Η Κατερίνα Καραγιάννη υπήρξε για πολλά χρόνια πρωταθλήτρια Ελλάδας στην κολύμβηση με τον σύλλογο του Άρη, σημειώνοντας πανελλήνια ρεκόρ, ενώ παράλληλα διετέλεσε μέλος της Εθνικής ομάδας από το 1983 έως το 1991. Σήμερα, είναι διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου στον τομέα της Κοινωνικής Ψυχολογίας και καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής.

Το makthes.gr επικοινώνησε μαζί της με αφορμή την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου ότι υπήρξε θύμα σεξουαλικής επίθεσης ούσα εν ενεργεία αθλήτρια, αλλά και τη δημιουργία μίας ομάδας με τη συμβολή παλιών και νέων αθλητριών του υγρού στίβου, οι οποίες ένωσαν τις φωνές τους, ώστε στο μέλλον παρόμοια περιστατικά με αυτό της χρυσής Ολυμπιονίκη της ιστιοπλοΐας να καταγγελθούν.

Αρχικά, ερωτηθείσα για το τραύμα που μπορεί να αφήσει σε ένα κορίτσι και γενικότερα σε έναν άνθρωπο, το γεγονός ότι έχει δεχτεί σεξουαλική κακοποίηση ή οποιαδήποτε μορφή βίας στον αθλητισμό, είχε να πει: «Καταρχάς, είτε είσαι αθλητής είτε όχι, είναι από μόνο του ένα τραυματικό γεγονός. Το πόσο βαθύ θα είναι το τραύμα που θα σού αφήσει, εξαρτάται από την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου: Τι χαρακτήρας είναι, τι έχει συναντήσει στη ζωή του, αν είναι άνθρωπος με ή χωρίς άμυνες, αν έχει τη δυνατότητα να ξεπερνάει δυσκολίες και θλιβερά γεγονότα κ.τ.λ.. Ο αθλητής είναι πιο ανθεκτικός, πιο δουλεμένος ψυχικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τραυματίζεται και η δική του η ψυχή. Έχουμε να κάνουμε με ένα τραγικό και συνάμα τραυματικό γεγονός, το οποίο δεν ξεπερνιέται εύκολα και τα σημάδια του μπορεί να παραμείνουν για πάντα. Μπορεί, μάλιστα, να αποβεί καθοριστικό για την εν γένει προσωπική ζωή της γυναίκας», ενώ κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει ένα τέτοιο τραύμα την καριέρα ενός αθλητή, υπογράμμισε:

«Θα τον επηρεάσει στον βαθμό που θα επηρεάσει και την προσωπικότητά του. Αν το αντιμετωπίσει, αν το καταγγείλει, αν ομολογήσει, αν μοιραστεί αυτήν την δυσάρεστη εμπειρία, θα βοηθηθεί πολύ ώστε να το ξεπεράσει. Το ζήτημα είναι να το πάρει απόφαση. Γι’ αυτό και λέμε να σταματήσουμε να τα κρατάμε μέσα μας και να αρχίσει ο κόσμος να μιλάει γι’ αυτά τα θέματα».

Η εξωτερίκευση ενός τέτοιου τραύματος έχει χρόνο; «Όχι, δεν έχει χρόνο η ομολογία. Μπορεί το θύμα να μιλήσει οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Το ότι η Σοφία Μπεκατώρου βγήκε και μίλησε 23 χρόνια μετά απ’ ό,τι τής συνέβη δεν αναιρεί την πράξη βίας που δέχτηκε και τη ζημιά που επήλθε στην ίδια. Τώρα αισθάνθηκε ότι ήταν έτοιμη να το κάνει, τώρα το έκανε. Το τελευταίο δεκαπενθήμερο το περιστατικό που κατήγγειλε η Σοφία είναι στην πρώτη γραμμή, το ακούμε συνεχώς. Η ίδια είναι σα να το ξαναζεί και σίγουρα δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Συνεπώς, το πότε θα μοιραστείς ένα τόσο τραυματικό γεγονός που βίωσες στη ζωή σου έχει να κάνει και με το πόσο ώριμος και αποφασισμένος άνθρωπος είσαι. Θέλει δύναμη να βγεις και να μιλήσεις για να ένα τόσο προσωπικό σου θέμα, αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία πιθανότατα επέρχεται και η λύτρωση».

"Να δώσουμε φωνή στις νέες αθλήτριες"

Πρόσφατα, η Κατερίνα Καραγιάννη μαζί με την Κατερίνα Κλέπκου δημιούργησαν την ομάδα «Αθλήτριες υγρού στίβου». Τι είναι, όμως, αυτή η ομάδα και πού αποσκοπεί; «Μαζί με την Κατερίνα (σ.σ. Κλέπκου), με την οποία γνωριζόμαστε από τα χρόνια που κολυμπούσαμε, δημιουργήσαμε αυτήν την ομάδα με αφορμή την ομολογία της τραυματικής εμπειρίας της Σοφίας Μπεκατώρου και μέσα σε λίγες μόνο ημέρες αριθμούμε περίπου 1.200 μέλη. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να ενωθούμε μαζί με παλιές και νέες αθλήτριες του υγρού στίβου, αλλά και μητέρες αθλητριών, με απώτερο σκοπό να δώσουμε στις νέες αθλήτριες φωνή για να καταγγείλουν κάθε παρόμοια ενέργεια που τις θίγει και τις προσβάλλει. Να τις βοηθήσουμε να αισθανθούν άνετα και να μιλήσουν για θέματα που τις απασχολούν. Ενωθήκαμε όλες μαζί για να υπενθυμίσουμε πως τα οφέλη του αθλητισμού που εμείς βιώσαμε είναι πολύ περισσότερα και ουσιαστικότερα από όσα μας ενόχλησαν. Θέλουμε πρωτίστως να μην υποτιμηθεί η προσφορά του αθλητισμού στους νέους και στο κοινωνικό γίγνεσθαι και ταυτόχρονα να προστατευθούν οι νέοι αθλητές και οι αθλήτριες από κακόβουλες ενέργειες», εξήγησε αρχικά, για να προσθέσει:

«Είναι πολύ θετικά τα μηνύματα που λαμβάνουμε. Σκοπός μας είναι η ομάδα να αποκτήσει και άλλα μέλη και να μεγαλώσει. Στόχος μας είναι να παρουσιάζουμε μύθους και φόβους, που σχετίζονται με τον αθλητισμό, θέματα ταμπού, τα οποία θα συζητάμε με τη συνδρομή ανθρώπων από τον χώρο της επιστήμης. Μακάρι να βρούμε μιμητές και σε άλλα αθλήματα. Να σημειώσω, επίσης, ότι στην ομάδα έχουμε τη συμβολή της νομικού και πρώην αθλήτριας, Ερασμίας Καλαφάτη, και της Μαρίας Περράκη».

"Να μπουν όρια στη συμπεριφορά των εμπλεκομένων στον αθλητισμό"

Ένα από τα θέματα, με τα οποία έχει ασχοληθεί από τις πρώτες ημέρες δημιουργίας της η ομάδα «Αθλήτριες υγρού στίβου» είναι η έλλειψη ορίων στη συμπεριφορά των ανθρώπων που εμπλέκονται στον αθλητισμό. «Ψάχνοντας τις προηγούμενες ημέρες βρήκαμε ότι ο υπάρχων κώδικας ηθικής και δεοντολογίας της επιτροπής φιλάθλου πνεύματος ΕΦΙΔΗΠ δεν εμπεριέχει διατάξεις που να θέτουν όρια στη συμπεριφορά των προπονητών, των αθλητικών παραγόντων και των επιστημονικών συνεργατών, των ανθρώπων, δηλαδή, που εμπλέκονται στον αθλητισμό. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται όπως θέλει. Είναι ένα σημείο, το οποίο το προσέξαμε και θέλουμε να το διορθώσουμε, ώστε από εδώ και πέρα ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του», σχολίασε και προσέθεσε ότι:

«Μάθαμε ότι πρόκειται να κατατεθεί σύντομα νομοσχέδιο που να περιλαμβάνει αυτό το θέμα και περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα στην πράξη. Ο αθλητισμός αυτήν την στιγμή βάλλεται, αλλά ο αθλητισμός είναι ένα υγιές κομμάτι της κοινωνίας και δεν γίνεται η εικόνα του να αμαυρώνεται από περιστατικά, όπως αυτό που υπέστη η Σοφία Μπεκατώρου. Χρειάζεται να κρατηθεί ψηλά ο αθλητισμός, αλλιώς την έχουμε χάσει τη νεολαία μας, γιατί πέραν όλων των άλλων, ο αθλητισμός γαλουχεί τον προσωπικότητα των νέων, τούς δίνει ήθος και ιδανικά».

Τέλος, η Κατερίνα Καραγιάννη, ως εκπαιδευτικός, στάθηκε και στο μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, που θα πρέπει να μπει στα σχολεία: «Το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής θα πρέπει να μπει σε όλες τις σχολικές βαθμίδες. Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε γι’ αυτά τα θέματα στα παιδιά μας, σε όποια ηλικία και αν βρίσκονται. Δυστυχώς, ως κοινωνία είμαστε πολύ πίσω σε τέτοιου είδους θέματα».