τις ψεκασμένες θεωρίες και ούτε εκείνες τις γιορτές χαρήκαμε μέσα σε «φούσκες» και μασκωμένοι σαν τον Ζορό.

Αλλά τα χειρότερα δεν τα είχαμε δει, αφού οι σύγχρονοι είμαστε τόσο... γκαντέμηδες που ακόμα και το γεγονός πως ο αόρατος εχθρός είναι πιο ύπουλος από τον ορατό, ακόμα και αυτό ανάποδα μας ήρθε.

Και ήρθε ο Πούτιν (ορατότατος και είχε δώσει και δικαιώματα) και μπούκαρε στην Ουκρανία με τανκς, βόμβες και πυραύλους και παρακολουθούσαμε εμείς αποσβολωμένοι έναν πόλεμο στη γειτονιά μας εν έτει 2022.

Και δεν άργησαν να μας πάρουν και εμάς τα σκάγια, αφού στο ράλι της ακρίβειας που είχε ξεκινήσει σιγά σιγά κάποιους μήνες πριν την εισβολή, έδωσε μία ο «τσάρος» και έγινε ξέφρενο.

Οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ να μην προλαβαίνουν να αλλάζουν τιμές στα τυριά και τις ντομάτες, οι πολίτες να μην ξέρουν για πρώτη φορά στη ζωή τους πόσο έχει το ψωμί και το γάλα, οι τράπεζες αντί να καταλάβουν (κυνικά, δεν έχει κανείς ρεαλιστής απαίτηση να λειτουργούν συναισθηματικά) πως εάν καταρρεύσουν οι μικροί είτε ως επιχειρηματίες είτε ως πολίτες θα πάρει η μπάλα όλη την οικονομία, εκεί να σφίγγουν τα λουριά και η Ελλάδα να μετρά τα... passes να περνούν.

Από το Freedom Pass που υποτίθεται πως ήταν το διαβατήριό μας προς την ελευθερία, καταλήξαμε να βάζουμε βενζίνη με το δελτίο, ρεύμα με το δελτίο, πετρέλαιο με το δελτίο και τώρα να περιμένουμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ με το δελτίο για να κόψουμε μερικά ευρώ από τα λιγοστά προϊόντα που μπήκαν στο «καλάθι» της κυβέρνησης.

Αν σ’ όλα αυτά, προσθέσουμε και την ιστορία των Βρυξελλών με την Εύα Καϊλή που ό,τι και εάν πληρώσει η ίδια τη ζημιά που έκανε στον ήδη προβληματικό θεσμό της πολιτικής στη χώρα μας αλλά και την Ευρώπη δεν την ξεπλένει, το ’22 δε μας ήθελε καθόλου...

Ας ελπίσουμε μόνο με την ολοκλήρωσή του να τριτώσει το κακό και να δοκιμάσουμε στο ’23 τις δυνάμεις μας, μπας και γίνει επιτέλους το... pass στην παλιά μας ζωή ή έστω κάτι που να τη θυμίζει.

Καλά Χριστούγεννα!

Οι φίλοι της ποδοσφαιρικής Αργεντινής, στους οποίους υπερήφανα ανήκω και εγώ αφού η μαγεία του Μαραντόνα δε θα μπορούσε να με αφήσει ανεπηρέαστο, πριν μερικές ημέρες ζήσαμε κάτι ανεπανάληπτο.

Ο φετινός τελικός του Μουντιάλ, όπως λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ, δεν προσφερόταν για καρδιακούς, κάτι που σημαίνει πως ήταν συναρπαστικός (στα όρια του ντελιριακού), ενώ στο τέλος «εμείς» οι Αργεντίνοι πανηγυρίσαμε όχι μόνο για το τρόπαιο που ήρθε μετά από 36 χρόνια, αλλά γιατί υπήρχε η παγκόσμια «ανάγκη» ο Λιονέλ Μέσι να φτάσει επιτέλους στην κατάκτηση του μοναδικού τίτλου (και του πιο περίβλεπτου, δηλαδή) που έλειπε από τη συλλογή του.

Για το αν ο Μέσι έγινε εκείνο το βράδυ στο Κατάρ, Μαραντόνα, οι απόψεις διίστανται και η κουβέντα είναι μεγάλη, οπότε σας αφήνω να την κάνετε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Σημασία έχει πως ο σπουδαίος μπαλαδόρος έγινε το σύμβολο μίας χώρας που τρελάθηκε κυριολεκτικά και μέρες τώρα δε λέει να μαζευτεί από τους δρόμους της γιορτής.

Την ίδια ώρα που ο σούπερ σταρ της μπάλας ανέβαινε στο θρόνο, πολλά χιλιόμετρα μακριά, σε ένα κελί του Βελγίου, μια πιο «δικιά» μας στα χαρτιά, η Εύα Καϊλή, πιθανολογώ πως έκλαιγε τη μοίρα της.

Γιατί, θα μου πείτε, μπερδεύω τον υπερταλαντούχο ποδοσφαιριστή με την εμπλεκόμενη στο μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών των Βρυξελλών;

Γιατί και οι δύο ιστορίες, η παραμυθένια από τη μια και η καταστροφική από την άλλη έχουν ένα κοινό: το Κατάρ.

Στη χώρα του Κόλπου γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα του Μέσι, η χώρα του Κόλπου (σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται μέχρι σήμερα) είναι πίσω από τη πιο μαύρη σελίδα της ζωής της Καϊλή.

Και το καλύτερο; Πως ουσιαστικά οι δύο ιστορίες συνδέονται πραγματικά και όχι τυχαία, αφού ένας σημαντικός λόγος (επαναλαμβάνω, όπως δείχνουν τα πρώτα στοιχεία) που η χώρα των Εμίρηδων φέρεται να δωροδόκησε ευρωπαίους αξιωματούχους, ήταν αυτό καθεαυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο πήρε (αυτό δεν σχετίζεται με τις τωρινές καταγγελίες, καθώς πολλά στόματα έχουν ανοίξει ήδη) με όπλο το άφθονο χρήμα της.

Από τη μια, λοιπόν, δύο υπερδυνάμεις του παγκόσμιου αθλητισμού έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν επί κανονικής διάρκειας, παράτασης και πέναλτι και από την άλλη μία ταχύτατα εξελισσόμενη πολιτικός που βρέθηκε με βαλίτσες γεμάτες ζεστό χρήμα στο σπίτι της.

Και όλα αυτά να γίνονται ένα και το ποδόσφαιρο -που ας μη γελιόμαστε, πάντα ήταν πολιτική ως σπουδαίο κοινωνικό γεγονός- να παίζεται μεν στο χορτάρι, αλλά και στις εξέδρες (εκεί που ο «ευρωπάρχης» Μακρόν παρέα με τον Εμίρη διόλου έμοιαζε να νοιάζεται για τη βόμβα στα θεμέλια της Ε.Ε. από το QatarGate) και στα σκοτεινά δωμάτια του παρελθόντος που κλείστηκε η συμφωνία για την ανάληψη της διοργάνωσης και στις φτωχικές παράγκες που 6.500 μάνες και γυναίκες φτωχών μεταναστών θρήνησαν τους ανθρώπους τους που έχτισαν με το αίμα τους τα γήπεδα-κοσμήματα του Κατάρ.

Γιατί, ωραίος ο τελικός, ωραία η Αργεντινή, ωραίος ο Μέσι (και η αραχνοϋφαντη κελεμπία με την οποία απαθανατίστηκε άρα θα μείνει για πάντα στην ιστορία), αλλά καθόλου ωραίο το ομορφότερο προϊόν του κόσμου να κυλιέται στο βούρκο των σκανδάλων.

* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 24-25.12.2022