Φωτογραφίες Αργύρης Ηλιάδης

προσωπικό αρχείο Γεωργίας Βασιλειάδου

Ιατρικός ο σημερινός πρωινός καφές. Με την εντατικολόγο, διευθύντρια ΕΣΥ στην Α’ ΜΕΘ του ΓΝ «Γ. Παπανικολάου» Γεωργία Βασιλειάδου. «Οταν πήγα για πρώτη φορά στο νοσοκομείο έλεγα ότι είμαι η εγγονή της Γεωργίας Βασιλειάδου και το είχε πιστέψει το 60% του κόσμου εκεί», είπε γελώντας στην αρχή του πρωινού καφέ αναφερόμενη στην  συνωνυμία της με την παλιά γνωστή ηθοποιό. Μας διηγήθηκε για τα παιδικά της χρόνια, το γιατί έγινε γιατρός («Για μένα το κίνητρο λεγόταν Αλβέρτος Σβάιτσερ. Ηθελα να γίνω Αλβέρτος Σβάιτσερ»), την εμπειρία της με τους «Γιατρούς χωρίς Σύνορα» στην Αϊτή και φυσικά τη μάχη κατά της πανδημίας που έδωσε από την πρώτη γραμμή, δηλαδή στην Α’ ΜΕΘ του Παπανικολάου. «Ζήσαμε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που ήταν πραγματικότητα, ένας συνεχής πόλεμος», σημείωσε.

-Υπάρχει πρωινός καφές για ένα γιατρό της πρώτης γραμμής, όπως εσείς;

(γελάει) Στις 6 η ώρα το πρωί είναι ο πρώτος.

-Υπάρχει και δεύτερος;

Περίπου στις 10.30 με 11.

-Πώς τον πίνετε;

Εγώ κινούμαι μεταξύ ελληνικού διπλού και νες-gold, όλο γάλα. Ποιος θα είναι ο πρώτος εξαρτάται από το τι θα βρω.

-Ξεκινάμε ανάποδα. Με αυτό το όνομα πως και δε γίνατε ηθοποιός;

(Γελάει). Όταν πρωτοπήγα στο νοσοκομείο Παπανικολάου έλεγα ότι είμαι η εγγονή της Γεωργίας Βασιλειάδου .Το είχε πιστέψει το 60% (γελάει), αλλά μετά χρειάστηκε να το ανασκευάσω γιατί δεν ήταν σωστό…

-Γεννηθήκατε Θεσσαλονίκη. Σε ποια περιοχή;

Στην περιοχή της Καμάρας.

-Οι γονείς τι δουλειά έκαναν;

Η μητέρα μου νομικός και πιο συγκεκριμένα υποθηκοφύλακας και ο μπαμπάς δημόσιος υπάλληλος, γεωπόνος.

-Αδέλφια;

Μια αδελφή δικηγόρο, μεγαλύτερη.

-Δημοτικό που πήγατε;

Στα Μακεδονικά Εκπαιδευτήρια.

Λεζάντα: Γυμναστικές επιδείξεις στην ΣΤ' τάξη του δημοτικού στα Μακεδονικά Εκπαιδευτήρια. Η Γεωργία Βασιλειάδου διακρίνεται πρώτη από δεξιά

-Οι συζητήσεις στο σπίτι και στο οικογενειακό τραπέζι τι αφορούσαν;

Ότι οι σπουδές είναι το καλύτερο εφόδιο για τη ζωή (γελάει). Τόσο στο ποντιακό σόι του πατέρα μου, όσο και στο σιατιστινό της μητέρας μου είχαν μορφωθεί σχεδόν όλοι. Πολλά ξαδέρφια μου είναι καθηγητές πανεπιστημίου. Εμείς θα γινόμασταν κάτι παρακάτω; Με τίποτα…

-Αρα υπήρχε ένα βάρος επάνω σας με το θέμα των σπουδών;

Δε συζητιόταν κάτι άλλο. Επίσης εκτός από τις σπουδές το άλλο μόνιμο ζήτημα στο σπίτι ήταν πως δε θα σπαταλάμε χρήματα. Πως θα είμαστε οικονόμοι γενικά. Θυμάμαι που μας έλεγαν για τη διαφήμιση «Είδες η ΔΕΗ;» και πώς κάνει κανείς οικονομία στο ηλεκτρικό.

-Σπουδές και οικονομία, δηλαδή;

Ακριβώς…

Λεζάντα: «Σπουδές και οικονομία τα θέματα που συζητούσαμε στο σπίτι». Εδώ με τον πατέρα της Αλέξανδρο το 2000

-Τι θυμάστε από τη Θεσσαλονίκη εκείνων των χρόνων;

Η Θεσσαλονίκη ήταν πιο ήσυχη, ξέραμε όλα τα μαγαζιά απ’ έξω και ανακατωτά, κάναμε άπειρες βόλτες και εγώ θυμάμαι που πήγαινα με το ποδήλατο στο σχολείο. Ωραία ήταν.

-Χόμπι;

(Σκέφτεται). Εγώ ήθελα να τα κάνω όλα. Και τένις και σκι και ιππασία και κολύμπι. Τελικά έκανα λίγο απ’ όλα, γιατί μου έλεγαν όλοι ότι η δουλειά μου δεν ήταν αυτή, αλλά τα μαθήματα.

Λεζάντα: «Ηθελα να γίνω Αλβέρτος Σβάιτσερ» λέει για το γιατί έγινε γιατρός. Εδώ ντυμένη σε καρναβάλι ως νοσοκόμα σε ηλικία 5 ετών

-Τι επηρέασε τελικά τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας για να γίνεται αυτό που γίνατε;

(Σκέφτεται). Το να γίνει κανείς γιατρός ήταν τότε της μόδας. Ο καλός μαθητής πήγαινε Ιατρική. Για μένα το κίνητρο λεγόταν Αλβέρτος Σβάιτσερ. Ηθελα να γίνω Αλβέρτος Σβάιτσερ. Ήταν ένα βασικό μου πρότυπο: να βοηθάς χωρίς αντάλλαγμα και να βοηθάς αυτόν που το έχει περισσότερο ανάγκη.

-Γιατί πήγατε στη Γερμανική σχολή;

Γιατί στην Ε’ δημοτικού ο τότε διευθυντής του δημοτικού που πήγαινα το σύστησε στους γονείς μου ως καλό σχολείο. Κάποια στιγμή με ρώτησαν και εμένα αν μου αρέσουν τα γερμανικά. Εγώ χωρίς να ξέρω είπα «Ναι», γιατί πάντα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό.

Λεζάντα: Με τους συμμαθητές και με τις συμμαθήτριές της στη Β' τάξη της Γερμανικής Σχολής. Η Γεωργία Βασιλειάδου διακρίνεται καθισμένη, τρίτη απο δεξιά

-Τι σας έδωσε το συγκεκριμένο σχολείο;

Κατ΄ αρχήν πολλούς αγαπημένους καθηγητές. Τρεις θα έλεγα, το ξέρουν και οι ίδιοι ποιοι είναι. Τι άλλο μου έδωσε; Αγαπήσαμε όλοι τα γερμανικά, τη Γερμανία αλλά και τις ιδιαιτερότητες των Γερμανών καθηγητών. Θυμάμαι έναν από αυτούς, τον Φρόμελ που μας έκανε Τεχνικά. Μια μέρα ξεκίνησε μέσα στο μάθημα να απαγγέλλει Οδύσσεια με την εράσμια προφορά. Τότε μου γεννήθηκε η απορία γιατί τα λέει έτσι, γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχουν δύο προφορές. Έτσι το έμαθα. Και τελικά είδα πώς μας βλέπουν οι Γερμανοί και αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση.

-Η ειδικότητα πως προήλθε;

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό θέματα για τους γιατρούς. Η βασική μου ειδικότητα ήταν η αναισθησιολογία.

-Γιατί αναισθησιολογία;

Η απόφαση είχε μεγάλη σχέση με τον πολυτραυματία. Τι εννοώ; Στο πανεπιστήμιο βλέπαμε συχνά ότι στο κομμάτι της αντιμετώπισης του πολυτραυματία ήμασταν ανοργάνωτοι. Ηθελα να πάω εκεί, στην πρώτη γραμμή δηλαδή. Σε κάτι που ως χώρα είχαμε ελλείψεις.

Λεζάντα: Στην υπογραφή του πτυχίου της Ιατρικής του ΑΠΘ τον Ιούνιο του 1991

-Εντατικολόγος γιατί γίνατε;

Είχα την τύχη να εκπαιδευτώ σε ένα νοσοκομείο που είχε μία από τις κορυφαίες εντατικές στην Ελλάδα και αυτό το συνέθεταν οι άνθρωποί της. Αυτοί ήταν το πρότυπο και ο οδηγός πορείας για μένα. Μιλάμε για το νοσοκομείο Παπανικολάου και τον παλιό μου διευθυντή που έχει φύγει από τη ζωή, τον Δημήτρη Ρίγγο, ένα πολύ εμπνευσμένο εντατικολόγο. Ημουν μαθήτρια του κορυφαίου εντατικολόγου κ. Δημήτρη Ματάμη που έχει πια συνταξιοδοτηθεί και τέλος στενή συνεργάτης της μετέπειτα συντονίστριας διευθύντριας κ. Μηλίτσας Μπιτζάνη. Ολοι αυτοί με ενέπνευσαν με την ίδια τους τη ζωή και την καθημερινότητά τους.

-Φοιτητικά χρόνια; Ηταν ανέμελα;

Τέλεια. Δε χρειάζεται κάτι άλλο να πω. Είχα την ευκαιρία να πάω στη Γερμανία σπουδάσω, αλλά φοβήθηκα και δεν πήγα ούτε στο Μόναχο ούτε στο Βερολίνο. Εμεινα στην πόλη που μεγάλωσα. Παιδί της μαμάς, πιο Θεσσαλονικιά δε γίνεται.

Λεζάντα: Σε κλινικές χειρουργικής μαζί με συμφοιτητές της στο 6ο έτος της Ιατρικής το 1989

-Στο Παπανικολάου πως βρεθήκατε;

Είχαμε πάει ως φοιτητές του έκτου έτους στο Παπανικολάου. Το προτιμήσαμε από το ΑΧΕΠΑ το οποίο ήταν τότε κάπως αποπνικτικό. Μου άρεσε. Ηταν εκτός πόλης, είχε ωραίο αέρα, είχε νέους εργαζόμενους και ήταν τότε πολύ... Πασοκικό. Ηταν το «πράσινο» νοσοκομείο.

-Επακολούθησε και η εμπειρία της Αϊτής. Πέστε μας τι κάνατε εκεί;

Πήγα με τους «Γιατρούς χωρίς Σύνορα», στους οποίους είμαι και ιδρυτικό μέλος από το 1990. Σε ένα αμφιθέατρο της Ιατρικής στο Γουδί έγινε η ιδρυτική συνέλευση, όπου συμμετείχα.

-Τι έμεινε από αυτό το ταξίδι;

Στους “Γιατρούς χωρίς Σύνορα” είχα αναλάβει τη λειτουργία του γραφείου Θεσσαλονίκης για δύο χρόνια με στόχους το Fundraising και το Human Resources Μanagement, δηλαδή συνδρομές, ενημέρωση και αξιολόγηση γιατρών και νοσηλευτών για τις αποστολές. Δύο πολύ αγαπημένοι μου φίλοι και συνάδελφοι έφυγαν μόλις τελείωσαν τις σπουδές τους σε αποστολές, ενώ εγώ πήγα μετά το τέλος της ειδικότητας.

Λεζάντα: Αιτή 1996. Εκεί εργάστηκε ως αναισθησιολόγος σε νοσοκομείο που ανασυγκροτήθηκε με χρήματα των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα»

-Η εμπειρία της Αϊτής πως ήταν;

Πήγα σε χειρουργική αποστολή, ως αναισθησιολόγος. Oυσιαστικά έμεινα εκεί 3,5 μήνες . Ηταν μια εμπειρία ζωής, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πήγαινα. Και φυσικά δεν το μετάνιωσα. Μετά από ένα ατελείωτο ταξίδι έφτασα στην πρωτεύουσα Porto -au- Prince, σε ένα παμπάλαιο αεροδρόμιο, σε μια χώρα που βρίσκεται δίπλα στην Κούβα και απέναντι από τη Φλόριδα. Μην ξεχνάτε ότι ήταν το πρώτο νησί που έφτασε ο Κολόμβος και ότι η Αιτή είναι μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.

Λεζάντα: Στην Αϊτή με τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα». «Ηταν μια καθοριστική εμπειρία».

-Τι δουλειά κάνατε εκεί;

Εργάστηκα ως αναισθησιολόγος σε ένα νοσοκομείο νοτιοδυτικά της χώρας στην πόλη Jeremie, το οποίο ανασυγκρoτήθηκε με χρήματα των «Γιατρών χωρίς Σύνορα» και άλλων οργανώσεων. Κάναμε επεμβάσεις ρουτίνας αλλά και επείγουσες. Πραγματοποιήσαμε και την πρώτη μετάγγιση στo συγκεκριμένο νοσοκομείο με τον απαραίτητο έλεγχο για τον ιό του AIDS. Η Αϊτή είχε το υψηλότερο ποσοστό AIDS στον πλανήτη. Ηταν σίγουρα μια καθοριστική εμπειρία.

-Τι είχατε σκεφτεί στις 26 Φεβρουαρίου του 2020 όταν ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα covid στη χώρα μας;

Θα γελάσετε. Είπα ότι μας έκλεψε την πρωτιά το ΑΧΕΠΑ, όπου νοσηλεύτηκε το πρώτο κρούσμα από το Μιλάνο! Σοβαρά τώρα: Ζήσαμε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που ήταν πραγματικότητα. Πρωτόγνωρα πράγματα με πολύ φόβο και εργασιακή εξουθένωση.

-Ζήσατε σίγουρα πολλά. Ποια αρνητική σκηνή σας έχει μείνει από αυτήν την περίοδο;

Στην πρώτη περίοδο πριν την κορυφαία και ταχύτατη ανακάλυψη του εμβολίου χάθηκαν πολλές ζωές κι εγώ προσωπικά έχασα έναν φίλο. Στη δεύτερη φάση μετά το εμβόλιο έχασα αγαπημένο φίλο γιατρό, ο οποίος λόγω ακτιβισμού και αναίτιας αντίθεσής του στην υποχρεωτικότητα δεν εμβολιάστηκε και το πλήρωσε με τη ζωή του! Δεν το έχω αποδεχτεί και συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο τραύμα. Καθώς επίσης και όλοι οι ανεμβολίαστοι, οι οποίοι απεβίωσαν.

-Και μια θετική και συγκινητική ανάμνηση;

Το εμβόλιο, δεν το συζητώ. Πήγα και το έκανα αμέσως. 4 Ιανουαρίου 2021 ήρθε και πήγα πρώτη. Το εμβόλιο, η νίκη της επιστήμης ήταν καταλυτική και μας ηρέμησε. Συγκινητικές ήταν οι στιγμές, όταν πήγαιναν καλά οι ασθενείς μας, όταν νικούσαμε τον κορονοϊό. Και τέλος το “zoom” δηλαδή η διαδικτυακή επικοινωνία από απόσταση, η οποία σηματοδοτεί μια νέα εποχή.

-Πως τα πήγαμε τελικά ως χώρα; Και σε ό,τι αφορά στο ΕΣΥ αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του κόσμου.

Στο πρώτο κύμα το έγκαιρο καθολικό lock down μας προστάτεψε απόλυτα και αυτό αποτυπώνεται στον χαμηλό αριθμό θυμάτων. Κερδίσαμε χρόνο, μάθαμε από την εμπειρία των υπολοίπων χωρών και προετοιμάστηκε το ΕΣΥ. Η μετέπειτα εξέλιξη ήταν μέτρια, με κύρια αιτία το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού και του τεράστιου αριθμού ασθενών που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε υπό τις αυστηρές υγειονομικές συνθήκες που επιβάλλει η μεταδοτικότητα του ιού. Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν ένας συνεχής πόλεμος.

-Γιατί δεν πήγαμε καλά στους εμβολιασμούς;

Γιατί ο πολίτης δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στο κράτος ούτε στην επιστήμη.

-Αυτές τις ημέρες ουσιαστικά καταργήθηκαν όλοι οι περιορισμοί για τον κορονοϊό. Τελειώσαμε με την πανδημία ή μήπως ο εφησυχασμός αυτός είναι επικίνδυνος;

Τα μέτρα αποφασίζονται από την κυβέρνηση και από τους ειδικούς επιστήμονες. Τους εμπιστευόμαστε. Προσωπικά σε πολυσύχναστους κλειστούς χώρους θα φορούσα μάσκα.

-Πολλοί λένε ότι μετά την πανδημία επικρατεί πια στη δημόσια ζωή όλου του κόσμου η τρομοκρατία της υγείας. Μια με τις συνεχείς μεταλλάξεις, την άλλη με την ευλογία των πιθήκων. Τι λέτε επ’ αυτού;

Δεν ισχύει. Σκεφτείτε ότι σήμερα έχουμε τηλεόραση, ραδιόφωνο, fb και Instagram και γενικά τόσο πολλά μέσα που μαθαίνουμε άμεσα τι γίνεται στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Φοβόμαστε τον πόλεμο, τις αρρώστιες, τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά αυτό εξαρτάται από εμάς και το πως εμείς δεχόμαστε και διαχειριζόμαστε τις πληροφορίες.

-Πως βγαίνει η δημόσια υγεία της Ελλάδας από τη μεγάλη περιπέτεια της πανδημίας; Ενισχυμένη ή αποδυναμωμένη; Τι πρέπει άλλο να αλλάξει εκτός από την ενίσχυση των κλινών ΜΕΘ που αυξήθηκαν αυτήν την περίοδο;

Δύσκολη ερώτηση. Σίγουρα με αυτήν την περιπέτεια η δική μου ειδικότητα κέρδισε πόντους. Για πρώτη φορά μας αναγνώριζε ο κόσμος. Εχουν ενισχυθεί οι ΜΕΘ με κρεβάτια, είχαμε απίστευτες δωρεές -και πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ -πολλά μηχανήματα ήρθαν ύστερα από κρατικές επιχορηγήσεις και ιδιωτικές δωρεές, ενώ άνοιξαν και θέσεις. Όμως η εργασία στις ΜΕΘ είναι κάτι πολύ εξειδικευμένο. Η εξειδίκευση τόσο του νοσηλευτικού προσωπικού, που είναι πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι της εντατικής, όσο και των γιατρών απαιτεί χρόνο. Οι ΜΕΘ χρειάζονται μηχανήματα, αλλά κυρίως εκπαιδευμένους ανθρώπους.

-Τι μπορούμε να αλλάξουμε;

Να ενισχύσουμε τα απλά τμήματα για να μπορούμε να παρακολουθούμε καλύτερα τον ασθενή. Να υπάρχουν τμήματα ανάνηψης και αυξημένης φροντίδας. Πώς το κατακτάμε αυτό; Με περισσότερο νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, με επάρκεια απλών μηχανημάτων. Με την αναβάθμιση του απλού τμήματος σε τμήμα συνεχούς παρακολούθησης.

-Χρειαζόμαστε και άλλους γιατρούς;

Γενικά και αόριστα ίσως ναι. Η στελέχωση των νοσοκομείων αποτελεί τμήμα του συνολικού σχεδιασμού του ΕΣΥ με γνώμονα τις ανάγκες, την αποτελεσματικότητα και την οικονομία των πόρων. Οι συνθήκες αυτές θα πρέπει να αναπροσαρμόζονται σύμφωνα με την αξιολόγηση του όγκου και της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.

-Με τι ξεκουράζεστε ύστερα από μια δύσκολη εφημερία γεμάτη αγώνα και ένταση;

Οι εφημερίες είναι πάντα δύσκολες, έχουν αρκετό ξενύχτι και σωματική κούραση. Την πρώτη ημέρα δεν μπορείς να κοιμηθείς, γιατί υπάρχει η ένταση που πρέπει να φύγει σιγά- σιγά, τη μεθεπόμενη προσπαθείς να ξεκουραστείς και την τρίτη κοιμάσαι νωρίς το βράδυ αν είσαι τυχερός και δεν ξανα-εφημερεύεις.

-Από την 1η Ιουνίου έχουμε επιστρέψει σχεδόν στην παλιά κανονικότητα με ελάχιστους περιορισμούς. Ένα μήνυμα για τον κόσμο ποιο θα ήταν;

Σίγουρα τηρούμε τα μέτρα αντισηψίας δηλαδή καλή απολύμανση χεριών και περιμένουμε τις επόμενες οδηγίες. Εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες.