Η περιοχή η οποία εφάπτεται με το ανατολικό τμήμα των βυζαντινών τειχών, µεταξύ των οδών Αποστόλου Παύλου και Ελένης Ζωγράφου, κοντά στη Νέα Χρυσή Πύλη ήταν, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια μια “μαύρη τρύπα” στη Θεσσαλονίκη. Σκουπίδια, σκοτάδια, χωματόδρομος, γκρέμια, πλήρης εγκατάλειψη. Κι όμως, η περιοχή αυτή αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα αποθέματα ιστορίας της πόλης.

Εκεί βρίσκεται το Ισλαχανέ, το οποίο ιδρύθηκε γύρω στο 1875 και λειτούργησε ως ορφανοτροφείο και τεχνικό σχολείο. Και λίγο πιο πάνω τα νεκροταφεία των Προτεσταντών και των Αρμενίων και το πανέμορφο κτίριο του νοσοκομείου Άγιος Δημήτριος.

Επί δημαρχίας Γιάννη Μπουτάρη εκπονήθηκε σχέδιο ανάπλασης γι' αυτήν την περιοχή, υπό τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Κουλουκούρη το οποίο υλοποιήθηκε με χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Η μεταμόρφωση υπήρξε εντυπωσιακή.

Εξ αρχής, το στοίχημα που τίθεται σε τέτοιες περιπτώσεις, για περιοχές όπου γίνονται αναπλάσεις, είναι εάν θα τύχουν του δέοντος σεβασμού από τους πολίτες-χρήστες και εάν θα μπορεί ο δήμος να τις συντηρεί και να τις διατηρεί σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο αισθητικής, λειτουργικότητας και καθαριότητας.

Βοηθούντος του καιρού ο οποίος ήταν χθες ανοιξιάτικος στη Θεσσαλονίκη, ο περίπατος δίπλα στο ανατολικό τείχος προσέλκυσε αρκετούς Θεσσαλονικείς, αλλά και κάμποσους τουρίστες. Μόνο που η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Όπου και να γυρνούσες το μάτι σου έβλεπες σκουπίδια, κάθε λογής. 

Πλαστικά μπουκάλια, μεταλλικά κουτάκια μπύρας, χαρτιά, συσκευασίες τροφίμων, προστατευτικές μάσκες, ακόμη και περιττώματα σκύλων. Η πρώτη ευθύνη ανήκει στους ασυνείδητους οι οποίοι δεν επιδεικνύουν κανέναν σεβασμό στο δημόσιο χώρο. 

Ευθύνη έχει όμως και ο δήμος. Τα καλάθια απορριμμάτων ήταν ξέχειλα, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να διασκορπίζονται παντού. Ξηλωμένες πινακίδες, πεταμένες στα πρανή.

Στο ύψος του πανέμορφου Ισλαχανέ η πιτσιρικαρία έχει γκρεμίσει τα καλαθάκια, με τα σκουπίδια διασκορπισμένα τριγύρω. Στην επιστροφή παρατηρώ έναν ηλικιωμένο κάτοικο της περιοχής να μαζεύει τα σκουπίδια μέσα σε ειδικό σάκο απορριμμάτων. 

Έχει φέρει και τα εργαλεία του και προσπαθεί να ξαναβάλει τα καλαθάκια στη θέση τους. Μου εξηγεί ότι αποφάσισε να αναλάβει δράση γιατί τα βλέπει μέρες έτσι και κανείς δεν πήγε να τα αποκαταστήσει. “Ντρέπομαι να βλέπουν οι ξένοι αυτά τα χάλια μας”. Μακάρι να ντρέπονταν και αυτοί που θα 'πρεπε...