Αυτοδιοικητικός και Θεσσαλονικιώτικος ο σημερινός «πρωινός καφές». Έγινε στο λιμάνι με τον νέο αντιπεριφερειάρχη Θεσσαλονίκης Κώστα Γιουτίκα, σε μια συνάντηση που ξεκίνησε με πολύ καλούς συμβολισμούς.

Κατ’ αρχήν ο λαμπερός ήλιος.

Και κατά δεύτερον τα… φύκια. Από το πρωί είχαν συγκεντρωθεί στη γωνία της εισόδου του ΟΛΘ, προκαλώντας την αισθητική του κόσμου του λιμανιού και της παραλίας. Όμως με το που έφτασε ο κ. Γιουτίκας στον ραντεβού μας (ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν αντιπεριφερειάρχης ανάπτυξης και περιβάλλοντος) εμφανίστηκε στη θάλασσα (σχεδόν δια μαγείας) το γνωστό πλοιαράκι καθαρισμού και άρχισε να μαζεύει τα φύκια. «Ήρθε ο Γιουτίκας και καθάρισε το τοπίο», τον πειράξαμε.

Από εκεί και πέρα ξετυλίξαμε το κουβάρι της ζωής του. Από τη Μιχαήλ Καλού στη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε, τη Χαλάστρα όπου πήγε σχολείο και την Ξάνθη όπου σπούδασε, αλλά και έγινε λάτρης της ραπ, των Run DMC, των Duft Punk και των Chemical Brothers. Και από την επαγγελματική του πορεία ως πολιτικός μηχανικός στο μεγάλο ταξίδι της αυτοδιοίκησης. Που όπως λέει ο ίδιος «είναι μεράκι. Μπορείς να κάνεις πράγματα που θα αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων».

Υπάρχει χρόνος για πρωινό καφέ;

Υπάρχει, αν σηκώνεσαι νωρίς, όπως εγώ. Κάθε πρωί ετοιμάζω τον καφέ μου και το πρωινό μου.

Στο σπίτι ή στο γραφείο;

Πάντα στο σπίτι, γιατί πρέπει την τελευταία μπουκίτσα να την δώσω στον Ντιέγκο…

Ο Ντιέγκο ποιος είναι;

Ο σκύλος μας.

Τι καφέ προτιμάτε;

Λούγκο, γλυκό με στέβια.

Πιτσιρίκι με την αδελφή του Αθηνά

Γεννηθήκατε το 1976 στη Θεσσαλονίκη. Σε ποια περιοχή;

Στη Μιχαήλ Καλού, στην περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού. Στον ίδιο όροφο ήταν το οδοντοϊατρείο του πατέρα μου και το σπίτι μας. Πήγα στο 63^ο νηπιαγωγείο στους Αγίους Πάντες. Στην ίδια περιοχή πήγα και στην πρώτη τάξη του Δημοτικού.

Ποια ανάμνηση από τη Θεσσαλονίκη εκείνων των χρόνων σας έρχεται στο νου;

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την έκπληξή μου όταν άνοιξε ο πρώτος Μαρινόπουλος επί της οδού Λαγκαδά. Με έπαιρνε κάθε Σάββατο ο πατέρας μου και πηγαίναμε για ψώνια.

Με θυμάμαι, ως ο μικρός της οικογένειας, να αγοράζω πάντα εγώ από το περίπτερο την εφημερίδα του πατέρα μου και τα τσιγάρα του, Άσσος φίλτρο.

Θυμάμαι που πολλά μεσημέρια μετά το σχολείο, πήγαινα με τα πόδια μέχρι την Επτάλοφο, όπου έμενε η αδελφή του πατέρα μου, που πάντα που έδινε γλυκά και λιχουδιές. Και ότι πάντα με κατσάδιαζαν οι γονείς μου, γιατί δεν ήξεραν που είμαι και με έψαχναν στους δρόμους.

Μέχρι πότε ζήσατε δίπλα στο Σταθμό των τρένων;

Μέχρι το 1983.

Έως εφτά χρονών, δηλαδή…

Ναι, μετά, επειδή και η καταγωγή της μητέρας μου είναι από τη Χαλάστρα και είχε ένα οικόπεδο εκεί, σιγά σιγά οι γονείς μου το έχτισαν και το 1983 μετακομίσαμε εκεί.

Mικρός, κρατώντας την ελληνική σημαία

Επίσημος και με κοστούμι σε μικρή ηλικία

Στη Χαλάστρα ήταν για εσάς ένας άλλος κόσμος;

Ήταν ένα νέο ξεκίνημα, αλλά ήταν πολύ ωραία. Γυρνούσα το μεσημέρι στο σπίτι, τρώγαμε, μετά ο πατέρας μου έφευγε γιατί δούλευε και η μητέρα μου ως οδοντίατρος έλλειπε κι αυτή στο ιατρείο της. Πριν φύγει όμως κλείδωνε την τηλεόραση, για να διαβάσουμε, εγώ και η αδερφή μου. Εγώ διάβαζα στα γρήγορα και μετά έβγαινα έξω για παιχνίδι, ποδόσφαιρο και ποδήλατο.

Και μετά εσώκλειστος μαθητής στο Ανατόλια. Γιατί;

Μάλλον, λόγω… οικογενειακής παράδοσης. Και ο παππούς μου, σπούδασε οικότροφος στο Ανατόλια. Πάντως ο πατέρας μου με ρώτησε πρώτα, αν θέλω. Έδωσα εξετάσεις, τότε ήταν μόνο στα αγγλικά, και πέρασα.

Όλη την εβδομάδα στο σχολείο και στο δωμάτιο μαζί με άλλους και το Σαββατοκύριακο στο σπίτι: Εύκολη ή δύσκολη ζωή;

Στην αρχή ήταν κάπως περίεργα. Ήμασταν οκτώ σε ένα δωμάτιο. Κοιτώνας κανονικός, με παιδιά από διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Οι κανόνες ήταν πολύ αυστηροί, είχε οικοτροφείο αρρένων χωριστό, οικοτροφείο θηλέων χωριστό. Τα παιδιά όμως προσαρμόζονται γρήγορα. Είχαμε έναν φοβερό παιδαγωγό, που ήταν ο αρχηγός του οικοτροφείου, τον αείμνηστο Γιώργο Κασαπίδη, που ήταν καθηγητής γυμναστικής, με τον οποίο περάσαμε καταπληκτικά. Να φανταστείτε ότι το 1987 είχαμε κλειστό γυμναστήριο με παρκέ, γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Ασύλληπτα πράγματα για την εποχή. Πάντα βέβαια με συγκεκριμένο πρόγραμμα: τι ώρα τρώμε, τι ώρα διαβάζουμε, τι ώρα έχουμε βραδινό, τι ώρα έχουμε μελέτη.

Ως οικότροφος στο Ανατόλια

Με συμμαθητές στην πενταήμερη στη Ρόδο

Ήσασταν καλός μαθητής;

Μέτριος προς το καλός, του 17.

Από τότε άρχισε η ροπή σας προς το μπάσκετ και τον Άρη;

Θυμάμαι ότι από μικρός έπαιζα με τις μπίλιες και είχα πάντα λατρεία για την ομάδα του Άρη.

Τον Ντίνο Κούη τον είχα ίνδαλμα. Ο πατέρας μου Αρειανός, ο θείος μου ο Δημήτρης και αυτός το ίδιο. Κάθε Κυριακή τρώγαμε νωρίς –τότε δεν καταλάβαινα το γιατί-, για να πάμε στο Χαριλάου. Τότε οι αγώνες ήταν στις 3 το μεσημέρι.

Στο γήπεδο της Μάντσεστερ Σίτυ, όταν έπαιξε εκεί ο Άρης

Συνηθισμένη εικόνα με χιόνι στο Σέλι

Εν ώρα δράσης ως δεινός σκιέρ

Το μπάσκετ από πότε έγινε κομμάτι της ζωής σας;

Το 1987, με το μεγάλο μπαμ με το ευρωμπάσκετ. Γκάλης, Γιαννάκης, έ ήταν αδύνατο να μην κολλήσω. Τότε κόλλησα με το μπάσκετ.

Τι θέση παίζατε;

Playmaker φανατικά.

Σε ομάδα;

Έπαιζα στο σχολείο όσο ήμουν οικότροφος. Στο γυμνάσιο, πρώτα κάναμε προπόνηση και μετά πηγαίναμε για μάθημα. Και μετά στην ομάδα με τους απόφοιτους. Όλη την ημέρα κάναμε σουτ. Ακόμη και σήμερα στα σουτ είμαι καλός (γελάει)…

Εκτός από μπάσκετ ήσασταν λάτρης και της μουσικής, έτσι;

Ναι, ακούγαμε ραπ. Επηρεάστηκα πολύ και είχα πάρει όλους τους δίσκους των RUN DMC.

Επιδραστικό συγκρότημα…

Είχα μεγάλο κόλλημα! Μετά το ‘ 89 ξεκίνησε και η ηλεκτρονική μουσική, το house, πολλοί djs που με επηρέασαν τότε, όπως οι Duft Punk και οι Chemical Brothers.

Κάνατε και dj;

Μετά, όταν ήμουν φοιτητής στην Ξάνθη. Δούλεψα τρία χρόνια στο «Κυβερνείο», ένα γνωστό μπαράκι στην Ξάνθη και ήμουν και στο ραδιόφωνο κάποια απογεύματα στο CorallFM, ως παραγωγός. Ωραία χρόνια…

1998, με τον πατέρα του Νίκο Γιουτίκα στους πανηγυρισμούς μετά την πρώτη του εκλογή ως δημάρχου Αξιού

Δύο «Κωνσταντίνοι Γιουτίκες». Εδώ με τον παππού του

Πάσχα στη Βραχιά, ενώ ψήνει το αρνί μαζί με τον πατέρα του

Στο σπίτι ο μπαμπάς και η μαμά οδοντίατροι, εσείς γιατί επιλέξατε τους Πολιτικούς Μηχανικούς;

Ήταν έκπληξη, όντως. Η δουλειά του οδοντίατρου δεν με ενθουσίαζε. Δεν έβλεπα τον εαυτό μου κλεισμένο σε ένα ιατρείο και σε τέσσερεις τοίχους. Η αλήθεια είναι ότι επηρεάστηκα και από παιδιά που ήταν πιο μεγάλα από εμένα στο Ανατόλια, που έδιναν εξετάσεις για να μπουν στο Πολυτεχνείο. Πάντως δεν το μετάνιωσα ποτέ. Δεν σας κρύβω ότι αυτό ήθελε να γίνει και ο πατέρας μου που από σπόντα βρέθηκε οδοντίατρος.

Τελικά έγινε δήμαρχος…

Έγινε οδοντίατρος και μετά έγινε δήμαρχος (γελάει).

Οι σπουδές στην Ξάνθη πως ήταν; Εκτός από το djηλίκι…

Αν εξαιρέσει κανείς την πρώτη ημέρα πήγαν όλα καλά…

Τι εννοείτε;

Πήγαμε στην Ξάνθη την τελευταία στιγμή μαζί με τον πατέρα μου. Δευτέρα άρχιζαν τα μαθήματα, εμείς πήγαμε Σάββατο πρωί για να βρούμε σπίτι. Φυσικά και δεν θα μπορούσαμε να βρούμε σπίτι. Τελικά βρήκαμε ένα λυόμενο στην παλιά πόλη. Μια αυλή απεριποίητη, που είχε ένα λυόμενο (γελάει), με νοβοπάν. Λέμε ας το πάρουμε και ό,τι γίνει. Μπαίνω μέσα και ήταν δωμάτιο, κουζίνα, τουαλέτα, όλα μαζί. Βέβαια όλη την ημέρα ήμουν έξω. Κάποια στιγμή φεύγω για τις πρώτες διακοπές Χριστουγέννων στη Θεσσαλονίκη. Πιάνει τρελό χιόνι στην Ξάνθη και όταν γύρισα το λυόμενο είχε… καταρρεύσει (γελάει). Στη συνέχεια με φιλοξένησαν κάποια παιδιά που ήταν από το Ανατόλια, έμεινα ένα διάστημα σε ένα ξενοδοχείο, μετά στον Παύλο τον Σιδηρόπουλο, που έγινε μετά κουμπάρος μου και έμενε τότε στην φοιτητική εστία. Αργότερα, το Μάρτιο βρήκα ένα σπίτι στο οποίο έμεινα για πέντε χρόνια...

Φοιτητικές περιπέτειες….

Στον Όλυμπο με μεγάλη παρέα. Ο Κώστας Γιουτίκας διακρίνεται στη μέση με το άσπρο μπουφάν

Με αντροπαρέα στη Σαντορίνη

-Ως φαντάρος στην Τρίπολη το 2001. Μαζί με τον Απόστολο Τζιτζικώστα

Μετά φαντάρος και στη συνέχεια η εκκίνηση της επαγγελματικής πορείας.

Ήδη στην Ξάνθη «τρωγόμουν» μέσα μου και είχα αρχίσει να δουλεύω σε ένα τεχνικό γραφείο, όπου έκανα τοπογραφικές αποτυπώσεις και σχέδιο. Ήταν μεγάλη εμπειρία, γιατί κατάλαβα τι κάνει ο μηχανικός στην πράξη. Έκανα 21 μήνες φαντάρος και αναρωτιόμουν τι θα κάνω μετά. Είχα βρει μια εταιρία που έκανε ξύλινες κατασκευές εδώ στη Θεσσαλονίκη και με το που απολύθηκα πήγα εκεί και δούλεψα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω τα πάντα περί ξύλινων κατασκευών. Πήγαμε Αθήνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάναμε παιδικές κατασκηνώσεις στην Πάρνηθα, πολλά έργα.

Σίγουρα μεγάλη εμπειρία.

Πολύ μεγάλη. Δούλευα δύο βάρδιες. Γενικά όμως είμαι ανήσυχος άνθρωπος. Το 2003 είπα: «Λες να κάνω δικό μου γραφείο;» Πήρα τον Παύλο τηλέφωνο, μου λέει «πάμε». Και έτσι ξεκινήσαμε το δικό μας γραφείο στη Χαλάστρα.

Πόσο σας βοήθησε αυτό το επαγγελματικό ταξίδι;

Πολύ. Αν και στην αρχή ήμασταν σαν τα ψάρια έξω από το νερό και στην επαρχία έπρεπε να ασχοληθεί κανείς με τα πάντα. Πήραμε την πρώτη δουλειά, φάγαμε και τις… σφαλιάρες μας, μάθαμε, συνεχίσαμε και πήραμε τα ρίσκα μας.

Η αυτοδιοίκηση υπήρχε στο σπίτι. Στο μυαλό σας πότε μπήκε;

Η πολιτική υπήρχε πάντα στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου ήταν συνεργάτης του συγχωρεμένου Γιώργου Τζιτζικώστα. Και εγώ παιδάκι θυμάμαι ότι τον έβλεπα μόνο τα Σαββατοκύριακο ειδικά την περίοδο των εκλογών. Κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί του. Οι άνθρωποι μάς περίμεναν στα σπίτια τους να τους μιλήσει. Οπότε η πολιτική ήταν πάντοτε παρούσα στην οικογένεια και έντονα.

Και μετά ήρθε η πρόταση για να συμμετέχετε στο ψηφοδέλτιο του Απόστολου Τζιτζικώστα;

Πρώτα ήρθε η αυτοδιοίκηση με τον πατέρα μου. Και αυτό ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Δεν το κρύβω ότι το ισχυρό δέσιμο με τον πατέρα μου ήταν το 1998…

…Όταν…

…Όταν κατέβηκε για πρώτη φορά δήμαρχος Αξιού και βγήκε. Ήταν πολύ μεγάλο σχολείο για μένα. Ήμουν στην Ξάνθη φοιτητής και μου λέει «έλα να βοηθήσεις». Του λέω «μου χαρίζεις την εξεταστική του Σεπτεμβρίου;» Μου λέει «στη χαρίζω». Και πήγα. Έμαθα πολλά. Στην πρώτη του αυτοδιοικητική μάχη ο πατέρας μου κέρδισε και πήρα μεγάλη χαρά. Από το 1998 μέχρι και το 2012, εκλέχθηκε τρεις φορές δήμαρχος και μόνο μια, το 2002, είχε χάσει.

Και τι έγινε το 2012;

Με πήρε τηλέφωνο ο Απόστολος Τζιτζικώστας και μου λέει «θέλω να σε δω». Έτσι ξεκίνησα. Η αλήθεια είναι ότι είχα υποσχεθεί στη γυναίκα μου ότι δε θα ασχοληθώ με την πολιτική (γελάει) και το θυμάται, αλλά δεν το τήρησα.

Πως ήταν αυτά τα 10 χρόνια στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση;

Τεράστιο σχολείο. Η αυτοδιοίκηση είναι μεράκι. Μπορείς να κάνεις πράγματα που θα αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Το έβλεπα από τον πατέρα μου. Και δεν σας κρύβω ότι από το 2012 που έφυγε μέχρι και τώρα ακούω το όνομά του για τις αλλαγές που έφερε ως δήμαρχος.

Αρνητικά;

Κακά τα ψέματα χάνεις χρόνο από την προσωπική σου ζωή και την οικογένεια σου. Και μετά είναι και το θέμα της γραφειοκρατίας. Αλλά αν κάτι το θέλεις, αν κάτι το βάλεις στόχο, αν για κάτι πεισμώσεις, θα το κάνεις.

Πάμε λίγο στα πιο σημερινά και τα πιο αυτοδιοικητικά. Είστε εδώ και μερικές ημέρες αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης. Τι αίσθηση έχετε και τι σχέδια υπάρχουν;

Είναι ιδιαίτερα τιμητική για μένα η απόφαση του περιφερειάρχη. Ανακοινώνοντάς την μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη δουλειά μου στην Αντιπεριφέρεια Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος. Οπότε η τιμή είναι διπλή. Αυτό το γεγονός, καθώς και το εύρος των νέων μου καθηκόντων, με κάνουν να νιώθω ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη. Ευθύνη να είμαι εξίσου αποτελεσματικός και στην Αντιπεριφέρεια Θεσσαλονίκης, συνεχίζοντας την υλοποίηση του προγράμματος για το οποίο έχουμε δεσμευτεί. Όχι μόνο στα μεγάλα και τα εμβληματικά, αλλά και στα προβλήματα της καθημερινότητας, που μας ταλαιπωρούν όλους και δεν είναι και λίγα.

Παραλιακό μέτωπο; Δύσκολο και φιλόδοξο πρότζεκτ. Θα το δούμε να υλοποιείται;

Είναι από τα εμβληματικά που λέγαμε προηγουμένως. Η ενιαία ανάπλαση του παραλιακού μετώπου από το Καλοχώρι έως το Αγγελοχώρι, είναι από τα σημαντικότερα πρότζεκτ για τη Θεσσαλονίκη των επόμενων δέκα χρόνων. Οι βάσεις τέθηκαν από την Περιφέρεια και στο πλευρό μας έχουμε τους επτά δήμους και περισσότερους από 130 φορείς της πόλης. Στόχος είναι να αντιμετωπίσουμε τις χωροταξικές αρρυθμίες, με μια συνεχόμενη ζώνη αναψυχής και περιπάτου δίπλα στη θάλασσα και να αναδείξουμε τα ιστορικά τοπόσημα κατά μήκος αυτών των 40 χιλιομέτρων του παραλιακού μετώπου. Ανατρέπουμε την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης με στραμμένη την πλάτη της στη θάλασσα όπως συμβαίνει έως σήμερα, δίνουμε νέα χαρακτηριστικά και νέα ταυτότητα στην πόλη που θα επηρεάσει θετικά και την τοπική οικονομία. Παρόλο που η περιφέρεια, οι δήμοι και οι φορείς κινηθήκαμε με ταχύτητα, υπάρχει καθυστέρηση στην έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος. Ο περιφερειάρχης, το έθιξε δημόσια πρόσφατα, ζητώντας γρήγορες εξελίξεις. Όταν υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι και σύμπνοια των τοπικών φορέων, η υλοποίηση είναι μονόδρομος.

Καλοχώρι μια περιοχή με πολλά προβλήματα. Εκεί τι μέλλει γενέσθαι;

Η άτυπη βιομηχανική συγκέντρωση του Καλοχωρίου είναι η μεγαλύτερη στη χώρα, φιλοξενεί περισσότερες από 800 επιχειρήσεις με εξαγωγικό μάλιστα προσανατολισμό, οι οποίες παράγουν περίπου το 15% του βιομηχανικού ΑΕΠ της χώρας. Οι συνθήκες όμως σε ό, τι αφορά στις κοινόχρηστες υποδομές, είναι τραγικές. Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στην εσωτερική οδοποιία, τα δίκτυα περισυλλογής ομβρίων και αποχέτευσης, η χρήση των μέσων ψηφιακής τεχνολογίας είναι σταθερά προβληματική και πολλά ακόμα. Βάλαμε στις ράγες την μετατροπή σε Επιχειρηματικό Πάρκο με στόχο την οργάνωση και την εξυγίανση της. Καταφέραμε την έκδοση της σχετικής ΚΥΑ και προχωρούμε.

Χρειάζεται γενικά ανάπτυξη στα δυτικά η Θεσσαλονίκη;

Είναι σαφές και …διά γυμνού οφθαλμού. Η πόλη αναπτύχθηκε στο κέντρο και ανατολικά, αφήνοντας στο περιθώριο το δυτικό κομμάτι της. Η εξυγίανση, η ανάπλαση και η ανάδειξη του δυτικού παράκτιου μετώπου στο οποίο δουλεύουμε εντατικά τα δυόμισι τελευταία χρόνια θα δώσει ανάσα στους κατοίκους των δυτικών δήμων, όπως και το Μητροπολιτικό Πάρκο Παύλου Μελά. Εξάλλου, στο νέο ΕΣΠΑ υπάρχει η δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί τουλάχιστον από μια μεγάλη παρέμβαση σε κάθε δήμο και η περιφέρεια είναι έτοιμη να δεχτεί προτάσεις έργων από τους ΟΤΑ.

Και κάτι για το μέλλον και την κεντρική πολιτική σκηνή: υπάρχει στα δικά σας σχέδια;

Θυμίζω ότι επέλεξα να κατεβώ ξανά, στις περιφερειακές εκλογές τον Οκτώβριο του 2023. Επιπλέον, η ανάληψη της Αντιπεριφέρειας Θεσσαλονίκης, δεν αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις.

Πάμε στον ιδιώτη Κώστα Γιουτίκα: Είστε παντρεμένος με την Αντωνέλα Δαλακούρα, που είναι φαρμακοποιός. Πως γνωριστήκατε;

Ήμουν φαντάρος στη Λάρισα το 2001 και ήρθα με άδεια στη Χαλάστρα. Μου ζήτησε η μητέρα μου ένα παυσίπονο και πήγα στο φαρμακείο του συγχωρεμένου του πεθερού μου, που πήγαινα πάντα. Αγνοούσα ότι είχε παιδιά. Μπαίνω στο φαρμακείο ντυμένος φαντάρος και στο βάθος βλέπω μια ωραία κοπελιά με γυαλάκια. Ξαναπάω την άλλη μέρα. Αγόρασα πολλά παυσίπονα εκείνες τις ημέρες. (γελάει). Μετά έφυγε για τις σπουδές στην Ιταλία και την έχασα. Μετά από ένα χρόνο έμαθα ότι πήρε μεταγραφή και ότι ήταν στο ΑΠΘ. Οπότε έβαλα σχέδιο σε εφαρμογή! Μεγάλος έρωτας που κατέληξε στα σκαλιά της εκκλησίας.

Με τη σύζυγό του Αντωνέλα καλοκαίρι στην Άνδρο

Με την κόρη του Λουίζα-Θεοδώρα

Με το γιο του Νικόλα

Και έχετε και δύο παιδιά.

Τον Νικόλα που είναι Δευτέρα Λυκείου και την κόρη μου που τελειώνει την Έκτη του δημοτικού και λέγεται Λουίζα-Θεοδώρα

Υπάρχει χρόνος γι’ αυτά;

Με τον Νικόλα μπορώ να πω ότι μεγάλωσα μαζί του. Ήμουν κάθε μεσημέρι σπίτι, να τον ταΐσω, να τον νανουρίσω, όλα. Με την κόρη μου ήταν δυστυχώς, διαφορετικά, η περίοδος ήταν δύσκολη. Μαζί της δέθηκα πραγματικά την περίοδο του κορονοϊού.

Εκτός από τον Άρη είστε οπαδός και της Μπάγιερν. Πως προέκυψε η υποστήριξη των Βαυαρών;

Λόγω Μουντιάλ. Στο πρώτο Μουντιάλ που παρακολούθησα όλο το 1986, κέρδισε η Αργεντινή τη Δυτική Γερμανία, με 3-2. Με Ντιέγκο Μαραντόνα, τον οποίο λατρεύω, γι’ αυτό και βαφτίσαμε το σκύλο μας Ντιέγκο. Μου άρεσε όμως και το πείσμα των Γερμανών. Δεν είχαν το ταλέντο είχαν όμως πρόγραμμα, πάθος και πίστη μέχρι το τέλος. Και το 1990 πήραν το κύπελο, με τον Μπρέμε που έβαλε με πέναλτι το 1-0. Οι παίκτες που θυμάμαι έπαιζαν στην Μπάγερν. Έτσι άρχισα να την υποστηρίζω.

Στο Μπάγιερν-Αρης 6-0 ποιον υποστηρίζατε;

Τον Άρη! Πολύ κρύο θυμάμαι…

Θα περάσει η Μπάγερν στα ημιτελικά κόντρα στην Άρσεναλ μετά το 2-2;

Θα περάσει. Μπορεί να μην τα πάει καλά στη Μπουντεσλίγκα, αλλά έχει βαριά φανέλα.

Μότο ζωής του Κώστα Γιουτίκα ποιο είναι;

Αφοσίωση και πείσμα. Πρέπει να είσαι αφοσιωμένος σε κάθε πράγμα που θέλεις να πετύχεις. Και το κάνω πράξη και στην πολιτική.

Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί: Αν το είχατε τι θα αλλάζατε στην Ελλάδα που δεν αλλάζει εύκολα και που θα ήταν πολύ χρήσιμο για τη χώρα;

Ωραία ερώτηση. Πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξουμε φιλοσοφία λειτουργίας του κράτους. Το κράτος οφείλει να βάζει σταθερούς κανόνες που θα έχουν διάρκεια, αλλά και να ελέγχει αν αυτοί οι κανόνες λειτουργούν. Δεύτερο πολύ βασικό, είναι η αποκέντρωση αποφασιστικών αρμοδιοτήτων. Θα έπρεπε οι περιφέρειες και οι δήμοι να έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες, αλλά και τους πόρους από το κεντρικό κράτος, προκειμένου να υλοποιούν τις δράσεις τις οποίες γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι πρέπει να γίνουν στον τόπο τους. Παράδειγμα πολύ απλό: Σήμερα το εθνικό οδικό δίκτυο, όπως και η Εγνατία οδός, έχουν παραχωρηθεί. Και όλοι εμείς πληρώνουμε διόδια για τη συντήρηση τους. Ταυτόχρονα όμως πληρώνουμε και τέλη κυκλοφορίας, τα οποία είναι κάθε χρόνο περισσότερο από 2 δις. Αν αυτά τα 2 δις πήγαιναν κάθε χρόνο σε περιφέρειες και δήμους για συντήρηση οδοποιίας οι δρόμοι μας θα ήταν καλύτεροι από την Ελβετία!