Όταν υπηρετείς τις ανάγκες για τηλεθέαση ενός «πρωινάδικου» ή «μεσημεριανάδικου», δεν θεωρώ ότι είναι πολύ πιθανόν να έχεις ως προτεραιότητα το τι έκανε ο Γιώργος Νταλάρας στον ραδιοσταθμό που μίλησε και για το ποια τραγούδια έγραψε ο μέγιστος Τσιτσάνης.

Θα ήταν ευχάριστη έκπληξη αν ακούγαμε ένα σχόλιο των ρεπόρτερ για τον κορυφαία βάρδο μετά την «ασίστ» που τους έκανε ο Γ. Νταλάρας. Θα ήταν αλλά δεν έγινε ποτέ.

Τώρα αν σε κάποιους ο δημοφιλής τραγουδιστής υπήρξε /φάνηκε περισσότερον διδακτικός και δηκτικός -προσβλητικός στο ύφος και λιγότερο πατρικός αυτό κατά τη γνώμη μου είναι μάλλον το δευτερεύον. Αν για παράδειγμα άρχιζαν αυθόρμητα όλοι να τραγουδούν τη Συννεφιασμένη Κυριακή θα ζούσαμε μια κορυφαία δημοσιογραφική στιγμή των τελευταίων ετών…

Το «εδώ ήρθαμε για τον Τσιτσάνη» του Γ. Νταλάρα ακούστηκε τόσο καθαρό, τόσο αδιαπραγμάτευτο που όλες οι …ενστάσεις ακούγονται σαν «περί όνου σκιάς».

Την πρώτη συνέντευξη με τον Γιώργο Νταλάρα την έκανα σχεδόν πριν σαράντα χρόνια για την εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ και ακολούθησαν κι άλλες στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Γιατί τα λέω αυτά; Μα γιατί γνωρίζω ότι, πέρα από αν συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του, υπήρξε σαφής και συνεπής σε αυτό που κάνει εδώ και δεκαετίες υπηρετώντας το καλό λαϊκό τραγούδι.

Το μήνυμά του βεβαίως δεν πήγαινε μόνο σε ρεπόρτερ…:

Μη νομίζετε όμως ότι και μεις, δεν θα πω μόνο ως «τηλεθεατές»- τι όρος κι αυτός- αλλά ως ενεργοί πολίτες δεν χρειαζόμαστε απλώς ένα καλό μήνυμα αλλά και ένα καλό μάθημα.

Αυτή η τηλεοπτική «κουλτούρα» στην οποία πρωτοστάτησε σημαντικό τμήμα των ιδιωτικών σταθμών, αδικεί μέγα τμήμα του ελληνικού που δεν έχει καμμία διάθεση για κουτσομπολιά, αβάσταχτη ελαφρότητα στην επιλογή των θεμάτων , εντυπωσιασμούς και κοσμικότητες.

Αυτό το κομμάτι του κόσμου είδε αν όχι έντρομο, τουλάχιστον με σκεπτικισμό το γεγονός ότι την πολιτική ανάλυση και το ρεπορτάζ για το φαινόμενο Κασσελάκη , το ανέλαβαν το περασμένο Φθινόπωρο εκπομπές μη πολιτικές και γεμάτες ελαφρά καθημερινότητα.

Το ποια μπορεί να είναι η αντίδραση , δεν είναι εύκολο να βρεθεί αφού η αγορά και η τηλεθέαση μαζί με το «αξίωμα» που λέει ότι «αυτά θέλει ο κοσμάκης -αυτά του σερβίρουμε», κυριαρχούν.

Το όλο ζήτημα θολώνει κι άλλο η διαπίστωση ότι η νεολαία δεν βλέπει ούτε ειδήσεις , ούτε μεσημεριανάδικα στην τηλεόραση αφού έχει «μεταναστεύσει» στο διαδίκτυο.

Ίσως είχε δίκιο τελικά ο αξέχαστος Χάρυ Κλυνν που έλεγε πως τη λύση θα τη βρείτε αν προσέξτε πως στο τηλεκοντρόλ: υπάρχει και το ΟΝ και το ΟΦ….