ΑΠΟΨΕΙΣ

Πού οδηγείται ο πόλεμος στην Ουκρανία; Τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Του Παντελή Σαββίδη

Μέχρι πού η Δύση και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ θέλουν να φθάσουν τον πόλεμο; Ποιες επιπτώσεις θα έχει αυτό;

 24/01/2023 10:30

Πού οδηγείται ο πόλεμος στην Ουκρανία; Τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Του Παντελή Σαββίδη

Παντελής Σαββίδης

savvidis-pantelis-1.jpg


Τον πόλεμο στην Ουκρανία τον διεξάγουν οι Ουκρανοί βοηθούμενοι με όπλα, πολεμοφόδια και χρήματα από τον δυτικό συνασπισμό. Με τις τρείς προϋποθέσεις (όπλα, χρήματα και πολεμοφόδια) τον διεξάγουν επιτυχώς. Και δείχνουν μια εντυπωσιακή αποφασιστικότητα στις ημέρες μας να υπερασπίσουν τα σύνορα της πατρίδας τους, όπως καθιερώθηκαν το 1991.

Από την εξέλιξη του πολέμου εξάγονται, μεταξύ αρκετών άλλων, και τα ακόλουθα συμπεράσματα.

1.-Απαραίτητη προϋπόθεση για την διεξαγωγή του είναι η αποφασιστικότητα του λαού που τον διεξάγει. Αν κάποιος λαός περιμένει να έρθουν κάποιοι
άλλοι να τον σώσουν, ο πόλεμος είναι χαμένος.

2.-Η αποφασιστικότητα πρέπει να συνοδεύεται από τα κατάλληλα οπλικά συστήματα. Όταν τα συστήματα αυτά δόθηκαν στους Ουκρανούς, υπήρξαν σαφή
αποτελέσματα επί του εδάφους. Η σχέση οπλικών συστημάτων και πολεμιστή είναι διαλεκτική.

3.-Τα οπλικά συστήματα χωρίς πολεμοφόδια είναι άχρηστα. Και αρκετά πολεμοφόδια δεν έχει καμιά χώρα που δεν τα παράγει η ίδια. Η συνήθης
προμήθεια είναι για διάστημα μιας ή δύο εβδομάδων.
 
4.-Η Ουκρανία άντεξε και συνεχίζει να αντέχει διότι ο λαός της ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει. Η Δύση της προμήθευσε οπλικά συστήματα και
πολεμοφόδια καθώς και χρήματα για να λειτουργήσει η οικονομία της.

5.-Ο πόλεμος, ουσιαστικά, δεν είναι ένας πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας. Είναι πόλεμος Δύσης- Ρωσίας με αξιοποίηση των Ουκρανών στο πεδίο της μάχης.

6.-Το ερώτημα είναι τι θέλει η Δύση από τον πόλεμο αυτό; Η Δύση δεν είναι ενιαία στο τι θέλει. Οι ΗΠΑ επέβαλαν μια ενότητα στην ΝΑΤΟϊκή Συμμαχία επικαλούμενες μια βασική αρχή την οποία, σωστά, σεβάστηκαν οι ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είναι δυνατόν, παρά τις διαφωνίες της, μια χώρα να
εισβάλλει σε άλλη για να επιβάλλει τα θέλω της. Υπάρχει ο δρόμος της διπλωματίας και το διεθνές πεδίο όπου ειρηνικά μπορεί να διεκδικήσει τα
συμφέροντά της και να απαιτήσει να γίνουν σεβαστά.

7.-Η κατάληξη της αρχής αυτής για τους Ουκρανούς οδηγεί στην επιμονή για επαναπόκτηση όλων των περιοχών-και της Κριμαίας- που κατέλαβαν οι Ρώσοι. Με άμεσο στόχο της πρώτης αντεπίθεσης, να βγουν στην θάλασσα του Αζόφ.

8.-Μια τέτοια θέση επιβάλλει συνέχιση του πολέμου μέχρις εσχάτων. Και η συνέχισή του απαιτεί επανεξοπλισμό της Ουκρανίας με πολεμικά συστήματα
τα οποία θα της δώσουν το στρατιωτικό πλεονέκτημα στο πεδίο. Κυρίως άρματα αλλά και πυραυλικά συστήματα.

9.-Σε μια τέτοια περίπτωση αν η Ρωσία δει ότι χάνει τον πόλεμο, θα αντιδράσει. Και η αντίδρασή της, όπως δηλώθηκε από τα πλέον αρμόδια
χείλη, θα είναι πυρηνική.

10.-Και εδώ είναι που αρχίζει ο προβληματισμός στη Δύση: τι θέλει να πετύχει η Δύση από τον πόλεμο αυτό; Ολοκληρωτική ήττα της Ρωσίας
διακινδυνεύοντας, ακόμη, και πυρηνικό πόλεμο (τακτικό, που σημαίνει περιορισμένο στην Ευρώπη) ή την έναρξη μιας διπλωματικής διαδικασίας που
θα παγώσει το μέτωπο και θα διερευνήσει κάποιας μορφής λύση που δεν θα είναι η πλήρης αποχώρηση της Ρωσίας;

11.-Εδώ αρχίζουν τα μικρά ρήγματα στην Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, ακόμη και σε μια πυρηνική κλιμάκωση είναι μακριά για να υποστούν τις συνέπειές της. Δεν
πρόκειται να χρησιμοποιηθούν στρατηγικά πυρηνικά όπλα. Αλλά τακτικά, λένε οι ειδήμονες. Και ενθαρρύνουν- οι ΗΠΑ- την συνέχιση του πολέμου
ευελπιστώντας σε μια αποδυνάμωση της Ρωσίας που θα την καταστήσει αδύναμο πόλο στον διαμορφούμενο πολυπολικό κόσμο.

Δεν ενδιαφέρονται για το αν ωθούν την Μόσχα να συνεργαστεί στενά με το Πεκίνο και να αναπτύξουν έναν νέο πόλο (Κίνα, Ρωσία, Ιράν και, πιθανώς,
Τουρκία).Ούτε και αν η Κίνα υποκαταστήσει την Ευρώπη στο ενδιαφέρον της Ρωσίας. Η Ευρώπη ως γεωπολιτική οντότητα είναι εντελώς υποτιμημένη στην
αμερικανική ανάλυση. Θεωρείται δεδομένη.

12. Η Ευρώπη από την άλλη, κυρίως, μέσω του Γερμανού καγκελάριου Σόλτς- και προς στιγμήν μόνο δι αυτού- εκφράζει επιφυλάξεις για την περαιτέρω
ενίσχυση της Ουκρανίας με οπλικά συστήματα τα οποία θα παρατείνουν επ΄αόριστον τον πόλεμο και, συνεπώς, την αβεβαιότητα και την οικονομική και
ενεργειακή κρίση της ηπείρου. Είναι εντυπωσιακό πόσο μόνος σε αυτήν την πολιτική βρίσκεται ο Σόλτς. Ακόμη και οι κυβερνητικοί του εταίροι (Πράσινοι και Φιλελεύθεροι) και η αντιπολίτευση των χριστιανοδημοκρατών) βρίσκεται απέναντί του. Και τον πιέζουν να στείλει άρματα στην Ουκρανία
ή να επιτρέψει σε άλλες χώρες να της παραχωρήσουν Λέοπαρντ. (Η προμήθεια ενός οπλικού συστήματος από μια χώρα συνοδεύεται από την
δέσμευση της μη εξαγωγής του χωρίς την άδεια της προμηθεύτριας χώρας).

Ο Σόλτς, ο οποίος θα έχει μαζί του - γιατί διαφορετικά δεν θα άντεχε - τμήματα της γερμανικής άρχουσας τάξης και της ευρωπαϊκής σε μια ήπειρο που απειλείται με αποβιομηχάνιση- ζήτησε από τους Αμερικανούς να στείλουν πρώτα οι ίδιοι τα τεθωρακισμένα τύπου Abrams και να ακολουθήσει μετά η Γερμανία με Leopard. Οι Αμερικανοί αρνήθηκαν την αποστολή αλλά πίεσαν τον Σόλτς να ενδώσει στην παραχώρηση Leopard στην Ουκρανία από
χώρες, όπως η Πολωνία, οι οποίες διαθέτουν μεν αλλά απαιτείται η γερμανική συναίνεση για την παραχώρησή τους. Σε αυτήν την πίεση ο Σόλτς
φαίνεται να ενδίδει.

13.-Δύο είναι, λοιπόν, τα ερωτήματα: Ο Σόλτς είναι μόνος; Διότι αν είναι μόνος κάποια στιγμή θα υποχωρήσει. Εκφράζει ευρωπαϊκές δυνάμεις που
έχουν διαφορετική προσέγγιση στον πόλεμο; Και δεύτερον: μέχρι που η Δύση και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ θέλουν να φθάσουν τον πόλεμο; Ποιες επιπτώσεις
θα έχει αυτό;

Οι απαντήσεις και στα δύο δεν είναι, ακόμη, σαφείς.

savvidis-pantelis-1.jpg


Τον πόλεμο στην Ουκρανία τον διεξάγουν οι Ουκρανοί βοηθούμενοι με όπλα, πολεμοφόδια και χρήματα από τον δυτικό συνασπισμό. Με τις τρείς προϋποθέσεις (όπλα, χρήματα και πολεμοφόδια) τον διεξάγουν επιτυχώς. Και δείχνουν μια εντυπωσιακή αποφασιστικότητα στις ημέρες μας να υπερασπίσουν τα σύνορα της πατρίδας τους, όπως καθιερώθηκαν το 1991.

Από την εξέλιξη του πολέμου εξάγονται, μεταξύ αρκετών άλλων, και τα ακόλουθα συμπεράσματα.

1.-Απαραίτητη προϋπόθεση για την διεξαγωγή του είναι η αποφασιστικότητα του λαού που τον διεξάγει. Αν κάποιος λαός περιμένει να έρθουν κάποιοι
άλλοι να τον σώσουν, ο πόλεμος είναι χαμένος.

2.-Η αποφασιστικότητα πρέπει να συνοδεύεται από τα κατάλληλα οπλικά συστήματα. Όταν τα συστήματα αυτά δόθηκαν στους Ουκρανούς, υπήρξαν σαφή
αποτελέσματα επί του εδάφους. Η σχέση οπλικών συστημάτων και πολεμιστή είναι διαλεκτική.

3.-Τα οπλικά συστήματα χωρίς πολεμοφόδια είναι άχρηστα. Και αρκετά πολεμοφόδια δεν έχει καμιά χώρα που δεν τα παράγει η ίδια. Η συνήθης
προμήθεια είναι για διάστημα μιας ή δύο εβδομάδων.
 
4.-Η Ουκρανία άντεξε και συνεχίζει να αντέχει διότι ο λαός της ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει. Η Δύση της προμήθευσε οπλικά συστήματα και
πολεμοφόδια καθώς και χρήματα για να λειτουργήσει η οικονομία της.

5.-Ο πόλεμος, ουσιαστικά, δεν είναι ένας πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας. Είναι πόλεμος Δύσης- Ρωσίας με αξιοποίηση των Ουκρανών στο πεδίο της μάχης.

6.-Το ερώτημα είναι τι θέλει η Δύση από τον πόλεμο αυτό; Η Δύση δεν είναι ενιαία στο τι θέλει. Οι ΗΠΑ επέβαλαν μια ενότητα στην ΝΑΤΟϊκή Συμμαχία επικαλούμενες μια βασική αρχή την οποία, σωστά, σεβάστηκαν οι ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είναι δυνατόν, παρά τις διαφωνίες της, μια χώρα να
εισβάλλει σε άλλη για να επιβάλλει τα θέλω της. Υπάρχει ο δρόμος της διπλωματίας και το διεθνές πεδίο όπου ειρηνικά μπορεί να διεκδικήσει τα
συμφέροντά της και να απαιτήσει να γίνουν σεβαστά.

7.-Η κατάληξη της αρχής αυτής για τους Ουκρανούς οδηγεί στην επιμονή για επαναπόκτηση όλων των περιοχών-και της Κριμαίας- που κατέλαβαν οι Ρώσοι. Με άμεσο στόχο της πρώτης αντεπίθεσης, να βγουν στην θάλασσα του Αζόφ.

8.-Μια τέτοια θέση επιβάλλει συνέχιση του πολέμου μέχρις εσχάτων. Και η συνέχισή του απαιτεί επανεξοπλισμό της Ουκρανίας με πολεμικά συστήματα
τα οποία θα της δώσουν το στρατιωτικό πλεονέκτημα στο πεδίο. Κυρίως άρματα αλλά και πυραυλικά συστήματα.

9.-Σε μια τέτοια περίπτωση αν η Ρωσία δει ότι χάνει τον πόλεμο, θα αντιδράσει. Και η αντίδρασή της, όπως δηλώθηκε από τα πλέον αρμόδια
χείλη, θα είναι πυρηνική.

10.-Και εδώ είναι που αρχίζει ο προβληματισμός στη Δύση: τι θέλει να πετύχει η Δύση από τον πόλεμο αυτό; Ολοκληρωτική ήττα της Ρωσίας
διακινδυνεύοντας, ακόμη, και πυρηνικό πόλεμο (τακτικό, που σημαίνει περιορισμένο στην Ευρώπη) ή την έναρξη μιας διπλωματικής διαδικασίας που
θα παγώσει το μέτωπο και θα διερευνήσει κάποιας μορφής λύση που δεν θα είναι η πλήρης αποχώρηση της Ρωσίας;

11.-Εδώ αρχίζουν τα μικρά ρήγματα στην Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, ακόμη και σε μια πυρηνική κλιμάκωση είναι μακριά για να υποστούν τις συνέπειές της. Δεν
πρόκειται να χρησιμοποιηθούν στρατηγικά πυρηνικά όπλα. Αλλά τακτικά, λένε οι ειδήμονες. Και ενθαρρύνουν- οι ΗΠΑ- την συνέχιση του πολέμου
ευελπιστώντας σε μια αποδυνάμωση της Ρωσίας που θα την καταστήσει αδύναμο πόλο στον διαμορφούμενο πολυπολικό κόσμο.

Δεν ενδιαφέρονται για το αν ωθούν την Μόσχα να συνεργαστεί στενά με το Πεκίνο και να αναπτύξουν έναν νέο πόλο (Κίνα, Ρωσία, Ιράν και, πιθανώς,
Τουρκία).Ούτε και αν η Κίνα υποκαταστήσει την Ευρώπη στο ενδιαφέρον της Ρωσίας. Η Ευρώπη ως γεωπολιτική οντότητα είναι εντελώς υποτιμημένη στην
αμερικανική ανάλυση. Θεωρείται δεδομένη.

12. Η Ευρώπη από την άλλη, κυρίως, μέσω του Γερμανού καγκελάριου Σόλτς- και προς στιγμήν μόνο δι αυτού- εκφράζει επιφυλάξεις για την περαιτέρω
ενίσχυση της Ουκρανίας με οπλικά συστήματα τα οποία θα παρατείνουν επ΄αόριστον τον πόλεμο και, συνεπώς, την αβεβαιότητα και την οικονομική και
ενεργειακή κρίση της ηπείρου. Είναι εντυπωσιακό πόσο μόνος σε αυτήν την πολιτική βρίσκεται ο Σόλτς. Ακόμη και οι κυβερνητικοί του εταίροι (Πράσινοι και Φιλελεύθεροι) και η αντιπολίτευση των χριστιανοδημοκρατών) βρίσκεται απέναντί του. Και τον πιέζουν να στείλει άρματα στην Ουκρανία
ή να επιτρέψει σε άλλες χώρες να της παραχωρήσουν Λέοπαρντ. (Η προμήθεια ενός οπλικού συστήματος από μια χώρα συνοδεύεται από την
δέσμευση της μη εξαγωγής του χωρίς την άδεια της προμηθεύτριας χώρας).

Ο Σόλτς, ο οποίος θα έχει μαζί του - γιατί διαφορετικά δεν θα άντεχε - τμήματα της γερμανικής άρχουσας τάξης και της ευρωπαϊκής σε μια ήπειρο που απειλείται με αποβιομηχάνιση- ζήτησε από τους Αμερικανούς να στείλουν πρώτα οι ίδιοι τα τεθωρακισμένα τύπου Abrams και να ακολουθήσει μετά η Γερμανία με Leopard. Οι Αμερικανοί αρνήθηκαν την αποστολή αλλά πίεσαν τον Σόλτς να ενδώσει στην παραχώρηση Leopard στην Ουκρανία από
χώρες, όπως η Πολωνία, οι οποίες διαθέτουν μεν αλλά απαιτείται η γερμανική συναίνεση για την παραχώρησή τους. Σε αυτήν την πίεση ο Σόλτς
φαίνεται να ενδίδει.

13.-Δύο είναι, λοιπόν, τα ερωτήματα: Ο Σόλτς είναι μόνος; Διότι αν είναι μόνος κάποια στιγμή θα υποχωρήσει. Εκφράζει ευρωπαϊκές δυνάμεις που
έχουν διαφορετική προσέγγιση στον πόλεμο; Και δεύτερον: μέχρι που η Δύση και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ θέλουν να φθάσουν τον πόλεμο; Ποιες επιπτώσεις
θα έχει αυτό;

Οι απαντήσεις και στα δύο δεν είναι, ακόμη, σαφείς.

ΣΧΟΛΙΑ

Επιλέξτε Κατηγορία