Αν το έμβλημα του Άρη δεν ήταν ο Θεός του πολέμου, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η μορφή του θρυλικού Σόλωνα Υψηλάντη, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, βυθίζοντας σε βαρύ πένθος τον σύλλογο.

Ο άνθρωπος που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με τον Άρη, τα τελευταία 70 χρόνια, υπήρξε η προσωποποίηση του ρομαντισμού, της ανιδιοτέλειας, της ανυστερόβουλης προσφοράς χωρίς προσδοκία για οποιοδήποτε αντάλλαγμα. 

Αν ήθελε να διεκδικήσει αξιώματα, θα μπορούσε να είναι μόνιμα σε κάποιο διοικητικό σχήμα, είτε στην ΠΑΕ, είτε στον Ερασιτέχνη. 

Εκείνος όμως δεν ήθελε να γίνει στρατηγός. Ήθελε πάντα να είναι ο πιο πιστός στρατιώτης, ο άνθρωπος που όταν θα έσβηναν τα φώτα, θα έμενε εκεί για να τελειώσει τη δουλειά.

Όλοι προσοχή

Σε ένα κλαμπ με παράδοση στις... ενδοοικογενειακές αντιπαραθέσεις, ο Σόλων ανέκαθεν ήταν το απόλυτο σύμβολο ενότητας. Μπροστά του, όλοι κάθονταν προσοχή. Ακόμη και μέχρι πριν από λίγο καιρό, σε πολύ προχωρημένη ηλικία, πήγαινε ανελλιπώς στο λατρεμένο του Χαριλάου για να κάνει τη δική του καθιερωμένη αυτοψία. 

Να ελέγξει αν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα, ένα σπασμένο καρεκλάκι στις κερκίδες, μία καμένη λάμπα στα γραφεία, οτιδήποτε θα μπορούσε να χαλάσει την εικόνα ενός γηπέδου που αγαπούσε περισσότερο κι από το σπίτι του. 

Ακόμη και το καλοκαίρι, υπό συνθήκες αφόρητης ζέστης, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι έβρισκαν καταφύγιο στα κλιματιζόμενα γραφεία, εκείνος "όργωνε" το γήπεδο με πάθος και δυναμισμό που παρέπεμπε σε έφηβο. 

Αν τολμούσες δε να του πεις ότι τα χρόνια πέρασαν, ότι δεν είναι πια παιδάκι και ότι πρέπει να μην κουράζεται τόσο, έπαιρνες αμέσως την απάντηση που σου άξιζε.

Η μάχη με τους τζαμπατζήδες

Παροιμιώδης ήταν και εμμονή του να εξαλείψει τους... τζαμπατζήδες. Όχι αυτούς που δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν εισιτήριο (σε τέτοιες περιπτώσεις, θα το πλήρωνε ο ίδιος από την τσέπη του), αλλά εκείνους που απλώς δεν ήθελαν να ξοδέψουν χρήματα για να παρακολουθούν τους αγώνες. 

Ο Σόλων δεν ήθελε να λείψει ούτε ένα ευρώ από τα ταμεία του συλλόγου, αφού είχε ζήσει ουκ ολίγες χρεοκοπίες που οδήγησαν στην καταστροφή. Τα λεφτά ανήκαν στον Άρη, όχι στους προέδρους και τους επενδυτές. Και με τον Άρη δεν έπαιζε κανείς!

Όσοι είχαν το προνόμιο να τον γνωρίσουν και να τον ακούσουν να διηγείται τις υπέροχες "κιτρινόμαυρες" ιστορίες του από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μέχρι σήμερα, αντιλαμβάνονται πως το κενό που δημιουργεί η απώλειά του είναι τεράστιο και ότι είναι αδύνατο να καλυφθεί. 

Είναι βέβαιο πως όσοι πιστεύουν στη ρήση "ουδείς αναντικατάστατος" δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Σόλωνα.