ΑΠΟΨΕΙΣ

Νομίζω πως τελικά γκρινιάζουμε για λάθος λόγους. Και αυτό είναι ενδεικτικό μιας όχι και τόσο ευχάριστης κατάστασης, που είναι δυστυχώς και χρόνια. Διακρινόμαστε για το «όχι σε όλα», ενώ υπάρχουν έργα που θα έπρεπε να γίνουν, δε γίνονται και ουδείς ενοχλείται με αυτό. Όπως επίσης αποδεχθήκαμε, υπό τη μορφή του μιθριδατισμού, μία καθημερινή κυκλοφοριακή ταλαιπωρία που οφειλόταν στην παντελή έλλειψη αστυνόμευσης. Στην παντελή, για πάρα πολλά χρόνια, απουσία του τροχονόμου από τους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης. Θυμώναμε για τις καθυστερήσεις στις μετακινήσεις μας, αλλά αν για να βελτιωθεί η κατάσταση θα έπρεπε να απαγορευθεί το διπλοπαρκάρισμα ή το παρκάρισμα στους κεντρικούς δρόμους, δυσανασχετούσαμε αν αυτό επηρέαζε τις εισπράξεις της επιχείρησής μας.

Μπροστά στο Βασιλικό Θέατρο -απορώ πώς οι «προοδευτικοί» της πόλης μας δε το μετονόμασαν σε «θέατρο του λαού»- παρκάρουν τα τουριστικά λεωφορεία για να ξεναγηθούν οι τουρίστες στον Λευκό Πύργο και στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μέχρις εδώ όλα καλά. Όμως τις περισσότερες φορές βρίσκονται ήδη παρκαρισμένα ΙΧ, με αποτέλεσμα τα θηριώδη πούλμαν να παρκάρουν σε δεύτερη λωρίδα προκαλώντας κυκλοφοριακό πρόβλημα. Τι πιο απλό, ένας τροχονόμος να επιτηρεί τη συγκεκριμένη λωρίδα. Θυμάμαι το 2003, όταν θα διεξαγόταν η σύσκεψη κορυφής των ηγετών της ΕΕ στη Χαλκιδική, για 20 ημέρες υπήρχαν συνεχώς 6 τροχονόμοι στην Ανθέων. Αποτέλεσμα: τη διασχίζαμε σε λιγότερο από δύο λεπτά σε ώρες αιχμής.

Λύσεις υπάρχουν, πολιτική βούληση δεν υπάρχει. Ή να το πω διαφορετικά, τις περισσότερες φορές οι καθημερινές ταλαιπωρίες μας οφείλονται στη συνειδητή εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων. Και ως γνωστόν τα μικροσυμφέροντα φέρνουν ψήφους.

Έγραψα πιο πάνω ότι πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε για λάθος λόγους. Αυτό σημαίνει πως δε διαμαρτυρόμαστε για καθυστερήσεις και ματαιώσεις, ιδιαίτερα σοβαρές για την ανάπτυξη της πόλης μας. Έτσι, διάβασα πως για μία ακόμα φορά πάει πίσω η επένδυση στον ΟΛΘ της 6^ης προβλήτας. Δε με ενδιαφέρει αν γι’ αυτό ευθύνεται ο επενδυτής ή η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία με τα πολύπλοκα ρυθμιστικά της πλαίσια. Αυτό το όποιο βλέπω είναι πως ένα έργο που θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια, τραβά τον δρόμο για τις ελληνικές καλένδες. Οι συνέπειες αυτής της καθυστέρησης για την ανάπτυξη του λιμανιού και της Θεσσαλονίκης είναι σημαντικές. Ουδείς -άγνωστο για ποιο λόγο- θίγει αυτό το ζήτημα.

Επίσης σιωπή περιβάλλει την ανάπλαση της Διεθνούς Έκθεσης. Το ότι η επένδυση στην παρούσα μορφή της δε μπορεί να χρηματοδοτηθεί ελάχιστα ενδιαφέρει τον κάτοικο της Θεσσαλονίκης. «Ας έφτιαχναν ένα πρότζεκτ οικονομικά συμφέρον», λένε όσοι δε δέχονται τέτοιες δικαιολογίες. Αυτό το έργο θα αλλάξει την εικόνα όλου του αστικού ιστού της πόλης. Αν κάποιοι δε μιλούν, ενώ έχουν δυνατή φωνή, για αυτή την καθυστέρηση -που μπορεί να μετατραπεί σε ματαίωση του έργου- διότι έχουν αισθητικές διαφωνίες με τις μακέτες, τότε οδηγούμαστε σε μια συλλογική αφασία ή ακόμα χειρότερα σε μία άτακτη και άναρχη πολυφωνία. Η κάθε ομάδα πίεσης θα μιλά και θα διεκδικεί ή θα σιωπά και θα υπονομεύει, ανάλογα με τα γούστα της ή τα συμφέροντά της.

Όχι τυχαία λοιπόν, ο χρόνος αποπεράτωσης ενός έργου στη Θεσσαλονίκη είναι τουλάχιστον επί 3 σε σχέση με την Αθήνα.