19/08/2024 14:00
Η Στέλλα Λειβάδη αποτελεί έναν από τους αφανείς ήρωες των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, αφού ήταν μεταξύ των 74 Ελλήνων και 45.000 εθελοντών που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, ενώ σύντομα αναμένεται να κάνει το ίδιο και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην γαλλική πρωτεύουσα.
Η ίδια δηλώνει στο makthes.gr πως έχει «κολλήσει» το μικρόβιο των Ολυμπιακών Αγώνων εδώ και 20 χρόνια, αν και θυμάται τον εαυτό τους πολλά πολλά χρόνια νωρίτερα να παρακολουθεί στην τηλεόραση την Νάντια Κομανέτσι με κομμένη την ανάσα. Ούσα λάτρης του αθλητισμού, η Στέλλα Λειβάδη αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη γυμναστική ακαδημία μετακόμισε για εννέα χρόνια στην Αμερική, απ’ όπου επέστρεψε με το διδακτορικό της στον τομέα της αθλητικής ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ στις αποσκευές της.
Σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος και κάθε τέσσερα χρόνια αναβιώνει ξανά και ξανά τη μαγεία των Ολυμπιακών Αγώνων από κοντά. Τύχη; Μπορεί. Σίγουρα, όμως, η τύχη δεν είναι ο μόνος παράγοντας που την έφερε εδώ που την έχει φέρει, αφού η δουλειά της σε έναν από τους πλέον νευραλγικούς τομείς των Αγώνων, τον τομέα Sports Entries, στις τέσσερις προηγούμενες διοργανώσεις (Αθήνα, Λονδίνο, Ρίο ντε Τζανέιρο, Τόκιο), ήταν το «εισιτήριό» της για το Παρίσι.
«Το σαράκι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το απέκτησα το 1976, όταν παιδί 11 ετών παρακολουθούσα από την τηλεόραση την Νάντια Κομανέτσι! Ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που θυμάμαι και φυσικά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μια μέρα θα δούλευα γι’ αυτούς», σχολίασε αρχικά η Στέλλα Λειβάδη, για να προσθέσει:
«Η ενασχόλησή μου, λοιπόν, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’04 έγινε εντελώς τυχαία: Κάποιοι συμφοιτητές μου από την σχολή, οι οποίοι ήδη εργάζονταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μου είπαν ότι μπορούσα να πάρω απόσπαση από το δημόσιο και να εργαστώ στη διοργάνωση, αν και η πρώτη μου σκέψη ήταν να προσφέρω ως εθελόντρια. Μια σκέψη, η οποία με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Έτσι, λοιπόν, αποσπάστηκα για δύο χρόνια και έζησα από κοντά τη μαγεία της διοργάνωσης».
Ήταν τότε που εργάστηκε για πρώτη φορά στον τομέα Sports Entries, ο οποίος ασχολείται με την πρόκριση και την εγγραφή των αθλητών, έχοντας μαζί με τους συναδέλφους της την ευθύνη για την οριστικοποίηση του μεγέθους των αποστολών που θα συμμετείχαν στους Αγώνες. «Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τον τομέα των κριτηρίων πρόκρισης, ο οποίος δεν εμπλέκεται στη διοργάνωση μόνο όταν έχουμε φτάσει κοντά στους Αγώνες, αλλά η εμπλοκή του ξεκινάει τουλάχιστον δύο χρόνια νωρίτερα».
Έχοντας ακόμα νωπές τις αναμνήσεις από τη διοργάνωση της Αθήνας, παρ’ ότι έχει περάσει πλέον μια 20ετία, η Στέλλα Λειβάδη δεν θα μπορούσε να μην κληθεί να απαντήσει στο ερώτημα εάν είναι υπέρ ή κατά του ενδεχόμενου μόνιμης επιστροφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, όπως συζητείται τα τελευταία χρόνια. «Συναισθηματικά η απάντησή μου θα ήταν ‘μακάρι’, αλλά θα πρέπει να είμαστε και λίγο ρεαλιστές».
Επίσης, αναφερόμενη στο εθελοντικό κίνημα της διοργάνωσης της Αθήνας, σημείωσε πόσο πολύ βοηθήθηκε από την κατάκτηση του EURO την ίδια χρονιά από τη χώρα μας. «Στους Αγώνες της Αθήνας βοηθηθήκαμε πολύ από την κατάκτηση του EURO λίγες ημέρες νωρίτερα. Τι εννοώ με αυτό; Ότι όλοι οι Αγώνες έχουν πολύ περισσότερες αιτήσεις για εθελοντές από τις θέσεις που προσφέρονται, ωστόσο, το θέμα είναι οι επιλεχθέντες να εμφανιστούν και προσφέρουν τελικά τις ημέρες της διοργάνωσης. Σε αυτό, λοιπόν, είμαι σίγουρη ότι βοήθησε η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου από την ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου», για να συμπληρώσει, λέγοντας πως «ο Αύγουστος του 2004 ήταν ο ωραιότερος Αύγουστος της ζωής μου».
Μετά την Αθήνα ακολούθησαν οι ΟΑ του Λονδίνου, του Ρίο και του Τόκιο, όπου η Ελληνίδα εργάστηκε, με την ίδια να κάνει ιδιαίτερη μνεία στη διοργάνωση της Ιαπωνίας ιδίως κάτω από τις συνθήκες μιας παγκόσμιας πανδημίας που αυτή διεξήχθη: «Ήταν μια τρομακτική εμπειρία να δουλεύεις με τους Ιάπωνες, ιδίως κάτω από τέτοιες συνθήκες όπως ήταν η παγκόσμια πανδημία του κορονοϊού. Σε εκείνη τη φάση, μόνο οι Ιάπωνες θα μπορούσαν να έχουν διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, λόγω της πειθαρχίας και της θέλησης που έχουν και που πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Δυστυχώς, ήταν μάλλον υπερυνσυντηρητικοί και ήταν κρίμα που οι πολίτες του Τόκιο δεν μπόρεσαν να μπουν στο γήπεδο και να χαρούν τη διοργάνωση»
Μπορεί οι Αγώνες του Τόκιο να έμειναν στην ιστορία ως αυτοί που διεξήχθησαν σε τρομερά δύσκολες συνθήκες και εν μέσω μια παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, ωστόσο, σίγουρα έδειξαν τον δρόμο στους Γάλλους. Συγκεκριμένα, η Στέλλα Λειβάδη στάθηκε σε ορισμένες καινοτομίες που είδαμε στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες και οι οποίες είχαν ήδη προβλεφθεί από τους Ιάπωνες πριν από τέσσερα χρόνια.
«Η ιδέα για το urban festival, που είδαμε στο Παρίσι, είχε σχεδιαστεί από τους Ιάπωνες, αλλά το Τόκιο και δεν μπόρεσε να το κάνει. Οι διοργανωτές του 2021 δεν έδειξαν στον κόσμο αυτό που ήθελαν να δείξουν και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι φεύγοντας από την Ιαπωνία κλαίγαμε μαζί τους γιατί δεν το βίωσαν όπως έπρεπε», τόνισε.
Η Στέλλα Λειβάδη έζησε το φετινό καλοκαίρι για πρώτη φορά την εμπειρία των εθελοντών, αφού στις τέσσερις προηγούμενες διοργανώσεις ήταν εργαζόμενη. Η ίδια λέει πως «επειδή έχω την επαφή και την εμπειρία του τομέα που έχω υπηρετήσει στις προηγούμενες διοργανώσεις, πάντοτε ψάχνω έστω και τέσσερις μήνες να εργαστώ στους Αγώνες. Ωστόσο, πάντοτε θέλω να έχω μια δεύτερη επιλογή και γι’ αυτό κάνω αίτηση για εθελόντρια. Μάλιστα, στη διοργάνωση του Παρισιού πρέπει να ήμουν και από τους πρώτους που δήλωσα. Τελικά, λόγω διαφόρων συνθηκών, δεν κατάφερα να εργαστώ στη διοργάνωση, αλλά από τις αρχές Ιουλίου βρίσκομαι ως εθελόντρια στο Παρίσι και θα παραμείνω και για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες».
Όσον αφορά στη διοργάνωση του Παρισιού και το πώς την έζησε η ίδια είχε να πει: «Το Παρίσι έκανε υπέροχους Αγώνες. Το Ολυμπιακό Χωριό ήταν το ωραιότερο που έχω δει στη ζωή μου και αναβάθμισε σημαντικά την περιοχή. Επίσης, στην τελετή έναρξης, όλο αυτό που έγινε με την ανάδειξη των μνημείων και της γαλλικής κουλτούρας ήταν κάτι το μοναδικό. Περπατούσες στην πόλη και ένιωθες αυτόν τον ενθουσιασμό» και προσέθεσε δύο επισημάνσεις:
«Πρώτον, πρέπει να καταλάβει όλος ο κόσμος ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν στο επίκεντρό τους τους αθλητές, κάτι που δεν είδαμε στην τελετή έναρξης στο Παρίσι. Το ισορρόπησαν λίγο με την τελετή λήξης, αλλά δεν έφτανε. Επίσης, η υπερέμφαση που δόθηκε στη διαφορετικότητα θεωρώ ότι δημιουργεί αντιπάλους παρά συμμάχους, όταν δηλαδή εκτεθείς τον άλλον σε κάτι που είναι διαφορετικό από σένα και πρέπει να το αποδεχτείς. Εννοώ πως θεωρώ καλύτερο να υπάρχει πάντα ένα μέτρο».
Πέρα, όμως, από Ολυμπιακοί Αγώνες της διαφορετικότητας, αυτοί του Παρισιού έμειναν στην ιστορία και ως οι Ολυμπιακοί Αγώνες της ισότητας, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία τα ποσοστά γυναικών και ανδρών στις αποστολές ήταν 50-50: «Υπήρχαν, μάλιστα, και αποστολές που είχαν περισσότερες γυναίκες. Είναι κάτι, πάντως, που είχε σχεδιαστεί να συμβεί στο Τόκιο, αλλά δεν μπορούσε να εφαρμοστεί λόγω των γνωστών συνθηκών. Συνεπώς, επωφελήθηκε το Παρίσι από τα όσα δεν έγιναν στο Τόκιο τρία χρόνια πριν».
Η ασφάλεια ήταν ένα από τα μείζονα θέματα που απασχόλησαν τους διοργανωτές σχεδόν από την στιγμή που έγινε γνωστή η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από το Παρίσι. «Η αλήθεια είναι ότι και φοβόμουν λίγο το θέμα της ασφάλειας, καθώς η Γαλλία είναι εδώ και πολλά χρόνια στόχος. Ωστόσο, υπήρχε παντού πολλή αστυνομία και στρατός. Ακόμα και τώρα που είναι μια μεταβατική εποχή από τους Ολυμπιακούς στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, η κινητοποίηση είναι μεγάλη. Ειδικά ο στρατός είναι με το όπλο στο χέρι. Στην αρχή ήταν λίγο σοκαριστικό σαν θέαμα και είναι κάτι που δεν το είχαν ξαναζήσει οι Παριζιάνοι, με αποτέλεσμα να τους κάνει τρομερή εντύπωση, αλλά το δέχτηκαν. Και εμείς το συνηθίσαμε μετά από ένα σημείο και η παρουσία τους δεν ήταν τρομακτική, αντιθέτως ήταν καθησυχαστική».
Τέλος, ερωτηθείσα για το εάν ανανεώνει το ραντεβού της σε τέσσερα χρόνια στο Λος Άντζελες, η Στέλλα Λειβάδη απαντά: «Είναι πολύ νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο, αλλά το όνομά μου θα είναι σίγουρα από τα πρώτα που θα δηλωθούν στις αιτήσεις των εθελοντών!».
Η Στέλλα Λειβάδη αποτελεί έναν από τους αφανείς ήρωες των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, αφού ήταν μεταξύ των 74 Ελλήνων και 45.000 εθελοντών που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, ενώ σύντομα αναμένεται να κάνει το ίδιο και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην γαλλική πρωτεύουσα.
Η ίδια δηλώνει στο makthes.gr πως έχει «κολλήσει» το μικρόβιο των Ολυμπιακών Αγώνων εδώ και 20 χρόνια, αν και θυμάται τον εαυτό τους πολλά πολλά χρόνια νωρίτερα να παρακολουθεί στην τηλεόραση την Νάντια Κομανέτσι με κομμένη την ανάσα. Ούσα λάτρης του αθλητισμού, η Στέλλα Λειβάδη αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη γυμναστική ακαδημία μετακόμισε για εννέα χρόνια στην Αμερική, απ’ όπου επέστρεψε με το διδακτορικό της στον τομέα της αθλητικής ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ στις αποσκευές της.
Σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος και κάθε τέσσερα χρόνια αναβιώνει ξανά και ξανά τη μαγεία των Ολυμπιακών Αγώνων από κοντά. Τύχη; Μπορεί. Σίγουρα, όμως, η τύχη δεν είναι ο μόνος παράγοντας που την έφερε εδώ που την έχει φέρει, αφού η δουλειά της σε έναν από τους πλέον νευραλγικούς τομείς των Αγώνων, τον τομέα Sports Entries, στις τέσσερις προηγούμενες διοργανώσεις (Αθήνα, Λονδίνο, Ρίο ντε Τζανέιρο, Τόκιο), ήταν το «εισιτήριό» της για το Παρίσι.
«Το σαράκι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το απέκτησα το 1976, όταν παιδί 11 ετών παρακολουθούσα από την τηλεόραση την Νάντια Κομανέτσι! Ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που θυμάμαι και φυσικά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μια μέρα θα δούλευα γι’ αυτούς», σχολίασε αρχικά η Στέλλα Λειβάδη, για να προσθέσει:
«Η ενασχόλησή μου, λοιπόν, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’04 έγινε εντελώς τυχαία: Κάποιοι συμφοιτητές μου από την σχολή, οι οποίοι ήδη εργάζονταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μου είπαν ότι μπορούσα να πάρω απόσπαση από το δημόσιο και να εργαστώ στη διοργάνωση, αν και η πρώτη μου σκέψη ήταν να προσφέρω ως εθελόντρια. Μια σκέψη, η οποία με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Έτσι, λοιπόν, αποσπάστηκα για δύο χρόνια και έζησα από κοντά τη μαγεία της διοργάνωσης».
Ήταν τότε που εργάστηκε για πρώτη φορά στον τομέα Sports Entries, ο οποίος ασχολείται με την πρόκριση και την εγγραφή των αθλητών, έχοντας μαζί με τους συναδέλφους της την ευθύνη για την οριστικοποίηση του μεγέθους των αποστολών που θα συμμετείχαν στους Αγώνες. «Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τον τομέα των κριτηρίων πρόκρισης, ο οποίος δεν εμπλέκεται στη διοργάνωση μόνο όταν έχουμε φτάσει κοντά στους Αγώνες, αλλά η εμπλοκή του ξεκινάει τουλάχιστον δύο χρόνια νωρίτερα».
Έχοντας ακόμα νωπές τις αναμνήσεις από τη διοργάνωση της Αθήνας, παρ’ ότι έχει περάσει πλέον μια 20ετία, η Στέλλα Λειβάδη δεν θα μπορούσε να μην κληθεί να απαντήσει στο ερώτημα εάν είναι υπέρ ή κατά του ενδεχόμενου μόνιμης επιστροφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, όπως συζητείται τα τελευταία χρόνια. «Συναισθηματικά η απάντησή μου θα ήταν ‘μακάρι’, αλλά θα πρέπει να είμαστε και λίγο ρεαλιστές».
Επίσης, αναφερόμενη στο εθελοντικό κίνημα της διοργάνωσης της Αθήνας, σημείωσε πόσο πολύ βοηθήθηκε από την κατάκτηση του EURO την ίδια χρονιά από τη χώρα μας. «Στους Αγώνες της Αθήνας βοηθηθήκαμε πολύ από την κατάκτηση του EURO λίγες ημέρες νωρίτερα. Τι εννοώ με αυτό; Ότι όλοι οι Αγώνες έχουν πολύ περισσότερες αιτήσεις για εθελοντές από τις θέσεις που προσφέρονται, ωστόσο, το θέμα είναι οι επιλεχθέντες να εμφανιστούν και προσφέρουν τελικά τις ημέρες της διοργάνωσης. Σε αυτό, λοιπόν, είμαι σίγουρη ότι βοήθησε η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου από την ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου», για να συμπληρώσει, λέγοντας πως «ο Αύγουστος του 2004 ήταν ο ωραιότερος Αύγουστος της ζωής μου».
Μετά την Αθήνα ακολούθησαν οι ΟΑ του Λονδίνου, του Ρίο και του Τόκιο, όπου η Ελληνίδα εργάστηκε, με την ίδια να κάνει ιδιαίτερη μνεία στη διοργάνωση της Ιαπωνίας ιδίως κάτω από τις συνθήκες μιας παγκόσμιας πανδημίας που αυτή διεξήχθη: «Ήταν μια τρομακτική εμπειρία να δουλεύεις με τους Ιάπωνες, ιδίως κάτω από τέτοιες συνθήκες όπως ήταν η παγκόσμια πανδημία του κορονοϊού. Σε εκείνη τη φάση, μόνο οι Ιάπωνες θα μπορούσαν να έχουν διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, λόγω της πειθαρχίας και της θέλησης που έχουν και που πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Δυστυχώς, ήταν μάλλον υπερυνσυντηρητικοί και ήταν κρίμα που οι πολίτες του Τόκιο δεν μπόρεσαν να μπουν στο γήπεδο και να χαρούν τη διοργάνωση»
Μπορεί οι Αγώνες του Τόκιο να έμειναν στην ιστορία ως αυτοί που διεξήχθησαν σε τρομερά δύσκολες συνθήκες και εν μέσω μια παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, ωστόσο, σίγουρα έδειξαν τον δρόμο στους Γάλλους. Συγκεκριμένα, η Στέλλα Λειβάδη στάθηκε σε ορισμένες καινοτομίες που είδαμε στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες και οι οποίες είχαν ήδη προβλεφθεί από τους Ιάπωνες πριν από τέσσερα χρόνια.
«Η ιδέα για το urban festival, που είδαμε στο Παρίσι, είχε σχεδιαστεί από τους Ιάπωνες, αλλά το Τόκιο και δεν μπόρεσε να το κάνει. Οι διοργανωτές του 2021 δεν έδειξαν στον κόσμο αυτό που ήθελαν να δείξουν και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι φεύγοντας από την Ιαπωνία κλαίγαμε μαζί τους γιατί δεν το βίωσαν όπως έπρεπε», τόνισε.
Η Στέλλα Λειβάδη έζησε το φετινό καλοκαίρι για πρώτη φορά την εμπειρία των εθελοντών, αφού στις τέσσερις προηγούμενες διοργανώσεις ήταν εργαζόμενη. Η ίδια λέει πως «επειδή έχω την επαφή και την εμπειρία του τομέα που έχω υπηρετήσει στις προηγούμενες διοργανώσεις, πάντοτε ψάχνω έστω και τέσσερις μήνες να εργαστώ στους Αγώνες. Ωστόσο, πάντοτε θέλω να έχω μια δεύτερη επιλογή και γι’ αυτό κάνω αίτηση για εθελόντρια. Μάλιστα, στη διοργάνωση του Παρισιού πρέπει να ήμουν και από τους πρώτους που δήλωσα. Τελικά, λόγω διαφόρων συνθηκών, δεν κατάφερα να εργαστώ στη διοργάνωση, αλλά από τις αρχές Ιουλίου βρίσκομαι ως εθελόντρια στο Παρίσι και θα παραμείνω και για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες».
Όσον αφορά στη διοργάνωση του Παρισιού και το πώς την έζησε η ίδια είχε να πει: «Το Παρίσι έκανε υπέροχους Αγώνες. Το Ολυμπιακό Χωριό ήταν το ωραιότερο που έχω δει στη ζωή μου και αναβάθμισε σημαντικά την περιοχή. Επίσης, στην τελετή έναρξης, όλο αυτό που έγινε με την ανάδειξη των μνημείων και της γαλλικής κουλτούρας ήταν κάτι το μοναδικό. Περπατούσες στην πόλη και ένιωθες αυτόν τον ενθουσιασμό» και προσέθεσε δύο επισημάνσεις:
«Πρώτον, πρέπει να καταλάβει όλος ο κόσμος ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν στο επίκεντρό τους τους αθλητές, κάτι που δεν είδαμε στην τελετή έναρξης στο Παρίσι. Το ισορρόπησαν λίγο με την τελετή λήξης, αλλά δεν έφτανε. Επίσης, η υπερέμφαση που δόθηκε στη διαφορετικότητα θεωρώ ότι δημιουργεί αντιπάλους παρά συμμάχους, όταν δηλαδή εκτεθείς τον άλλον σε κάτι που είναι διαφορετικό από σένα και πρέπει να το αποδεχτείς. Εννοώ πως θεωρώ καλύτερο να υπάρχει πάντα ένα μέτρο».
Πέρα, όμως, από Ολυμπιακοί Αγώνες της διαφορετικότητας, αυτοί του Παρισιού έμειναν στην ιστορία και ως οι Ολυμπιακοί Αγώνες της ισότητας, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία τα ποσοστά γυναικών και ανδρών στις αποστολές ήταν 50-50: «Υπήρχαν, μάλιστα, και αποστολές που είχαν περισσότερες γυναίκες. Είναι κάτι, πάντως, που είχε σχεδιαστεί να συμβεί στο Τόκιο, αλλά δεν μπορούσε να εφαρμοστεί λόγω των γνωστών συνθηκών. Συνεπώς, επωφελήθηκε το Παρίσι από τα όσα δεν έγιναν στο Τόκιο τρία χρόνια πριν».
Η ασφάλεια ήταν ένα από τα μείζονα θέματα που απασχόλησαν τους διοργανωτές σχεδόν από την στιγμή που έγινε γνωστή η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από το Παρίσι. «Η αλήθεια είναι ότι και φοβόμουν λίγο το θέμα της ασφάλειας, καθώς η Γαλλία είναι εδώ και πολλά χρόνια στόχος. Ωστόσο, υπήρχε παντού πολλή αστυνομία και στρατός. Ακόμα και τώρα που είναι μια μεταβατική εποχή από τους Ολυμπιακούς στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, η κινητοποίηση είναι μεγάλη. Ειδικά ο στρατός είναι με το όπλο στο χέρι. Στην αρχή ήταν λίγο σοκαριστικό σαν θέαμα και είναι κάτι που δεν το είχαν ξαναζήσει οι Παριζιάνοι, με αποτέλεσμα να τους κάνει τρομερή εντύπωση, αλλά το δέχτηκαν. Και εμείς το συνηθίσαμε μετά από ένα σημείο και η παρουσία τους δεν ήταν τρομακτική, αντιθέτως ήταν καθησυχαστική».
Τέλος, ερωτηθείσα για το εάν ανανεώνει το ραντεβού της σε τέσσερα χρόνια στο Λος Άντζελες, η Στέλλα Λειβάδη απαντά: «Είναι πολύ νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο, αλλά το όνομά μου θα είναι σίγουρα από τα πρώτα που θα δηλωθούν στις αιτήσεις των εθελοντών!».
ΣΧΟΛΙΑ