Λόγια του Βαρδάρη

Βαθιά προσβολή... Κάπως έτσι μπορεί να αισθάνεται ο Θεσσαλονικιός για όσα ζει στην πόλη αυτή. Κυρίως αναφορικά με την κυκλοφορία...

Αφενός με τον ΟΑΣΘ που τον έχει καταδικάσει στην καθυστέρηση – τόσο τη χρονική καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει εγκαίρως στον προορισμό του και αξιοπρεπώς, όσο και μεταφορική, εκείνη της προόδου.

Αφετέρου με το Μετρό το οποίο σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, το καλοκαίρι του 2019 θα ξεκινήσει δοκιμαστικά τη λειτουργία του, στα τέλη του 2020 θα λειτουργεί η βασική γραμμή από τη Ν. Ελβετία μέχρι τον Ν.Σ.Σ., χωρίς, όμως, τον σταθμό Βενιζέλου, καθώς ο συγκεκριμένος σταθμός θα παραδοθεί το 2023, αλλά σύμφωνα με τα σχέδια, τα βαγόνια θα περνούν από τη σήραγγα του σταθμού. Η προέκταση στην Καλαμαριά θα τεθεί σε λειτουργία το 2021...

 Κι ενώ έχουν ως εξής τα δεδομένα αύριο, Σάββατο, θα ανοίξει σε συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών και με μια συναυλία ένας ολοκληρωμένος σταθμός, αυτός στο Συντριβάνι, παρουσία του πρωθυπουργού.

Για να δει ο επισκέπτης πώς θα είναι όταν λειτουργήσει. Για να δει ο πολίτης της Θεσσαλονίκης πως το χρονοδιάγραμμα τηρείται. Για να διαπιστώσει ο κάθε ένας ότι τα χρήματά του δεν πάνε κάπου αλλού. Για να αποδείξει η κατασκευάστρια εταιρία ότι δουλεύει. Δηλαδή; Για τα αυτονόητα!

Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει η πόλη... Να δείχνει τα αυτονόητα παρουσία της πολιτειακής ηγεσίας και σε ένα επικοινωνιακό – προεκλογικό παιχνίδι. Κι όλα αυτά σε μια Θεσσαλονίκη που εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν έχει χάσει την ιδιότητα της πόλης, που διεκδικεί κομβικό ρόλο στα Βαλκάνια και θέλει να λέγεται σύγχρονη πόλη.

Επειδή, όμως, την πόλη την κάνουν οι άνθρωποί της, μήπως εμείς οι ίδιοι αρκούμαστε στα αυτονόητα αρνούμενοι να προχωρήσουμε παρακάτω; Μήπως αυτό πρέπει να μας ταρακουνήσει για να διεκδικήσουμε αυτό που μας πρέπει κι όχι αυτό που μας ταΐζουν ως κουτόχορτο;