18/07/2022 14:00
Ο σπουδαίος συνθέτης, πιανίστας και ερμηνευτής ετοιμάζεται να γιορτάσει σήμερα στη Θεσσαλονίκη τα 35 χρόνια παρουσίας του στην ελληνική μουσική σκηνή με μία συναυλία ύμνο στις επιτυχίες που έγραψε και έγραψαν ιστορία.
Πέρα από την αναδρομή στο έργο του, ο Στέφανος Κορκολής θα ερμηνεύσει τραγούδια που έχει γράψει για άλλους σπουδαίους τραγουδιστές όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Νάνα Μούσχουρη , ο Γιώργος Νταλάρας, η Δήμητρα Γαλάνη, η Μαρινέλλα, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Πάνος Μουζουράκης, η Γιώτα Νέγκα, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Αντώνης Ρέμος και πολλοί άλλοι.
Πλάι του θα βρεθεί η ταλαντούχα Σοφία Μανουσάκη η οποία μετράει ήδη στο ενεργητικό της δύο διπλούς χρυσούς δίσκους σε έργα Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος δημόσια την αποκάλεσε «αποκάλυψη μεγατόνων».
Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του θέατρου Κήπου για να πλημμυρίσει τη Θεσσαλονίκη με μελωδίες που θα ζωντανέψουν μερικές από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μας και θα μας κάνουν «σκόνη και θρύψαλα», ο Στέφανος Κορκολής μιλάει στο makthes.gr για την διαρκή μουσική αναζήτηση στην οποία βρίσκεται, την έμπνευση που μπορεί να τον βρει ακόμα και… στον ύπνο του, τα κριτήρια που θέτει για να χαρίσει τις νότες του σε έναν ερμηνευτή, τις «μουσικές ταμπέλες» που ανήκουν στο παρελθόν, αλλά και τη μουσική σκηνή τού σήμερα με τα ρεύματα που διχάζουν.
Επιστρέφετε στη Θεσσαλονίκη για μία συναυλία αφιέρωμα στο έργο σας. Πως αισθάνεστε που μία ολόκληρη καριέρα θα ζωντανέψει επί σκηνής;
«Χαίρομαι πολύ που έρχομαι στη Θεσσαλονίκη γιατί μία τέτοιου είδους συναυλία στην πόλη, όπου ουσιαστικά γιορτάζω τα 35 μου χρόνια στην ελληνική μουσική, είναι κάτι που έχω να κάνω από το 1995.
Θα ερμηνεύσω μαζί με τη Σοφία Μανουσάκη τραγούδια μου και τραγούδια που έχω δώσει σε πάρα πολύ σημαντικούς ερμηνευτές. Πάντα ερχόμουν με άλλα προγράμματα στη Θεσσαλονίκη και το να έρθω με ένα πρόγραμμα που το 95% των κομματιών που θα ακουστούν είναι δικά μου έχω να το κάνω πολλά χρόνια και χαίρομαι πολύ.
Η ιδέα γεννήθηκε με το αφιέρωμα που έγινε στην πόλη για τον τεράστιο Δημήτρη Μητροπάνο. Όταν ερμήνευσα τα τραγούδια που του έχω γράψει και αισθάνθηκα όλη αυτή τη δόνηση και την αγάπη του κόσμου ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω μία τέτοια συναυλία σε μία πόλη στην οποία μην ξεχνάμε ότι έκανα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά το μακρινό 82’ σε μία ιδιωτική εταιρία. Ήμουν παιδάκι αλλά αυτά έχουν χαραχτεί στη μνήμη και την ψυχή μου και έτσι αυτές οι όμορφες αναμνήσεις πάντα θα με δένουν με την ωραία Θεσσαλονίκη.
Έρχομαι με μία ομάδα έξι εξαιρετικών μουσικών, με μία φοβερή διάθεση να θυμηθούμε και να ανακαλύψουμε τη μουσική και φυσικά να γιορτάσουμε γιατί μετά από δύο χρόνια πανδημίας κάθε συναυλία πρέπει να εμπεριέχει την λέξη "γιορτή" ελπίζοντας έτσι ότι ξαναμπαίνουμε σε μία κανονικότητα.
Το φοβερό στη συναυλία είναι η αλληλεπίδραση με τους "φίλους" που έρχονται. Με ενοχλεί η λέξη «κοινό» γιατί θεωρώ πως οι άνθρωποι που έρχονται να με παρακολουθήσουν σε μία συναυλία είναι φίλοι. Δεν μπορώ να τους χαρακτηρίζω με κάτι τόσο απρόσωπο όπως το "κοινό". Το να μοιράζεσαι τη μουσική σου με φίλους είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί.»
Είχατε πει σε πρόσφατη συνέντευξή σας πως σήμερα η μουσική πραγματικότητα στην Ελλάδα για έναν νέο μουσικό είναι πολύ δύσκολη. Για εσάς δεν ήταν όταν ξεκινήσατε; Τι είναι αυτό που την καθιστά πιο δύσκολη σήμερα;
«Πάντα είναι δύσκολο το να ξεκινήσεις και πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες, οι προϋποθέσεις και η τύχη. Η τύχη μάλιστα παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι οι οποίοι επειδή δεν ήταν τυχεροί και δεν τους ανακάλυψαν όσοι όφειλαν να τους ανακαλύψουν δεν μπόρεσαν να κάνουν πράγματα. Σήμερα, δεδομένου ότι οι δισκογραφικές έχουν αντικατασταθεί από άλλα μέσα, είναι λίγο πιο δύσκολο για έναν νέο να γίνει ευρέως γνωστός συγκριτικά με το παρελθόν όπου υπήρχαν κανάλια που έπαιζαν μουσική και βίντεο κλιπ ασταμάτητα. Τώρα χάνεσαι.
Η Σοφία Μανουσάκη με την οποία συνεργάζομαι χρόνια τώρα αποτελεί για μένα ένα παράδειγμα για τους νέους. Η Σοφία ξεκίνησε από τα Χανιά της Κρήτης, ήρθε στην Αθήνα και την αγκάλιασε κατευθείαν ο Μίκης Θεοδωράκης. Έκανε δύο χρυσούς δίσκους με Μίκη Θεοδωράκη σε ηλικία 19 χρονών. Μετά έπαιξε στο Ηρώδειο, στο μέγαρο μουσικής Αθηνών και στο μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης, πήγε εξωτερικό και όλα αυτά τα έκανε αθόρυβα. Η Σοφία κάνει θόρυβο με το ταλέντο της. Όταν θα κάνει ένα δίσκο που θα απευθύνεται σε πιο πολύ κόσμο τότε και ο κόσμος θα είναι έτοιμος να την υποδεχθεί και να την τραγουδήσει. Άρα δεν πρέπει να αναζητάμε τις γρήγορες και εύκολες λύσεις ή την γρήγορη αναγνωσιμότητα. Είναι λάθος. Θέλει πίστη και υπομονή για αυτό που κάνεις και κάποια στιγμή θα έρθει και το υπόλοιπο. Υπάρχει μία στιγμή για όλους μας. Το θέμα είναι να την αρπάξουμε.»
Στην πολυετή πορεία σας, ειδικά όταν κάνατε μία στροφή προς την pop μουσική αρκετοί βιάστηκαν να σας «φορέσουν» ταμπέλες. Κομμάτια όμως που γεννήθηκαν εκείνη την περίοδο όχι μόνο λατρεύτηκαν από τον κόσμο αλλά βρίσκουν καινούριους ακροατές μέχρι σήμερα. Είναι μία δικαίωση αυτό για εσάς;
«Είχα ακούσει τα εξ αμάξης τότε. Ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει και οι νέες γενιές έχουν πετάξει αυτές τις ταμπέλες. Τότε ήταν περίεργο το πώς έγινε όλο αυτό διότι ήμουν κλασικός σολίστ του πιάνου και άρχισα να τραγουδάω τραγούδια μου. Όλο αυτό έγινε τυχαία. Δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω να τραγουδάω. Είχα γυρίσει από το Παρίσι και είδα ότι σαν δημιουργός δεν μπορείς να ζήσεις. Έπειτα από διάφορες απορρίψεις οι οποίες δεν οφείλονταν στους καλλιτέχνες αλλά στους επονομαζόμενους ως παραγωγούς και μία πικρία που είχα νιώσει για τους “Πέντε Ανέμους” που το τραγούδι δεν είχε φτάσει ποτέ στα χέρια της Νάνας Μούσχουρη, ο τότε παραγωγός μου μου είπε “τραγούδα το εσύ” μαζί με την αείμνηστη Ιφιγένεια Γιαννοπούλου. Αυτό που ξεκίνησε κράτησε πέντε χρόνια και παρά την επιτυχία δεν με γέμιζε. Το ζήτημα είναι πως αυτά τα τραγούδια άντεξαν στο χρόνο. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Αυτή είναι η απάντηση στους ανθρώπους που τότε καλοπροαίρετα αναρωτιόντουσαν γιατί άφησα την κλασική μουσική και πήγα στο pop κομμάτι. Μόνο ο χρόνος είναι άξιος να μας κρίνει.
Δεν τίθεται θέμα δικαίωσης. Είναι χαρά μου που βλέπω πιτσιρίκια να τα λένε και να τα ανακαλύπτουν τώρα ή καινούριους μουσικούς που κάνουν επανεκτελέσεις.»
Υπάρχουν μουσικά μονοπάτια που θέλετε να εξερευνήσετε και δεν το έχετε κάνει μέχρι σήμερα;
«Προσωπικά δεν σταματάω να πειραματίζομαι με νέα πράγματα. Βρίσκομαι σε μία διαρκή μουσική αναζήτηση. Πρόσφατα έκανα την “Αυλή των θαυμάτων”. To μιούζικαλ αυτό είχε εξαιρετική επιτυχία από όλες τις απόψεις.»
Επρόκειτο να έρθει και στη Θεσσαλονίκη αλλά δεν τα κατάφερε.
«Στη Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε να έρθει γιατί το σκηνικό ήταν πολύ μεγάλο, μιλάμε για ένα σκηνικό κανονικής διπλοκατοικίας και δεν είχε γίνει σωστή μελέτη για να μεταφερθεί. Από όσο ξέρω όμως θα έρθει οπωσδήποτε του χρόνου.
Λόγω της μακρόχρονης ιστορίας μου στο θέμα των σπουδών μου έχω αναμειχθεί σε πολλά μουσικά είδη. Τώρα βρίσκομαι σε μία αναζήτηση με τον εαυτό μου για το είδος στο οποίο θα ήθελα να αφιερωθώ από εδώ και πέρα. Ξέρω πως το ένα θα είναι η συγγραφή μουσικής για μιούζικαλ γιατί τα λατρεύω, το άλλο θα είναι η συγγραφή κάποιων τραγουδιών αλλά πολύ επιλεκτικά για το ποιος θα τα πει και υπάρχει πάλι η τάση να κάνω μία “γύρα” στην κλασική μουσική.»
Όταν λέτε πολύ επιλεκτικά; Ποια είναι τα κριτήριά σας για να δώσετε ένα κομμάτι σας σε έναν ερμηνευτή;
«Όταν δίνω ένα τραγούδι κάπου αισθάνομαι ότι δίνω την ψυχή μου και θέλω να μείνει αλώβητη. Άρα σημαίνει ότι ο άνθρωπος στον οποίο θα δώσω ένα τραγούδι θα πρέπει να μου αρέσει σαν άνθρωπος. Το αν μου αρέσει σαν καλλιτέχνης είναι το επόμενο. Ο άνθρωπος είναι το πρώτο γιατί αυτό θα δημιουργήσει την κατάλληλη χημεία ώστε αυτό να ακουμπήσει με έναν μαγικό τρόπο τις ψυχές των ακροατών. Υπάρχουν συνάδελφοι που δίνουν τραγούδια για εμπορική συναλλαγή και αυτό δεν είναι κατακριτέο. Προσωπικά όμως θέλω να αγαπάω τον άνθρωπο που θα του δώσω τις νότες μου και για αυτό δεν έχω κάνει πολλές συνεργασίες. Έχω κάνει σημαντικές συνεργασίες αλλά όχι πολλές. Με όσους έχω συνεργαστεί είμαστε φίλοι. Υπάρχουν περιπτώσεις που έφτασε στα χέρια κάποιων καλλιτεχνών τραγούδι μου και ας μην ήμασταν φίλοι αλλά και πάλι το αντιμετώπισαν με το σεβασμό που του άξιζε.»
Σας έχουν ζητήσει ποτέ να δώσετε κάποια μελωδία και αρνηθήκατε;
«Συμβαίνει πολύ συχνά να μου ζητήσουν τραγούδι και να πω όχι είτε λόγω αυτού του κριτηρίου είτε επειδή δεν συγκινούμαι από τον τρόπο ερμηνείας του καλλιτέχνη. Πάντα το "όχι" λέγεται με ευγένεια και δεν είναι κακό, ενδεχομένως να προστατεύει και τον ίδιο.»
Όταν σύνθετε το κομμάτι ακούτε τη φωνή του καλλιτέχνη που θέλετε να το ερμηνεύσει;
«Έτσι συμβαίνει πάντα. Κάθομαι στο πιάνο και αν μου προκύψει κάποια μελωδία καταλαβαίνω αμέσως αν θα είναι ένα ορχηστρικό έργο. Αν ακούσω όμως την ώρα που παίζω τη μελωδία συγκεκριμένη φωνή μέσα μου ξέρω ότι τότε το τραγούδι ανήκει σε αυτή τη φωνή. Έτσι έχει συμβεί με όλα μου τα τραγούδια. Όταν μου προκύπτει μία έμπνευση ακούω τη φωνή εκείνου που θα μπορούσε να το ερμηνεύσει. Ορισμένες φορές είναι βασανιστικό γιατί μπορεί να μου έρθει η έμπνευση ακόμα και στον ύπνο μου και ακούω το έργο ενορχηστρωμένο οπότε σηκώνομαι επιτόπου και πάω να το καταγράψω στις παρτιτούρες μου. Έχει συμβεί άπειρες φορές αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα η έμπνευση. Πλέον είμαι οργανωμένος και έχω πάντα μαζί μου ένα πεντάγραμμο και ένα μολύβι για να σημειώνω τις ιδέες μου.»
Υπάρχουν συνεργασίες που θα θέλατε να έχουν γίνει και δεν προέκυψαν;
Δύο συνεργασίες που θα ήθελα να είχαν συμβεί είναι με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Πασχάλη Τερζή. Είναι δύο άνθρωποι που αγαπώ αλλά δεν έτυχε να γράψω τραγούδια για εκείνους. Θα ήθελα να συμπεριληφθούν στην γκάμα των λίγων αλλά εκλεκτών για τους οποίους έχω γράψει.
Πως βλέπετε την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής σήμερα που αναπτύσσονται κάποια ρεύματα με επαναλαμβανόμενη μουσική και με περιεχόμενο που διχάζει αλλά έχει ιδιαίτερο αντίκρισμα στους νέους;
«Αν μιλάμε μόνο για το κομμάτι της μουσικής θα σας πω ότι πάντα οι παλαιότερες γενιές αντιδρούσαν στα ακούσματα των νεότερων. Δεν ξέρω κατά πόσο θα παρέμβει και πάλι ο χρόνος και θα πετάξει τα άχρηστα. Κάποτε οι άνθρωποι γιουχάρανε τον Στραβίνσκι όταν έπαιξε την "Ιεροτελεστία της Άνοιξης". Ήρθε και δικαιώθηκε μετά από χρόνια και όλοι κατάλαβαν αυτό το αριστούργημα. Ό,τι είναι καλό θα μείνει και ό,τι είναι περιττό θα φύγει. Υπάρχουν πολλά που με ενοχλούν και τα θεωρώ ανούσια αλλά πιστεύω ότι ο χρόνος έχει το τσεκούρι που θα κόψει ό,τι δεν χρειάζεται. Αν δεν μας αρέσει κάτι μπορούμε να μην το ακούμε. Δεν μας το επιβάλει κάποιος. Αυτό όμως αφορά καθαρά τη μουσική. Αναφορικά με τους στίχους ναι υπάρχουν πολλά κομμάτια που είναι ενοχλητικά και επικίνδυνα.»
INFO
Μια μαγική βραδιά με τον Στέφανο Κορκολή
Θέατρο Κήπου - Θεσσαλονίκη
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022
Προπώληση
Ταμείο Θεάτρου Αυλαία
Και στο ταμείο του Θεάτρου Κήπου
Ο σπουδαίος συνθέτης, πιανίστας και ερμηνευτής ετοιμάζεται να γιορτάσει σήμερα στη Θεσσαλονίκη τα 35 χρόνια παρουσίας του στην ελληνική μουσική σκηνή με μία συναυλία ύμνο στις επιτυχίες που έγραψε και έγραψαν ιστορία.
Πέρα από την αναδρομή στο έργο του, ο Στέφανος Κορκολής θα ερμηνεύσει τραγούδια που έχει γράψει για άλλους σπουδαίους τραγουδιστές όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Νάνα Μούσχουρη , ο Γιώργος Νταλάρας, η Δήμητρα Γαλάνη, η Μαρινέλλα, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Πάνος Μουζουράκης, η Γιώτα Νέγκα, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Αντώνης Ρέμος και πολλοί άλλοι.
Πλάι του θα βρεθεί η ταλαντούχα Σοφία Μανουσάκη η οποία μετράει ήδη στο ενεργητικό της δύο διπλούς χρυσούς δίσκους σε έργα Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος δημόσια την αποκάλεσε «αποκάλυψη μεγατόνων».
Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του θέατρου Κήπου για να πλημμυρίσει τη Θεσσαλονίκη με μελωδίες που θα ζωντανέψουν μερικές από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μας και θα μας κάνουν «σκόνη και θρύψαλα», ο Στέφανος Κορκολής μιλάει στο makthes.gr για την διαρκή μουσική αναζήτηση στην οποία βρίσκεται, την έμπνευση που μπορεί να τον βρει ακόμα και… στον ύπνο του, τα κριτήρια που θέτει για να χαρίσει τις νότες του σε έναν ερμηνευτή, τις «μουσικές ταμπέλες» που ανήκουν στο παρελθόν, αλλά και τη μουσική σκηνή τού σήμερα με τα ρεύματα που διχάζουν.
Επιστρέφετε στη Θεσσαλονίκη για μία συναυλία αφιέρωμα στο έργο σας. Πως αισθάνεστε που μία ολόκληρη καριέρα θα ζωντανέψει επί σκηνής;
«Χαίρομαι πολύ που έρχομαι στη Θεσσαλονίκη γιατί μία τέτοιου είδους συναυλία στην πόλη, όπου ουσιαστικά γιορτάζω τα 35 μου χρόνια στην ελληνική μουσική, είναι κάτι που έχω να κάνω από το 1995.
Θα ερμηνεύσω μαζί με τη Σοφία Μανουσάκη τραγούδια μου και τραγούδια που έχω δώσει σε πάρα πολύ σημαντικούς ερμηνευτές. Πάντα ερχόμουν με άλλα προγράμματα στη Θεσσαλονίκη και το να έρθω με ένα πρόγραμμα που το 95% των κομματιών που θα ακουστούν είναι δικά μου έχω να το κάνω πολλά χρόνια και χαίρομαι πολύ.
Η ιδέα γεννήθηκε με το αφιέρωμα που έγινε στην πόλη για τον τεράστιο Δημήτρη Μητροπάνο. Όταν ερμήνευσα τα τραγούδια που του έχω γράψει και αισθάνθηκα όλη αυτή τη δόνηση και την αγάπη του κόσμου ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω μία τέτοια συναυλία σε μία πόλη στην οποία μην ξεχνάμε ότι έκανα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά το μακρινό 82’ σε μία ιδιωτική εταιρία. Ήμουν παιδάκι αλλά αυτά έχουν χαραχτεί στη μνήμη και την ψυχή μου και έτσι αυτές οι όμορφες αναμνήσεις πάντα θα με δένουν με την ωραία Θεσσαλονίκη.
Έρχομαι με μία ομάδα έξι εξαιρετικών μουσικών, με μία φοβερή διάθεση να θυμηθούμε και να ανακαλύψουμε τη μουσική και φυσικά να γιορτάσουμε γιατί μετά από δύο χρόνια πανδημίας κάθε συναυλία πρέπει να εμπεριέχει την λέξη "γιορτή" ελπίζοντας έτσι ότι ξαναμπαίνουμε σε μία κανονικότητα.
Το φοβερό στη συναυλία είναι η αλληλεπίδραση με τους "φίλους" που έρχονται. Με ενοχλεί η λέξη «κοινό» γιατί θεωρώ πως οι άνθρωποι που έρχονται να με παρακολουθήσουν σε μία συναυλία είναι φίλοι. Δεν μπορώ να τους χαρακτηρίζω με κάτι τόσο απρόσωπο όπως το "κοινό". Το να μοιράζεσαι τη μουσική σου με φίλους είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί.»
Είχατε πει σε πρόσφατη συνέντευξή σας πως σήμερα η μουσική πραγματικότητα στην Ελλάδα για έναν νέο μουσικό είναι πολύ δύσκολη. Για εσάς δεν ήταν όταν ξεκινήσατε; Τι είναι αυτό που την καθιστά πιο δύσκολη σήμερα;
«Πάντα είναι δύσκολο το να ξεκινήσεις και πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες, οι προϋποθέσεις και η τύχη. Η τύχη μάλιστα παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι οι οποίοι επειδή δεν ήταν τυχεροί και δεν τους ανακάλυψαν όσοι όφειλαν να τους ανακαλύψουν δεν μπόρεσαν να κάνουν πράγματα. Σήμερα, δεδομένου ότι οι δισκογραφικές έχουν αντικατασταθεί από άλλα μέσα, είναι λίγο πιο δύσκολο για έναν νέο να γίνει ευρέως γνωστός συγκριτικά με το παρελθόν όπου υπήρχαν κανάλια που έπαιζαν μουσική και βίντεο κλιπ ασταμάτητα. Τώρα χάνεσαι.
Η Σοφία Μανουσάκη με την οποία συνεργάζομαι χρόνια τώρα αποτελεί για μένα ένα παράδειγμα για τους νέους. Η Σοφία ξεκίνησε από τα Χανιά της Κρήτης, ήρθε στην Αθήνα και την αγκάλιασε κατευθείαν ο Μίκης Θεοδωράκης. Έκανε δύο χρυσούς δίσκους με Μίκη Θεοδωράκη σε ηλικία 19 χρονών. Μετά έπαιξε στο Ηρώδειο, στο μέγαρο μουσικής Αθηνών και στο μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης, πήγε εξωτερικό και όλα αυτά τα έκανε αθόρυβα. Η Σοφία κάνει θόρυβο με το ταλέντο της. Όταν θα κάνει ένα δίσκο που θα απευθύνεται σε πιο πολύ κόσμο τότε και ο κόσμος θα είναι έτοιμος να την υποδεχθεί και να την τραγουδήσει. Άρα δεν πρέπει να αναζητάμε τις γρήγορες και εύκολες λύσεις ή την γρήγορη αναγνωσιμότητα. Είναι λάθος. Θέλει πίστη και υπομονή για αυτό που κάνεις και κάποια στιγμή θα έρθει και το υπόλοιπο. Υπάρχει μία στιγμή για όλους μας. Το θέμα είναι να την αρπάξουμε.»
Στην πολυετή πορεία σας, ειδικά όταν κάνατε μία στροφή προς την pop μουσική αρκετοί βιάστηκαν να σας «φορέσουν» ταμπέλες. Κομμάτια όμως που γεννήθηκαν εκείνη την περίοδο όχι μόνο λατρεύτηκαν από τον κόσμο αλλά βρίσκουν καινούριους ακροατές μέχρι σήμερα. Είναι μία δικαίωση αυτό για εσάς;
«Είχα ακούσει τα εξ αμάξης τότε. Ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει και οι νέες γενιές έχουν πετάξει αυτές τις ταμπέλες. Τότε ήταν περίεργο το πώς έγινε όλο αυτό διότι ήμουν κλασικός σολίστ του πιάνου και άρχισα να τραγουδάω τραγούδια μου. Όλο αυτό έγινε τυχαία. Δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω να τραγουδάω. Είχα γυρίσει από το Παρίσι και είδα ότι σαν δημιουργός δεν μπορείς να ζήσεις. Έπειτα από διάφορες απορρίψεις οι οποίες δεν οφείλονταν στους καλλιτέχνες αλλά στους επονομαζόμενους ως παραγωγούς και μία πικρία που είχα νιώσει για τους “Πέντε Ανέμους” που το τραγούδι δεν είχε φτάσει ποτέ στα χέρια της Νάνας Μούσχουρη, ο τότε παραγωγός μου μου είπε “τραγούδα το εσύ” μαζί με την αείμνηστη Ιφιγένεια Γιαννοπούλου. Αυτό που ξεκίνησε κράτησε πέντε χρόνια και παρά την επιτυχία δεν με γέμιζε. Το ζήτημα είναι πως αυτά τα τραγούδια άντεξαν στο χρόνο. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Αυτή είναι η απάντηση στους ανθρώπους που τότε καλοπροαίρετα αναρωτιόντουσαν γιατί άφησα την κλασική μουσική και πήγα στο pop κομμάτι. Μόνο ο χρόνος είναι άξιος να μας κρίνει.
Δεν τίθεται θέμα δικαίωσης. Είναι χαρά μου που βλέπω πιτσιρίκια να τα λένε και να τα ανακαλύπτουν τώρα ή καινούριους μουσικούς που κάνουν επανεκτελέσεις.»
Υπάρχουν μουσικά μονοπάτια που θέλετε να εξερευνήσετε και δεν το έχετε κάνει μέχρι σήμερα;
«Προσωπικά δεν σταματάω να πειραματίζομαι με νέα πράγματα. Βρίσκομαι σε μία διαρκή μουσική αναζήτηση. Πρόσφατα έκανα την “Αυλή των θαυμάτων”. To μιούζικαλ αυτό είχε εξαιρετική επιτυχία από όλες τις απόψεις.»
Επρόκειτο να έρθει και στη Θεσσαλονίκη αλλά δεν τα κατάφερε.
«Στη Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε να έρθει γιατί το σκηνικό ήταν πολύ μεγάλο, μιλάμε για ένα σκηνικό κανονικής διπλοκατοικίας και δεν είχε γίνει σωστή μελέτη για να μεταφερθεί. Από όσο ξέρω όμως θα έρθει οπωσδήποτε του χρόνου.
Λόγω της μακρόχρονης ιστορίας μου στο θέμα των σπουδών μου έχω αναμειχθεί σε πολλά μουσικά είδη. Τώρα βρίσκομαι σε μία αναζήτηση με τον εαυτό μου για το είδος στο οποίο θα ήθελα να αφιερωθώ από εδώ και πέρα. Ξέρω πως το ένα θα είναι η συγγραφή μουσικής για μιούζικαλ γιατί τα λατρεύω, το άλλο θα είναι η συγγραφή κάποιων τραγουδιών αλλά πολύ επιλεκτικά για το ποιος θα τα πει και υπάρχει πάλι η τάση να κάνω μία “γύρα” στην κλασική μουσική.»
Όταν λέτε πολύ επιλεκτικά; Ποια είναι τα κριτήριά σας για να δώσετε ένα κομμάτι σας σε έναν ερμηνευτή;
«Όταν δίνω ένα τραγούδι κάπου αισθάνομαι ότι δίνω την ψυχή μου και θέλω να μείνει αλώβητη. Άρα σημαίνει ότι ο άνθρωπος στον οποίο θα δώσω ένα τραγούδι θα πρέπει να μου αρέσει σαν άνθρωπος. Το αν μου αρέσει σαν καλλιτέχνης είναι το επόμενο. Ο άνθρωπος είναι το πρώτο γιατί αυτό θα δημιουργήσει την κατάλληλη χημεία ώστε αυτό να ακουμπήσει με έναν μαγικό τρόπο τις ψυχές των ακροατών. Υπάρχουν συνάδελφοι που δίνουν τραγούδια για εμπορική συναλλαγή και αυτό δεν είναι κατακριτέο. Προσωπικά όμως θέλω να αγαπάω τον άνθρωπο που θα του δώσω τις νότες μου και για αυτό δεν έχω κάνει πολλές συνεργασίες. Έχω κάνει σημαντικές συνεργασίες αλλά όχι πολλές. Με όσους έχω συνεργαστεί είμαστε φίλοι. Υπάρχουν περιπτώσεις που έφτασε στα χέρια κάποιων καλλιτεχνών τραγούδι μου και ας μην ήμασταν φίλοι αλλά και πάλι το αντιμετώπισαν με το σεβασμό που του άξιζε.»
Σας έχουν ζητήσει ποτέ να δώσετε κάποια μελωδία και αρνηθήκατε;
«Συμβαίνει πολύ συχνά να μου ζητήσουν τραγούδι και να πω όχι είτε λόγω αυτού του κριτηρίου είτε επειδή δεν συγκινούμαι από τον τρόπο ερμηνείας του καλλιτέχνη. Πάντα το "όχι" λέγεται με ευγένεια και δεν είναι κακό, ενδεχομένως να προστατεύει και τον ίδιο.»
Όταν σύνθετε το κομμάτι ακούτε τη φωνή του καλλιτέχνη που θέλετε να το ερμηνεύσει;
«Έτσι συμβαίνει πάντα. Κάθομαι στο πιάνο και αν μου προκύψει κάποια μελωδία καταλαβαίνω αμέσως αν θα είναι ένα ορχηστρικό έργο. Αν ακούσω όμως την ώρα που παίζω τη μελωδία συγκεκριμένη φωνή μέσα μου ξέρω ότι τότε το τραγούδι ανήκει σε αυτή τη φωνή. Έτσι έχει συμβεί με όλα μου τα τραγούδια. Όταν μου προκύπτει μία έμπνευση ακούω τη φωνή εκείνου που θα μπορούσε να το ερμηνεύσει. Ορισμένες φορές είναι βασανιστικό γιατί μπορεί να μου έρθει η έμπνευση ακόμα και στον ύπνο μου και ακούω το έργο ενορχηστρωμένο οπότε σηκώνομαι επιτόπου και πάω να το καταγράψω στις παρτιτούρες μου. Έχει συμβεί άπειρες φορές αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα η έμπνευση. Πλέον είμαι οργανωμένος και έχω πάντα μαζί μου ένα πεντάγραμμο και ένα μολύβι για να σημειώνω τις ιδέες μου.»
Υπάρχουν συνεργασίες που θα θέλατε να έχουν γίνει και δεν προέκυψαν;
Δύο συνεργασίες που θα ήθελα να είχαν συμβεί είναι με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Πασχάλη Τερζή. Είναι δύο άνθρωποι που αγαπώ αλλά δεν έτυχε να γράψω τραγούδια για εκείνους. Θα ήθελα να συμπεριληφθούν στην γκάμα των λίγων αλλά εκλεκτών για τους οποίους έχω γράψει.
Πως βλέπετε την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής σήμερα που αναπτύσσονται κάποια ρεύματα με επαναλαμβανόμενη μουσική και με περιεχόμενο που διχάζει αλλά έχει ιδιαίτερο αντίκρισμα στους νέους;
«Αν μιλάμε μόνο για το κομμάτι της μουσικής θα σας πω ότι πάντα οι παλαιότερες γενιές αντιδρούσαν στα ακούσματα των νεότερων. Δεν ξέρω κατά πόσο θα παρέμβει και πάλι ο χρόνος και θα πετάξει τα άχρηστα. Κάποτε οι άνθρωποι γιουχάρανε τον Στραβίνσκι όταν έπαιξε την "Ιεροτελεστία της Άνοιξης". Ήρθε και δικαιώθηκε μετά από χρόνια και όλοι κατάλαβαν αυτό το αριστούργημα. Ό,τι είναι καλό θα μείνει και ό,τι είναι περιττό θα φύγει. Υπάρχουν πολλά που με ενοχλούν και τα θεωρώ ανούσια αλλά πιστεύω ότι ο χρόνος έχει το τσεκούρι που θα κόψει ό,τι δεν χρειάζεται. Αν δεν μας αρέσει κάτι μπορούμε να μην το ακούμε. Δεν μας το επιβάλει κάποιος. Αυτό όμως αφορά καθαρά τη μουσική. Αναφορικά με τους στίχους ναι υπάρχουν πολλά κομμάτια που είναι ενοχλητικά και επικίνδυνα.»
INFO
Μια μαγική βραδιά με τον Στέφανο Κορκολή
Θέατρο Κήπου - Θεσσαλονίκη
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022
Προπώληση
Ταμείο Θεάτρου Αυλαία
Και στο ταμείο του Θεάτρου Κήπου
ΣΧΟΛΙΑ