Από την κατοχή του πέρασαν πάνω από 250 μηχανήματα, φωτοτυπικά ή εκτύπωσης, μεγάλων ή και μικρότερων διαστάσεων. Τα περισσότερα οικιακοί εκτυπωτές. Το μεγαλύτερο μέρος τους πολυχρησιμοποιημένα και καθώς έπνεαν τα… λοίσθια άφηναν στο τέλος της σύντομης ή και μακράς ζωής τους το ύστατο στίγμα τους, μια σελίδα με το αποτύπωμά τους. Ο ίδιος, καθώς δεν είχε τον χώρο να αποθηκεύσει τα μηχανήματα αυτά, τα διοχέτευε μετά σε κέντρα ανακύκλωσης και έτσι ξαναέπαιρναν ζωή.

Για τον Χριστόφορο Δουλγέρη όμως όλα αυτά τα κατάλοιπα τέτοιου τύπου μηχανημάτων ή ακόμη και εκείνα που προέκυπταν από τεστ για το πώς λειτουργούν τα αντικείμενα αυτά, δεν ήταν απλές κόλλες χαρτί. Άρχισε να τα συλλέγει εδώ και μια δεκαετία καθιστώντας τα έργα τέχνης και έχοντας στην κατοχή του σήμερα μια συλλογή 200-300 δημιουργιών, η οποία εμπλουτίζεται διαρκώς αφού έργα παράγονται καθημερινά.

«Άρχισα να συγκεντρώνω τα αρχεία όταν κατάλαβα ότι όλα αυτά αλλάζουν χαρακτήρα και από την τεχνολογική τους πλευρά γίνονται αισθητικά εργαλεία. Η τεχνολογία της εκτύπωσης ταυτοποιεί με αυτές τις εικόνες αν είναι στα σωστά επίπεδα. Κάποια στιγμή άρχισα να τις φαντάζομαι σαν έργα τέχνης. Συνειδητοποίησα δηλαδή ότι από αυτή την τεχνολογία προκύπτει και ένα είδος αφαίρεσης που έχει προεκτάσεις σε αισθητικό, καλλιτεχνικό και κοινωνικό επίπεδο υπό την έννοια ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ισορροπία των καιρών που είναι πάρα πολύ ρευστή. Η χρήση όλων αυτών των χρωμάτων, των λωρίδων μετατρέπεται σε μια άλλη έννοια», λέει στο makthes.gr ο καλλιτέχνης.

Με παραλληλισμούς στην οπτογραφία

Τώρα, υπό τον γενικό τίτλο «Μια επανεξέταση της Οπτογραφίας» εκθέτει 25 από τα έργα αυτά στην Γκαλερί Ντονόπουλος της Θεσσαλονίκης έως τις 4 Δεκεμβρίου. Παραλληλίζει δε τις δημιουργίες αυτές με την optography, τη θεωρία που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα και ασχολήθηκε με την τελευταία εικόνα που κρύβει η ματιά ενός ανθρώπου λίγο πριν τον θάνατό του. Ένα ολόλευκο χαρτί που φέρει επάνω του ένα μικρό κομμάτι με κόκκινη μελάνη είναι ενδεικτικό της φιλοσοφίας αυτής.

«Αυτό το έργο έχει παραχθεί από ένα μηχάνημα που μετά τελείωσε. Ήταν η τελευταία του εκτύπωση σε χαρτί A4. Δεν είχε να δώσει τίποτε άλλο. Το βρήκα ελκυστικό και πολύ όμορφο και από αυτό μετά δημιουργήθηκε μέσω της επεξεργασίας και της ψηφιοποίησης ένα έργο πολύ μεγάλο, διαστάσεων 1,5μ Χ 1,10. Όσο μεγαλύτερο είναι αυτό τόσο καλύτερα μπορεί να αισθανθεί κανείς τις διαφορές και αυτές τις λεπτές γραμμές. Ίσως θα πρέπει να ανακαλύψουμε την ομορφιά εκεί που δεν μπορούμε να τη δούμε», τονίζει ο δημιουργός.

«Η ελπίδα δεν πρέπει να πεθαίνει»

Μέσα από την έκθεση ήθελε να αναδείξει ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα:

«Επειδή αυτά είναι παραγόμενα από κάποια αντικείμενα που τελειώνει η χρήση τους, αναρωτιέμαι μήπως τελικά είμαστε αναλώσιμοι και εμείς, μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε λιγάκι τι σημαίνει ο άνθρωπος και για ποιο λόγο η ζωή μας έχει πάρει αυτή την ανατροπή και την καθημερινή μεταβλητότητα. Πετάμε εύκολα πράγματα, θέλουμε να αλλάζουμε διαρκώς υλικά αγαθά.

Πού όμως μας πηγαίνει όλο αυτό; Πίσω του υπάρχει και ένα τεράστιο ιδεολογικό ζήτημα. Άρα πώς πρέπει να ισορροπήσουμε μια κατάσταση με τους πολέμους, με την κρίση που έχει δημιουργηθεί η οποία μας έχει χτυπήσει πάρα πολλές φορές και πώς όλα αυτά έχουν έναν αλληγορικό χαρακτήρα. Το evaluation test σχετίζεται διαρκώς με την καθημερινότητα που ζούμε. Συνεχόμενα προσπαθούμε να αποδείξουμε και να καταφέρουμε πράγματα, αλλά κάπως πρέπει να δούμε και την ανθρώπινη ψυχή και θα πρέπει να πιστεύουμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Η ελπίδα δεν πρέπει να πεθαίνει», προσθέτει ο κ. Δουλγέρης.

Όσο για τον τρόπο με τον οποίο δημιουργεί τα έργα αυτά ο καλλιτέχνης τονίζει:

«Συλλέγω τα αντικείμενα αυτά, στέλνω κάποια αρχεία έτσι ώστε να εκτυπωθούν και μετά τα ψηφιοποιώ και τα περνάω από ένα στάδιο επεξεργασίας και διαδρομής με το έργο. Υπάρχει δηλαδή μια πορεία και μετά καταλήγει αυτό να είναι το τελικό έργο που βλέπουμε στο χαρτί. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους και η ύλη που προσπαθώ να αναδείξω φαίνεται μόνο αν κάνει κανείς μια ενδοσκόπηση στα χιλιοστά των χιλιοστών.

Ουσιαστικά δηλαδή δεν μπορεί να δει κανείς δια γυμνού οφθαλμού αυτά τα πράγματα που παρουσιάζω στην τέχνη. Πρέπει μόνο να τα φανταστεί και να έχει τα όρια της τεχνολογίας μπροστά του έτσι ώστε να κάνει ένα παιχνίδι με όλα αυτά για να μπορούν να αναδειχθούν από τον ορίζοντα που βρίσκονται».

Ποιος είναι 

Ο Χριστόφορος Δουλγέρης ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Ντύσελντορφ. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και φωτογραφία στο Camberwell College of Arts, στο Λονδίνο.

Τα τελευταία πέντε χρόνια η εικαστική πρακτική του εστιάζει σε μια διερεύνηση της αφαίρεσης, των καινοτόμων μέσων και της νέας τεχνολογίας. Τον Χριστόφορο Δουλγέρη αντιπροσωπεύει η Gallery IFA Donopoulos, Θεσσαλονίκη.

Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από πενήντα εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί της Ελλάδας και του εξωτερικού.