27/11/2019 10:00
«Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε τώρα» τραγουδάει από το βράδυ της κατάκτησης του ATP Finals στο Λονδίνο ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Ο «Στεφ» από το Προάστιο Καρδίτσας έφτασε στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του και το 2019 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η καλύτερή του χρονιά. «Η καλύτερη μέχρι την επόμενη», όπως είχε δηλώσει και ο Νίκος Γκάλης το καλοκαίρι του ‘87.
Πίσω από την επιτυχημένη πορεία του 21χρονου τενίστα δεν κρύβεται άλλος πέρα από τον πατέρα και προπονητή του: ο Απόστολος Τσιτσιπάς φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει από μικρή ηλικία στον πρωτότοκο γιο του τις γνώσεις και την αγάπη του για το τένις και πλέον απολαμβάνει μαζί του την επιτυχία. Ο ίδιος έκανε μία «βουτιά» στο παρελθόν και ξετύλιξε στη «ΜτΚ» το κουβάρι των αναμνήσεων από την πρώτη φορά που ο Στέφανος πάτησε το πόδι του στα κορτ της Βουλιαγμένης μέχρι την κορυφή.
«Εγώ ασχολήθηκα τυχαία με το τένις. Αρχικά έπαιζα ποδόσφαιρο, όπως και όλοι οι έφηβοι, όταν όμως πέρασα στα ΤΕΦΑΑ είχα πολλές επιλογές μπροστά μου. Ένας προπονητής μου τότε στη σχολή μάς εκπαίδευε σε κάποια αθλήματα που δεν τα γνωρίζαμε, μεταξύ των οποίων και το τένις. Αυτός, λοιπόν, ήταν που παρότρυνε να ασχοληθώ με το τένις. Μάλιστα, μου είχε πει σε μία ανύποπτη στιγμή ότι θα καταφέρω κάτι πολύ μεγάλο. Τότε, το είχα θεωρήσει ασήμαντο. Σήμερα, όμως, αντιλαμβάνομαι την αξία του. Με δεδομένο ότι ηλικιακά δεν μπορούσα να ασχοληθώ με το άθλημα ως αθλητής, με παρότρυνε να γίνω ένας καλός δάσκαλος. Έτσι, πήρα ειδικότητα στο τένις και εξειδικεύτηκα σε αυτό», λέει ο Απόστολος Τσιτσιπάς και στη συνέχεια αφηγείται την πορεία του Στέφανου.
«Έπιασε ρακέτα για πρώτη φορά στην ηλικία των 3 ετών»
«Για τον Στέφανο, η επιλογή δεν ήταν εξίσου τυχαία. Υπήρχε στο DNA του. Όταν ήταν μικρός ο Στέφανος, τον έπαιρνα μαζί μου σε διάφορα κλαμπ τένις που οργάνωνα στην Αθήνα. Ο ίδιος, εξάλλου, ήθελε να περνάει πολύ χρόνο μαζί μου, γιατί του έλειπα δεδομένου ότι εργαζόμουν πολλές ώρες. Συνεπώς, κάθε φορά που τον έπαιρνα μαζί μου ήταν γι’ αυτόν πολύ ενδιαφέρον. Μέσα από εμένα αγάπησε το τένις πολύ παραπάνω. Ήταν σπουδαίο γι’ αυτόν να είναι δίπλα στον πατέρα του.
Έπιασε ρακέτα για πρώτη φορά στην ηλικία των 3 ετών. Είναι μία ηλικία που μπορεί ένα παιδί να ξεκινήσει να ασχολείται με το άθλημα, αφού υπάρχουν ειδικές ρακέτες και μπάλες γι’ αυτόν τον σκοπό. Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με το τένις. Ωστόσο, το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε ήταν το ποδόσφαιρο. Παράλληλα, είχε δοκιμάσει μπάσκετ, κολύμπι. Είναι σημαντικό τα παιδιά ν’ αποκτούν εμπειρίες από διαφορετικά αθλήματα. Κάθε άθλημα έχει διαφορετικές απαιτήσεις και μπορεί κάτι διαφορετικό να σου δώσει».
«Ήταν και καλός ποδοσφαιριστής»
«Για κάποια χρόνια της ζωής του, ο Στέφανος έκανε παράλληλα ποδόσφαιρο και τένις. Ήταν μάλιστα ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της ηλικίας του και έπαιζε βασικός. Όταν ήταν 14 ετών έδωσε τον τελευταίο του αγώνα ποδοσφαίρου, καθώς αποφάσισε να ακολουθήσει πιο επαγγελματικά το τένις. Αφορμή ήταν οι επιτυχίες του: σε ηλικία 12 ετών ήταν ήδη Νο 1 στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι έκανε πολλά αθλήματα από μικρός τον βοήθησε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του αθλήματος».
Στην ηλικία των 14-15 ετών μπήκε στη διαδικασία της επιλογής. Είχε ήδη ταξιδέψει πολύ και είχε λάβει μέρος σε διάφορα τουρνουά ανά τον κόσμο, ενώ εγώ και η μητέρα του ως ειδικευμένοι προπονητές ξέραμε πώς περίπου να οργανώσουμε όλη αυτήν την πορεία του Στέφανου στο άθλημα του τένις. Έτσι ουσιαστικά ξεκίνησε η πορεία του. Δεν ήταν εύκολο για ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία να κάνει θυσίες για παράδειγμα το καλοκαίρι και αν να παίζει ξένοιαστος με του φίλους του σε κάποια παραλία, ο ίδιος να τρέχει από το ένα μέρος στο άλλο και να δίνει αγώνες. Ο ίδιος, όμως, το δέχτηκε θετικά. Ίσως να ήταν σημαντικό για τον ίδιο και να λειτούργησε θετικά ότι ήμασταν μαζί του και οι δύο οι γονείς , ενώ κάποιες φορές και ο δεύτερος αδερφός του, γιατί μία από τις δυσκολίες του τένις είναι ότι ταξιδεύεις συχνά και μόνος σου».
Η πρώτη απογοήτευση
«Κάποια στιγμή ο Στέφανος είπε ‘θέλω να τα παρατήσω’. Αυτό έγινε πριν κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα και όταν αντιλήφθηκα τη διαφορά που έχει να παίζεις στο εφηβικό πρωτάθλημα από το να παίζεις στο επαγγελματικό. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ενώ έπαιζε ωραίο τένις, δεν μπορούσε να πάρει αποτελέσματα από τους επαγγελματίες. Την στιγμή εκείνη τον συμβούλεψα να κάνει υπομονή, να δώσει παράταση στον εαυτό του και τον ώθησα στο να μάθει κάποια μυστικά όσον αφορά στον τρόπο σκέψης του, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται σε ανάλογες καταστάσεις και στο μέλλον. Ήταν η περίοδος που ήμουν συνέχεια μαζί του, καθώς είχε ξεκινήσει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και εγώ πλέον είχα εγκαταλείψει τις δραστηριότητές μου εκεί. Έβλεπα ότι ο Στέφανος ήθελε να ανοίξει τα φτερά του και να δημιουργήσει. Έπρεπε να είμαι κοντά του. Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα, που όμως αποφάσισα να το βάλουμε».
Πάνω απ’ όλα το κίνητρο
«Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για να φτάσει κανείς στην κορυφή. Κατά την προσωπική μου άποψη, παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο: ο πρώτος και σημαντικότερος είναι τα κίνητρα που έχει κάποιος. Αν τα κίνητρα είναι εσωτερικά, δηλαδή αυτό ξεκινάει από μέσα του και το εκτονώνει στο τένις, αν το αγαπάει, τότε είναι σε καλό δρόμο. Αν, όμως, τα κίνητρα είναι εξωτερικά, για παράδειγμα τα χρήματα, η δόξα, τότε δεν νομίζω ότι θα αντέξει πάρα πολύ. Δείτε για παράδειγμα τον Φέντερερ: είναι 38 ετών, έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα και όμως εξακολουθεί και παίζει. Συνεπώς, το μεγάλο μυστικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις».
Το ταλέντο είναι το απαραίτητο. Αν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα σωματικά και πνευματικά προσόντα, όσο και να δουλέψει κανείς δεν θα μπορέσει να φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Και φυσικά, σημαντικό ρόλο παίζει το πώς κατανοείς το τένις σαν αθλητής. Σίγουρα, αν ο ίδιος ο αθλητής δεν δουλεύει, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί».
«Τίτλοι στα γκραν σλαμ και Νο 1»
«Στο τένις θα πρέπει να γνωρίζετε ότι γίνεται ένας μεγάλος προγραμματισμός σε βάθος 2-5 χρόνων, αλλά και επιμέρους μικρότεροι. Ο προγραμματισμός στο άθλημά μας είναι το Α και το Ω. Όταν προγραμματίζεις τη δουλειά που θα κάνεις, ξέρεις γιατί την κάνεις και τότε ο αθλητής συμμετέχει σε αυτόν τον προγραμματισμό και βοηθείται, ώστε να πετύχει πιο εύκολα τον στόχο του. Όλο αυτό πρέπει να σχεδιαστεί και να δομηθεί με λεπτομέρεια, αλλιώς δεν θα μπορεί να δουλεύει Τα κενά που υπάρχουν ανάμεσα στους αγώνες και τα ταξίδια είναι πολύ μικρά, με αποτέλεσμα ο αθλητής να μην έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του για την οποιαδήποτε αλλαγή.
Εμείς με τον Στέφανο τα βάλαμε κάτω και είχαμε κάνει έναν προγραμματισμό, όταν ο ίδιος ήταν 15 ετών σε βάθος πενταετίας. Μέχρι τα 20 του πετύχαμε σχεδόν όλους τους στόχους που είχαμε θέσει. Το πλάνο της επόμενης πενταετίας περιλαμβάνει μεγάλους τίτλους, όπως είναι αυτοί στα γκραν σλαμ και σε κάνουν το Νο 1 του παγκόσμιου τένις. Αυτοί είναι οι μεγάλοι μας στόχοι. Παράλληλα, βέβαια, να είναι υγιής και να συνεχίζει να παίζει καλό τένις».
«Με ένεση στο Λονδίνο»
«Την περίμενα αυτήν την επιτυχία στο Λονδίνο. Από τις πρώτες προπονήσεις μου έδειξε ο Στέφανος ότι είναι εκεί. Είναι μία δύσκολη δοκιμασία στην οποία υποβάλλονται οι αθλητές και θα πρέπει να είναι προσεκτικοί και ν’ αποφεύγουν τις μεγάλες εντάσεις, γιατί φτάνουν στα απόλυτα όρια. Επίσης, υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες: για παράδειγμα, ο Στέφανος την τρίτη ημέρα των αγώνων στο Λονδίνο ένιωσε πόνο στο πόδι του και δεν μπορούσε να το πατήσει. Δεδομένου ότι το πρόβλημα δεν μπορούσε να λυθεί με φυσικοθεραπευτικό τρόπο, αναγκάστηκε να κάνει ένεση για να παίξει. Ο ίδιος, μάλιστα, βλέποντας την κατάσταση στην οποία ήταν το πόδι του, είπε ‘δεν κατεβαίνω στον αγώνα. Τελικά, κατόπιν δικής μας παρότρυνσης έπαιξε κανονικά στον αγώνα με τον Ζβέρεφ.
Δεν του έδωσα κάποια ιδιαίτερη συμβουλή πριν από τον τελικό. Είχε προηγηθεί, εξάλλου, μία ρουτίνα προετοιμασίας και ήξερα ότι είναι έτοιμος. Το μόνο που τού είπα πριν τον τελικό ήταν να μείνει ήρεμος και σταθερός στην σκέψη του, να εμπιστευτεί τον εαυτό του και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα».
Κατά τη διάρκεια του αγώνα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τις τακτικές που εφάρμοζε ο αντίπαλος και παράλληλα παρακολουθούσα τις διάφορες μεταβολές μέσα στο παιχνίδι. Και αυτό για να είμαι έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να του πω κάτι. Το βασικότερο ήταν η ηρεμία που είχαμε όλοι μας. Ήταν καταλύτης, την μεταδώσαμε στον Στέφανο και αυτό έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη συγκέντρωσή του.
Εκείνο το βράδυ ήταν όλα τέλεια. Ο Στέφανος ήταν πολύ πολύ χαρούμενος. Θα πρέπει, όμως, τώρα να βρει και λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσει τον τόσο μεγάλο άθλο που πέτυχε. Πιο όμορφο συναίσθημα είναι δύσκολο να νιώσεις. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις για τον Στέφανο, αλλά το επόμενο διάστημα θα έχει την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να το χαρεί όσο μπορεί.
«Μοναχικός ο δρόμος προς την κορυφή»
«Θα του δώσω την ίδια συμβουλή που του έδωσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Του είχε πει ότι είναι μοναχικός ο δρόμος προς την κορυφή και πρέπει να αντέξεις αυτήν τη μοναξιά. Ίσως είναι και πιο δύσκολο από το να κερδίζεις τους αντιπάλους σου στο γήπεδο. Χρειάζεται ψυχικές δυνάμεις, σωφροσύνη, σοφία, για να μείνει κανείς ταπεινός και πρέπει να μάθει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους που είναι κοντά του. Ο Στέφανος είναι ευτυχώς ένα παιδί που εμπιστεύεται».
* Δημοσιεύτηκε στη "Μακεδονία της Κυριακής" στις 24 Νοεμβρίου
«Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε τώρα» τραγουδάει από το βράδυ της κατάκτησης του ATP Finals στο Λονδίνο ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Ο «Στεφ» από το Προάστιο Καρδίτσας έφτασε στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του και το 2019 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η καλύτερή του χρονιά. «Η καλύτερη μέχρι την επόμενη», όπως είχε δηλώσει και ο Νίκος Γκάλης το καλοκαίρι του ‘87.
Πίσω από την επιτυχημένη πορεία του 21χρονου τενίστα δεν κρύβεται άλλος πέρα από τον πατέρα και προπονητή του: ο Απόστολος Τσιτσιπάς φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει από μικρή ηλικία στον πρωτότοκο γιο του τις γνώσεις και την αγάπη του για το τένις και πλέον απολαμβάνει μαζί του την επιτυχία. Ο ίδιος έκανε μία «βουτιά» στο παρελθόν και ξετύλιξε στη «ΜτΚ» το κουβάρι των αναμνήσεων από την πρώτη φορά που ο Στέφανος πάτησε το πόδι του στα κορτ της Βουλιαγμένης μέχρι την κορυφή.
«Εγώ ασχολήθηκα τυχαία με το τένις. Αρχικά έπαιζα ποδόσφαιρο, όπως και όλοι οι έφηβοι, όταν όμως πέρασα στα ΤΕΦΑΑ είχα πολλές επιλογές μπροστά μου. Ένας προπονητής μου τότε στη σχολή μάς εκπαίδευε σε κάποια αθλήματα που δεν τα γνωρίζαμε, μεταξύ των οποίων και το τένις. Αυτός, λοιπόν, ήταν που παρότρυνε να ασχοληθώ με το τένις. Μάλιστα, μου είχε πει σε μία ανύποπτη στιγμή ότι θα καταφέρω κάτι πολύ μεγάλο. Τότε, το είχα θεωρήσει ασήμαντο. Σήμερα, όμως, αντιλαμβάνομαι την αξία του. Με δεδομένο ότι ηλικιακά δεν μπορούσα να ασχοληθώ με το άθλημα ως αθλητής, με παρότρυνε να γίνω ένας καλός δάσκαλος. Έτσι, πήρα ειδικότητα στο τένις και εξειδικεύτηκα σε αυτό», λέει ο Απόστολος Τσιτσιπάς και στη συνέχεια αφηγείται την πορεία του Στέφανου.
«Έπιασε ρακέτα για πρώτη φορά στην ηλικία των 3 ετών»
«Για τον Στέφανο, η επιλογή δεν ήταν εξίσου τυχαία. Υπήρχε στο DNA του. Όταν ήταν μικρός ο Στέφανος, τον έπαιρνα μαζί μου σε διάφορα κλαμπ τένις που οργάνωνα στην Αθήνα. Ο ίδιος, εξάλλου, ήθελε να περνάει πολύ χρόνο μαζί μου, γιατί του έλειπα δεδομένου ότι εργαζόμουν πολλές ώρες. Συνεπώς, κάθε φορά που τον έπαιρνα μαζί μου ήταν γι’ αυτόν πολύ ενδιαφέρον. Μέσα από εμένα αγάπησε το τένις πολύ παραπάνω. Ήταν σπουδαίο γι’ αυτόν να είναι δίπλα στον πατέρα του.
Έπιασε ρακέτα για πρώτη φορά στην ηλικία των 3 ετών. Είναι μία ηλικία που μπορεί ένα παιδί να ξεκινήσει να ασχολείται με το άθλημα, αφού υπάρχουν ειδικές ρακέτες και μπάλες γι’ αυτόν τον σκοπό. Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με το τένις. Ωστόσο, το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε ήταν το ποδόσφαιρο. Παράλληλα, είχε δοκιμάσει μπάσκετ, κολύμπι. Είναι σημαντικό τα παιδιά ν’ αποκτούν εμπειρίες από διαφορετικά αθλήματα. Κάθε άθλημα έχει διαφορετικές απαιτήσεις και μπορεί κάτι διαφορετικό να σου δώσει».
«Ήταν και καλός ποδοσφαιριστής»
«Για κάποια χρόνια της ζωής του, ο Στέφανος έκανε παράλληλα ποδόσφαιρο και τένις. Ήταν μάλιστα ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της ηλικίας του και έπαιζε βασικός. Όταν ήταν 14 ετών έδωσε τον τελευταίο του αγώνα ποδοσφαίρου, καθώς αποφάσισε να ακολουθήσει πιο επαγγελματικά το τένις. Αφορμή ήταν οι επιτυχίες του: σε ηλικία 12 ετών ήταν ήδη Νο 1 στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι έκανε πολλά αθλήματα από μικρός τον βοήθησε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του αθλήματος».
Στην ηλικία των 14-15 ετών μπήκε στη διαδικασία της επιλογής. Είχε ήδη ταξιδέψει πολύ και είχε λάβει μέρος σε διάφορα τουρνουά ανά τον κόσμο, ενώ εγώ και η μητέρα του ως ειδικευμένοι προπονητές ξέραμε πώς περίπου να οργανώσουμε όλη αυτήν την πορεία του Στέφανου στο άθλημα του τένις. Έτσι ουσιαστικά ξεκίνησε η πορεία του. Δεν ήταν εύκολο για ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία να κάνει θυσίες για παράδειγμα το καλοκαίρι και αν να παίζει ξένοιαστος με του φίλους του σε κάποια παραλία, ο ίδιος να τρέχει από το ένα μέρος στο άλλο και να δίνει αγώνες. Ο ίδιος, όμως, το δέχτηκε θετικά. Ίσως να ήταν σημαντικό για τον ίδιο και να λειτούργησε θετικά ότι ήμασταν μαζί του και οι δύο οι γονείς , ενώ κάποιες φορές και ο δεύτερος αδερφός του, γιατί μία από τις δυσκολίες του τένις είναι ότι ταξιδεύεις συχνά και μόνος σου».
Η πρώτη απογοήτευση
«Κάποια στιγμή ο Στέφανος είπε ‘θέλω να τα παρατήσω’. Αυτό έγινε πριν κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα και όταν αντιλήφθηκα τη διαφορά που έχει να παίζεις στο εφηβικό πρωτάθλημα από το να παίζεις στο επαγγελματικό. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ενώ έπαιζε ωραίο τένις, δεν μπορούσε να πάρει αποτελέσματα από τους επαγγελματίες. Την στιγμή εκείνη τον συμβούλεψα να κάνει υπομονή, να δώσει παράταση στον εαυτό του και τον ώθησα στο να μάθει κάποια μυστικά όσον αφορά στον τρόπο σκέψης του, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται σε ανάλογες καταστάσεις και στο μέλλον. Ήταν η περίοδος που ήμουν συνέχεια μαζί του, καθώς είχε ξεκινήσει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και εγώ πλέον είχα εγκαταλείψει τις δραστηριότητές μου εκεί. Έβλεπα ότι ο Στέφανος ήθελε να ανοίξει τα φτερά του και να δημιουργήσει. Έπρεπε να είμαι κοντά του. Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα, που όμως αποφάσισα να το βάλουμε».
Πάνω απ’ όλα το κίνητρο
«Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για να φτάσει κανείς στην κορυφή. Κατά την προσωπική μου άποψη, παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο: ο πρώτος και σημαντικότερος είναι τα κίνητρα που έχει κάποιος. Αν τα κίνητρα είναι εσωτερικά, δηλαδή αυτό ξεκινάει από μέσα του και το εκτονώνει στο τένις, αν το αγαπάει, τότε είναι σε καλό δρόμο. Αν, όμως, τα κίνητρα είναι εξωτερικά, για παράδειγμα τα χρήματα, η δόξα, τότε δεν νομίζω ότι θα αντέξει πάρα πολύ. Δείτε για παράδειγμα τον Φέντερερ: είναι 38 ετών, έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα και όμως εξακολουθεί και παίζει. Συνεπώς, το μεγάλο μυστικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις».
Το ταλέντο είναι το απαραίτητο. Αν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα σωματικά και πνευματικά προσόντα, όσο και να δουλέψει κανείς δεν θα μπορέσει να φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Και φυσικά, σημαντικό ρόλο παίζει το πώς κατανοείς το τένις σαν αθλητής. Σίγουρα, αν ο ίδιος ο αθλητής δεν δουλεύει, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί».
«Τίτλοι στα γκραν σλαμ και Νο 1»
«Στο τένις θα πρέπει να γνωρίζετε ότι γίνεται ένας μεγάλος προγραμματισμός σε βάθος 2-5 χρόνων, αλλά και επιμέρους μικρότεροι. Ο προγραμματισμός στο άθλημά μας είναι το Α και το Ω. Όταν προγραμματίζεις τη δουλειά που θα κάνεις, ξέρεις γιατί την κάνεις και τότε ο αθλητής συμμετέχει σε αυτόν τον προγραμματισμό και βοηθείται, ώστε να πετύχει πιο εύκολα τον στόχο του. Όλο αυτό πρέπει να σχεδιαστεί και να δομηθεί με λεπτομέρεια, αλλιώς δεν θα μπορεί να δουλεύει Τα κενά που υπάρχουν ανάμεσα στους αγώνες και τα ταξίδια είναι πολύ μικρά, με αποτέλεσμα ο αθλητής να μην έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του για την οποιαδήποτε αλλαγή.
Εμείς με τον Στέφανο τα βάλαμε κάτω και είχαμε κάνει έναν προγραμματισμό, όταν ο ίδιος ήταν 15 ετών σε βάθος πενταετίας. Μέχρι τα 20 του πετύχαμε σχεδόν όλους τους στόχους που είχαμε θέσει. Το πλάνο της επόμενης πενταετίας περιλαμβάνει μεγάλους τίτλους, όπως είναι αυτοί στα γκραν σλαμ και σε κάνουν το Νο 1 του παγκόσμιου τένις. Αυτοί είναι οι μεγάλοι μας στόχοι. Παράλληλα, βέβαια, να είναι υγιής και να συνεχίζει να παίζει καλό τένις».
«Με ένεση στο Λονδίνο»
«Την περίμενα αυτήν την επιτυχία στο Λονδίνο. Από τις πρώτες προπονήσεις μου έδειξε ο Στέφανος ότι είναι εκεί. Είναι μία δύσκολη δοκιμασία στην οποία υποβάλλονται οι αθλητές και θα πρέπει να είναι προσεκτικοί και ν’ αποφεύγουν τις μεγάλες εντάσεις, γιατί φτάνουν στα απόλυτα όρια. Επίσης, υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες: για παράδειγμα, ο Στέφανος την τρίτη ημέρα των αγώνων στο Λονδίνο ένιωσε πόνο στο πόδι του και δεν μπορούσε να το πατήσει. Δεδομένου ότι το πρόβλημα δεν μπορούσε να λυθεί με φυσικοθεραπευτικό τρόπο, αναγκάστηκε να κάνει ένεση για να παίξει. Ο ίδιος, μάλιστα, βλέποντας την κατάσταση στην οποία ήταν το πόδι του, είπε ‘δεν κατεβαίνω στον αγώνα. Τελικά, κατόπιν δικής μας παρότρυνσης έπαιξε κανονικά στον αγώνα με τον Ζβέρεφ.
Δεν του έδωσα κάποια ιδιαίτερη συμβουλή πριν από τον τελικό. Είχε προηγηθεί, εξάλλου, μία ρουτίνα προετοιμασίας και ήξερα ότι είναι έτοιμος. Το μόνο που τού είπα πριν τον τελικό ήταν να μείνει ήρεμος και σταθερός στην σκέψη του, να εμπιστευτεί τον εαυτό του και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα».
Κατά τη διάρκεια του αγώνα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τις τακτικές που εφάρμοζε ο αντίπαλος και παράλληλα παρακολουθούσα τις διάφορες μεταβολές μέσα στο παιχνίδι. Και αυτό για να είμαι έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να του πω κάτι. Το βασικότερο ήταν η ηρεμία που είχαμε όλοι μας. Ήταν καταλύτης, την μεταδώσαμε στον Στέφανο και αυτό έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη συγκέντρωσή του.
Εκείνο το βράδυ ήταν όλα τέλεια. Ο Στέφανος ήταν πολύ πολύ χαρούμενος. Θα πρέπει, όμως, τώρα να βρει και λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσει τον τόσο μεγάλο άθλο που πέτυχε. Πιο όμορφο συναίσθημα είναι δύσκολο να νιώσεις. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις για τον Στέφανο, αλλά το επόμενο διάστημα θα έχει την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να το χαρεί όσο μπορεί.
«Μοναχικός ο δρόμος προς την κορυφή»
«Θα του δώσω την ίδια συμβουλή που του έδωσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Του είχε πει ότι είναι μοναχικός ο δρόμος προς την κορυφή και πρέπει να αντέξεις αυτήν τη μοναξιά. Ίσως είναι και πιο δύσκολο από το να κερδίζεις τους αντιπάλους σου στο γήπεδο. Χρειάζεται ψυχικές δυνάμεις, σωφροσύνη, σοφία, για να μείνει κανείς ταπεινός και πρέπει να μάθει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους που είναι κοντά του. Ο Στέφανος είναι ευτυχώς ένα παιδί που εμπιστεύεται».
* Δημοσιεύτηκε στη "Μακεδονία της Κυριακής" στις 24 Νοεμβρίου
ΣΧΟΛΙΑ