Όταν ένας έμβιος οργανισμός έχει εισέλθει σε φάση αποσύνθεσης διερωτάσαι μήπως θα ήταν καλύτερο να οδηγηθεί μια ώρα αρχύτερα στο τέλος του. Έτσι κι αλλιώς, ο βίος, από μια στιγμή και μετά μόνο πόνο επιφυλάσσει, αναξιοπρέπεια και οδύνη. Βεβαίως η ορθόδοξη Εκκλησία δεν συμμερίζεται τέτοιες απόψεις. Εκείνη πιστεύει στο θαύμα κι έχει να παραθέσει και περιπτώσεις που μια μάχη η οποία φαινόταν εντελώς χαμένη, τελικώς να κερδίζεται. Τα νερά του Αχέροντα μερικές, λίγες φορές, μοιάζει να κυλούν αντίστροφα στο πεπρωμένο. Ισχύουν άραγε όλα αυτά και για τα μη έμβια όντα, όπως για παράδειγμα ένας κομματικός οργανισμός ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση; Ή μήπως θα ήταν προτιμότερο να οδηγηθεί σε ευθανασία;

Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή βρίσκεται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίστροφη μέτρηση για το άλλοτε ισχυρό κόμμα της, έστω γενόσημης, Αριστεράς ξεκίνησε πριν από περίπου εννέα χρόνια. Από την επομένη εκείνου του δημοψηφίσματος – παρωδία. Ο κατήφορος ήταν στην αρχή ομαλός. Υπήρχαν άλλωστε και τα αντίβαρα της εξουσίας. Μόλις, όμως, αυτή εξέλειπε ξεκίνησε η κατρακύλα. Εκείνο το 31,5% των εκλογών του Ιουλίου 2019 ήταν μια στιγμιαία αναλαμπή ενός οργανισμού ο οποίος όδευε με αργά αλλά σταθερά βήματα προς το επέκεινα. Ούτε ο μεγάλος τιμονιέρης ο οποίος είχε οδηγήσει το κόμμα στη Γη της Επαγγελίας κατόρθωσε να αποτρέψει το μοιραίο και μόλις το συνειδητοποίησε, έπειτα από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, αποφάσισε να εγκαταλείψει το σκάφος, μπας και διασωθεί ο ίδιος και του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία.

Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη ήταν ένα ηλεκτροσόκ, μια λύση απελπισίας μπας και αποφευχθεί το μοιραίο. Εις μάτην όμως. Ο φέρελπις εξ Αμερικής απεδείχθη πολύ λίγος για το μέγεθος του εγχειρήματος. Άπειρος, και ως ένα βαθμό και αφελής, έγινε εύκολα υποχείριο στους Παππάδες και στους Πολάκηδες. Όμως η κλεψύδρα μετρά αντίστροφα πλέον και για εκείνον. Το έχει συνειδητοποιήσει και ο ίδιος και προσπαθεί με κινήσεις που προδίδουν πανικό, να αλλάξει τη δική του μοίρα. Όμως πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Ό,τι και να κάνει, η μοίρα του δεν αλλάζει. Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι εκείνος, έχουν εκμετρήσει το ζην. Το μόνο που απομένει είναι η ακριβής ημερομηνία της ληξιαρχικής πράξης θανάτου. Είτε στις 7 Σεπτεμβρίου, με τη λήξη της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής είτε ένα μήνα μετά, στις 6 Οκτωβρίου όταν θα πέφτει η αυλαία του καταστατικού συνεδρίου. Αν καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει ως εκεί.