Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αναλάβει προσωπικά τον έλεγχο της ΕΥΠ, αμέσως μόλις έγινε Πρωθυπουργός και η τοποθέτηση του Παν. Κοντολέοντα, με μηδενικά προσόντα (κατά παράβαση της νομοθεσίας) και με αμφιλεγόμενο παρελθόν, στη θέση του επικεφαλής μίας τόσο ευαίσθητης υπηρεσίας έδειξαν από την αρχή όχι μόνο την αλαζονεία του πρωθυπουργού αλλά τις προθέσεις του. Προθέσεις για συγκρότηση ενός πολυπλόκαμου μηχανισμού, o οποίος δεν έχει κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσει παρακρατικές πρακτικές, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία όχι γενικά η ΝΔ αλλά ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, με πολύ στενούς οικογενειακούς και επιχειρηματικούς δεσμούς. Η απομάκρυνση του ανιψιού του πρωθυπουργού και του διευθυντή της ΕΥΠ, μετά τις αποκαλύψεις, σε μία μάταιη προσπάθεια να προστατευθεί ο πραγματικός υπεύθυνος, πέραν του κυβερνητικού πανικού, σε τίποτα δεν προσέφεραν όσον αφορά τη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Όσο δεν δίνονται απαντήσεις, όσο δεν διερευνώνται συνολικά όλοι οι «αρμοί», όσο αφήνεται να κακοφορμίζει αυτή η πληγή, τόσο επιμολύνεται η πολιτική σκηνή.

Ό,τι και αν επιχειρήσει ο πρωθυπουργός, οικονομικά μέτρα στη ΔΕΘ (πληρωμένα από τους πολίτες από το ΦΠΑ των υπέρογκων αυξήσεων στα καύσιμα-τρόφιμα), κλειστές συνεδριάσεις της Επιτροπής Θεσμών (με κυβερνητική την πλειοψηφία και όπου η διερεύνηση των υποκλοπών θα αρχίζει από το 2012, για να «πετιέται η μπάλα στην εξέδρα» μέσω συμψηφισμών και τοξικών διαρροών), σκοτεινά υπονοούμενα περί εθνικών κινδύνων (μόνιμο καταφύγιο η πατριδοκαπηλία και η θεωρία του «εσωτερικού» εχθρού για τη δεξιά), τίποτα από αυτά δεν θα έχει αποτέλεσμα, καθώς η φθορά που προσωπικά υπέστη είναι ανεπανόρθωτη και ήδη οι ξένοι κύκλοι αρχίζουν να τηρούν σαφείς αποστάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Εξεταστική Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου για το predator κάλεσε σε ακρόαση τον δημοσιογράφο Θ. Κουκάκη στις 30 Αυγούστου, στην πρώτη της συνεδρίαση, ούτε πρέπει να αγνοηθούν οι πληροφορίες ότι η παρακολούθηση Ανδρουλάκη είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Όταν αρχίσουν να αποκαλύπτονται και οι υπόλοιπες πτυχές των υποκλοπών που βαφτίστηκαν «επισυνδέσεις», θα φανεί ακόμα πιο καθαρά ότι το καθεστώς Μητσοτάκη ήρθε στην εξουσία πράγματι με οργανωμένο σχέδιο: την άλωση της δημοκρατίας.

Πράγματι, οι υποκλοπές, η 108η θέση στην ελευθερία του Τύπου, οι συνεχείς απρόκλητες αστυνομικές επιθέσεις σε οποιονδήποτε διαμαρτύρεται, οι πολλές δικαστικές αποφάσεις που έρχονται σε σύγκρουση με το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα, όλα αυτά αποτελούν τα εμφανή συμπτώματα μίας άλλου τύπου πανδημίας που έχει προκύψει στη χώρα και αποδεικνύουν ότι αυτό που θεωρήθηκε δεδομένο στο γύρισμα του αιώνα, η εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, κάθε άλλο παρά αυτονόητο τελικά είναι.

Η Δημοκρατία ζητά την υπεράσπιση της και, όπως δηλώνει το Σύνταγμα, αυτό είναι υποχρέωση των πολιτών. Η διαπλοκή, η αδιαφάνεια, η εξυπηρέτηση ολιγαρχικών ομάδων σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, η καθολική επίθεση σε δικαιώματα και θεσμούς, δεν έχουν θέση στο νέο ιστορικό κύκλο που επειγόντως πρέπει να ανοίξει στη χώρα. Στις κάλπες πίσω από τα κλειστά παραβάν, όλοι και όλες θα βρεθούμε αντιμέτωποι/ες με το καθήκον της δημοκρατικής ανασύνταξης. Μέχρι τότε, όμως, είναι αναγκαίος ένας θεσμικός και κοινωνικός «ανένδοτος» από το σύνολο όσων αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο κλειστός κύκλος της αυλής του Μαξίμου δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία, συνεχίζοντας το καταστροφικό του ρόλο. Γίνεται λοιπόν ώριμη και ρεαλιστική η ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, παρά τις επιμέρους πραγματικές και θεμιτές διαφορές μας, ενάντια στις δυνάμεις του Μητσοτακισμού. Η θωράκιση της Πολιτείας απέναντι στους υπονομευτές της επείγει. Προτού οι ζημιές γίνουν ανεπανόρθωτες.