Μπορεί και στο μυαλό μας και στα χαρτιά να ανήκουμε εις την Δύσην, που είπε και ο Καραμανλής, όμως το κράτος των χιλιάδων στρεβλώσεων, δυτικό δύσκολα το λέει κανείς.

Και με τους πολίτες να μην εμπιστεύονται το κράτος, την έννοια και την αξία του, έχουμε χαθεί κάπου στη μετάφραση και με την έννοια του «δημόσιου», η οποία αν και θεωρητικά περιγράφει ό,τι καλό για το σύνολο, κατέληξε να δαιμονοποιηθεί και να απαξιωθεί.

Το σημερινό θέμα, όμως, της «Μακεδονίας της Κυριακής» πιάνει ένα τέτοιο «δημόσιο» και συγκεκριμένα τον δημόσιο χώρο, ο οποίος ειδικά στις μέρες μας είναι ύψιστης και ζωτικής σημασίας για όλους ανεξαιρέτως, αλλά και πλήρως απαξιωμένος από κράτος, αιρετούς και συμφέροντα.

Ο λόγος για την Καλαμαριά και τα «ασημικά» της, που ταυτίζονται με την έννοια του δημόσιου χώρου, που από τη μια είναι πηγή ζωής και ανάσας, αφού πρόκειται για ένα μοναδικό αστικό παραλιακό μέτωπο και μάλιστα δύο ακτών και από την άλλη είναι σε τέτοια κατάσταση άμεσης απειλής που αναδεικνύει ως παράδειγμα και όλες τις παθογένειες της χώρας.

Τι μαθαίνουμε, λοιπόν, αυτές τις μέρες, λίγο πριν η νέα δημοτική αρχή που έκανε σημαία του προεκλογικού της προγράμματος την υπεράσπιση του αδόμητου χαρακτήρα του παραλιακού μετώπου; Κάτι που περιγράφεται καλύτερα στους στίχους του Βασίλη Παπακωνσταντίνου πως «το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο».

Θα σταθώ από τη στήλη αυτή, λίγο παραπάνω στο θέμα της μιας ακτής, αυτής της Αρετσούς και συγκεκριμένα της μαρίνας, η οποία μπήκε ως «ασημικό» της χώρας στο ΤΑΙΠΕΔ τον καιρό των μνημονίων και τώρα, τόσα χρόνια μετά, απειλείται άμεσα να χαθεί για τους κατοίκους της Καλαμαριάς αλλά και ολόκληρης της Θεσσαλονίκης. Και το χειρότερο; Πώς η ύπαρξη προεδρικού διατάγματος με το οποίο ξεκινά η διαδικασία αλλοίωσης του φυσικού πλούτου και της εξαφάνισης του δημόσιου χώρου, κατάφερε να μείνει κρυφή επί σχεδόν 10 μήνες, παρά τις συνεχείς οχλήσεις, ερωτήσεις στο δημοτικό συμβούλιο κλπ.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά.

Πρώτο, πώς είναι δυνατόν κανείς να μην ενδιαφέρεται σ’ αυτή τη χώρα για το δημόσιο χώρο και το πρώτο μέλημα είναι πως και ένα εκατοστό ελεύθερο να βρούμε, τρέχουμε να χτίσουμε από κιόσκια με αναψυκτικά μέχρι ξενοδοχεία-τερατουργήματα κι ας μην τα σηκώνει η περιοχή. Κι ας μην τα σηκώνει η εποχή της ραγδαίας κλιματικής κρίσης που απαιτεί ελεύθερους χώρους και πράσινο, μπας και δώσουμε λίγο ακόμα χρόνο στην επιβίωση τη δική μας και των παιδιών μας.

Κι έπειτα, όμως, είναι και το κρίσιμο ερώτημα, πώς μπορεί ένα τόσο σοβαρό σχέδιο που θα αλλάξει τη φυσιογνωμία μίας τόσο όμορφης και προνομιακής περιοχής, να μένει κρυφό; Ποιος και γιατί το κράτησε κρυφό επί 10 μήνες; Φταίνε μόνο τα συμφέροντα που όπως λέει και η λέξη, αυτή είναι η δουλειά τους, το συμφέρον τους δηλαδή;

Πώς γίνεται να μένει κάτι τέτοιο κρυφό και κάποιοι να μη γνωρίζουν την ύπαρξη ενός Π.Δ. στο χώρο ευθύνης τους και μάλιστα για το πλέον σημαντικό θέμα που κρίνει το παρόν και το μέλλον;

Γιατί, κάπως έτσι, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: Είναι συνένοχοι, ανίκανοι ή εξαπατημένοι;

Και στην τελευταία περίπτωση, οφείλουν να βγουν και να πουν ανοιχτά πώς εξαπατήθηκαν, έμειναν κι αυτοί στο σκοτάδι, ξεκαθαρίζοντας προς την κοινωνία της Καλαμαριάς πώς δεν συμμετείχαν σ’ αυτό και φυσικά πώς θα είναι στο πλευρό της νέας δημοτικής αρχής σε ό,τι επιχειρήσει και μπορέσει να κάνει ώστε ο δημόσιος χώρος να παραμείνει δημόσιος και να αξιοποιηθεί στο μέτρο που είναι υπέρ των πολιτών.

Η κατάσταση στην Καλαμαριά όπου όλα τα μεγάλα ζητήματα (τα οποία επαναλαμβάνω δεν αφορούν μόνο τους κατοίκους, αλλά ολόκληρη την πόλη, η οποία με δεδομένη και την τραγική κατάσταση της ατμόσφαιράς της, έχει ανάγκη τη διέξοδο, την ανάσα σε Καραμπουρνάκι και Αρετσού) είναι παζλ για δυνατούς και κυρίως αποφασισμένους να συγκρουστούν -ακόμα και κυριολεκτικά- λύτες.

Από τη μια οι μπουλντόζες στο Καραμπουρνάκι, οι οποίες δύο εβδομάδες τώρα σκάβουν για να προλάβουν πριν αναλάβει η νέα διοίκηση, την οποία οι πολίτες υπερψήφισαν και για να μη χτιστεί το Καραμπουρνάκι, από την άλλη η μαρίνα που αν δε βρεθεί κάποιος τρόπος αντίδρασης αποτελεσματικός, θα αποκτήσει ξενοδοχεία και σπίτια πάνω στη θάλασσα με ό,τι συνεπάγεται αυτό για έναν από τους τελευταίους πνεύμονες μιας πόλης που πνίγεται και από κοντά το «Παλατάκι» που ρημάζει, το Remezzo που το παίρνει η μπάλα αφού μπήκε πακέτο με τη μαρίνα και έτσι αν πάει σε ιδιώτη όλο αυτό, θα πάει και το εμβληματικό κτίριο, και όλα τα άλλα, μεγαλύτερα και μικρότερα, καθιστούν την Καλαμαριά κάτι σαν πειραματόζωο.

Για να δείξουμε στον κόσμο πώς μπορούμε με λάθη, παραλείψεις, ψέματα και πολλές φορές δόλο, να βγάλουμε το χειρότερο αποτέλεσμα εκεί που η φύση έδωσε το καλύτερο.

Μα κυρίως να επιβεβαιώσουμε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο πώς κάποιοι δε θα βάλουν ποτέ μυαλό, κάποιοι θα κινούνται πάντα στις σκιές, θα κλείνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι είτε γιατί δεν ξέρουν τι τους γίνεται είτε γιατί έχουν προσωπικό όφελος και όλοι αυτοί μαζί δε θα νοιάζονται λεπτό για το δημόσιο χώρο, επομένως και το μέλλον ακόμα και των δικών τους παιδιών.

Ας ελπίσουμε, ο σημερινός φάκελος που ανοίγει με κάθε λεπτομέρεια η «ΜτΚ» να λειτουργήσει ως αφύπνιση στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο να σωθεί η Καλαμαριά, αλλά να αποτελέσει το καλό παράδειγμα πώς το δημόσιο συμφέρον είναι πάνω απ’ όλα και δε θα γίνουμε ποτέ χώρα σοβαρή εάν δεν το κάνουμε στάση και πράξη ζωής.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 10.12.2023