Ένας τίτλος σαν κραυγή: «Σ’ εσάς που με ακούτε». Το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, μιας συγγραφέως ανήσυχης, πολιτικοποιημένης και πάντα επίκαιρης, παρουσιάζεται από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη.

Πρόκειται για το τελευταίο ολοκληρωμένο και πολυπρόσωπο θεατρικό κείμενο της δημιουργού, που έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2017. Το έργο είναι γραμμένο το 2001 και εμπνευσμένο από τα επεισόδια της Γένοβας κατά τη διεξαγωγή της συνόδου της Ομάδας των Οκτώ (G8), όταν διαδηλωτές που προσήχθησαν στο στρατόπεδο Μπολτζανέτο υπέστησαν βασανιστήρια.

Ωστόσο, η υπόθεση εξελίσσεται στο Βερολίνο του 2001 ή 2023. Στην πόλη σύμβολο του ταραγμένου παρελθόντος της Ευρώπης επικρατεί πολιτική και κοινωνική αναστάτωση αλλά και η λήθη που «προσφέρει» η καθημερινότητα. Αύριο θα γίνει μια τεράστια ειρηνική συγκέντρωση. Αύριο όλοι θα πρέπει να μιλήσουν. Όλοι θα πρέπει να δηλώσουν τη θέση τους στον νέο κόσμο. Μέσα στο σπίτι της Μαρίας και του Χανς, μαζί με αυτούς, η Σοφία, ο Άγης, η Τρουντέλ, ο Νίκος, ο Τζίνο, η Έλσα, ο Ιβάν κι εμείς οι θεατές θα μετρήσουμε τα τραύματά μας. Τις αφόρητες συλλογικές ήττες, τις εφήμερες προσωπικές νίκες. 

«Η Λούλα έγραφε σε σχέση με τον καιρό της και πάντα επηρεαζόταν από τα πράγματα τα οποία έβλεπε είτε στο θέατρο, είτε στην κοινωνία, είτε από όλα όσα συνέβαιναν με τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό που συνέβαινε στην αρχή του αιώνα ήταν η ιστορία της παγκοσμιοποίησης, η αρχή, η γέννηση του φιδιού με την ακροδεξιά, η έναρξη του θανάτου του φιλελευθερισμού. Έγραψε αυτό το έργο που τελικά καταλήγει να είναι απίστευτα προφητικό. Αν δηλαδή το διαβάσεις είκοσι χρόνια μετά βλέπεις πράγματα τα οποία είναι πια η καθημερινότητά σου», λέει στο makthes.gr ο σκηνοθέτης.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που στο ΚΘΒΕ ανεβαίνει κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη. «Θεωρώ ότι με αυτόν τον τρόπο ξανασυστήνεται η καλύτερη για μένα ελληνίδα θεατρική συγγραφέας, που μάλιστα είναι και από τη Θεσσαλονίκη. Η ίδια επηρεαζόταν πάρα πολύ από τις εξελίξεις στο θέατρο και στη γραφή του, από τις σκηνοθεσίες των σύγχρονων σκηνοθετών. Στο έργο αυτό έχει τοποθετήσει το μικρόφωνο το οποίο με έναν τρόπο είναι ίδιον των ετών 2000- 2010, όταν είχαμε την έξαρση του γερμανικού μοντερνισμού- εξπρεσιονισμού σε σχέση με το θέατρο. Πιστεύω ότι και τώρα η Λούλα θα ασχολιόταν με τα ίδια θέματα γιατί η ιστορία των ηττημένων της γης που περιγράφει συμβαίνει ακόμα και τώρα», επισημαίνει ο κ. Θεοδωρίδης.

Ο ίδιος ασχολείται με το συγκεκριμένο έργο τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν το πρωτοδιάβασε θεώρησε ότι πρέπει να ανεβεί οπωσδήποτε. 

«Το έχω αφήσει να αναπνεύσει και να ζήσει μέσα μου αρκετά, οπότε κάπως φυσιολογική ήταν η εξέλιξη και η διαδικασία όταν μπήκαμε πρώτη φορά στις πρόβες. Βέβαια συναντήθηκα με μια ομάδα εδώ που πραγματικά δεν περίμενα να συνεννοηθούμε τόσο γρήγορα και τόσο καλά. Είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένος από το δυναμικό του ΚΘΒΕ, τουλάχιστον από την ομάδα που έχω φτιάξει για αυτή την παράσταση. Νομίζω μόνο χαρά μου έχει δώσει μέχρι τώρα αυτή η ενασχόληση», υποστηρίζει.

Ο βασικός άξονάς του σχετίζεται με τους χαμένους της γης. 

«Με το τι σημαίνει ήττα, γιατί ζούμε σε καιρούς όπου χάνουμε καθημερινά και δεν ξέρουμε πώς να κερδίζουμε. Οι ήττες είναι μπροστά μας, είτε σε προσωπικό, είτε σε οικογενειακό, είτε σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Όλο και περισσότερο ο καθένας αγωνίζεται να επιβιώσει με όλες αυτές τις μεγάλες δυσκολίες. Τελευταία δε οι ήττες είναι απανωτές και δεν υπάρχει διέξοδος. Δεν ξέρω πού να αντιδράσω. Κάθε μέρα συμβαίνουν τρία – τέσσερα πράγματα που με σοκάρουν και δεν ξέρω τι να προτάξω. Έχω δηλαδή μουδιάσει, όπως νομίζω συμβαίνει πάνω κάτω σε όλους μας», αναφέρει.

Και το θέατρο τι ρόλο μπορεί να παίξει σε όλο αυτό; 

«Αν σου απαντούσα ρομαντικά δέκα χρόνια πριν θα σου έλεγα ότι μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο. Αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι μπορεί να αλλάξει ανθρώπους που δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με αυτό που προσφέρει και με αυτόν τον τρόπο να μεταφέρουν κάποιες αλλαγές στην καθημερινότητά τους. Δυστυχώς, το θέατρο στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή απευθύνεται κυρίως σε αστούς και αυτό είναι το θέμα μου. Το μεγάλο και το βασικό είναι να πάει σε ανθρώπους που δεν θα πήγαιναν σε αυτό με δική τους πρωτοβουλία κα επιλογή. Το θέμα είναι να αλλάξουν τα πράγματα με έναν λίγο πιο ‘επικίνδυνο’ τρόπο. Αυτή τη στιγμή το θέατρο δεν μπορεί να το κάνει αυτό αν δεν βρει άλλους μηχανισμούς», τονίζει ο κ. Θεοδωρίδης.

Η πρεμιέρα του έργου πραγματοποιείται το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στις 21:00 στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος Θεοδωρίδης, Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου

Χορογραφία- Επιμέλεια κίνησης: Ξένια Θεμελή

Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου

Κοστούμια: Μαρίνα Κελίδου

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ξένια Θεμελή

Βοηθός Σκηνογράφου: Δανάη Πανά

Β Βοηθός Σκηνογράφου: Ερατώ Γεωργίου

Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Πάρης Αλεξανδρόπουλος (Τζίνο), Σεμίραμις Αμπατζόγλου (Τρούντελ), Νικόλας Δροσόπουλος (Νίκος), Ελένη Θυμιοπούλου (Μαρία), Γιώργος Κολοβός (Ιβάν), Νίκος Μήλιας (Άγης), Χρυσή Μπαχτσεβάνη (Σοφία), Δημήτρης Ναζίρης (Χανς), Μπέττυ Νικολέση (Έλσα).

Έκτακτες αντικαταστάσεις: Ελευθερία Αγγελίτσα, Δημήτρης Κολοβός, Άννα Κυριακίδου, Θεοδώρα Λούκας, Ιωάννης Μπάστας, Βασίλης Μπεσίρης, Γιάννης Τσεμπερλίδης.