Έμαθα στη ζωή μου να «μην πετάω τίποτα» από όσα έζησα.

Να τα κρατάω όλα.

Τις αποτυχίες ή τις αστοχίες για να μάθω από αυτές, τις επιτυχίες για να τις κατοχυρώσω και να χτίσω επάνω τους το επόμενο βήμα μου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, έτσι πορευόμαστε.

Υπάρχουν ωστόσο κάποια πολύ δυσάρεστα πράγματα που ζήσαμε, τα οποία με έναν μαγικό τρόπο απωθούνται από την θύμηση μας. Είναι οι μεγάλες ήττες, τα μεγάλα λάθη, οι μεγάλες δυσκολίες, που μας πήγαν πίσω, που μας απογοήτευσαν, που μας έφτασαν στα πρόθυρα της απελπισίας και οι οποίες όταν με το πέρασμα των χρόνων ξεπεραστούν, ξεριζώνονται από την συλλογική μας μνήμη, παραμένοντας στο βάθος του υποσυνείδητου ως μια παλιά ανάμνηση, ή καλύτερα ως ένα κακό όνειρο που χάθηκε με το που ξυπνήσαμε.

Ως ένα τέτοιο παράδειγμα «εξαφάνισης» μια κακιάς εμπειρίας από την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας μας, είναι όσα ζήσαμε κατά την έξαρση της πανδημίας του COVID. Τα περιοριστικά μέτρα, την απομόνωση, τα SMS για άδεια ολιγόλεπτης εξόδου από το σπίτι μας, τον φόβο του θανάτου, τα νοσοκομεία σε κατάρρευση, τις ανθρώπινες απώλειες, την εναγώνια προσμονή του εμβολίου.

Ουδείς συζητάει γι αυτά και ουδείς θέλει να τα θυμάται. Ωσάν να αφορούν το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας τρόμου και μυστηρίου, που την παρακολουθήσαμε έντρομοι αλλά δεν την βιώσαμε.

Κάτι ανάλογο, νιώθω πως μου συμβαίνει και με το μετρό της Θεσσαλονίκης που επιτέλους είναι λειτουργικό και διαθέσιμο.

Ούτε που θέλω να θυμάμαι τα όσα ζήσαμε κάπου σαράντα χρόνια τώρα, από την «τρύπα του Κούβελα», την απόφαση κατασκευής του έργου (Λαλιώτης), την αποτυχία εξασφάλισης χρηματοδότησής και την επαναπροκήρυξη του ως δημόσιο έργο αυτήν τη φορά (Βάσω Παπανδρέου), την έναρξη κατασκευής χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η μελέτη επί Σουφλιά, η εξασφάλιση χρηματοδότησης για επέκταση στην Καλαμαριά (Μαγκριώτης), η πτώχευση του εργολάβου και η διακοπή εργασιών, η επανεκκίνηση επί Σπίρτζη. Όπως και θέλω να ξεχάσω την ερήμωση που βίωσαν επί μακρόν η Εγνατία οδός, η Μοναστηρίου και όλες οι περιοχές των εργοταξίων, τις προσφυγές για το… «έγκλημα στη Βενιζέλου» και τα αντίστοιχα πανό στα μπαλκόνια, τα ψεύτικα εγκαίνια με τους μουσαμάδες του Μυλόπουλου και πόσα ακόμη επεισόδιά στο σίριαλ της ζωής μας- νέοι ήμασταν και γεράσαμε…

*Σε αντίθεση με την συμβουλή του Αλεξανδρινού μας ποιητή, του τεράστιου Κωνσταντίνου Καβάφη που μιλούσε για την αξία του ταξιδιού την οποία εύρισκε πολυτιμότερη του προορισμού του, εγώ σε αυτήν την περίπτωση προτιμώ να κρατάω μόνον το τέλος- το έργο- πετώντας στη λήθη τα όσα τραβήξαμε.

Κρατάω μόνο ότι φτάσαμε στο τέλος κι απολαμβάνουμε από σήμερα ένα έργο που το ονειρευτήκαμε και κυρίως που το χρειαζόμαστε.

Πλέον όλα υπόλοιπα τα απωθώ βαθιά μέσα μου. Καταχωνιάζονται κάτω από το βάρος της χαράς που νιώθω που επιτέλους η πόλη μας αποκτά ένα μέσο μαζικής μεταφοράς που συμβολίζει την είσοδό της στην νέα εποχή της σύγχρονης ευρωπαϊκής μεγαλούπολης.

*Ούτε θέλω να κατηγορήσω εκείνους που με τις αβελτηρίες τους, τα λάθη, τις παραλήψεις και τις εμμονές τους μας ταλαιπώρησαν και δυναμίτισαν την πορεία των εργασιών. Απεναντίας, νιώθω πως χρωστώ μια καλή κουβέντα για όλους όσοι έπαιξαν κάποιο ρόλο σε όλο αυτό. Τους πολιτικούς, τους μηχανικούς, τους εργάτες, τους δημοσιογράφους που παρακολουθούσαμε και γκρινιάζαμε, τους υποστηρικτές αλλά και τους διαδηλωτές, τους επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους πέριξ των εργοταξίων και εκείνους που ανοίγουν τώρα περιμένοντας τους πελάτες τους.

*Για να πω την πλήρη αλήθεια, δυσπιστούσα όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε προσδιορίσει την 30ή Νοεμβρίου ως ημέρα παράδοσης του Μετρό στους πολίτες της Θεσσαλονίκης, αλλά όπως αποδεικνύεται, είχα άδικο. Η ημερομηνία- ορόσημο που έθεσε, λειτούργησε ως συναγερμός διαρκείας στους κάθε είδους αρμόδιους και λοιπούς εμπλεκόμενους, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν- υπερβάλλοντας ενίοτε εαυτόν- για να ολοκληρώσουν τη δουλειά.

Όπως και οφείλω να αναγνωρίσω την κρίσιμη συμβολή της τελευταίας πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου μεταφορών- υποδομών Χρήστο Σταικούρα και Νίκου Ταχιάου που έδωσαν τα ρέστα τους για να είναι όλα έτοιμα. (Κι αν κάποιο δεν είναι τελείως έτοιμα και χρειάζονται κάποιες διορθωτικές παρεμβάσεις στην συνέχεια, καθόλου δεν με ενοχλεί ούτε μπορεί να επισκιάσει το μείζον)

*Επανέρχομαι στον Καβάφη: «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις». Και παρακάτω:
«Πάντα στον νου σου να ’χεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου».

Αναφέρομαι φυσικά στον επόμενο στόχο- προορισμό, που δεν είναι άλλος από την παράδοση της επέκτασης του Μετρό προς την Καλαμαριά, που προσδιορίζεται χρονικά μέσα στον επόμενο χρόνο. Για να γίνει δυνατόν αυτό, δεν αρκεί να το ευχόμαστε ούτε να προσευχόμαστε, αλλά να δουλέψουν σκληρά εκείνοι που πρέπει, ώστε να αντιμετωπιστούν οι όχι λίγες εκκρεμότητες και τα ανοιχτά μέτωπα.

Δεν υπάρχει πλέον καμιά δικαιολογία. Οι ιθύνοντες, απέδειξαν πως ξέρουν και μπορούν. Αρκεί να θέλουν.

Ας φροντίσουν λοιπόν. Όπως αντιμετώπισαν με επιτυχία τα τελευταία εμπόδια της κύριας γραμμής του έργου, ας το κάνουν και τώρα για να ολοκληρωθεί απρόσκοπτα η πρώτη επέκταση, πριν ξεκινήσουν για την επόμενη προς Αεροδρόμιο αφενός και δυτικές συνοικίες αφετέρου.

* Δημοσιεύτηκε στη "Μακεδονία της Κυριακής" στις 30.11/01.12.2024