Ούτως ή άλλως αξιοκρατία, ευκαιρίες, και κατανόηση στη χώρα των «δεινοσαύρων», των συντεχνιών, των ημετέρων και του νεποτισμού δεν επρόκειτο να βρουν. Ήρθε και το αδιανόητο, φρικτό δυστύχημα όσο και έγκλημα (με πολλούς υπεύθυνους), για να γύρει οριστικά τη πλάστιγγα: οι νέοι μας και κυρίως αυτοί που είναι τώρα στην πιο ευαίσθητη αλλά και ελπιδοφόρα (για άλλες χώρες) ηλικία των 17-24 δεν ελπίζουν πια σε τίποτα αλλά και δεν φοβούνται τίποτα. Είναι ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από τις βολικές αυταπάτες και τα παραμύθια της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, δηλαδή των πατεράδων και των παπούδων τους.

Το ένοιωθες στην ατμόσφαιρα των διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων αυτών των ημερών, πως η οργή και η απαιτητικότητα της νεολαίας να αλλάξουν τα πάντα και αμέσως, είναι γι αυτά τα παιδιά αδιαπραγμάτευτη.

Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, και οι νέοι μας είχαν”φορτώσει» άσχημα με τον εξαναγκασμό - εκδίωξή τους από την Ελλάδα με το brain drain επειδή οι …καρέκλες ήταν παντού πιασμένες συχνά από κηφήνες που διορίστηκαν με παχυλούς μισθούς για να κάνουν πάρτυ και φιγούρα για ερωμένες και σουβλάκια εν ώρα υπηρεσίας, ήρθε τώρα και η οσμή νεκροθαλάμου που διαχύθηκε σε όλη τη χώρα.

Τα κόμματα έχουν μπροστά τους εκλογές. Ψήφους θέλουν και ακόμα περισσότερο την πολιτική επιβίωσή τους . Και δικαίως πονοκεφαλιάζουν με το αδυσώπητο ερώτημα «μήπως θα έχουμε πάλι αντισυστημική έκκρηξη από τους νέους ανάλογη με αυτή του 2011-14;

Αυτό που ακούστηκε από δημοσκόπους ότι για πρώτη φορά -και κυρίως οι νέοι -«μας κλείνουν το τηλέφωνο», σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ελάχιστοι νέοι της ηλικίας 17-24 ετών χρησιμοποιούν σταθερό τηλέφωνο που είναι ο τρόπος επικοινωνίας με τους πολίτες στα γκάλοπ, καθιστά τα αποτελέσματα των σφυγμομετρήσεων αμφισβητήσιμα.

Αυτό που επίσης παρατηρείται αυτήν εποχή είναι η ένοχη αποδοχή από τους μεγαλύτερους ότι «το παρακάναμε με την αδιαφορία κατά των ίδιων μας των παιδιών» με αποτέλεσμα πολλοί γονείς να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις νοιώθοντας κι αυτοί ότι κάτι πρέπει να γίνει.

Το πλακάτ που έγραφε «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» και που κρατούσαν έφηβοι σε διαδήλωση της Αθήνας μιλούσε από μόνο του.

Αυτό που παρατηρούν πολιτικοί αναλυτές είναι ότι η συνύπαρξη γονιού και παιδιού στην ίδια διαδήλωση και με τα ίδια συναισθήματα, έχει στοιχεία μηνύματος μιας επερχόμενης αλλαγής το μέγεθος και την κατεύθυνση της οποίας είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς προς το παρόν.

Άλλοι πάλι εστιάζουν την προσοχή τους στις συζητήσεις των νέων, όπου συχνά εκφράζεται μια διάθεση «να φύγουμε έξω μια ώρα αρχύτερα».

Πόσο θα κρατήσει αυτό; Κανείς δεν ξέρει.

Επειδή όμως οι εκλογές το αργότερο θα γίνουν μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, το λεγόμενο «παλιό πολιτικό σύστημα» φοβάται ότι έρχεται τιμωρός καιρός.