Είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη απώλεια να υποχρεώνεται ένας άνθρωπος να πορευτεί για το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς τα κάτω άκρα του, ειδικά σε περίπτωση που είναι νέος. Είναι απόλυτα λογικό ότι η συνειδητοποίηση μίας τέτοιας κατάστασης σοκάρει και τρομάζει. Ωστόσο, ακόμα μεγαλύτερη απώλεια θα είναι να τα παρατήσει, να παραδοθεί σε μία μοιρολατρική οπτική της κατάστασης και του προβλήματος που δεδομένα έχει ανακύψει και που χρήζει ευθείας αντιμετώπισης, να εγκαταλείψει τον αγώνα και να σταματήσει να προσπαθεί.

Η λέξη παραίτηση, που περιγράφεται στις αμέσως προηγούμενες αράδες, δεν συναντάται στο λεξιλόγιο του 23χρονου Στέλιου Μαλακόπουλου, ο οποίος πριν από τέσσερα χρόνια περίπου είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να υποστεί ακρωτηριασμό των ποδιών του. Οι γιατροί τού είχαν σώσει τη ζωή, αλλά θα έπρεπε να τη συνεχίσει χωρίς τα πόδια του. Εκείνος, όμως, δεν θα επέτρεπε ποτέ στη νέα αυτή τροπή των πραγμάτων να καθορίσει τη ζωή του ή να τον περιορίσει.

Η επιλογή του να εστιάσει στη θετική πλευρά της ιστορίας, η «σιδερένια» του θέληση και το πείσμα του, αλλά και η αγάπη και το πάθος του για τον αθλητισμό αποτέλεσαν πολύτιμα εφόδια ώστε να συνεχίσει να αγωνίζεται τόσο στο στίβο της ζωής, όσο και στον αθλητικό. Ο Στέλιος έλαβε την απόφαση να αξιοποιήσει τη βοήθεια που προσφέρει πλέον η τεχνολογία, χρησιμοποιώντας τεχνητά μέλη, που θα τού έδιναν τη δυνατότητα να τρέξει και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του στον στίβο. Σίγουρα η αρχή ήταν δύσκολη, όμως αμφιβολίες δεν χωρούσαν. Ήταν πεπεισμένος ότι θα πετύχει.

Το πανελλήνιο ρεκόρ που σημείωσε στα 100 μέτρα κατηγορίας 64 πριν από λίγες ημέρες στο διεθνές μίτινγκ στίβου «Integratives Leichtathletik Sportfest» στο Λεβερκούζεν ήταν η τελευταία απόδειξη ότι έχει αφήσει πίσω του για τα καλά το ατύχημα και πλέον βάζει πλώρη για το μεγάλο του όνειρο: τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο.

Ο Στέλιος Μαλακόπουλος μιλάει στη «ΜτΚ», μεταξύ άλλων, για τις προσδοκίες του ενόψει των Παραολυμπιακών, για το ατύχημα και την επάνοδό του, για τα μαθήματα που έχει αποκομίσει, στέλνοντας, παράλληλα, ένα μήνυμα με τους πάντες ως αποδέκτες.

Ένα σχόλιο για το πανελλήνιο ρεκόρ σου στα 100 μέτρα στο Λεβερκούζεν…

Πέρυσι δεν είχα τρέξει αρκετές φορές αυτή την απόσταση. Φέτος πήρα την απόφαση μαζί με τον προπονητή μου να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και σε αυτό το αγώνισμα. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό το ρεκόρ και ευελπιστώ να καταφέρω ακόμα καλύτερες επιδόσεις μέσα στη χρονιά.

Ποιες είναι οι προσδοκίες σου ενόψει της πιθανής συμμετοχής σου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο;

Όταν ξεκίνησα την προσπάθειά μου πριν από τρία χρόνια, ο μόνος μου στόχος δεν ήταν άλλος από τη συμμετοχή. Φαίνεται πως μπορώ να διεκδικήσω την πρόκριση σε τρία αγωνίσματα και πιο συγκεκριμένα, στο άλμα εις μήκος, στα 100 μέτρα και στα 400 μέτρα. Νιώθω κάθε μέρα πως βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό τον στόχο. Έτσι, λοιπόν, γεννιούνται και οι ελπίδες για μία διάκριση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο.

Είχες επαφή με τον αθλητισμό πριν από το ατύχημα;

Ναι. Πριν από το ατύχημα έπαιζα μπάσκετ.

Πώς και πότε συνέβη το ατύχημα;

Τέσσερα χρόνια πριν και κατά την επιστροφή μου από μία νυχτερινή έξοδο, είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα με το αυτοκίνητό μου, κατά το οποίο ακρωτηριάστηκαν και τα δύο μου πόδια.

Πώς βρήκες το κουράγιο να «παλέψεις» και να ασχοληθείς ξανά με τον αθλητισμό;

Μετά το τροχαίο βρέθηκα για περίπου τρεις μήνες καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι. Όλο εκείνο τον καιρό είχα άπλετο χρόνο ούτως ώστε να σκεφτώ και να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για τη ζωή. Θυμάμαι ότι παρακολούθησα τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται για ένα απλό αθλητικό γεγονός. Κατάλαβα πως πίσω από κάθε αθλητή κρύβεται και μία ξεχωριστή ιστορία. Θέλησα, λοιπόν, να γυρίσω πίσω στα γήπεδα και να κυνηγήσω ένα όνειρο που έμοιαζε άπιαστο τότε.

Από την εμπειρία σου από το ατύχημα και έπειτα, τι έχεις αποκομίσει;

Μετά από αυτό το ατύχημα διδάχτηκα δύο πολύ σημαντικά μαθήματα. Το πρώτο μάθημα είναι να εκτιμάω όλα αυτά τα οποία έχω και το δεύτερο να μάχομαι σκληρά για όλα αυτά που θέλω να κατακτήσω.

Έχει αλλάξει η κοσμοθεωρία σου;

Ναι, έχει αλλάξει αρκετά. Πριν από το ατύχημα είχα μια λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά τις δυνατότητες των ανθρώπων. Πίστευα πάντα πως όλοι μας έχουμε κάποια όρια. Πλέον, όμως, πιστεύω ακράδαντα πως ο καθένας μας μπορεί να υπερβεί τα όριά του και να θέσει νέα.

Πόσες ώρες προπονείσαι την ημέρα; Είναι απαιτητικό το πρόγραμμα προπόνησης;

Η προπόνησή μου είναι καθημερινή και διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες την ημέρα.

Πέρα από την ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό, τι άλλο σου αρέσει να κάνεις;

Μου αρέσει πολύ να περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο κοντά στους δικούς μου ανθρώπους, δηλαδή μαζί με την οικογένειά μου, την κοπέλα μου και τους φίλους μου.

Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή σου στη νέα σου καθημερινότητα με τα τεχνητά μέλη, αλλά και στο κομμάτι του αθλητισμού;

Στην αρχή σίγουρα όλα ήταν πολύ δύσκολα. Προσπάθησα, όμως, να μην απογοητεύομαι και να καταβάλλω πάντα όση προσπάθεια χρειαζόταν. Αυτό νομίζω πως είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα από όλα. Να αποδεχόμαστε δηλαδή οποιαδήποτε κατάσταση, να κοιτάμε μπροστά και να μην απογοητευόμαστε ποτέ.

Τι μήνυμα έχεις να στείλεις σε όσους ανθρώπους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, αλλά και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους;

Θα έλεγα σε όλους πως μπροστά στην ομορφιά της ζωής δεν υπάρχουν δυσκολίες. Η ζωή είναι ένα προνόμιο και εμείς πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο ώστε να την απολαύσουμε.

Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Ιουλίου 2019