Πόσο άσκοπα καταναλώνουμε σε αυτή τη χώρα τις δυνάμεις μας; Το ερώτημα με απασχολούσε εδώ και καιρό και το υπενθύμισε ο πατέρας Αθηναγόρας, η «ψυχή» του «Φάρου του Κόσμου», στον πρωινό καφέ που ήπιαμε με ευκαιρία τις γιορτές του Πάσχα και δημοσιεύτηκε χθες στο makthes. Tον ρώτησα για τη στήριξη που έχει «Φάρος του κόσμου» όλα αυτά τα χρόνια από την επίσημη πολιτεία και η απάντησή του ήταν πολύ απλή και χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας. «Εδώ και πέντε χρόνια ασχολούμαστε για το πως θα αποκτήσουμε μία στέγη και μια έδρα για τον Φάρο. Φανταστείτε τι θα πετυχαίναμε αν αφιερώναμε τη δύναμή μας στα πραγματικά ζητήματα που έχουμε», μου απάντησε.

Και είχε απόλυτα δίκαιο. Πόσες και πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα και εγώ το ίδιο, βλέποντας πτυχές της δημόσιας ζωής της χώρας και πως ο δημόσιος διάλογος είναι αφιερωμένος σε ζητήματα αχρείαστα, σε αντιπαραθέσεις άσκοπες και ανούσιες, όπου το κάθε απλό θέμα έπαιρνε ιδεολογική διάσταση. «Να μάθουμε να μην πολιτικοποιούμε τα έργα της πόλης» είχε πει σωστά πριν από μερικές εβδομάδες ο υφυπουργός Υποδομών Γιώργος Καραγιάννης σχολιάζοντας τις κόντρες στη Θεσσαλονίκη για το μετρό.

Το βλέπουμε δυστυχώς καθημερινά. Στη Βουλή βρισκόμαστε μπροστά σε ανούσιες κόντρες για το παρελθόν και για το ποιος έφταιξε για το που φτάσαμε ως εδώ, αλλά και σε εξυπνακίστικα σχόλια με στόχο ο κάθε πολιτικός να ντριπλάρει τον εκάστοτε αντίπαλο.

Στους δρόμους τα ίδια. Υπάρχει άραγε άλλη χώρα στον κόσμο με τόσες διαδηλώσεις; Για το παραμικρό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα βγει κόσμος στους δρόμους. Από την αδικία της μιας ομάδας και την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία και των ΗΠΑ στο Ιράκ μέχρι τα αρχαία της Βενιζέλου και τις προφυλακίσεις διαδηλωτών που βιαιοπραγούν εναντίον της αστυνομίας και της δημόσιας περιουσίας.

Τελευταίο παράδειγμα η υπόθεση της κατάληψης του Βιολογικού του ΑΠΘ. Σε ποια νορμάλ χώρα του κόσμου θα έδειχνε η εκάστοτε πολιτεία τέτοια ανοχή σε μια κατάληψη δημόσιου χώρου όπως συνέβηκε στον χώρο του πανεπιστημίου για περίπου 34 χρόνια; Σε καμία. Και όμως αντί να στηρίζουμε αυτήν την απόφαση γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας άσκοπης, κουραστικής και βίαιης αντιπαλότητας στους χώρους του πανεπιστημίου. Με χημικά, συλλήψεις, διαδηλώσεις και αποπνικτικούς καπνούς. Και χωρίς ούτε μια λέξη στήριξης της προσπάθειας να αξιοποιηθεί ένας χώρος που μέχρι σήμερα ήταν άχρηστος στην παιδεία δημιουργώντας μια βιβλιοθήκη. Για να επιμορφώνονται οι φοιτητές!

Αντί οι ίδιοι οι εκπαιδευόμενοι να σπεύσουν να βοηθήσουν στη δημιουργία ενός τέτοιου χώρου, να ανέβουν στις σκαλωσιές και να βάψουν οι ίδιοι τους τοίχους και να ψάξουν να βρουν βιβλία για να γεμίσουν τα ράφια καταναλώνονται σε καθημερινές οδομαχίες με τους αστυνομικούς.

Έτσι όμως δε φτιάχνουμε μια καινούρια Ελλάδα. Αν και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτό απασχολεί έστω και έναν από τους μονίμως διαμαρτυρόμενους σε αυτή τη χώρα...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.24.04.2022