Σήμερα Τετάρτη 13 Ιανουαρίου είναι η 72^η μέρα του lockdown και ο πληθυσμός πια παίζει στην γραμμή. Είναι πλέον σαφές και ορατό ότι είναι εκτός ορίων και στο στάδιο του εκτροχιασμού. Οι άνθρωποι χωρίς εκπαίδευση να αντιμετωπίσουν μια πολύχρονη περίοδο δυστοπίας κάμφθηκαν δικαιολογημένα από την πίεση και τα φαινόμενα πλέον είναι χαρακτηριστικά. Πρωί πρωί λοιπόν στο δρόμο με τις λεύκες ένας κύριος με όριο τα 30 συνοδευόμενος από μια κυρία χωρίς κανένα εμφανές ίχνος αναγνώρισης απομακρύνει κάποια αθώα περιστέρια, κραυγάζοντας ως κοράκι. Τελικά, δεν είναι πια άνθρωπος είναι κοράκι. 

Περπατώντας μέσα από τα καφετιά πεσμένα φύλλα αμέσως υπολογίζω και γνωμοδοτώ «μια μικρή ψυχοσούλα είναι» εξαιτίας μιας μάλλον υπερβολικής χρήσης αντικαταθλιπτικών. Πιο κάτω ο σκουλαρικάς με τα ινδονησιακά, παραδοσιακά κοσμήματα κραυγάζει με απόγνωση, λέγοντας «θα με ανοίξουν την Δευτέρα ή δεν θα με ανοίξουν;». Τα κλειδαράδικα είναι κλειστά. Tώρα πως θα μπει το παιδί στο γραφείο; Στο ψωμάδικο μετρούν τις ώρες για να αρχίσει το ματς του ΠΑΟΚ. Τζάμπα και η αναμονή για το τίποτα που θα έρθει, γιατί ότι και να έρθει θα είναι ένα τίποτα, ένα πελώριο μηδέν. Τόση διαταραχή, τόση οργή, τόσο εξιτάρισμα. Η δυστοπία πλέον έχει πλήξει βαρέως το συναίσθημα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας προσφέρω για να σας δώσω αντίδοτο σε αυτή την συναισθηματική δυστοπία είναι οι τίτλοι δεκαπέντε άγνωστων αλλά πολύ ψαγμένων νουάρ που θα βοηθήσουν πάρα πολύ. Επειδή θα δεχθώ και πάλι ερωτήσεις που να τα βρούμε. Μα βεβαίως στο video on demand.

1. «Αιχμάλωτοι της Σιωπής» (Backfire) του Βίνσεντ Σέρμαν
2. «Νόρα Πρέντις» (Nora Prentis) του Βίνσεντ Σέρμαν
3. «Ο άγνωστος είχε διπλό άλλοθι» (Tension) του Τζον Μπέρι
4. «Το μεροκάματο του διαβόλου» (Man on the shadow) του Τζακ Άρνολντ
5. «Ο δολοφόνος της Νέας Υόρκης»(The killer that stalked New York) του Ερλ Μάκεβοϊ
6. «Η νύχτα είναι εχθρός μου» (Libel) του Άντονι Άσκουιθ
7. «Οι κακοί πηγαίνουν στην κόλαση» (Les salauds vont en enfer) του Ρομπέρ Οσέν
8. «Όλοι μπορούν να με σκοτώσουν» (Tous peuvent me tuer) του Ανρί Ντεκουάν
9. «Έγκλημα εν ψυχρώ» (Le monte-charge) του Μαρσέλ Μπλουέλ
10. «Silent Dust» (Απρόβλητη στην Ελλάδα) του Λανς Κομφορτ
11. «Η γυναίκα που γέννησε τον πόθο» (Une manche et la belle) του Ανρί Βερνέιγ
12. «Ο 7^ος ένορκος» (Le septieme jure) του Ζώρζ Λοτνέρ
13. «Blast of Silence» (Απρόβλητη στην Ελλάδα) του Αλέν Μπαρόν
14. «Σκοτώνω με συμβόλαιο» (Murder by Contract) του Ίρβινγκ Λέρνερ
15. «Strangers in the Night» (Απρόβλητη στην Ελλάδα) του Άντονι Μαν

Η θέαση αυτών των φιλμ δεν είναι κατ’ ανάγκη και πανάκια. Θα πρέπει να επιλέξετε την ώρα που θα το δείτε έτσι ώστε να ταιριάζει με τον συναισθηματικό χωροχρόνο σας. Υπάρχουν διάφορες ζώνες ωρών, μία 15.30, η άλλη 19.30, η τρίτη 21.00 και η πιο δύσκολη η 23.00. Αυτές οι μυθοπλασίες που θα παρακολουθήσετε παρέχουν στοιχεία για τους κρυμμένους διαδρόμους που αιτούν την ανακάλυψη μας, την ανέφικτη φαντασίωση που μπορεί να πραγματοποιηθεί, την απόδραση από την κόλαση που μπορεί να είναι και οριστική. Αυτά τα φιλμ δεν δημιουργούν ψευδαισθήσεις, ούτε απαιτούν από τον θεατή υπερβάσεις απλά να σταθεί στο ύψος, στην ταπεινότητα, στις κρίσιμες αποφάσεις των ηρώων και να ακολουθήσει αυτά τα ίχνη. Δεν είναι τυχαίο ότι πάντα με συνοδεύει η αέρινη φιγούρα της αιθέριας Ανούκ Αϊμέ που παραχωρώντας οριστικά την επικαρπία της στον Πιερ Μπρασέρ, τον οδηγεί και σε μια γενναία απόφαση ενώ ξημερώνει στο Παρίσι στο « Όλοι μπορούν να με σκοτώσουν». «Οι αιχμάλωτοι της σιωπής» είναι η απόλυτη βεβαίωση ότι οι μεταφυσικές φιγούρες που κυκλοφορούν δίπλα μας μπορεί να είναι και μια άλλη πραγματικότητα. Πάντα θα μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που ο πολλαπλά εξαπατημένος ήρωας στο «Ο άγνωστος είχε διπλό άλλοθι» καταφέρνει να είναι εδώ και αλλού, στο παρελθόν και στο τώρα. Ιδίως στο μέλλον που έρχεται. Όχι αυτή την φορά σαν απάτη αλλά σαν γλυκιά θαλπωρή.

Όταν οι διακεκριμένοι λοιμωξιολόγοι μας λένε «ότι ο ιός είναι μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία» ουσιαστικά μας ψιθυρίζουν διακριτικά και όχι φοβικά ότι ανά πάσα στιγμή και από οποιοδήποτε πρόσωπο μπορεί να μολυνθούμε. Δύσκολα, όμως ακούμε απόψεις για το τι συμβαίνει όταν το συναίσθημα σου έχεις συντριπτικά κατάγματα που αντί για πνεύμονες είναι τρωμένοι εγωισμοί, ναρκισσισμός, παράξενες και επικίνδυνες εμμονοληψίες και διάφοροι ιδεασμοί. Αν η ιατρική σηκώνει ψηλά τα χέρια προς σε αυτό το κλίμα της τοξικότητας και νοσηρότητας, το σινεμά πάντα ήταν εδώ, πάντα δηλώνει παρόν, πάντα θα υπάρχει και στο μέλλον για να μας υποδείξει πως οι διάδρομοι και οι μεταβάσεις που ψάχνετε δεν βρίσκονται στα social media αλλά είναι δίπλα σας και δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τις «assist». Επειδή το σινεμά κατά τα ψέματα δεν μπορεί να τα έχει καλά με όλους, παρίσταται εδώ και για έναν άλλο λόγο. Να αφηγηθεί τις ιστορίες μας που κρύβουμε επιμελώς, να δείξει το πρόσωπο μας και ιδίως να μας ΞΕΤΥΦΛΩΣΕΙ. Σας διαβεβαιώνω πως σε αυτή την εποχή της τρομερής δυστοπίας κανένας ξετυφλωμένος δεν πάσχει από συναισθηματική δυστοπία. Είναι εμβολιασμένος με ισχυρή ανοσία αλλά τώρα επειδή πρέπει αν τα λέμε όλα την ανοσία στον πραγματικό ιό μπορεί να αποκτήσει μόνο από τον υποδεικνυόμενο από την πολιτεία εμβολιασμό. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία όπως θα λέγε και ο μέγας Μπίλι Γουάιλντερ.