13/10/2024 20:00
Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ως νεαρός φοιτητής που επειδή ξεμύτισα από το σπίτι μου νόμισα πως τα έμαθα όλα και ήμουν ένας ξεχωριστός, ένας μάγκας θα ‘λεγα, ήταν πως «ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει». Εννοείται πως δεν το έμαθα αυτό αποδεχόμενος την διδαχή, αλλά τρώγοντας τα μούτρα μου.
Έπινα, μεθούσα και έκανα πράγματα για τα οποία μετά μετάνιωνα- πάλι καλά που όλα τα στραβά αποδείχτηκαν αναστρέψιμα, ενώ παίζοντας στοιχήματα στα μπιλιάρδα της εποχής ή στα τραπέζια με τις τσόχες, έχανα το χαρτζιλίκι μου.
Φυσιολογικά πράγματα.
Μεγαλώνοντας, έμαθα για αυτά, αλλά στην ζωή προέκυψαν διαφορετικοί πειρασμοί κάποιους από τους οποίους κατάφερα να αποφύγω (τις ουσίες που υπόσχονταν ευτυχισμένες στιγμές), κάποιες όχι όπως η χρηματιστηριακή κρίση η οποία παρολίγον να με καταστρέψει οικονομικά.
Αφού τα ξεπέρασα αυτά, θεωρώ πως δεν κινδυνεύω να την πατήσω σαν αφελής ή για να το πω ακριβέστερα, σαν βλαξ.
Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε πως όσο «ξυπνάνε» τα υποψήφια θύματα, τόσο πιο ευρηματικοί γίνονται οι αετονύχηδες που επιδιώκουν να μας παρασύρουν και να μας ξεγελάσουν ή να μας εξαπατήσουν.
Την εποχή των φαντς (που συγκεντρώνονταν κεφάλαια που επενδύονταν και τα κέρδη που αποκομίζονταν μοιράζονταν στους συμμετέχοντες), προέκυψαν οι …πυραμίδες, ή αλλιώς τα …αεροπλανάκια. Οι απάτες δηλαδή του στυλ: δώσε λεφτά να μπεις στο κόλπο και ακολούθως, πείσε τους φίλους σου να μπουν κι αυτοί και πάρε το μερίδιο από τα λεφτά που καταθέτουν.
Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των νέων πελατών -θυμάτων- οι προηγούμενοι συνεχίζουν να κερδίζουν. Κάποια στιγμή που θα ανακοπεί η εισροή νέων…θυμάτων, το αεροπλανάκι απλά εξαφανίζεται. Έτσι οι πρώτοι- οι δημιουργοί- έχουν αποκομίσει τεράστια ποσά, οι επόμενοι λιγότερα, οι άλλοι ελάχιστα και οι πολλοί- οι ευρισκόμενοι στην βάση της πυραμίδας- χάνουν ό, τι έβαλαν.
Το κόλπο βασίζεται σε δύο παράγοντες:
Κάπως έτσι, την πάτησαν χιλιάδες συμπατριώτες μας που πείστηκαν ότι θα πλουτίσουν εύκολα, επενδύοντας σε κρυπτονομίσματα χωρίς φυσικά να έχουν καν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει κρυπτονόμισμα.
Νόμισαν πως θα κονομήσουν, έδωσαν τα ωραία τους χρήματα, έγιναν οι ίδιοι ντίλερ των απατεώνων πείθοντας κι άλλους να ακολουθήσουν και κάποια στιγμή το οικοδόμημα εξαφανίστηκε και έμειναν τα θύματα μόνα τους να τρέχουν στις αρχές και να ζητούν βοήθεια μήπως και πιαστούν οι απατεώνες και πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Δεν πρόκειται. Όπως και δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν πως… δεν ήξεραν πως μπήκαν και οι ίδιοι σε ένα αμφιβόλου νομιμότητας παιχνίδι, που έστησαν κάποιοι εξυπνότεροι από αυτούς…
Πλήρωσαν κάτι παραπάνω- ελπίζω από το πλεόνασμά κι όχι το υστέρημά τους- για να μάθουν πως ο πίνων μεθά, ο παίζων χάνει και ο «ξύπνιος» που νομίζει πως θα κονομήσει γρήγορα, άκοπα και με ασφάλεια, αποδεικνύεται αφελής ή- για να ακριβολογώ- άπληστος βλαξ.
Καλά ξεμπερδέματα…
Κι αν αυτοί κάποτε... ξεμπερδευτούν, δεν ισχύει το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι, λοιπόν, κάποιες στιγμές που η ζωή ξεπερνά την φαντασία και το πιο λαμπερά και... τρελά μυαλά που γράφουν τα σενάρια.
Από τον περασμένο Αύγουστο όταν εμφανίστηκε εν μία νυκτί στη δημόσια σφαίρα και μέσω social ο «Με λένε Στέφανο» Κασσελάκης, αυτό που ζούμε είναι τόσο καταιγιστικό και αδιανόητο για την ελληνική πραγματικότητα και την ελληνική πολιτική σκηνή, που όσοι το ζούμε απλά παρακολουθούμε επεισόδια και οι επόμενοι θα είναι οι τυχεροί, αφού βάζω στοίχημα, πώς θα γίνει κάποια στιγμή το ντοκιμαντέρ του Netflix με τις περισσότερες προβολές.
Άλλωστε, υλικό και μάλιστα υψηλής ποιότητας και... ζωντάνιας, υπάρχει μπόλικο.
Όμως, όλο αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστείο, ούτε για να το παίρνει κανείς αψήφιστα. Μιλάμε, για όποιον (δικαίως) χάνεται μέσα στους καυγάδες, για την αξιωματική αντιπολίτευση μιας χώρας χιλίων προβλημάτων, για το κόμμα που κυβέρνησε μόλις πριν μερικά χρόνια και έβλεπε εαυτόν ως την κυβερνώσα αριστερά, μιλάμε τελικά για την αριστερά σε μια χώρα που έχει παρελθόν πολιτικών παθών, τα οποία κατά τη γνώμη μου, δεν δείχνουν μόνο τον χαρακτήρα μας ως καυγατζήδες, αλλά και το ριζωμένο DNA των πολιτικών «ζώων», σε αντίθεση με άλλους, έντονα απολιτίκ.
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια που έτσι και μια μέρα δεν ανοίξεις ειδήσεις, χάνεις κρίσιμα επεισόδια, μια κατάσταση που δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας πως όλοι οι διαμορφωμένοι σήμερα πόλοι, είναι αδύνατο να συνυπάρξουν.
Το μόνο, λοιπόν, που απομένει άγνωστο πια (πέραν του πώς ξεκίνησαν όλα αυτά και ποιος και εάν τα ενορχήστρωσε, το οποίο δύσκολα θα το μάθουμε για πολλές δεκαετίες ακόμα) είναι πότε θα γίνει το τελικό ξεκαθάρισμα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών.
Θα γίνει άραγε στην Κεντρική Επιτροπή αυτό το Σαββατοκύριακο, θα γίνει στο Συνέδριο που προβλέπεται άκρως εκρηκτικό ή στις κάλπες. Σε κάθε περίπτωση ο διχασμός ή ο... τριχασμός είναι δεδομένος, όλοι όσοι βρίσκονται εντός σήμερα δεν μπορούν να μείνουν κάτω από την ίδια στέγη και ενώ θα έπρεπε, είναι σαφές γιατί και πώς δεν το συνομολογούν και να χωρίσουν τα... τσανάκια τους.
Οι αντιμαχόμενες πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας και το πρόσφατο παράδειγμα της Νέας Αριστεράς, είδαν πόσο δίκιο είχε ο Αβέρωφ που έλεγε πως έξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος ή το κάτω του 3%...
Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα προνόμια που έχει ένα κόμμα εντός Βουλής. Για τα εκατομμύρια που λαμβάνει, για τους δεκάδες μετακλητούς, τους δεκάδες αποσπασμένους σε κομματικά γραφεία και τα σχετικά.
Πάντως είναι απορίας άξιον πως ένα κόμμα που προβλέπει στο καταστατικό του την ύπαρξη συνιστωσών και της διαφορετικής άποψης, θέλει να διαγράψει τον εκλεγμένο από δεκάδες χιλιάδες πολίτες πρόεδρο, επειδή διαφώνησε με τα όργανα και τις αποφάσεις τους...
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.10.2024
Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ως νεαρός φοιτητής που επειδή ξεμύτισα από το σπίτι μου νόμισα πως τα έμαθα όλα και ήμουν ένας ξεχωριστός, ένας μάγκας θα ‘λεγα, ήταν πως «ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει». Εννοείται πως δεν το έμαθα αυτό αποδεχόμενος την διδαχή, αλλά τρώγοντας τα μούτρα μου.
Έπινα, μεθούσα και έκανα πράγματα για τα οποία μετά μετάνιωνα- πάλι καλά που όλα τα στραβά αποδείχτηκαν αναστρέψιμα, ενώ παίζοντας στοιχήματα στα μπιλιάρδα της εποχής ή στα τραπέζια με τις τσόχες, έχανα το χαρτζιλίκι μου.
Φυσιολογικά πράγματα.
Μεγαλώνοντας, έμαθα για αυτά, αλλά στην ζωή προέκυψαν διαφορετικοί πειρασμοί κάποιους από τους οποίους κατάφερα να αποφύγω (τις ουσίες που υπόσχονταν ευτυχισμένες στιγμές), κάποιες όχι όπως η χρηματιστηριακή κρίση η οποία παρολίγον να με καταστρέψει οικονομικά.
Αφού τα ξεπέρασα αυτά, θεωρώ πως δεν κινδυνεύω να την πατήσω σαν αφελής ή για να το πω ακριβέστερα, σαν βλαξ.
Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε πως όσο «ξυπνάνε» τα υποψήφια θύματα, τόσο πιο ευρηματικοί γίνονται οι αετονύχηδες που επιδιώκουν να μας παρασύρουν και να μας ξεγελάσουν ή να μας εξαπατήσουν.
Την εποχή των φαντς (που συγκεντρώνονταν κεφάλαια που επενδύονταν και τα κέρδη που αποκομίζονταν μοιράζονταν στους συμμετέχοντες), προέκυψαν οι …πυραμίδες, ή αλλιώς τα …αεροπλανάκια. Οι απάτες δηλαδή του στυλ: δώσε λεφτά να μπεις στο κόλπο και ακολούθως, πείσε τους φίλους σου να μπουν κι αυτοί και πάρε το μερίδιο από τα λεφτά που καταθέτουν.
Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των νέων πελατών -θυμάτων- οι προηγούμενοι συνεχίζουν να κερδίζουν. Κάποια στιγμή που θα ανακοπεί η εισροή νέων…θυμάτων, το αεροπλανάκι απλά εξαφανίζεται. Έτσι οι πρώτοι- οι δημιουργοί- έχουν αποκομίσει τεράστια ποσά, οι επόμενοι λιγότερα, οι άλλοι ελάχιστα και οι πολλοί- οι ευρισκόμενοι στην βάση της πυραμίδας- χάνουν ό, τι έβαλαν.
Το κόλπο βασίζεται σε δύο παράγοντες:
Κάπως έτσι, την πάτησαν χιλιάδες συμπατριώτες μας που πείστηκαν ότι θα πλουτίσουν εύκολα, επενδύοντας σε κρυπτονομίσματα χωρίς φυσικά να έχουν καν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει κρυπτονόμισμα.
Νόμισαν πως θα κονομήσουν, έδωσαν τα ωραία τους χρήματα, έγιναν οι ίδιοι ντίλερ των απατεώνων πείθοντας κι άλλους να ακολουθήσουν και κάποια στιγμή το οικοδόμημα εξαφανίστηκε και έμειναν τα θύματα μόνα τους να τρέχουν στις αρχές και να ζητούν βοήθεια μήπως και πιαστούν οι απατεώνες και πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Δεν πρόκειται. Όπως και δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν πως… δεν ήξεραν πως μπήκαν και οι ίδιοι σε ένα αμφιβόλου νομιμότητας παιχνίδι, που έστησαν κάποιοι εξυπνότεροι από αυτούς…
Πλήρωσαν κάτι παραπάνω- ελπίζω από το πλεόνασμά κι όχι το υστέρημά τους- για να μάθουν πως ο πίνων μεθά, ο παίζων χάνει και ο «ξύπνιος» που νομίζει πως θα κονομήσει γρήγορα, άκοπα και με ασφάλεια, αποδεικνύεται αφελής ή- για να ακριβολογώ- άπληστος βλαξ.
Καλά ξεμπερδέματα…
Κι αν αυτοί κάποτε... ξεμπερδευτούν, δεν ισχύει το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι, λοιπόν, κάποιες στιγμές που η ζωή ξεπερνά την φαντασία και το πιο λαμπερά και... τρελά μυαλά που γράφουν τα σενάρια.
Από τον περασμένο Αύγουστο όταν εμφανίστηκε εν μία νυκτί στη δημόσια σφαίρα και μέσω social ο «Με λένε Στέφανο» Κασσελάκης, αυτό που ζούμε είναι τόσο καταιγιστικό και αδιανόητο για την ελληνική πραγματικότητα και την ελληνική πολιτική σκηνή, που όσοι το ζούμε απλά παρακολουθούμε επεισόδια και οι επόμενοι θα είναι οι τυχεροί, αφού βάζω στοίχημα, πώς θα γίνει κάποια στιγμή το ντοκιμαντέρ του Netflix με τις περισσότερες προβολές.
Άλλωστε, υλικό και μάλιστα υψηλής ποιότητας και... ζωντάνιας, υπάρχει μπόλικο.
Όμως, όλο αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστείο, ούτε για να το παίρνει κανείς αψήφιστα. Μιλάμε, για όποιον (δικαίως) χάνεται μέσα στους καυγάδες, για την αξιωματική αντιπολίτευση μιας χώρας χιλίων προβλημάτων, για το κόμμα που κυβέρνησε μόλις πριν μερικά χρόνια και έβλεπε εαυτόν ως την κυβερνώσα αριστερά, μιλάμε τελικά για την αριστερά σε μια χώρα που έχει παρελθόν πολιτικών παθών, τα οποία κατά τη γνώμη μου, δεν δείχνουν μόνο τον χαρακτήρα μας ως καυγατζήδες, αλλά και το ριζωμένο DNA των πολιτικών «ζώων», σε αντίθεση με άλλους, έντονα απολιτίκ.
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια που έτσι και μια μέρα δεν ανοίξεις ειδήσεις, χάνεις κρίσιμα επεισόδια, μια κατάσταση που δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας πως όλοι οι διαμορφωμένοι σήμερα πόλοι, είναι αδύνατο να συνυπάρξουν.
Το μόνο, λοιπόν, που απομένει άγνωστο πια (πέραν του πώς ξεκίνησαν όλα αυτά και ποιος και εάν τα ενορχήστρωσε, το οποίο δύσκολα θα το μάθουμε για πολλές δεκαετίες ακόμα) είναι πότε θα γίνει το τελικό ξεκαθάρισμα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών.
Θα γίνει άραγε στην Κεντρική Επιτροπή αυτό το Σαββατοκύριακο, θα γίνει στο Συνέδριο που προβλέπεται άκρως εκρηκτικό ή στις κάλπες. Σε κάθε περίπτωση ο διχασμός ή ο... τριχασμός είναι δεδομένος, όλοι όσοι βρίσκονται εντός σήμερα δεν μπορούν να μείνουν κάτω από την ίδια στέγη και ενώ θα έπρεπε, είναι σαφές γιατί και πώς δεν το συνομολογούν και να χωρίσουν τα... τσανάκια τους.
Οι αντιμαχόμενες πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας και το πρόσφατο παράδειγμα της Νέας Αριστεράς, είδαν πόσο δίκιο είχε ο Αβέρωφ που έλεγε πως έξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος ή το κάτω του 3%...
Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα προνόμια που έχει ένα κόμμα εντός Βουλής. Για τα εκατομμύρια που λαμβάνει, για τους δεκάδες μετακλητούς, τους δεκάδες αποσπασμένους σε κομματικά γραφεία και τα σχετικά.
Πάντως είναι απορίας άξιον πως ένα κόμμα που προβλέπει στο καταστατικό του την ύπαρξη συνιστωσών και της διαφορετικής άποψης, θέλει να διαγράψει τον εκλεγμένο από δεκάδες χιλιάδες πολίτες πρόεδρο, επειδή διαφώνησε με τα όργανα και τις αποφάσεις τους...
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.10.2024
ΣΧΟΛΙΑ