Γράφει στα διαλλείματα των ρεπορτάζ που κάνει εντός κι εκτός Ελλάδας. Σε αεροδρόμια, επιβατικούς σταθμούς, τρένα. Το αποτέλεσμα; Πολλοί στίχοι στο συρτάρι, άλλοι δημοσιευμένοι και άλλοι όχι.

Ο Απόστολος Στάικος είναι δημοσιογράφος, αλλά και στιχουργός. Βουτά την πένα του στις δημοσιογραφικές και τις λοιπές εμπειρίες του και γράφει στίχους που περιπλανιούνται όπως κι εκείνος. «Έχω το προνόμιο να ταξιδεύω εντός και εκτός συνόρων για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Έχω γνωρίσει χώρες όπως το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, την Αρμενία, την Κίνα, την Αίγυπτο, την Ιαπωνία και πολλές άλλες. Αρκετά τραγούδια έχουν ξεκινήσει σε αίθουσες αναμονής και αεροπλάνα. Όταν επιστρέφω στην Αθήνα, κλειδώνομαι στο σπίτι και προσπαθώ να δώσω σχήμα στην αρχική έμπνευση, να πάω την ιστορία παρακάτω. Συνήθως κυκλοφορώ με ένα τσαλακωμένο χαρτί στην τσέπη. Όταν βρίσκω λίγο χρόνο, γράφω, σβήνω και διορθώνω», λέει στη «ΜτΚ».

Για εκείνον δημοσιογραφία και στιχουργική συνδέονται μέσα από την τέχνη της αφήγησης. «Μία ιστορία διηγούμαι και στις δύο περιπτώσεις. Βεβαίως, ο στόχος και τα μέσα είναι διαφορετικά. Στο ρεπορτάζ είμαι ο αφηγητής και το πρόσωπο στην οθόνη. Στο τραγούδι ένας ερμηνευτής αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τον ήρωα που πλάθω. Στο ρεπορτάζ καταγράφουμε πραγματικά γεγονότα και αναζητούμε την αλήθεια (ελπίζω δηλαδή). Στο τραγούδι η φαντασία γεννά ιστορίες που μπορεί και να κρύβουν θραύσματα πραγματικής ζωής. Το ρεπορτάζ είναι κάτι εφήμερο, αφού σύντομα θα έρθουν άλλα γεγονότα. Το τραγούδι μένει, υπάρχει και περιμένει τον ακροατή. Όμως και στους δύο τομείς, η δουλειά είναι ομαδική. Στην τηλεόραση δουλεύω με οπερατέρ και μοντέρ, ενώ στο τραγούδι, με συνθέτη και ερμηνευτή. Η στιχουργική δεν είναι διέξοδος, αλλά μια δεύτερη ζωή. Εκφράζω μια άλλη πλευρά του εαυτού μου χωρίς συγκεκριμένους στόχους και φιλοδοξίες. Ζω μια όμορφη περιπέτεια».

«Ακόμη με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στο σκοτάδι»

Ευρύ δείγμα της δουλειάς του αποτελεί ένας… «Αόριστος». Έτσι τιτλοφορείται το άλμπουμ στο οποίο ο ίδιος έχει γράψει τους στίχους, ο Γιώργος Κωνσταντινίδης τη μουσική, ενώ ερμηνεύουν οι Θοδωρής Νικολάου και Παυλίνα Κατσή. Τα τραγούδια μιλούν για δύσκολους έρωτες, ζορισμένους ανθρώπους, αλλά και θέματα που ο ίδιος καλύπτει μέσα από το ρεπορτάζ του, όπως το προσφυγικό-μεταναστευτικό. «Το τραγούδι ‘Ιθάκη στο Αιγαίο’ αφορά το προσφυγικό και αφηγείται τη συνομιλία ενός Έλληνα που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα και ενός πρόσφυγα που προσπαθεί να φτάσει στην Ευρώπη. Δεν έχω γράψει στίχους με αφορμή ένα συγκεκριμένο ρεπορτάζ, όμως σίγουρα… πάτησα σε όσα έχω ζήσει καλύπτοντας το προσφυγικό-μεταναστευτικό από το 2015 μέχρι σήμερα».

Σχολιάζω πως τα τραγούδια του δίσκου έχουν χρώμα γκρι, καθώς περιγράφουν δύσκολες καταστάσεις και συνθήκες. «Χαίρομαι για την επιλογή του γκρι, πολλοί θα διάλεγαν το μαύρο», απαντά.

Ως δημιουργός, μάλλον δυσκολεύεται να εκφράσει τη χαρά, να της δώσει σχήμα, όπως συμπληρώνει: «Ακόμη, με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που κατά κάποιο τρόπο βρίσκονται στο σκοτάδι, που ξέρουμε ότι υπάρχουν μα δεν τους βλέπουμε. Γνωρίζουμε πως πολλοί έχουν να δουλέψουν ‘12 μήνες’, ίσως και περισσότερο, μα δεν ξέρουμε πώς ζουν και πώς κυλάει ο χρόνος τους. Μια τρανς γυναίκα τις νύχτες κυκλοφορεί στη Συγγρού και στον Βαρδάρη, μα πως έφτασε μέχρι εκεί και τι θέλει να κάνει με την υπόλοιπη ζωή της; Ο ‘Αμφίβιος’ είναι το πρώτο τραγούδι στη δισκογραφία για έναν αμφιφυλόφιλο άντρα. Δύσκολο θέμα, μα εδώ βρίσκεται η πρόκληση. Όμως φλερτάρω με το φως, γι’ αυτό έχουμε και το ‘Κάμα Σούτρα’, ένα τραγούδι για το παιχνίδι του σεξ και την απιστία».

«Όλα μοιάζουν αόριστα, ρευστά και ημιτελή»

Ο τίτλος του άλμπουμ είναι ταυτόσημος με αυτό που νιώθουν οι συντελεστές για την εποχή και τις ζωές τους. «Όλα μοιάζουν αόριστα, ρευστά και ημιτελή. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες πριν την καραντίνα και νιώθουμε πως «έδεσε» με την συγκυρία. Η οικονομική κρίση έμοιαζε να ανήκει στο παρελθόν. Όμως να που έγινε παρόν και δυστυχώς έχει δρόμο μπροστά της. Κάπου εκεί, μπερδεμένοι και εμείς, προσπαθούμε να δώσουμε το στίγμα μας. Το συζητήσαμε αρκετά με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη και τους ερμηνευτές μας, τον Θοδωρή Νικολάου και την Παυλίνα Κατσή. Ο ‘Αόριστος’ ενώνει και τους τέσσερις συντελεστές. Όμως υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Ένας τίτλος πρέπει να είναι σύντομος, να τον θυμάται κανείς και να διεγείρει την περιέργεια. Εκτιμούμε πως ο ‘Αόριστος’ πληροί τα παραπάνω κριτήρια», επισημαίνει.

Είναι το πρώτο άλμπουμ του ίδιου, που δεν έχει σκοπό να σταματήσει σε αυτό, αφού η «σοδειά» του είναι μεγάλη. «Υπάρχουν κάποια ολοκληρωμένα τραγούδια, αλλά και αρκετά μισοτελειωμένα. Έγραψα αρκετά στην καραντίνα, αφού ξαφνικά βρέθηκα με πολύ ελεύθερο χρόνο. Συνηθίζω να επιστρέφω σε ό,τι θεωρώ ολοκληρωμένο και να το πιάνω απ’ την αρχή. Αφήνω τραγούδια στο συρτάρι και τα ξαναπιάνω δύο με τρεις μήνες μετά. Προσπαθώ να δω αν συνεχίζουν να με γοητεύουν ή αν κάπου μου ‘κλωτσάνε’ και πρέπει να τα ξαναδουλέψω. Τελευταία, προσπαθώ να γράφω για μία φωνή. Επιλέγω μία ερμηνεύτρια και γράφω έχοντας εκείνη στο μυαλό μου. Είναι μία ενδιαφέρουσα άσκηση, που μπορεί να καταλήξει και σε μία νέα συνεργασία», τονίζει.

Τέλος, καλύπτοντας εδώ και χρόνια το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεπορτάζ, πέρα από το κομμάτι «Ιθάκη στο Αιγαίο» που περιλαμβάνεται στον δίσκο, έχει να αφηγηθεί και άλλες στιγμές και εικόνες. «Λέσβος, Αύγουστος 2015. Χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι έχουν φτάσει στο νησί. Οι εικόνες είναι δραματικές. Ειδομένη, Μάρτιος 2016. Χιλιάδες εγκλωβισμένοι μέσα στις λάσπες. Έβρος, Μάρτιος 2020. Τα σύνορα της χώρας πολιορκούνται, μα και οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεινάνε. Είμαι σίγουρος πως αυτές οι εμπειρίες θα γίνουνε τραγούδια, όμως εδώ υπάρχουν παγίδες. Πρέπει να θυμάμαι πως δεν κάνω ρεπορτάζ, αλλά τραγούδι. Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνω διδακτικός, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο να ‘κουνήσω το δάχτυλο’ καταγγέλλοντας πολιτικές και συμπεριφορές. Οπότε υπάρχει υλικό, αλλά θέλει προσοχή και έμπνευση», καταλήγει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουνίου 2020