Χτες είδαν το φως της δημοσιότητας τα δέκα σημεία του Ζελένσκι για να αρχίσει η διαδικασία ειρήνευσης στην Ουκρανία.

Από τα σημεία αυτά εκείνο που έχει ουσιαστική σημασία για την ειρήνη είναι η πρότασή του να φύγουν οι Ρώσοι από όλες τις περιοχές που έχουν
καταλάβει συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας και των περιοχών του Ντονέσκ που κατείχαν πριν την 22α Φεβρουαρίου.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι οι προτάσεις Ζελένσκι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τη Ρωσία. Δεν πιστεύω πως είναι οι
μαξιμαλιστικές προτάσεις που κάνει για να έχει περιθώρια ελιγμών όταν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις.

Τι προσφέρει ο Ζελένσκι στη Ρωσία για να πάρει πίσω όσα έχασε από το 2014 ως σήμερα;
Την ειρήνη.

Εξαρτάται, όμως, η ειρήνη μόνο από τον Ζελένσκι;
Όχι, είπε σε συνέντευξή της στη Welt η αυστριακή υπουργός άμυνας. Αφού η Δύση εξοπλίζει την Ουκρανία και η Ουκρανία δεν μπορεί να διεξάγει τον
πόλεμο χωρίς την βοήθεια της Δύσης, η Ουκρανία θα πρέπει να συναποφασίσει μαζί με τη Δύση τον xρόνο έναρξης διαπραγματεύσεων.
Με λίγα και απλά λόγια, αρχίζει να διαμορφώνεται ένα μικρό ρήγμα στην απόλυτη δυτική συνοχή, μέχρι σήμερα, στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Ένδειξη αυτού είναι και τα σενάρια που διέρρευσαν οι ΗΠΑ ότι συζητούνται για την έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών, όπως τα δημοσίευσε η Washington
Post κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον.

Ποια είναι τα άλλα δύο, πέραν του προαναφερθέντος σεναρίου που υποστηρίζει ο Ζελένσκυ;

1.- Η Ρωσία να υποχωρήσει στα εδάφη που κατείχε πριν την 24η Φεβρουαρίου. Να διατηρήσει, δηλαδή, την Κριμαία και τις περιοχές του
Ντονέσκ που κατείχε.

2.-Η Ρωσία να κρατήσει, μόνο, την Κριμαία.

Από ρωσικής πλευράς όλα τα σενάρια δεν θεωρούνται ρεαλιστικά και απορρίπτονται.

Με το πλαίσιο αυτό ο πόλεμος αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά, λέει ο γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής George Friedman. https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce.../

Ο Friedman εξετάζει ιστορικές περιπτώσεις όπου οι πόλεμοι τελείωσαν και καταλήγει με την επισήμανση πως η αίσθηση της αδυναμίας νίκης θα
πυροδοτήσει ειρηνευτικές συνομιλίες, αλλά όχι μέχρι να το επιβάλει η πραγματικότητα. Και έχει δίκαιο.

Οι περιπτώσεις που εξετάζει είναι:

1. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν μια πλευρά δεν έχει το υλικό για να συνεχίσει. Η εκστρατεία της Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τελείωσε
όταν δεν μπόρεσε να παράγει και να τοποθετήσει εκεί που χρειάζονταν τα όπλα που απαιτούνταν για να αποκρούσει τις Συμμαχικές δυνάμεις.

2. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν το ηθικό της μιας πλευράς έχει εξαντληθεί – όταν οι στρατιώτες και οι πολίτες είναι, απλά, απρόθυμοι να σηκώσουν
το βάρος του πολέμου, ακόμα κι αν είναι δυνατή η νίκη. Αυτό συνέβη με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο του Βιετνάμ.

3. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν δεν υπάρχει ελπίδα για ριζική αύξηση της στρατιωτικής ισχύος, και όταν η ξένη επέμβαση [υπέρ ενός των εμπολέμων]
είναι αδύνατη. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία επέμενε γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να νικήσει τη Γερμανία, αλλά εύλογα περίμενε μια
αμερικανική επέμβαση.

4. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν οι συνέπειες της ήττας φαίνονται ανεκτές στους αμάχους. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ιταλικό κοινό είδε τη
συμμαχική κατοχή ως προτιμότερη εναλλακτική λύση. (Αντίθετα, τα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμούν όταν το κόστος της ήττας είναι καταστροφικό.)

Επειδή στην διεθνή πολιτική έχει την τιμητική της η ρεαλιστική σχολή όπως εκφράστηκε πρώτη φορά, ιστορικά, από τον Θουκυδίδη, να επισημάνουμε
πως ο μεγάλος ιστορικός, στο τέταρτο βιβλίο του Πελοποννησιακού Πολέμου περιγράφει την υπόθεση της Πύλου όπου οι Αθηναίοι, κατευθυνόμενοι προς
την Κέρκυρα άφησαν μικρή δύναμη υπό τον Δημοσθένη την οποία, όχι, μόνο δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν οι Σπαρτιάτες, εξαιτίας της στρατηγικής
δεινότητας του Αθηναίου στρατηγού, αλλά καθώς έστειλαν δικές τους δυνάμεις να την αντιμετωπίσουν, περικυκλώθηκαν στην Σφακτηρία από τους
Αθηναίους και μπροστά στον κίνδυνο να υποστούν μεγάλη καταστροφή, ζήτησαν να συνάψουν ειρήνη.

Ήταν η κρίσιμη στιγμή που ο δημαγωγός Κλέων παρέσυρε την Εκκλησία του Δήμου στην άρνησή της να δεχθεί την πρόταση των Σπαρτιατών επειδή
ένοιωθε ισχυρός (ουσιαστικά βασίσθηκε στην στρατηγική δεινότητα του Δημοσθένη). Το αποτέλεσμα ήταν οι Σπαρτιάτες, αργότερα, ως αντιπερισπασμό, να εκστρατεύσουν με τον Βρασίδα στη Μακεδονία, να αρνηθούν ανάλογο αίτημα της Αθήνας για ειρήνευση και στην μάχη της Αμφίπολης να χάσουν την ζωή τους και ο Κλέων και ο Βρασίδας.

Η απώλεια της ζωής των δύο ισχυρών ανδρών που απεμπόλησαν την ευκαιρία για ειρήνη, έδωσε τη δυνατότητα στον Νικία, να προωθήσει την δική του ιδέα ειρήνευσης.

Μήπως και στον πόλεμο της Ουκρανίας όπου οι δυνάμεις φαίνεται να διαμόρφωσαν, επί του παρόντος, μια ισορροπία στο πεδίο της μάχης και η
ισορροπία αυτή είναι ευκαιρία για την ειρήνη, παρατηρούμε την άρνηση της ηγεσίας και των δύο πλευρών να δεχθούν την έναρξη ειρηνευτικών
συνομιλιών επειδή νοιώθουν στον ρόλο του Κλέωνα ο Ζελένσκι και του Βρασίδα ο Πούτιν;

Μήπως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως νέα τραγωδία, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ;

Μήπως εν τέλει, η λήξη του πολέμου στην Ουκρανία προϋποθέτει την έκλειψη από την ηγεσία των δύο χωρών των σημερινών ηγετών τους;

Αλλά αυτό είναι ζήτημα των εμπόλεμων λαών να το αποφασίσουν.

Αναζητείται, λοιπόν, ο Νικίας αλλά και μια λογική προσέγγιση από τους Σπαρτιάτες, όπως αυτή μετά την καταστροφή στην Πύλο.