Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού έλεγαν οι αρχαίοι. Τι να πει όμως κανείς για το πολλάκις εξαμαρτείν και το διαρκώς παραμένον εν υπνώσει κράτος;

Για τον χουλιγκανισμό, Τα λέγαμε και τα γράφαμε χρόνια πολλά τώρα από τις στήλες της εφημερίδας «Μακεδονία» και του portal makthes.gr. Από τα χρόνια που τα καλόπαιδα έπαιζαν ξύλο για πλάκα στα οπαδικά στέκια και πουλούσαν μαγκιά εκ του ασφαλούς από τις κερκίδες των γηπέδων απολαμβάνοντας την προστασία των ομάδων τους και την ανοχή της αστυνομίας που δήλωνε αναρμόδια να ελέγξει την τάξη σε χώρο ευθύνης ιδιωτικών εταιρειών- των ΠΑΕ.

Λέγαμε τότε πώς ο χουλιγκανισμός αν δεν παταχθεί στη ρίζα του θα φουντώσει και θα υπάρχει έκρηξη οπαδικής βίας που μοιραία θα φτάσει στο… αίμα.

Δεν ισχυρίζομαι ότι μόνο εμείς τα λέγαμε αυτά, ότι μόνο εμείς ανακαλύψαμε τον… σύγχρονο τροχό της κοινωνικής εξέλιξης και των διεργασιών που συντελούνται στον πάτο της κοινωνίας. Όλοι οι στοιχειωδώς σοβαροί άνθρωποι τα έβλεπαν αυτά. Ιδιαίτερα εκείνοι που κοιτούσαν λίγο παραέξω από τα σύνορα της χώρας μας και έβλεπαν το πώς φούντωσε ο χουλιγκανισμός στη δυτική Ευρώπη και με ποιον τρόπο αντιμετωπίστηκε επιτυχώς στις σοβαρές πολιτείες.

Στην Ελλάδα επιλέξαμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του ανεύθυνου και του εθελότυφλου. Βλέπετε εδώ δεν θέλαμε να εναντιωθούμε με τα συμφέροντα των ισχυρών που μπήκαν στο ποδόσφαιρο για να αξιοποιήσουν την δύναμη του προσωπικού στρατού που εύκολα στρατολογούσαν από τις τάξεις των οπαδών τους, ούτε θέλαμε να σπάσουμε αυγά και να επιδείξουμε το σκληρό πρόσωπο του νόμου και της τάξης απέναντι σε οργανωμένες ομάδες παραβατικών, που ναι μεν έκαναν φασαρία, αλλά δεν αποτελούσαν πολιτική απειλή για το σύστημα διακυβέρνησης.

Γι’ αυτό και όποτε κάτω από την πίεση της επικαιρότητας υποχρεούνταν η τότε πολιτική ηγεσία να αυστηροποιήσει το θεσμικό πλαίσιο -ιδιώνυμο, αυστηρές προϋποθέσεις λειτουργίας συνδέσμων, ηλεκτρονικά εισιτήρια, κάμερες στα γήπεδα, τουρνικέ στις εισόδους κλπ- τα πράγματα χαλάρωναν άρδην, με το που ξεχνιόταν η αφορμή και τα φώτα της δημοσιότητας μετατοπίζονταν αλλού.

Ήταν βλέπετε υποσχέσεις και δηλώσεις γραμμένες στο χιόνι, ή για να το πούμε καλοκαιριάτικα, γραμμένες στην αμμουδιά της ακροθαλασσιάς. Πέρασε μία ξαπλώστρα από πάνω και τις έσβησε. Με αυτά και με εκείνα που είχαμε πρόπερσι τον Άλκη, φέτος τον Μιχάλη, του χρόνου ποιος ξέρει ποια άλλη μανούλα θα σπαράξει....

Ο Μιχάλης ο ΑΕΚτζής, έχασε «τζάμπα» τη ζωή του, όπως χαρακτηριστικά και ατυχώς κατά τη γνώμη μου δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Οικονόμου. Τζάμπα δεν χάθηκε η ζωή του Μιχάλη. Τζάμπα πληρώνονται αυτοί που έχουν την ευθύνη να προστατεύουν την ζωές του Μιχάλη και του κάθε Μιχάλη από κινδύνους που ευκολότατα θα μπορούσαν να αποτραπούν.

Το τι θα ακολουθήσει το ξέρουμε όλοι. Χαζοί δεν είμαστε ούτε αφελείς. Μεγάλες δηλώσεις και υποσχέσεις, συγκλίσεις επιτροπών, εξαγγελίες αυστηροποίησης, κροκοδείλια δάκρυα. Και μετά από αυτά, η ίδια χαλαρότητα, η ίδια νιρβάνα...

Ο χουλιγκανισμός και η συνακόλουθη βία, είναι σύμφυτα με την κοινωνία μας. Ιδιαίτερα μάλιστα ανθεί στις χώρες που οι ακραίες κοσμοθεωρίες -πχ φασισμός- η ασυδοσία των ισχυρών και οι κοινωνικές ανισότητες αποτελούν την «νομιμότητα». Το να ξεφεύγουν ωστόσο από τις περιοριστικές γραμμές και να φτάνουν στο σημείο να αναστατώνονται πόλεις, να καταστρέφουν περιουσίες, να αφαιρούν ζωές, να διαλύουν οικογένειες, συμβαίνει μόνο όταν εμείς ως πολιτεία δεν διδασκόμαστε και επεμβαίνουμε πάντα εκ των υστέρων για τα μάτια του κόσμου.

Τη δολοφονία του Μιχάλη ακολούθησαν πολλά, εξοργιστικά αλλά και ανησυχητικά.

Στα της τραγικής αποτυχίας της αστυνομίας δε θα σταθώ περαιτέρω από την άποψη πως δεν αντέχει καν κριτικής η τόση ανικανότητα.

Θα μείνω στο γεγονός πως πρώτα οι Κροάτες φασίστες χούλιγκαν, έπειτα εκείνοι της Μαρσέιγ αλλά και μετά κάτι Ρουμάνοι μπούκαραν στη χώρα για χουλιγκανισμό και για συγκεκριμένους αγώνες.

Και αναρωτιέμαι. Τόσο χαμηλά πια έχουμε πέσει που από τουρίστες υψηλών και πανύψηλων βαλαντίων, φτάσαμε να είμαστε χοτ σποτ για δολοφόνους που θέλουν να ζήσουν τον... μύθο του χουλιγκανισμού στη χώρα μας;

Όλα όσα γίνονται και αποκαλύπτονται δε μπορεί παρά να έχουν συγκεκριμένες αιτίες αλλά και συγκεκριμένες... διαδρομές πίσω τους, τις οποίες, όπως έμαθε η χώρα με τον δύσκολο τρόπο, αγνοούσαμε παντελώς. Καιρός, είναι, επιτέλους να καταλάβουμε πως αυτό που έγινε στη Ν. Φιλαδέλφεια δεν είναι μεμονωμένο γεγονός και να φροντίσουμε αυτή τη φορά να συνεργαστούμε με τους άλλους Ευρωπαίους για να χτυπήσουμε τους οργανωμένους σε «νόμιμη» καταδρομική.

Όσο για την επόμενη ημέρα; Αυτή εξαρτάται πρώτα, κύρια και σχεδόν αποκλειστικά από την παιδεία που θα δώσουμε ως γονείς, ως κοινωνία και ως κράτος στα παιδιά μας.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.08.2023