Ήταν η Ελένη στη Ρόδο, η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, η Άιντα στην Καβάλα, η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, η Αναστάζια στην Κω, η Γεωργία στην Καλαμαριά, η Βίκυ στην Τούμπα, η μόλις 17 ετών Νικολέττα στο Περιστέρι... Γυναίκες νεκρές από το χέρι του «συντρόφου», εκείνου που όπως λένε και τα πλακάτ των διαδηλωτών πολύ εύγλωττα «είχε τα κλειδιά του σπιτιού τους».

Όμως, η εν ψυχρώ δολοφονία της 29χρονης Κυριακής στους Άγιους Ανάργυρους, παρά τη μακρά, θλιβερή και εξοργιστική λίστα των γυναικοκτονιών, μοιάζει ακόμα με πρωταπριλιάτικη φάρσα. Όχι πώς δεν έχουμε με τραγικό τρόπο, «συνηθίσει», αλλά είναι οι λεπτομέρειες που σοκάρουν και τον τελευταίο ανέμελο και τον τελευταίο που κάθε φορά που μια γυναίκα έπεφτε νεκρή επειδή ακριβώς ήταν γυναίκα, μιλούσε για μεμονωμένο περιστατικό.

Το αίμα της Κυριακής στοιχειώνει τη χώρα και καταδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο πώς η ενδοοικογενειακή βία, όχι μόνο δεν μειώνεται, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται από πολιτεία και κοινωνία, αλλά είναι μία μάστιγα για την οποία τα λόγια όλων όσοι έχουν την ευθύνη για την αντιμετώπισή της, είναι κενά περιεχομένου και πέφτουν στο κενό.

Μα πάνω απ’ όλα, έρχεται να μας θυμίσει πώς οι θεσμοί και εν προκειμένω η αστυνομία, πάσχουν πολύ σοβαρά και πώς τα τσιτάτα που ακούμε και επαναλαμβάνουμε όλοι μας, ακόμα και με πραγματική απορία εξαιτίας των (θετικών) μας βιωμάτων και κρίνοντας εκ του ασφαλούς όσοι είχαμε την τύχη να μη ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις, περί του «γιατί δε μίλησε;», είναι στην καλύτερη περίπτωση ανοησίες.

Η Κυριακή, όχι απλώς μίλησε, αλλά έκανε με κάθε λεπτομέρεια ό,τι της είπε η πολιτεία να κάνει όταν δολοφονήθηκε η Ελένη, η Γαρυφαλλιά, η Άιντα, η Καρολάιν... Πήγε η ίδια στην αστυνομία να την προστατεύσει. Και εκείνη της απάντησε πώς τα περιπολικά δεν είναι ταξί και την έστειλε να συναντήσει το θάνατο, έξω ακριβώς από το «ασφαλές» σημείο.

Και το χειρότερο; Πώς εάν, για ακόμα μία φορά, δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες, δεν υπήρχαν κάμερες, δεν υπήρχε μια κοινωνία οργισμένη που σκοτώνονται τα παιδιά της σε κοινή θέα με φυσικούς αλλά και ηθικούς αυτουργούς, δε θα μαθαίναμε ποτέ πώς σ’ αυτή τη χώρα, που κοκορεύεται ως δήθεν σύγχρονη, προοδευτική και ευρωπαϊκή, η ασφάλεια έχει καταντήσει η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

«Όλα πήγαν στραβά», δήλωσε πέντε ημέρες μετά τη γυναικοκτονία, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και αναφερόταν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στη χώρα που δολοφονούνται γυναίκες επειδή είναι γυναίκες και η πολιτεία αδυνατεί ή ακόμα και αρνείται να τις προστατεύσει, ακόμα και στην αυλή της, δεν πήγαν τα πράγματα στραβά ένα βράδυ στους Άγιους Ανάργυρους. Είναι όλα στραβά. Και ο γιαλός και ο τρόπος που όλοι μας αρμενίζουμε... Μέχρι να βρει ο καθένας μας τη δική του ξέρα, το δικό του παγόβουνο και να μη μπορεί το κράτος να κάνει το παραμικρό για να τον σώσει...

Πορευόμενοι πάντοτε με το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή, καταπώς μας βολεύει, είμαστε από εκείνους που μείναμε πίσω σε ό,τι στην άλλη Ευρώπη, την «κανονική» θεωρείται δεδομένο. Ανθρώπινα δικαιώματα, σεβασμός του κράτους προς τους πολίτες, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ισότητα και ό,τι άλλο περιγράφεται στις περίφημες αξίες της δημοκρατίας, είναι μόνιμα προς διαπραγμάτευση, μόνιμα προς συζήτηση, μόνιμα υπό αμφισβήτηση.

Ένα από τα διαχρονικά μεγαλύτερα «αγκάθια» και η αστυνομία. Πόσα και πόσα έχουν γίνει χρόνια ολόκληρα, με τους πολίτες να κινδυνεύουν όχι από τους «κακούς», αλλά από εκείνους που έχουν την αρμοδιότητα να τους προστατεύουν, που πληρώνονται ακριβώς για να φροντίζουν για την ασφάλειά μας.

Στον τομέα της ενδοοικογενειακής βίας, τα τελευταία χρόνια που έχουν αυξηθεί ραγδαία οι γυναικοκτονίες και τα υπόλοιπα περιστατικά βίας τέτοιου τύπου, η γενικευμένη άποψη της κοινωνίας είναι πώς πολλές φορές η αστυνομία κάνει τα... στραβά μάτια. Όχι απαραίτητα ηθελημένα ή από με δόλο ή έστω από αδιαφορία, αλλά γιατί έχουμε μείνει ως κράτος πίσω (σε τραγικό βαθμό) και στην εκπαίδευση των γυναικών και των αντρών της τάξης.

Κι ας ανακοινώνουν οι αρμόδιοι κάθε φορά νέα μέτρα. Και ας διοργανώνουν ημερίδες. Κι ας σχεδιάζουν με πομπώδεις ανακοινώσεις ειδικά τμήματα για τη βία κατά των γυναικών. Η αλήθεια είναι πώς στον τομέα αυτό έχουμε ήδη αποτύχει και με τραγικά αποτελέσματα και δεκάδες χαμένες ζωές.

Πρώτα είπαμε στις κόρες, τις γυναίκες, τις φίλες μας να μιλάνε, να μη φοβούνται, να σπάσουν τη σιωπή. Και όταν εκείνες έπιασαν από το χέρι η μια την άλλη, ξεπέρασαν φόβους, ανασφάλειες και ταμπού και τόλμησαν να φύγουν από κακοποιητικές σχέσεις, να μιλήσουν ανοιχτά, να προστρέξουν σε βοήθεια των «αρμόδιων», των «ειδικών», εκείνοι απάντησαν αρμοδίως πώς τα περιπολικά δεν είναι ταξί. Και ήρθαν και έχυσαν μαζί με το αίμα της αδικοχαμένης Κυριακής και την καρδάρα με ό,τι πρόοδο είχε γίνει.

Και τώρα μιλάνε όλοι μαζί για τυχαίο περιστατικό, για την κακιά την ώρα. Ξεχνώντας πώς πια η κοινωνία, έχει καταλάβει πώς πρόκειται για την κακιά τη χώρα... Και πώς εάν κάτι δεν αλλάξει σήμερα κιόλας, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να αυτοαποκαλούμαστε προοδευτικοί και ενεργοί πολίτες, πώς δεν έχουμε κανένα μέλλον, πώς, όπως λέει και ποιητής, πεθαίνουμε ως χώρα...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 07.04.2024