Η γενιά μου αποχαιρετά ένα - ένα τα είδωλα που αγάπησε στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Την ομορφονιά την Αθανασία δεν την κέρδισε κανείς.

Και όπως λέει το αιώνιο, αμείλικτο , κορυφαίο τραγούδι των Rolling Stones

“Time waits for no one, no favors has he

Time waits for no one, and he won't wait for me”.

Δεν κάνει χάρες ο χρόνος.

Κι όμως, πόσες φορές στη ζωή δεν είπαμε «ας είναι καλά τα τραγουδάκια».

Οι πιο πολλοί με τραγούδια και μουσική συνδέσαμε τις μεγάλες μας στιγμές, χαράς, λύπης, απόγνωσης , ευτυχίας.

Όνειρο Απατηλό, Στου Όθωνα τα Χρόνια, Στου Προφήτη Ηλία, Ο Τρελλός, Με τι καρδιά….

Η δική μου η play list είναι η παραπάνω, (και ποιος δεν έχει δικό του top five τραγουδιών του Κόκκοτα;) . Τα είχα διαλέξει για μια παλιά εκπομπή που είχα κάνει μαζί του (1987), στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ2 Θεσσαλονίκης. «Έτσι Απλά και Φιλικά», τότε που τα ραδιοφωνικά στούντιο ήταν στη Λεωφόρο Στρατού , κληρονομιά από την ΥΕΝΕΔ.

Τελικά από σεβασμό δεν του έκανα την ερώτηση για τον λαϊκό μύθο που ήθελε τον Σταμάτη να δέχεται πρόταση πολλών δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών από εταιρεία που έφτιαχνε ξυραφάκια για να ξυρίσει τις φαβορίτες του!

Κράτησε τις φαβορίτες μέχρι τέλους, σταθερά πιστός σ αυτό πίστευε και στην δική του αισθητική.

Σαν σε όνειρο θυμάμαι μαθητής στο δημοτικό τότε, τα μεγαλύτερα κορίτσια, αυτά του γυμνασίου με την μπλε ποδιά , να τραγουδούν το ποπ τραγουδάκι του Κόκοτα «Στις δεκάξι Μάη μήνα» και να τον παρομοιάζουν με τον Ray Dorset των Mungo Jerry (με τις φαβορίτες κι αυτός να σαρώνει παγκοσμίως τραγουδώντας το In the Summertime”.

Από το 1966 άρχισε συνεργασίες με κορυφαίους δημιουργούς της εποχής, Τσιτσάνης, Θεοδωράκης, Σπανός, Καλδάρας, Μούτσης, Ζαμπέτας, Πυθαγόρας και τόσοι άλλοι.

Υπήρξε λαϊκό είδωλο, αγαπημένος των κοριτσιών, αστραφτερός στην πίστα.

Δεν δυσκολεύτηκε να πάει πέρα από την απλουστευτική διαχωριστική γραμμή εμπορικός -ποιοτικός. Έκανε πολυετή, μεγάλη καριέρα και αγαπήθηκε όσο λίγοι.