«Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι» φώναζε ο Φούντας στη Μερκούρη στην εμβληματική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη. Σήμερα ο Γιάννης Μαθές και ο Μάνος Σαγκρής «αγκαλιάζουν» την κάθε «Στέλλα» και διατρανώνουν μέσα από ένα τραγούδι την υπόσχεση όλων μας πως «δεν κρατάμε πια μαχαίρι».

«Το τραγούδι ‘Στέλλα’ γράφτηκε πριν το φοβερό κύμα καταγγελιών που ξέσπασε πριν λίγο καιρό και η αφορμή ήταν η ομώνυμη ταινία την οποία είδα πρόσφατα. Στη σκηνή με το μαχαίρι, ένιωσα ότι ήθελα να πω στη Στέλλα του ’50 ότι σήμερα είμαστε εδώ, με ανοιχτά χέρια να αγκαλιάσουμε όλα τα θύματα του κοινωνικού εκφοβισμού. Στην κλασική αυτή ταινία η δυναμική Στέλλα δέχεται στο σώμα της το μαχαίρι από την κοινωνία που δεν ανεχόταν την ελευθερία της. Έτσι προέκυψε και ο κεντρικός στίχος του τραγουδιού», εξηγεί ο στιχουργός Μάνος Σαγκρής.

Η αντισυμβατική ζωή της Στέλλας του τότε γέννησε έναν ύμνο για τη Στέλλα του σήμερα. Σύμφωνα με τον συνθέτη και ερμηνευτή Γιάννη Μαθέ «ο πιο ουσιώδης συμβολισμός του ονόματος ‘Στέλλα’ είναι ότι η φωνή της μπορεί να είναι η φωνή όλων. Η Στέλλα είναι μία φιγούρα αποδοχής μιας πραγματικότητας άδικης, γεμάτη ανισότητες και αποκαλύπτεται ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από τέτοιες».

Μετά την συγγραφή ο Μάνος αφήνει στον Γιάννη ένα χαρτάκι με τους στίχους στο οποίο ο συνθέτης θα ανατρέξει λίγο καιρό μετά. Η επικαιρότητα των ημερών, με το κύμα καταγγελιών να έχει μόλις ξεσπάσει και να «ξεβράζει» περιστατικά κατάχρησης εξουσίας και εκφοβισμού, θα οδηγήσει τον Γιάννη στο πιάνο του.

«Μου άφησε ένα χαρτί στον κοινό χώρο που δουλεύουμε με τον στίχο του τραγουδιού και δεν μου είπε τίποτα. Είχε εντελώς αγνές και αληθινές προθέσεις. Όταν ήρθαν όλες οι καταγγελίες στο φως φορτίστηκα πολύ. Είχα συνηθίσει να βλέπω περιστατικά κατάχρησης εξουσίας και έχω νιώσει και εγώ πράγματα από "ανώτερους" ή "περίεργους" συνεργάτες και αυτά ήταν λίγο δεδομένα στη δουλειά μας. Όταν είδα τις καταγγελίες συγκινήθηκα βαθιά και είδα ότι όλα αυτά τα άτομα ήταν σαν να εκπροσωπούν τις φωνές όλων μας, οι οποίες εκφράζουν ένα γενικότερο αίτημα. Να περάσουμε σε μία καινούρια μέρα, να καθαρίσουμε όσο μπορούμε τον χώρο μας, ώστε να είμαστε παραγωγικοί. Για πρώτη φορά κάποιοι προτείνουν να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα. Στην Ελλάδα υπάρχει μία νοοτροπία που «επιβάλλει» να είμαστε «χαρούμενοι και ευτυχισμένοι» πολλές φορές επίπλαστα, αδιαφορώντας για το πρόβλημα, σα να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν δε δούμε όμως το πρόβλημα κατάματα, δε θα πάμε και παρακάτω. Τώρα λοιπόν εμφανίστηκαν κάποιοι άνθρωποι που προτρέπουν να σηκώσουμε το «χαλί», να κοιτάξουμε τί έχει μαζευτεί από κάτω και όλοι μαζί να το καθαρίσουμε. Ένιωσα οργή ακούγοντας για τη βία που έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι. Ειδικά για την περίπτωση των ανήλικων θυμάτων εξοργίστηκα. Αυτό με οδήγησε στο πιάνο μου. Το να γράφω στο πιάνο, είναι η καθημερινότητά μου. Είδα το χαρτί που μου είχε αφήσει ο Μάνος και σκέφτηκα ότι συνάδει με όσα γίνονται. Συγκινήθηκα διπλά και έτσι ξεκίνησε. Θα «σκάγαμε» αν δεν εκφραζόμασταν με αυτό το κομμάτι τώρα. Οι μουσικοί δέχθηκαν αμέσως και κάναμε ένα πολύ αυθόρμητο βίντεο από όπου βρισκόταν ο καθένας», περιγράφει ο ερμηνευτής.

Το στοίχημα για ένα πιο φωτεινό αύριο

Γεμάτοι αισιοδοξία για το #MeToo και την στήριξη του κόσμου στα θύματα, ο Μάνος και ο Γιάννης ελπίζουν σε μία πιο «καθαρή» επόμενη μέρα. Οι δημιουργοί θεωρούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία ουσιαστική αλλαγή, μάρτυρες στη γέννηση ενός νέου ηθικού κώδικα που πρέπει να υιοθετήσουμε και να μην μετατρέψουμε τα γεγονότα σε… πυροτεχνήματα.

«Όλα δείχνουν πως αλλάζουν τα πράγματα και το έδαφος είναι πρόσφορο. Δε χρειάζεται πια να μιλάμε για παλιά κοπή αλλά για μία νέα κοπή, για τα καινούρια που έρχονται με φόρα και τις νέες γενιές που μας δείχνουν το δρόμο. Είναι χρέος όλων μας να βάζουμε το λιθαράκι μας σε αυτή την αλλαγή, ο καθένας από τη θέση που βρίσκεται. Το τραγούδι βέβαια, μπορεί να μας σκουντήξει στην πλάτη, να μας κλείσει το μάτι και αν το καταφέρει να γίνει μία κοινή γλώσσα, ένας κοινός τόπος, να συνομιλήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί παρακάτω» τονίζει ο Μάνος ενώ ο Γιάννης καταλήγει λέγοντας πως «μία μεγάλη μερίδα Ελλήνων δίνει το χέρι στα θύματα, τα υποστηρίζει και ενισχύει την επιθυμία τους να ξεπεραστεί ο φόβος. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε αποδεικνύοντας πως όλοι είμαστε μαζί και έτοιμοι για να μπούμε σε μία νέα μέρα. Να είναι αληθινός ο ηθικός κώδικας που φαίνεται να γεννιέται και να μην ξεχάσουμε όσα ζήσαμε».