Τον Σεπτέμβρη του 1970 βρέθηκα, ο δωδεκάχρονος τότε, κι εγώ μέσα στην Διεθνή Έκθεση.

‘’Πάμε να δούμε τα πετρώματα από το φεγγάρι’’ έλεγε ο πατέρας μου και να ‘μαστε στη μεγάλη ουρά έξω από το περίπτερο των ΗΠΑ μέσα στο λιοπύρι.

Παρηγοριά η παγωμένη μπύρα γι αυτόν και η πορτοκαλάδα για μένα ενώ από τα μεγάφωνα έπαιζαν την μεγάλη επιτυχία της εποχής ‘’In The Year 2525’’ (To έτος 2525), τραγούδι που ήδη είχα αγαπήσει αφού το άκουγα τη “Χρυσή Δισκοθήκη” του Λευθέρη Κογκαλίδη από τον σταθμό των Ενόπλων!

Που να φανταζόμουν ότι δεκατρία χρόνια αργότερα θα έκανα κι εγώ εκπομπές σ αυτόν τον σταθμό, που στο μεταξύ είχε μετονομασθεί ΕΡΤ2 Θεσσαλονίκης στη Λεωφόρο Στρατού και μάλιστα θα εργαζόμασταν στο ίδιο πρόγραμμα με τον Λευθέρη κάνοντας ηχογράφηση ο καθένας την εκπομπή του με τον σπουδαίο ηχολήπτη Ζαφείρη Χολέβα.

Λεζάντα: Η ΔΕΘ το 1970, από αεροφωτογραφία

Για να επιστρέψω στην ουρά της ΔΕΘ του 1970, φίλαθλοι του Άρη δίπλα μας το τραγουδούσαν με πολύ κέφι το ‘’ έτος 2525’’ και άργησα να καταλάβω ότι επρόκειτο για καζούρα! Ήταν παρέα με κάτι ΠΑΟΚτζηδες στους οποίους έλεγαν ότι ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί να περιμένει άλλους πεντέμισι αιώνες για να δει κύπελλο!

-‘’Πότε θα πάρει κύπελο ο ΠΑΟΚ;

-In the Year 2525 !!!

Γέλια οι μεν , έξω φρενών οι δε.

Τι είχε συμβεί;

Δυο μήνες πριν , τέλη Ιουνίου 1970 στο κατάμεστο Καυτανζόγλειο , ο Άρης νικούσε τον ΠΑΟΚ με 1-0 και κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδος . Το γκολ έβαλε στο 8ο λεπτό ο Κεραμιδάς. Γι αυτό και οι φίλαθλοι που σας λέω χρησιμοποιούσαν συνεχώς τη λέξη… ‘’κεραμίδα’’, για να πειράξουν τους αντιπάλους τους. Σας χτύπησε κεραμίδα !!!!

Δεν χρειάστηκε όμως τόση αναμονή για τον δικέφαλο. Ιούνιος ήταν και πάλι , δύο χρόνια μετά, όταν ο ΠΑΟΚ σερβίρισε το πιάτο της εκδίκησης στον Άρη στον ημιτελικό και μάλιστα μέσα στου Χαριλάου. (Στη συνέχεια νίκησε και τον Παναθηναϊκό στου Καραϊσκάκη στον τελικό με 2-1 κατακτώντας το πρώτο του τρόπαιο).

Λεζάντα: Πετρώματα από την επιφάνεια της Σελήνης

Τέλος πάντων , κάποια στιγμή μπήκαμε στο αμερικάνικο περίπτερο. Θυμάμαι τα περίεργα συναισθήματα βλέποντας τις πέτρες από το φεγγάρι. Το ίδιο βράδυ, που είχε καθαρό φεγγάρι κοιτούσα συνέχεια προς τα εκεί μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω ότι ο Νιλ Άρμστρονγκ έκανε εκεί βόλτα πέρυσι.

«Που , ξέρεις, σκεφτόμουνα, μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι με την κοπέλα του να κοιτούν στον ουρανό και να της λέει πως είναι στο φεγγάρι’’!

Για τους παλιούς ούτως η άλλως τα βήματα πάνε μόνα τους προς την Έκθεση. Είτε φτάνουν εκεί από τη ΧΑΝΘ είτε από το Συντριβάνι. Αυτόν τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον είχαν πρώτα και ‘’σ’ εμάς τον παραδώσανε’’, που λέει ο ποιητής. Τρεις γενιές έζησαν στη ΔΕΘ πραγματικά ιστορικές στιγμές. Νέα επιτεύγματα της τεχνολογίας, συσκευές που απελευθέρωσαν κυρίως τις νοικοκυρές (ψυγείο, πλυντήριο, κουζίνες) αλλά και τους επιχειρηματίες (αυτόματο τηλέφωνο, νέα αυτοκίνητα και άλλα εμπορικά οχήματα), παγκόσμιας συγκίνησες εκθέματα όπως οι ‘’πέτρες από φεγγάρι’’, πρωτοπαρουσιάστηκαν στη ΔΕΘ, όπως και ο καφές ‘’φραπέ’’!

Ήμουν κι εγώ εκεί λοιπόν και νά μαστε καλά να πηγαίνουμε πάλι στη ΔΕΘ!!!