02/08/2021 11:27
Μπορεί ο κορονοϊός να έχει στρέψει όλα τα φώτα -και δικαίως- στο κομμάτι εκείνο της επιστήμης που ασχολείται με την καταπολέμησή του, όμως τον περασμένο Ιούνιο, ένας άλλος τομέας, παρεμφερής αφού ανήκει κι αυτός στην βιοϊτρική κατάφερε να κάνει το δικό του θαύμα και πίσω απ' αυτό βρίσκεται ένας Έλληνας και δη Θεσσαλονικιός, που όπως και ο Άλμπερτ Μπουρλά ανέλαβαν να σώσουν τον κόσμο!
Ο Στέλιος Παπαδόπουλος της "Biogen", γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, φανατικός Αρειανός, αφού μεγάλωσε στις γειτονιές της Οσίας Ξένης απέναντι από το γήπεδο Χαριλάου, είναι ο άνθρωπος του οποίου η εταιρεία πήρε την ιστορική πρώτη έγκριση μετά από 20 ολόκληρα χρόνια παρασκευής και κυκλοφορίας φαρμάκου που θα καταπολεμήσει το Αλτσχάιμερ. Για το σωτήριο φάρμακο έχουν γραφτεί πολλά και ο κ. Παπαδόπουλος έχει πει τα περισσότερα, όμως πριν λίγες ημέρες έδωσε μια μοναδική συνέντευξη που θυμάται τα παιδικά του χρόνια, το γήπεδο του Άρη αλλά και το ιστορικό 5ο Γυμνάσιο, όπου είχε την τύχη να φοιτήσει όπως πολλοί διάσημοι για τα επιτεύγματά τους στην πορεία, Θεσσαλονικείς.
Στα 72 του, ο πρόεδρος της Biogen, που ζει στη Νέα Υόρκη, χαρακτηρίστηκε ως ο «πατέρας της βιογενετικής» από το CNN και το Bloomberg. Κρατώντας το τιμόνι μιας εταιρείας αξίας σχεδόν 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, κατέχει πτυχία μαθηματικών, φυσικής και επιχειρήσεων. Στα 18 του, ο Παπαδόπουλος ήταν λάτρης του ποδοσφαίρου και φοιτητής ηλεκτρολόγων μηχανικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1966 δεν είχε καν περάσει από το μυαλό του η ιδέα πως μια μέρα θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των ασθενών με Αλτσχάιμερ μέσω ενός φαρμάκου που θα παρήγαγε η εταιρεία του.
«Οι Έλληνες είναι μεταναστευτικός λαός. Εξαιτίας αυτού, μας λείπει μια σύνδεση με την κληρονομιά μας, με τη γλώσσα μας, καθώς βρίσκουμε τον δρόμο μας στον κόσμο. Οι πρωτοβουλίες που δένουν τους Έλληνες με την κληρονομιά τους είναι υπέροχες», λέει στη συνέντευξη που έδωσε στο "Hellenic DNA" ο κ. Παπαδόπουλος. Μεγαλώνοντας ήταν ένα αγόρι που αγαπούσε το ποδόσφαιρο από την ηλικία που ήταν πιθανώς τριών ετών, όταν κοιμήθηκε ακόμη και με την μπάλα του ποδοσφαίρου στην αγκαλιά του. Στην πρόσφατη συνέντευξή του εξιστόρησε το ταξίδι του από τη γειτονιά Χαριλάου της Θεσσαλονίκης για να προσφέρει ελπίδα σε εκατομμύρια ασθενείς με Αλτσχάιμερ. Σύμφωνα με τον Παπαδόπουλο, ήταν η καριέρα του στην επενδυτική τραπεζική που οδήγησε στη συνεργασία του με τη "Biogen" και στην ανάπτυξη θεραπείας για το Αλτσχάιμερ.
Και αυτή η καριέρα ξεκίνησε με αυτό που ο ίδιος ονομάζει «το θρυλικό 5ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης». Ο πατέρας του Παπαδόπουλου είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη από τον Πόντο το 1924. Η μητέρα του, της οποίας η οικογένεια ήταν επίσης από τον Πόντο, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκαν το 1948 και ο Παπαδόπουλος γεννήθηκε το ίδιο έτος. Η οικογένεια μεγάλωσε, με έναν δεύτερο γιο. Αλλά ο Παπαδόπουλος έχασε τον πατέρα του σε ένα τραγικό δυστύχημα ενώ ήταν ακόμα στο σχολείο.
«Πήγα στο ιστορικό 5ο Λύκειο Θεσσαλονίκης. Έπρεπε να περάσεις εξετάσεις για να γίνεις δεκτός και όλοι οι πραγματικά καλοί μαθητές αποφοίτησαν από αυτό το σχολείο. Ο συνδυασμός καλών δασκάλων και καλών μαθητών βελτίωνε συνεχώς τις επιδόσεις και τα επιτεύγματα των μαθητών και των αποφοίτων του». Είπε ότι ήταν γνωστό ως το «Θρυλικό 5ο» επειδή είχε εξαιρετική φήμη στους ακαδημαϊκούς, τον αθλητισμό και τις τέχνες. «Το σχολείο ήταν 30 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου και τα τμήματα των πρωτοετών ήταν έξι. Κάναμε μάθημα στο υπόγειο του κτιρίου. Υπήρχαν αρουραίοι τόσο μεγάλοι όσο οι γάτες που έκαναν πολύ θόρυβο», είπε ο Παπαδόπουλος.
Αν και ήταν νευρικός στην αρχή για να πάει σ' ένα σχολείο μακριά από τη γειτονιά του και τους φίλους του, τελικά βρήκε τον τρόπο του και πρόσθεσε ότι έκανε φίλους για όλη του τη ζωή. Σήμερα, 54 χρόνια μετά την αποφοίτησή του, μπορεί να κάνει ένα τηλεφώνημα ή να στείλει ένα email για να ενημερώσει την ομάδα φίλων ότι θα επιστρέψει στην Ελλάδα - καλοκαίρι ή χειμώνα - και 30 ή 40 θα κάνουν ένα reunion. «Στα τρία μου, ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο. Συνήθιζα να κοιμάμαι με μπάλα στο κρεβάτι μου. Υπήρχε ένα γήπεδο ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας και δίπλα στην εκκλησία της Οσίας Ξένης». Πρόσθεσε ότι έπαιζε σε ομάδες ποδοσφαίρου ως νέος. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος ήταν μια ομάδα από την Κάτω Τούμπα.
«Στο γυμνάσιο μου άρεσαν όλα τα μαθήματα, ιδιαίτερα η γλώσσα, η λογοτεχνία, η ποίηση, τα αρχαία ελληνικά, τα μαθηματικά και η φυσική. Αν μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο, πιθανότατα θα είχα επιλέξει να γίνω Φιλόλογος », είπε ο κ. Παπαδόπουλος. «Αλλά αυτό δεν θα μου έδινε οικονομική ασφάλεια. Μου άρεσε η φυσική». Εκείνη την εποχή, οι αιτήσεις φοιτητών για το Πανεπιστήμιο εξετάζονταν από τον διευθυντή. «Πήγα την επιλογή μου στον διευθυντή για έγκριση. Εκείνος επέμενε να ακολουθήσω την ηλεκτρολογία. Και αυτό έκανα», δήλωσε ο Παπαδόπουλος. «Μου είπε αν με ενδιέφερε ακόμα η φυσική, σε πέντε χρόνια από τώρα, κάνε μεταπτυχιακές σπουδές στη φυσική».
Το 1966 ο μελλοντικός Πρόεδρος της Biogen έγινε δεκτός στο πρόγραμμα ηλεκτρολόγων μηχανικών στο Μετσόβιο, σε έναν δηλαδή τομέα που ουδεμία σχέση είχε με τα μελλοντικά θαύματα για το Αλτσχάιμερ. «Όλη μου η οικογένεια ήρθε μαζί μου στην Αθήνα -η χήρα μητέρα μου, ο μικρότερος αδελφός μου και η γιαγιά μου. Νοικιάσαμε ένα σπίτι στους Αμπελόκηπους και άρχισα τις σπουδές μου», θυμάται ο Παπαδόπουλος. «Το ίδιο φθινόπωρο, έλαβα ένα γράμμα από τις ΗΠΑ από έναν οργανισμό υποτροφιών στον οποίο είχα υποβάλει αίτηση, λέγοντάς μου αν εξακολουθώ να με ενδιαφέρει, να στείλω μαζί ορισμένα έγγραφα», πρόσθεσε. «Υπέβαλα όλα τα έγγραφα - συστατικές επιστολές, σχολικά αρχεία κ.λπ.».
Η έγκριση ήρθε. Έφυγε από την Αθήνα και την οικογένειά του την Πρωτοχρονιά με τρένο για το Παρίσι όπου είχαν μακρινούς συγγενείς. «Η μητέρα μου έκανε μια τεράστια θυσία για μένα. Όταν επέλεξα να πάω στις ΗΠΑ, να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου, δεν είπε ποτέ «πώς μπορείς να με αφήσεις - είσαι ο μεγαλύτερος γιος μου, είμαι χήρα και ο μικρότερος αδελφός σου ορφανός;. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 θα ήταν είναι φυσιολογικό για τις περισσότερες γυναίκες εκείνης της εποχής να βασίζονται στον μεγαλύτερο γιο». Ο Παπαδόπουλος είπε ότι η μητέρα του του είπε «Αν θέλεις να πας στην Αμερική, γιε μου, εκεί είναι το μέλλον σου και εκεί πρέπει να πας».
Σήμερα η μητέρα του είναι 92 ετών. «Έχουμε καλό DNA και φαίνεται ότι δεν θα προσβληθούμε από το Αλτσχάιμερ», σημειώνει. Πρόσθεσε ότι έχει ακόμα θείες και θείους που είναι 80 ετών και άνω.
Μπορεί ο κορονοϊός να έχει στρέψει όλα τα φώτα -και δικαίως- στο κομμάτι εκείνο της επιστήμης που ασχολείται με την καταπολέμησή του, όμως τον περασμένο Ιούνιο, ένας άλλος τομέας, παρεμφερής αφού ανήκει κι αυτός στην βιοϊτρική κατάφερε να κάνει το δικό του θαύμα και πίσω απ' αυτό βρίσκεται ένας Έλληνας και δη Θεσσαλονικιός, που όπως και ο Άλμπερτ Μπουρλά ανέλαβαν να σώσουν τον κόσμο!
Ο Στέλιος Παπαδόπουλος της "Biogen", γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, φανατικός Αρειανός, αφού μεγάλωσε στις γειτονιές της Οσίας Ξένης απέναντι από το γήπεδο Χαριλάου, είναι ο άνθρωπος του οποίου η εταιρεία πήρε την ιστορική πρώτη έγκριση μετά από 20 ολόκληρα χρόνια παρασκευής και κυκλοφορίας φαρμάκου που θα καταπολεμήσει το Αλτσχάιμερ. Για το σωτήριο φάρμακο έχουν γραφτεί πολλά και ο κ. Παπαδόπουλος έχει πει τα περισσότερα, όμως πριν λίγες ημέρες έδωσε μια μοναδική συνέντευξη που θυμάται τα παιδικά του χρόνια, το γήπεδο του Άρη αλλά και το ιστορικό 5ο Γυμνάσιο, όπου είχε την τύχη να φοιτήσει όπως πολλοί διάσημοι για τα επιτεύγματά τους στην πορεία, Θεσσαλονικείς.
Στα 72 του, ο πρόεδρος της Biogen, που ζει στη Νέα Υόρκη, χαρακτηρίστηκε ως ο «πατέρας της βιογενετικής» από το CNN και το Bloomberg. Κρατώντας το τιμόνι μιας εταιρείας αξίας σχεδόν 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, κατέχει πτυχία μαθηματικών, φυσικής και επιχειρήσεων. Στα 18 του, ο Παπαδόπουλος ήταν λάτρης του ποδοσφαίρου και φοιτητής ηλεκτρολόγων μηχανικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1966 δεν είχε καν περάσει από το μυαλό του η ιδέα πως μια μέρα θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των ασθενών με Αλτσχάιμερ μέσω ενός φαρμάκου που θα παρήγαγε η εταιρεία του.
«Οι Έλληνες είναι μεταναστευτικός λαός. Εξαιτίας αυτού, μας λείπει μια σύνδεση με την κληρονομιά μας, με τη γλώσσα μας, καθώς βρίσκουμε τον δρόμο μας στον κόσμο. Οι πρωτοβουλίες που δένουν τους Έλληνες με την κληρονομιά τους είναι υπέροχες», λέει στη συνέντευξη που έδωσε στο "Hellenic DNA" ο κ. Παπαδόπουλος. Μεγαλώνοντας ήταν ένα αγόρι που αγαπούσε το ποδόσφαιρο από την ηλικία που ήταν πιθανώς τριών ετών, όταν κοιμήθηκε ακόμη και με την μπάλα του ποδοσφαίρου στην αγκαλιά του. Στην πρόσφατη συνέντευξή του εξιστόρησε το ταξίδι του από τη γειτονιά Χαριλάου της Θεσσαλονίκης για να προσφέρει ελπίδα σε εκατομμύρια ασθενείς με Αλτσχάιμερ. Σύμφωνα με τον Παπαδόπουλο, ήταν η καριέρα του στην επενδυτική τραπεζική που οδήγησε στη συνεργασία του με τη "Biogen" και στην ανάπτυξη θεραπείας για το Αλτσχάιμερ.
Και αυτή η καριέρα ξεκίνησε με αυτό που ο ίδιος ονομάζει «το θρυλικό 5ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης». Ο πατέρας του Παπαδόπουλου είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη από τον Πόντο το 1924. Η μητέρα του, της οποίας η οικογένεια ήταν επίσης από τον Πόντο, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκαν το 1948 και ο Παπαδόπουλος γεννήθηκε το ίδιο έτος. Η οικογένεια μεγάλωσε, με έναν δεύτερο γιο. Αλλά ο Παπαδόπουλος έχασε τον πατέρα του σε ένα τραγικό δυστύχημα ενώ ήταν ακόμα στο σχολείο.
«Πήγα στο ιστορικό 5ο Λύκειο Θεσσαλονίκης. Έπρεπε να περάσεις εξετάσεις για να γίνεις δεκτός και όλοι οι πραγματικά καλοί μαθητές αποφοίτησαν από αυτό το σχολείο. Ο συνδυασμός καλών δασκάλων και καλών μαθητών βελτίωνε συνεχώς τις επιδόσεις και τα επιτεύγματα των μαθητών και των αποφοίτων του». Είπε ότι ήταν γνωστό ως το «Θρυλικό 5ο» επειδή είχε εξαιρετική φήμη στους ακαδημαϊκούς, τον αθλητισμό και τις τέχνες. «Το σχολείο ήταν 30 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου και τα τμήματα των πρωτοετών ήταν έξι. Κάναμε μάθημα στο υπόγειο του κτιρίου. Υπήρχαν αρουραίοι τόσο μεγάλοι όσο οι γάτες που έκαναν πολύ θόρυβο», είπε ο Παπαδόπουλος.
Αν και ήταν νευρικός στην αρχή για να πάει σ' ένα σχολείο μακριά από τη γειτονιά του και τους φίλους του, τελικά βρήκε τον τρόπο του και πρόσθεσε ότι έκανε φίλους για όλη του τη ζωή. Σήμερα, 54 χρόνια μετά την αποφοίτησή του, μπορεί να κάνει ένα τηλεφώνημα ή να στείλει ένα email για να ενημερώσει την ομάδα φίλων ότι θα επιστρέψει στην Ελλάδα - καλοκαίρι ή χειμώνα - και 30 ή 40 θα κάνουν ένα reunion. «Στα τρία μου, ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο. Συνήθιζα να κοιμάμαι με μπάλα στο κρεβάτι μου. Υπήρχε ένα γήπεδο ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας και δίπλα στην εκκλησία της Οσίας Ξένης». Πρόσθεσε ότι έπαιζε σε ομάδες ποδοσφαίρου ως νέος. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος ήταν μια ομάδα από την Κάτω Τούμπα.
«Στο γυμνάσιο μου άρεσαν όλα τα μαθήματα, ιδιαίτερα η γλώσσα, η λογοτεχνία, η ποίηση, τα αρχαία ελληνικά, τα μαθηματικά και η φυσική. Αν μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο, πιθανότατα θα είχα επιλέξει να γίνω Φιλόλογος », είπε ο κ. Παπαδόπουλος. «Αλλά αυτό δεν θα μου έδινε οικονομική ασφάλεια. Μου άρεσε η φυσική». Εκείνη την εποχή, οι αιτήσεις φοιτητών για το Πανεπιστήμιο εξετάζονταν από τον διευθυντή. «Πήγα την επιλογή μου στον διευθυντή για έγκριση. Εκείνος επέμενε να ακολουθήσω την ηλεκτρολογία. Και αυτό έκανα», δήλωσε ο Παπαδόπουλος. «Μου είπε αν με ενδιέφερε ακόμα η φυσική, σε πέντε χρόνια από τώρα, κάνε μεταπτυχιακές σπουδές στη φυσική».
Το 1966 ο μελλοντικός Πρόεδρος της Biogen έγινε δεκτός στο πρόγραμμα ηλεκτρολόγων μηχανικών στο Μετσόβιο, σε έναν δηλαδή τομέα που ουδεμία σχέση είχε με τα μελλοντικά θαύματα για το Αλτσχάιμερ. «Όλη μου η οικογένεια ήρθε μαζί μου στην Αθήνα -η χήρα μητέρα μου, ο μικρότερος αδελφός μου και η γιαγιά μου. Νοικιάσαμε ένα σπίτι στους Αμπελόκηπους και άρχισα τις σπουδές μου», θυμάται ο Παπαδόπουλος. «Το ίδιο φθινόπωρο, έλαβα ένα γράμμα από τις ΗΠΑ από έναν οργανισμό υποτροφιών στον οποίο είχα υποβάλει αίτηση, λέγοντάς μου αν εξακολουθώ να με ενδιαφέρει, να στείλω μαζί ορισμένα έγγραφα», πρόσθεσε. «Υπέβαλα όλα τα έγγραφα - συστατικές επιστολές, σχολικά αρχεία κ.λπ.».
Η έγκριση ήρθε. Έφυγε από την Αθήνα και την οικογένειά του την Πρωτοχρονιά με τρένο για το Παρίσι όπου είχαν μακρινούς συγγενείς. «Η μητέρα μου έκανε μια τεράστια θυσία για μένα. Όταν επέλεξα να πάω στις ΗΠΑ, να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου, δεν είπε ποτέ «πώς μπορείς να με αφήσεις - είσαι ο μεγαλύτερος γιος μου, είμαι χήρα και ο μικρότερος αδελφός σου ορφανός;. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 θα ήταν είναι φυσιολογικό για τις περισσότερες γυναίκες εκείνης της εποχής να βασίζονται στον μεγαλύτερο γιο». Ο Παπαδόπουλος είπε ότι η μητέρα του του είπε «Αν θέλεις να πας στην Αμερική, γιε μου, εκεί είναι το μέλλον σου και εκεί πρέπει να πας».
Σήμερα η μητέρα του είναι 92 ετών. «Έχουμε καλό DNA και φαίνεται ότι δεν θα προσβληθούμε από το Αλτσχάιμερ», σημειώνει. Πρόσθεσε ότι έχει ακόμα θείες και θείους που είναι 80 ετών και άνω.
ΣΧΟΛΙΑ