24/10/2024 20:55
Αυλαία έριξε σήμερα η λογοτεχνική ενότητα των 59ων Δημητρίων «Πολύ μου άρεσε το τελευταίο σας» με την παρουσίαση των βιβλίων του Σάκη Σερέφα με τίτλο «90 δευτερόλεπτα: Οδηγίες για την επίγεια ζωή» αλλά και τα «Κήτη» μια σπονδυλωτή ποιητική συλλογή που βραβεύθηκε από την ακαδημία Αθηνών.
Την αφήγηση ανέλαβαν οι Γιάννης Ταξιάρχου και Μάρω Βλάχου, ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας του βιβλιοπωλείου του Γιάφκα.
Το αφιέρωμα, που εντάχθηκε για πρώτη φορά στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Δημητρίων, παρουσίασε πέντε πεζογράφους της Θεσσαλονίκης οι οποίοι παρουσίασαν τα τελευταία τους βιβλία σε ιδιαίτερους χώρους στη Θεσσαλονίκη. Τις προηγούμενες Πέμπτες παρουσίασαν τα βιβλία τους διαδοχικά οι Γιώργος Σκαμπαρδώνης (Ήλιος με Ξιφολόγχες), Σοφία Νικολαΐδου (Δικά μας Παιδιά), Ισίδωρος Ζουργός (Παλιές και Νέες χώρες) και Θωμάς Κοροβίνης (Μπέμπης) οι οποίοι συζήτησαν με τον δημοσιογράφο Άγγελο Μαλλίνη και το κοινό.
Απόψε ο Σάκης Σερέφας παρουσίασε το βιβλίο του στο καφέ De Facto, δίπλα στο σπίτι του Τσιτσάνη στην Παύλου Μελά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για έναν γνώριμο χώρο για τον ίδιο, όπως περιέγραψε, καθώς είναι θαμώνας του μαγαζιού από την ημέρα που άνοιξε τη δεκαετία του 80. Μάλιστα για μια περίοδο εργαζόταν και ο ίδιος κιόλας στο εν λόγω καφέ.
«Νιώθουμε ευτυχισμένοι όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο ευτυχισμένοι από τον διπλανό μας, έτσι σταθμίζουμε την προσωπική μας ευτυχία» είπε μεταξύ άλλων ο συγγραφέας στην αρχή της εκδήλωσης.
«Σήμερα είμαι περισσότερο ως ακροατής παρά ως συνομιλητής γιατί εκτός από έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της χώρας κατά τη γνώμη μου είναι και δεινός ομιλητής και απολαμβάνω να τον ακούω» σημείωσε ο κ. Μάλλινης.
«Η γλώσσα είναι η ταυτότητα του καθενός μας και όπως όλοι έχουμε διαφορετικό χαρακτήρα γούστα επιθυμίες έτσι και ο τρόπος που χειριζόμαστε τη γλώσσα» τόνισε ο συγγραφέας στη συνέχεια.
«Πώς γίνεται να μετακινηθούμε όπως προτείνουν 90 δευτερόλεπτα όταν ζούμε μέσα σε τόσα στερεότυπα;» ρώτησε ο δημοσιογράφος.
«Να μιμηθούμε τα παιδιά. Όταν ένα παιδί παίζει μετατοπίζεται από την βαρετή σιχαμερή πραγματικότητα και μπαίνει σε έναν δικό του κόσμο όπου αυτός ορίζει τους όρους του παιχνιδιού. Είναι ένας απόλυτος χώρος ελευθερίας η γλώσσα. Δηλαδή το να δει κανείς τον εαυτό να ου. Με μια λοξή ματιά είναι ο χώρος του παιχνιδιού με τον εαυτό του κ νομίζω το χρειαζόμαστε όλοι αυτό: να δούμε τον εαυτό μας σαν κάτι που δεν είναι δεδομένο, ας τον δούμε σαν παιχνίδι.
Τα παιδιά είναι πολύ σοβαρά όταν παίζουν το βλέπουν σοβαρά είναι μια εξερεύνηση του εαυτού, εμείς το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι σαχλό» σημείωσε ο κ. Σερέφας.
Σε ό,τι αφορά στους στόχους του βιβλίου, ο συγγραφέας είπε: «Ήθελα να παρασύρω τον αναγνώστη με το πρόσχημα της λογοτεχνίας να μπει σε ένα παιχνίδι με τον εαυτό του χωρίς όμως να έχει το άγχος ότι διαβάζει ένα σοβαρό βιβλίο αυτό βοήθειας από κάποιο σοβαρό ψυχολόγο. Με ενδιαφέρει πολύ η χημική ερμηνεία του ανθρώπου και όλα αυτά με έχουν απασχολήσει στη ζωή μου. Έχουμε μια τάση να σνομπάρουμε την χημεία του εαυτού μας ότι είμαστε μόνο πνευματικά όντα. Μέσα μας υπάρχουν ουσίες που μας καθορίζουν σε τρομακτικά μεγάλο βαθμό. Επηρεάζεται η διάθεσή μας από αυτές. Θέλω ο αναγνώστης να δει λίγο τον εαυτό του σαν σάρκα και ας αφήσει λίγο το πνεύμα».
Για τα «Κήτη» ο κ. Σερέφας ανέφερε ότι η ιδέα του ήρθε όταν βρέθηκε ένα περίεργο οστό σε ένα πηγάδι στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας και φυλασσόταν σε αποθήκες. Είδαν ότι είναι οστό ωμοπλάτης φάλαινας. Όταν το είδα αυτό τρελάθηκα. Φάλαινες ακόμα και στην αρχαία αγορά της Αθήνας! Διαβάζοντας κατάλαβα ότι και τότε είχαμε πάρα πολλές φάλαινες στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι το χρησιμοποιούσαν για να λειαίνουν ακατέργαστα δέρματα. Το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον. Να είσαι κήτος, από τα μεγαλύτερα πλάσματα του κόσμου, και ένα κομμάτι σου να καταλήγει σε πηγάδι».
Στη συνέχεια υπογράμμισε πως «το κάθε βιβλίο που θα γράψω εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τύχη είπε ο συγγραφέας που έχει υπογράψει πάνω από 70 τίτλους. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο και... ό,τι πιάσουν τα δίχτυα. Γράφω διάφορα πράγματα παράλληλα αλλιώς βαριέμαι. Γίνομαι νομίζω και πιο δημιουργικός γιατί... δεν μπουκώνω».
Σε ό,τι αφορά στα βραβεία ο κ. Σερέφας τόνισε ότι κάθε βραβείο έχει δύο όψεις. «Σίγουρα όταν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ένα κριτήριο και σου δίνουν ένα βραβείο είναι μια καλή αίσθηση όχι ότι λειτουργεί όμως ενθαρρυντικά. Εγώ θα κάνω αυτό που θέλω ανεξάρτητα από τα βραβεία, δεν θα επηρεαστώ. Η άλλη όψη είναι το αν ένα βραβείο σήμερα έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκτυπο για το έργο. Είναι πονεμένη ιστορία γιατί το συμπέρασμα όπως το συζητώ είναι ότι έχει ελάχιστο αντίκτυπο στο αναγνωστικό κοινό. Δεν το ωθεί γιατί ίσως λειτουργεί με άλλα κριτήρια το αναγνωστικό κοινό.
Βλέποντας πόσο μηδενικό αντίκτυπο είχε η βράβευση μου από την Ακαδημία Αθηνών στα ΜΜΕ και δε το λέω με παράπονο απλά το διαπιστώνω. Η απαξίωση των βραβείων δεν αφορά μόνο το κοινό αλλά το σύστημα ολόκληρο. Η ποίηση δεν μετράει στην πιάτσα το ξέρω χρόνια. Με αφορμή το βραβείο συνειδητοποίησα ότι κανέναν δεν ενδιαφέρουν αυτά."
«Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη γραφή και τη ζωή σου;» ρώτησε στη συνέχεια τον συγγραφέα ο κ. Μαλλίνης.
«Δε το αποφάσισα, προκύπτει. Ίσως είναι μια αντίληψη που έχω είναι η ζωή είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση για να την πάρουμε στα σοβαρά. Ακόμα περισσότερο η Τέχνη η οποία για μένα είναι ένα παιχνίδι. Οπότε γιατί κανείς να μπαίνει με πόζα σε αυτό τον παιχνίδι; Μπες στα πράγματα με τη σοβαρότητα που μπαίνει το παιδί σε ένα παιχνίδι» υποστήριξε ο συγγραφέας.
«Περπατώ πολύ στην πόλη γιατί βγάζω δουλειά έτσι. Χαλαρώνω και οξυγονώνεται ο εγκέφαλος αφενός και αφετέρου σκέφτομαι εκκρεμότητες ενώ λαμβάνω ερεθίσματα από όσα βλέπω. Μαγνητοφωνώ στο κινητό αν νομίζω ότι κάτι θα το ξεχάσω αλλά κυρίως είναι το μάτι και το αυτί. Όλο γυρίζω γύρω γύρω στην πόλη" υπογράμμισε και πρόσθεσε πως "η οποιαδήποτε πόλη δεν έχει να κάνει με το αν είναι ωραία ή όχι αλλά αν είναι μια μηχανή που μου επιτρέπει να λειτουργώ μέσα της με τον τρόπο που θέλω. Η Θεσσαλονίκη μου το δίνει αυτό. Οι αποστάσεις είναι κοντινές, η ζωή είναι πιο μαζεμένη χωρίς να είναι χωριό. Είναι βολική, με εξυπηρετεί. Με ενδιαφέρει η Θεσσαλονίκη αλλά ποτέ δεν θα έλεγα ότι την αγαπώ ή ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Είναι λειτουργική με εξυπηρετεί και έχει ενδιαφέρον. Αυτά μου φτάνουν» κατέληξε ο συγγραφέας.
Στο τέλος της βραδιάς ο συγγραφέας υπέγραψε βιβλία.
Αυλαία έριξε σήμερα η λογοτεχνική ενότητα των 59ων Δημητρίων «Πολύ μου άρεσε το τελευταίο σας» με την παρουσίαση των βιβλίων του Σάκη Σερέφα με τίτλο «90 δευτερόλεπτα: Οδηγίες για την επίγεια ζωή» αλλά και τα «Κήτη» μια σπονδυλωτή ποιητική συλλογή που βραβεύθηκε από την ακαδημία Αθηνών.
Την αφήγηση ανέλαβαν οι Γιάννης Ταξιάρχου και Μάρω Βλάχου, ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας του βιβλιοπωλείου του Γιάφκα.
Το αφιέρωμα, που εντάχθηκε για πρώτη φορά στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Δημητρίων, παρουσίασε πέντε πεζογράφους της Θεσσαλονίκης οι οποίοι παρουσίασαν τα τελευταία τους βιβλία σε ιδιαίτερους χώρους στη Θεσσαλονίκη. Τις προηγούμενες Πέμπτες παρουσίασαν τα βιβλία τους διαδοχικά οι Γιώργος Σκαμπαρδώνης (Ήλιος με Ξιφολόγχες), Σοφία Νικολαΐδου (Δικά μας Παιδιά), Ισίδωρος Ζουργός (Παλιές και Νέες χώρες) και Θωμάς Κοροβίνης (Μπέμπης) οι οποίοι συζήτησαν με τον δημοσιογράφο Άγγελο Μαλλίνη και το κοινό.
Απόψε ο Σάκης Σερέφας παρουσίασε το βιβλίο του στο καφέ De Facto, δίπλα στο σπίτι του Τσιτσάνη στην Παύλου Μελά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για έναν γνώριμο χώρο για τον ίδιο, όπως περιέγραψε, καθώς είναι θαμώνας του μαγαζιού από την ημέρα που άνοιξε τη δεκαετία του 80. Μάλιστα για μια περίοδο εργαζόταν και ο ίδιος κιόλας στο εν λόγω καφέ.
«Νιώθουμε ευτυχισμένοι όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο ευτυχισμένοι από τον διπλανό μας, έτσι σταθμίζουμε την προσωπική μας ευτυχία» είπε μεταξύ άλλων ο συγγραφέας στην αρχή της εκδήλωσης.
«Σήμερα είμαι περισσότερο ως ακροατής παρά ως συνομιλητής γιατί εκτός από έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της χώρας κατά τη γνώμη μου είναι και δεινός ομιλητής και απολαμβάνω να τον ακούω» σημείωσε ο κ. Μάλλινης.
«Η γλώσσα είναι η ταυτότητα του καθενός μας και όπως όλοι έχουμε διαφορετικό χαρακτήρα γούστα επιθυμίες έτσι και ο τρόπος που χειριζόμαστε τη γλώσσα» τόνισε ο συγγραφέας στη συνέχεια.
«Πώς γίνεται να μετακινηθούμε όπως προτείνουν 90 δευτερόλεπτα όταν ζούμε μέσα σε τόσα στερεότυπα;» ρώτησε ο δημοσιογράφος.
«Να μιμηθούμε τα παιδιά. Όταν ένα παιδί παίζει μετατοπίζεται από την βαρετή σιχαμερή πραγματικότητα και μπαίνει σε έναν δικό του κόσμο όπου αυτός ορίζει τους όρους του παιχνιδιού. Είναι ένας απόλυτος χώρος ελευθερίας η γλώσσα. Δηλαδή το να δει κανείς τον εαυτό να ου. Με μια λοξή ματιά είναι ο χώρος του παιχνιδιού με τον εαυτό του κ νομίζω το χρειαζόμαστε όλοι αυτό: να δούμε τον εαυτό μας σαν κάτι που δεν είναι δεδομένο, ας τον δούμε σαν παιχνίδι.
Τα παιδιά είναι πολύ σοβαρά όταν παίζουν το βλέπουν σοβαρά είναι μια εξερεύνηση του εαυτού, εμείς το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι σαχλό» σημείωσε ο κ. Σερέφας.
Σε ό,τι αφορά στους στόχους του βιβλίου, ο συγγραφέας είπε: «Ήθελα να παρασύρω τον αναγνώστη με το πρόσχημα της λογοτεχνίας να μπει σε ένα παιχνίδι με τον εαυτό του χωρίς όμως να έχει το άγχος ότι διαβάζει ένα σοβαρό βιβλίο αυτό βοήθειας από κάποιο σοβαρό ψυχολόγο. Με ενδιαφέρει πολύ η χημική ερμηνεία του ανθρώπου και όλα αυτά με έχουν απασχολήσει στη ζωή μου. Έχουμε μια τάση να σνομπάρουμε την χημεία του εαυτού μας ότι είμαστε μόνο πνευματικά όντα. Μέσα μας υπάρχουν ουσίες που μας καθορίζουν σε τρομακτικά μεγάλο βαθμό. Επηρεάζεται η διάθεσή μας από αυτές. Θέλω ο αναγνώστης να δει λίγο τον εαυτό του σαν σάρκα και ας αφήσει λίγο το πνεύμα».
Για τα «Κήτη» ο κ. Σερέφας ανέφερε ότι η ιδέα του ήρθε όταν βρέθηκε ένα περίεργο οστό σε ένα πηγάδι στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας και φυλασσόταν σε αποθήκες. Είδαν ότι είναι οστό ωμοπλάτης φάλαινας. Όταν το είδα αυτό τρελάθηκα. Φάλαινες ακόμα και στην αρχαία αγορά της Αθήνας! Διαβάζοντας κατάλαβα ότι και τότε είχαμε πάρα πολλές φάλαινες στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι το χρησιμοποιούσαν για να λειαίνουν ακατέργαστα δέρματα. Το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον. Να είσαι κήτος, από τα μεγαλύτερα πλάσματα του κόσμου, και ένα κομμάτι σου να καταλήγει σε πηγάδι».
Στη συνέχεια υπογράμμισε πως «το κάθε βιβλίο που θα γράψω εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τύχη είπε ο συγγραφέας που έχει υπογράψει πάνω από 70 τίτλους. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο και... ό,τι πιάσουν τα δίχτυα. Γράφω διάφορα πράγματα παράλληλα αλλιώς βαριέμαι. Γίνομαι νομίζω και πιο δημιουργικός γιατί... δεν μπουκώνω».
Σε ό,τι αφορά στα βραβεία ο κ. Σερέφας τόνισε ότι κάθε βραβείο έχει δύο όψεις. «Σίγουρα όταν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ένα κριτήριο και σου δίνουν ένα βραβείο είναι μια καλή αίσθηση όχι ότι λειτουργεί όμως ενθαρρυντικά. Εγώ θα κάνω αυτό που θέλω ανεξάρτητα από τα βραβεία, δεν θα επηρεαστώ. Η άλλη όψη είναι το αν ένα βραβείο σήμερα έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκτυπο για το έργο. Είναι πονεμένη ιστορία γιατί το συμπέρασμα όπως το συζητώ είναι ότι έχει ελάχιστο αντίκτυπο στο αναγνωστικό κοινό. Δεν το ωθεί γιατί ίσως λειτουργεί με άλλα κριτήρια το αναγνωστικό κοινό.
Βλέποντας πόσο μηδενικό αντίκτυπο είχε η βράβευση μου από την Ακαδημία Αθηνών στα ΜΜΕ και δε το λέω με παράπονο απλά το διαπιστώνω. Η απαξίωση των βραβείων δεν αφορά μόνο το κοινό αλλά το σύστημα ολόκληρο. Η ποίηση δεν μετράει στην πιάτσα το ξέρω χρόνια. Με αφορμή το βραβείο συνειδητοποίησα ότι κανέναν δεν ενδιαφέρουν αυτά."
«Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη γραφή και τη ζωή σου;» ρώτησε στη συνέχεια τον συγγραφέα ο κ. Μαλλίνης.
«Δε το αποφάσισα, προκύπτει. Ίσως είναι μια αντίληψη που έχω είναι η ζωή είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση για να την πάρουμε στα σοβαρά. Ακόμα περισσότερο η Τέχνη η οποία για μένα είναι ένα παιχνίδι. Οπότε γιατί κανείς να μπαίνει με πόζα σε αυτό τον παιχνίδι; Μπες στα πράγματα με τη σοβαρότητα που μπαίνει το παιδί σε ένα παιχνίδι» υποστήριξε ο συγγραφέας.
«Περπατώ πολύ στην πόλη γιατί βγάζω δουλειά έτσι. Χαλαρώνω και οξυγονώνεται ο εγκέφαλος αφενός και αφετέρου σκέφτομαι εκκρεμότητες ενώ λαμβάνω ερεθίσματα από όσα βλέπω. Μαγνητοφωνώ στο κινητό αν νομίζω ότι κάτι θα το ξεχάσω αλλά κυρίως είναι το μάτι και το αυτί. Όλο γυρίζω γύρω γύρω στην πόλη" υπογράμμισε και πρόσθεσε πως "η οποιαδήποτε πόλη δεν έχει να κάνει με το αν είναι ωραία ή όχι αλλά αν είναι μια μηχανή που μου επιτρέπει να λειτουργώ μέσα της με τον τρόπο που θέλω. Η Θεσσαλονίκη μου το δίνει αυτό. Οι αποστάσεις είναι κοντινές, η ζωή είναι πιο μαζεμένη χωρίς να είναι χωριό. Είναι βολική, με εξυπηρετεί. Με ενδιαφέρει η Θεσσαλονίκη αλλά ποτέ δεν θα έλεγα ότι την αγαπώ ή ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Είναι λειτουργική με εξυπηρετεί και έχει ενδιαφέρον. Αυτά μου φτάνουν» κατέληξε ο συγγραφέας.
Στο τέλος της βραδιάς ο συγγραφέας υπέγραψε βιβλία.
ΣΧΟΛΙΑ